Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τήν Κυριακήν, 3^ην /16^ην Φεβρουαρίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν Νέαν Ἱερουσαλήμ, πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ Κοινοβουλίου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ποιεῖ ἰδιαιτέραν μνήμην τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, τοῦ δεξαμένου εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τεσσαρακονθήμερον τόν Κύριον, καί ἀναφωνήσαντα τό “Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον Σου Δέσποτα κατά τό ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ”, (Λουκ. 2. 22-28).

Εἰς τήν ἀρχαίαν ταύτην Μονήν, ἐν τῇ ὁποίᾳ καί ὁ τάφος τοῦ ἁγίου Συμεών, ἐτελέσθη διά τήν ἑορτήν ἀφ᾽ ἑσπέρας Ἑσπερινός ὑπό τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ματθαίου καί Ἱερωνύμου καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ψάλλοντος τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί συμμετέχοντος ἀθρόου ἐκκλησιάσματος Ἑλληνοφώνων, Ρωσοφώνων, Ἀραβοφώνων καί Ρουμανοφώνων, παρουσίᾳ τί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ρωσσιστί καί ἀραβιστί, ὡς ἕπεται:

“Ἐβόησέ σοι, ἰδών ὁ Πρέσβυς, τοῖς ὀφθαλμοῖς τό σωτήριον, ὅ λαοῖς ἐπέστη· ἐκ Θεοῦ Χριστέ σύ Θεός μου. [Κύριε, ὅταν ὁ γέρων Συμεών εἶδε μέ τά μάτια του τόν Σωτῆρα πού ἦρθε γιά ὅλους τούς λαούς, Σοῦ φώναζε δυνατά: Χριστέ, Σύ εἶσαι ὁ Θεός μου, πού γεννήθηκες ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ].

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἐπισκιάσασα τόν ἅγιον Συμεών τόν Θεοδόχον, συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα καί ὁ Τάφος τοῦ τιμωμένου ἁγίου, ἵνα εὐχαριστιακῶς καί πανηγυρικῶς ἑορτάσωμεν τήν Ὑπαπαντήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐδέξατο εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ ὁ δίκαιος Συμεών.

Ἡ ἑορτή αὕτη τῆς Ὑπαπαντῆς ἀποτελεῖ κατ᾽ οὐσίαν, προέκτασιν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων· καί τοῦτο, διότι ὁ Θεός Λόγος ὁ σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας καί γενόμενος τέλειος ἄνθρωπος ἐτέλει κατά τήν συνήθειαν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πάντα τά τοῦ σκιώδους καί νομικοῦ γράμματος.

Κατά τό παράγγελμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ἔπρεπε νά ἀφιεροῦται εἰς τόν Θεόν «πᾶν πρωτότοκον πρωτογενές διανοῖγον πᾶσαν μήτραν ἐν τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ ἀπό ἀνθρώπου ἕως κτήνους», (Ἐξ. 13,2, 12-13). Αἱ δέ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι γεννοῦσαν ἔπρεπε κατά τήν εἴσοδόν τους εἰς τόν ναόν μετά τήν συμπλήρωσιν τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἀπό τοῦ τοκετοῦ τους, νά προσφέρουν «ἁμνόν ἐνιαύσιον, ἄμωμον εἰς ὁλοκαύτωμα καί νεοσσόν περιστερᾶς ἤ τρυγόνα περί ἁμαρτίας ἐπί τήν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου πρός τόν ἱερέα» (Λευϊτ. 12,6)· ἤ, εἰς περίπτωσιν οἰκονομικῆς ἀδυναμίας, «δύο τρυγόνας ἤ δύο νεοσσούς περιστερῶν, μία εἰς ὁλοκαύτωμα καί μίαν περί ἁμαρτίας», (Λευϊτ. 12,8).

Ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ καί ἡ Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ, – «ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατά τόν νόμον Μωϋσέως ἀνήγαγον αὐτόν [τον Ἰησοῦν] εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ» ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Σολομῶντος, ἔνθα ὑπεδέχθη τό βρέφος Ἰησοῦν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ ὁ εὐλαβῆς καί δίκαιος Συμεών Πρεσβύτης ὤν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, (Λουκ. 2, 22-35).

Σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἰδιαιτέρως τιμᾷ καί γεραίρει τήν σύναξιν τοῦ ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου καί τῆς Προφήτιδος Ἄννης· καί τοῦτο, διότι ὁ δίκαιος καί εὐλαβής Συμεών τῇ δυνάμει τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀνεγνώρισε τόν σαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. «Πνεῦμα ἦν ἅγιον ἐπ᾽ αὐτόν· καί ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μή ἰδεῖν θάνατον, πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου», ἱστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, (2, 25-26).

Κατά τόν Μέγαν Βασίλειον ὁ Πρεσβύτης Συμεών καί ἡ Ἄννα ἡ Προφῆτις εἶδον τήν ἐν τῷ Χριστῷ θείαν δύναμιν, «ὥσπερ φῶς δι᾽ ὑαλίνων ὑμένων διά τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος». Μέ ἄλλα λόγια, ὅπως ἀπό τίς ὑάλινες λάμπες βλέπωμε τό φῶς πού ὑπάρχει ἐκεῖ, ἔτσι καί οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ βλέπουν καί διακρίνουν διά τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό φῶς τῆς θεότητος. Κατά δέ τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, ὁ δίκαιος Συμεών, καίτοι ἦτο ἄνθρωπος κατά τό φαινόμενον, ἐν τούτοις ἦτο ὑπέρ ἄνθρωπος κατά τό νοούμενον. Οὗτος εἶχε ὡς ἐνδιαίτημα τήν ἐπίγειον καί αἰσθητήν Ἱερουσαλήμ, ἀλλ᾽ὡς μητρόπολιν εἶχε τήν ἄνω, τήν οὐράνιον Ἱερουσαλήμ.

Τό ὡς ἄνω γεγονός, διατυπώνει θεολογικῶς καί ὑμνολογικῶς ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Εὐχαΐτων λέγων: «Ἐκάλυψεν οὐρανούς ἡ ἀρετή σου, Χριστέ· τῆς κιβωτοῦ γάρ προελθών τοῦ ἁγιάσματός σου, τῆς ἀφθόρου μητρός, ἐν τῷ ναῷ τῆς δόξης σου ὤφθης ὡς βρέφος ἀγκαλοφορούμενος καί ἐπληρώθη τά πάντα τῆς σῆς αἰνέσεως».

Κατά τόν ὑμνῳδόν ἅγιον Κοσμᾶν ἡ Θεοτόκος Μαρία, ὡς ἄλλη νέα κιβωτός, «ἔμψυχός τε καί λογική» κατά τόν Ἰωάννην Δαμασκηνόν, ἐκράτησεν ἐντός της ὡς ἔμβρυον «τό ἁγίασμα», δηλονότι τό «ἅγιον σῶμα τοῦ Κυρίου χρισθέν καί ἁγιασθέν καί θεοθέν ὑπό τῆς προσλαβούσης τοῦτο θεότητος». Ὁ Χριστός λοιπόν, «προελθών» ἐκ τῆς ἀφθόρου μητρός» ἐνεφανίσθη ὡς βρέφος «ἐν τῷ ναῷ τῆς δόξης», «ἀγκαλοφορούμενος», φερόμενος δηλαδή σέ ἀγκαλιά. «Θεοῦ γάρ ὤν» λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἄνθρωπος γίνεται… καί ἀγκάλαις γηΐναις ὡς βρέφος βαστάζεται».

Αἱ δέ «γήϊναι ἀγκάλαι» δέν εἶναι ἄλλαι ἀπό τάς ἀγκάλας τοῦ Πρεσβύτου Συμεών. «Αὐτός, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἐδέξατο αὐτόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί εὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε: νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 29-32).

Τό προφητικόν χάρισμα τοῦ ἁγίου Συμεών ἱκάνωσεν αὐτόν νά προΐδῃ ὅτι τό παιδίον τοῦτο, δηλονότι ὁ Χριστός, θά ἀνεδεικνύετο Σωτήρ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, ὡς προεφήτευσεν ὁ μέγας Ἡσαΐας: «καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», (Λουκ. 3,6). Κατά δέ τόν ψαλμῳδόν «ἐγνώρισε Κύριος τό Σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ», (Ψαλμ. 97,2).

Τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα τῆς Κυριωνύμου ἑορτῆς συνδέεται μέ τό γεγονός τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. «Χωρίς δέ πάσης ἀντιλογίας τό ἕλαττον ὑπό τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται», κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τήν συνάντησιν τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ μετά τοῦ βασιλέως Σαλήμ καί ἱερέως τοῦ Θεοῦ Μελχισεδέκ, (Γενεσ. 14,18) εἶναι ἐκτός πάσης ἀντιρρήσεως καί ἀντιλογίας, ὅτι τό μικρότερον καί κατώτερον εὐλογεῖται ἀπό τό μεγαλύτερον καί ἀνώτερον. Τοῦτο ἀκριβῶς συνέβη καί με τήν ὑπαπαντήν τοῦ παιδίου Χριστοῦ ὑπό τοῦ Πρεσβύτου Συμεών. Ὁ αἰώνιος καί Μέγας Ἀρχιερεύς Ἰησοῦς Χριστός ὡς τεσσαρακονθήμερον παιδίον συναντᾶται ἐν τῷ ναῷ μετά τοῦ Πρεσβύτου Συμεών, καί ὅπως ὁ Ἀβραάμ ηὐλογήθη ὑπό τοῦ Μελχισεδέκ τοιουτοτρόπως καί ὁ Συμεών εὐλογεῖται ἀπό τόν Κύριον καθώς ἐδέξατο αὐτόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ. (Λουκ. 2,28).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ εὐλαβής Συμεών κατενόησεν ὅτι τό θεῖον τοῦτο παιδίον εἶναι τό κρεῖττον τουτέστιν τό ἀνώτερον, ἐν ᾧ ὁ ἴδιος εἶναι τό ἕλαττον», δηλαδή τό κατώτερον, διά τοῦτο ἐν ἀγαλλιάσει καρδίας ἀνεφώνησε τό «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου δέσποτα», (Λουκ. 2,29).

Ἐάν θέλωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά γενώμεθα μέτοχοι καί κοινωνοί τῆς εὐλογίας, τήν ὁποίαν ἔλαβεν ὁ σήμερον τιμώμενος δίκαιος Συμεών, θά πρέπει νά ἔχωμεν ὡς πρότυπον τήν πίστιν καί τόν πόθον ἀλλά καί τήν ὑπομονήν αὐτοῦ, ὅταν προσεγγίζωμεν τόν Κύριον τῆς δόξης, δηλονότι αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γινόμεθα σύσσωμοι καί σύναιμοι Αὐτῷ τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Δεῦτε καί ἡμεῖς ᾄσμασιν ἐνθέοις, Χριστῷ συναντηθῶμεν καί δεξώμεθα Αὐτόν, οὗ τό σωτήριον ὁ Συμέων ἑώρακεν. Οὗτός ἐστιν, ὅν ὁ Δαυΐδ καταγγέλλει· οὗτός ἐστιν, ὁ ἐν Προφήταις λαλήσας· ὁ σαρκωθείς δι᾽ ἡμᾶς καί νόμῳ φθεγγόμενος, Αὐτόν προσκυνήσωμεν». Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ γηραιός, πολιός καί ἀνακαινιστής τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ καί τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τήν ὑπαίθριον αὐλήν τῆς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας