Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ.
Τήν Πέμπτην, 11ην /24ην Ἰανουαρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν ἱδρυθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ καί φέρουσαν τό ὄνομα αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, κειμένην εἰς τήν ἔρημoν τῆς Ἰουδαίας, εἰς περιοχήν μεταξύ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.
Ἡ Μονή αὕτη, ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου καταγομένου ἀπό τήν Μογαρισσόν τῆς Καππαδοκίας, συμπατριώτου καί συγχρόνου του Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἤκμασε τόν 5ον αἰῶνα ὡς κοινόβιον μέ πολλούς μοναχούς καθοδηγουμένους ὑπ’ αὐτοῦ.
Λόγῳ τῆς γειτνιάσεώς της μέ τήν Βηθλεέμ καί τό Χωρίον τῶν Ποιμένων, ἡ Μονή δεν εἶχε τόσον ἡσυχαστικόν, ὅσον κοινωνικόν τρόπον μοναχικῆς ζωῆς, προκειμένου νά ἐξυπηρετῶνται οἱ προσκυνηταί ἐπισκέπται αὐτῆς.
Ὅρος ἐντάξεως ἑνός μοναχοῦ εἰς τήν Μονήν ἦτο ἡ ἐργασία τοῦ ἐργοχείρου, ἐκ τοῦ εἰσοδήματος τοῦ ὁποίου οἱ μοναχοί συνετήρουν καί ἤσκουν φιλανθρωπικόν ἔργον. Σύνθημα τῆς Μονῆς ἦτο «οὐδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ». Διετήρει γηροκομεῖον, πτωχοκομεῖον καί σχολεῖον διά τήν διδασκαλίαν τῶν μοναχῶν.
Εἰς τούς πολλούς μοναχούς, ἀσκηθέντας εἰς τήν Μονήν αὐτήν, ἀνήκουν ὡς περιφανεῖς, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μόδεστος, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί ὁ Ἰωάννης ὁ Μόσχος, συγγραφεύς τοῦ Λειμωναρίου.
Εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἀνέλαβεν ἀνακαινιστικόν ἔργον τῆς Μονῆς ὁ ἐκ Κρήτης μοναχός Λεόντιος, εἰς τήν δεκαετίαν τοῦ 1950 ὁ ἐκ Χίου μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων Βαρθολομαῖος, μετ’ αὐτούς δέ ὁ ἐκ Σάμου μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Ὑάκινθος, μετ’ αὐτούς δέ ἀπό τό 1976 ἕως τῆς σήμερον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος, ἀνακαινίσας τόν Ναόν τῆς Μονῆς καί προσθέσας κτιριακήν πτέρυγα εἰς αὐτήν καί προασπίζων τά συμφέροντα τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πέριξ τῆς Μονῆς κτηματικήν περιουσίαν αὐτῆς.
Ἡ ἱστορική αὕτη Μονή τοῦ Πατριαρχείου ἀνεδείχθη ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα εἰς παγχριστιανικόν μοναστικόν κέντρον καί εἰς ὁρμητήριον προασπίσεως τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος, ἔναντι τοῦ μονοφυσιτικοῦ καθ’ ὅλον τον 5ον αἰῶνα.
Εἰς τήν Μονήν ταύτην προσῆλθε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ἀραβοφώνων Ἱερέων καί ἱεροδιακόνων, ψαλλούσης ἑλληνιστί τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας ὑπό τόν κ. Ἰμπραήμ Κάρκαρ ἀραβιστί καί παρακολουθούντων ἐν εὐλαβείᾳ καί εὐσεβείᾳ πιστῶν πληρούντων τόν Ναόν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἀραβοφώνων ἐκ τῶν γειτνιαζουςῶν κωμῶν Μπετζάλας, Βηθλεέμ καί Χωρίου τῶν Ποιμένων. Πρός τούτους ἐκήρυξε εἰς τό Κοινωνικόν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Ἐχθροῦ ζοφώδους καί βεβορβορωμένου ἰόν καθάρσει Πνεύματι λελουμένοι νέαν προσωρμίσθημεν ἀπλανῆ τρίβον, ἄγουσαν ἀπρόσιτον εἰς θυμηδίαν, μόνοις προσιτήν, οἷς Θεός κατηλλάγη».
«Οἱ Χριστιανοί», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «πού καθαριστήκαμε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κι ἔτσι ἀποβάλαμε τό δηλητήριο τοῦ σκοτεινοῦ καί βορβορώδους ἐχθροῦ, ἀγκυροβολήσαμε στή νέα καί ἀσφαλῆ ὁδό, πού ὁδηγεῖ στήν εὐφροσύνη καί ἡ ὁποία, ἀπλησίαστη στούς δαίμονες καί τους ἀπίστους, εἶναι, ἀντίθετα, προσιτή μόνο σ’ αὐτούς, μέ τούς ὁποίους συμφιλιώθηκε ὁ Θεός».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
εὐσεβεῖς Χριστιανοί,
Εἰς τήν νέαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπλανῆ τρίβον, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, προσωρμίσθη, ἀγκυροβόλησε καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης. Τήν νέαν δέ αὐτήν ὀδόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεκαινίασε ἡμῖν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός κατά τό βάπτισμα Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.
Ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἀνεδείχθη κοινοβιάρχης καί καθηγητής τῆς ἐρήμου, «τήν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἐκμιμησάμενος γύμνωσιν τήν ἐπί τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ τελεσθεῖσαν», ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Κατέλιπες τόν κόσμον καί τά ἐν κόσμῳ Ὅσιε, τήν τελεσθεῖσαν γύμνωσιν, τοῦ Δεσπότου ἐκμιμησάμενος ἐπί τοῦ Ἰορδάνου, Θεοδόσιε. Τόν Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἐπ’ ὤμων ἄρας, ἔδραμες ἐπί τόν τούτου τάφον, ἐλάφου δίκην ἐπί ὑδάτων πηγάς, σωτηρίους».
Ὄντως, ἀδελφοί μου, ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, λαβών ἐπ’ ὤμων αὐτοῦ τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἀφῆκε τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ πατρίδα Μογαρισσόν τῆς Καππαδοκίας ὡς καί τούς εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν πατέρα αὐτοῦ Προαιρέσιον καί τήν μητέρα αὐτοῦ Εὐλογίαν καί ἐγκατεστάθη εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον, τόν ὁποῖον μετέβαλεν εἰς ἐργαστήριον ἀσκήσεως καί σωτηρίας ψυχῶν. Οὗτος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν, μιμούμενος τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Πρόδρομον ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον βαθμόν ἐγκρατείας, ὥστε τῆς ἑβδομάδος, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, «ἅπαξ σιτίζεται καί τριάκοντα χρόνους ἄρτους ὅλως μή γευσάμενος καί τήν ἄλλην ἀρετήν ἀσκήσας ἐπί τοσοῦτον, ἀναβάσεως ὕψος ἦλθεν, ὡς καί παράδοξα θαύματα ἐκτελεῖν», ἕν ἐκ τῶν θαυμάτων αὐτοῦ εἶναι καί ἡ σήμερον ἐπιτελουμένη ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος λειτουργική καί εὐχαριστιακή σύναξις ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ ἀγιάσματος αὐτοῦ, δηλονότι τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ταφῆς αὐτοῦ.
Λέγομεν τόπον ἁγιάσματος αὐτοῦ, διότι ὁ Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἀνέδειξε τόν πάλαι ποτέ ἐρημικόν καί πετρώδη τοῦτον τόπον εἰς Ἰορδάνιον πνευματικήν πηγήν, δηλαδή εἰς πηγήν βαπτίσματος μετανοίας καί λουτροῦ παλιγεννεσίας, (Τιτ. 3,5). «Ἔπινον γάρ, κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός», (Α’ Κορ. 10,4).
Τό βάπτισμα τό ὁποῖον λαμβάνομεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀδελφοί μου, εἶναι, κατά τόν Μέγαν Παῦλον λουτρόν παλιγεννεσίας τουτέστιν ἀνακαινίσεως καί ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου ἡμῶν φυράματος, πού ἐνεργεῖται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τό βάπτισμα καθαριζόμεθα ἀπό τόν ρῦπον τῆς ἁμαρτίας καί ὁδηγούμεθα εἰς τήν νέαν ἐν Χριστῷ ζωήν.
«Βάπτισμα τοίνυν ἐστίν», διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, «ἁμαρτιῶν κάθαρσις, ἄφεσις πλημμελημάτων, ἀνακαινισμοῦ καί ἀναγεννήσεως αἰτία. Ταύτην δέ τήν εὐεργεσίαν οὐ τό ὕδωρ χαρίζεται, ἀλλά Θεοῦ πρόσταγμα καί ἡ τοῦ Πνεύματος ἐπιφοίτησις μυστικῶς ἐρχομένη πρός τήν ἡμετέραν ἐλευθερίαν, ὕδωρ δέ ὑπηρετεῖ πρός ἔνδειξιν τῆς καθάρσεως… «ἐάν μή τις γεννηθῇ φησιν ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», (Ἰωάν. 3,5). Καί διερωτᾶται ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, «διατί τά δύο καί οὐχί μόνον τό Πνεῦμα αὔταρκες ἐνομίσθη πρός τήν συμπλήρωσιν τοῦ βαπτίσματος; Σύνθετος ὁ ἄνθρωπος καί οὐκ ἁπλοῦς, ὡς ἀκριβῶς ἐπιστάμεθα καί διά τοῦτο τῷ διπλῷ καί συνεζευγμένῳ τά συγγενῆ καί ὅμοια φάρμακα πρός θεραπείαν ἀπεκληρώθη, σώματι μέν τῷ φαινομένῳ ὕδωρ τό αἰσθητόν, ψυχῇ δέ τῇ ἀοράτῳ Πνεῦμα τό ἀφανές πίστει καλούμενον, ἀρρήτως παραγινόμενον».
Ἡ κάθαρσις τήν ὁποίαν παρέχει ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Ἅγιον Βάπτισμα «ἀφανίζει», ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τόν «ἰόν», δηλαδή τό δηλητήριον τοῦ «ζοφώδους καί βεβορβορωμένου ἐχθροῦ». Ὁ ἐχθρός δέ οὗτός ἐστίν ὁ διάβολος (Ματθ, 13,39). Καί διατί χαρακτηρίζεται ὡς ζοφώδης καί βεβορβορωμένος; Διότι εἶναι ὁ πατήρ τοῦ σκότους καί ἔχει τήν ἐξουσίαν τοῦ σκότους, (Λουκ. 22,53,- Κολ. 1,13) καί ἐμπνέει τά ἔργα τοῦ σκότους, (Ἐφ. 5,11) καί βεβορβορωμένος, ἐπειδή ἱκανοποιεῖται εἰς τά ἔργα τοῦ ψεύδους καί τῆς πλάνης μετήλλαξεν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει.
«Διά τοῦ βαπτίσματος», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «τήν ἀπαρχήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαμβάνομεν καί ἀρχή ἑτέρου βίου γίνεται ἡμῖν ἡ παλιγγενεσία καί σφραγίς καί φυλακτήριον καί φωτισμός». Με ἄλλα λόγια, διά τοῦ βαπτίσματος εἰσερχόμεθα εἰς τήν ἐν Χριστῷ καινήν ζωήν καί ἐνδυόμεθα τόν καινόν ἄνθρωπον, «τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Ἐφ. 4,24). Τοῦτό ἐστι κατά τόν ὑμνῳδόν ἡ «ἀπλανής τρίβος», δηλαδή ἡ ὁδός, ἡ ἄγουσα εἰς θυμηδίαν εἰς τήν ἀληθινήν εὐφροσύνην καί χαράν καί ἀγαλλίασιν. «Μάλιστα δέ χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ», ( Α’ Πετρ. 1,8) καί πεπληρωμένῃ (Β´Ἰω. 12) Αὕτη ἀκριβῶς ἡ χαρά εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, (Γαλ. 5,22). «Μόνοις προσιτήν, οἷς Θεός κατηλλάγη» εἶναι προσιτή μόνον εἰς αὐτούς μέ τούς ὁποίους κατηλλάγη καί συμφιλιώθηκε ὁ Θεός.
Τήν θείαν ταύτην καταλλαγήν καί συμφιλίωσιν ἐπέτυχεν καί ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, κοινοβιάρχης καί καθηγητής τῆς ἐρήμου, εἰς ὅν ἐκτενῶς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοῶμεν: «Μή ἐπιλάθῃ καί νῦν τῆς ποίμνης σου, καί τοῦ λαοῦ σου, παμμάκαρ Θεοδόσιε, ἀλλά πρεσβείαις σου πρός Κύριον καί ἱκεσίαις πρός τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, σῶσον ἡμᾶς καί εἰρήνευσον τόν κόσμον καί τήν δοκιμαζομένην ἡμῶν περιοχήν δεόμεθα». Ἀμήν.
καί ἀραβιστί ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/01/24/1919/
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ εἰς τό ἐξωτερικόν προαύλιον τῆς Μονῆς μέ κάθοδον εἰς τό Σπήλαιον τῶν Μάγων, ἐν ᾧ οἱ τάφοι κεκοιμημένων Πατέρων καί τῶν ἀσκητριῶν μητέρων τῶν Ὁσίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, ἀγίας Σοφίας, μητρός τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, Ἁγίας Εὐλογίας, μητρός τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί Ἁγίας Θεοδότης, μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καί μέ μνημόσυνον εἰς τόν τάφον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων Βαρθολομαίου καί Λεοντίου Μοναχοῦ.
Τήν Λιτανείαν, τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου καί τήν Ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδείας καί παντός τοῦ ἐκκλησιάσματος εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἀκολούθως δέ ἑόρτιος μοναστηριακή τράπεζα ὑπό τοῦ φιλοξένου Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰεροθέου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder