Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό Σάββατον, 26ην Μαρτίου/ 8ην Ἀπριλίου, 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν καί ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τό παραδοθέν ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 11, 1-45) γεγονός τῆς ἐγέρσεως τοῦ τετραημέρου φίλου τοῦ Κυρίου Λαζάρου, εἰς πιστοποίησιν τῆς κοινῆς ἀναστάσεως πρό τοῦ Πάθους Αὐτοῦ: «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σοῦ πάθους πιστούμενοι, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός».
Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ Μάρθας καί Μαρίας διά Θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Λύδδης κ. Δημητρίου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου, τοῦ π. Δομετιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψαλλόντων τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἰωσήφ καί μοναζουσῶν τῆς Μονῆς, προσευχομένου τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί πλῆθους πιστῶν.
Πρός τούτους ὡμίλησεν ἡ Α.Θ.Μ. διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ ᾍδου Χριστέ, πρό τοῦ σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τό κράτος, καί δι’ ἑνός προσφιλοῦς τήν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων, ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν· διό προσκυνοῦντές σου, τήν παντοδύναμον ἐξουσίαν, βοῶμεν· Εὐλογημένος εἶ Σωτήρ, ἐλέησον ἡμᾶς».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος αὐτοῦ Βηθανίας, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν, ἑορτάσωμεν τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσιν αὐτοῦ. Ἀφ ἑτέρου δέ μεγαλύνωμεν τόν ἐπιφανέντα ἡμῖν Θεόν καί Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εἰπόντα τῇ ἀδελφῇ τοῦ Λαζάρου Μάρθᾳ: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μη ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα. (Ἰωάν. 11, 25-26).
Ἐγγίζοντες τῆς μετά Βαΐων εἰσόδου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔνθα ὑπέστη τόν σταυρικόν αὐτοῦ θάνατον ἀλλά καί τήν τριήμερον αὐτοῦ ταφήν καί λαμπροφόρον ἀνάστασιν, ἐπεσκέφθη τόν ἤδη θανόντα καί ὄζοντα φίλον αὐτοῦ Λάζαρον, τόν ὁποῖον καί ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν «φωνῇ μεγάλῃ κραυγάσας· Λάζαρε δεῦρο ἔξω». Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς δεδεμένος τούς πόδας καί τάς χεῖρας κηρίαις καί ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο», (Ἰωάν. 11, 43-44) κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ.
Ἑρμηνεύων τόν Εὐαγγελικόν τοῦτον λόγον, ὁ μέν Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «τύπον ὥσπερ τινά τῆς καθόλου τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως τό ἐπί Λαζάρῳ ποιεῖται θαῦμα καί τό ἐφ’ ἑνί πληρούμενον, εἰκόνα τοῦ γενικωτέρου καί κατά παντός ἔστησε καλήν». Ὁ δέ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ: «τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον Χριστέ ὁ Θεός».
Ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἁπλῶς θαῦμα ἀκατανόητον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, ἀλλά μᾶλλον καί κυρίως ἐλευθερία ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς δηλαδή τῆς ἁμαρτίας ὡς ἐναργέστατα λέγει ὁ ὑμνῳδός. «Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ Ἅδου Χριστέ πρό τοῦ σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τό κράτος, καί δι’ ἑνός προσφιλοῦς τήν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν».
Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό προμήνυμα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, δηλαδή τό προμήνυμα τῆς ἐκ φθορᾶς τοῦ θανάτου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐδήλωσεν ὁ Χριστός μετά παρρησίας ἐνώπιον πολλῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τῶν ἰδίων αὐτοῦ μαθητῶν διά τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ φίλου αὐτοῦ Λαζάρου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δι’ ὅ καί ὁ θεσπέσιος Παῦλος παραγγέλλει: «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ. 5,1)
Ὁ θάνατος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὡς τοῦτο κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α΄ Κορ. 15,26). Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου, ὁ μέν Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Πῶς ἔσχατος; Μετά πάντας, μετά τόν διάβολον, μετά τά ἄλλα πάντα. Πρότερον γάρ ἡ συμβουλή τοῦ διαβόλου καί ἡ παρακοή καί τότε ὁ θάνατος». Ὁ δέ Ζυγαβινός ἐπισημαίνει: «Ἐχθρόν καί τοῦτον εἶπεν ὡς πολέμιον τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ καί ἀναιρέτην καί ὡς ὑπουργόν τοῦ διαβόλου».
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συνεφιλίωσε τόν ἄνθρωπον μέ τόν θάνατον Αὐτοῦ, ἵνα παραστήσῃ αὐτόν ἐνώπιον Αὐτοῦ ἅγιον καί ἄμεμπτον καί ἀπηλλαγμένον ἀπό κάθε κατηγορίαν. «Νυνί δέ», λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ἀποκατήλλαξεν [ὁ Χριστός] ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός Αὐτοῦ διά τοῦ θανάτου, παραστῆσαι ὑμᾶς ἁγίους καί ἀμώμους καί ἀνεγκλήτους κατενώπιον αὐτοῦ», (Κολ. 1,22).
Ἡμεῖς, πάντες οἱ τιμήσαντες εὐχαριστιακῶς τήν ἑορτήν τῆς ἐγέρσεως τοῦ ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ, Λαζάρου τοῦ τετραημέρου, τοῦ γενομένου τό σωτήριον προοίμιον τῆς παλιγγενεσίας, παρακαλέσωμεν Αὐτόν, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ καί τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀξιωθῶμεν γενέσθαι θεατάς τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους καί τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τοῦ Νικητοῦ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς. Ἀμήν. Καλήν καί εὐλογημένην Μεγάλην Ἑβδομάδα».
Τήν Θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν Λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, συνοδεύοντος τοῦ π. Λαζάρου καί πολλῶν προσκυνητῶν, ἔνθα καί ἀνεγνώσθη ἡ περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. 1,43).
Μετά τό πέρας τῆς Λιτανείας, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, παρέθεσε τράπεζαν ἡ Ἡγουμένη Μοναχή Εὐπραξία.
Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, δι’ Ἑσπερινοῦ καί τήν πρωΐαν μετά Θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, τῇ συμμετοχῇ πλήθους πιστῶν, ψαλλόντων, «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σου πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας