ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑ 60 ΕΤΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ
Ἡ κώμη Μααλούλ εὑρίσκετο εἰς ἀπόστασιν 20 λεπτῶν αὐτοκινητικῶς δυτικῶς τῆς πόλεως τῆς Ναζαρέτ. Ἦτο μία ἀπό τάς κώμας, τάς ὁποίας ἐγκατέλειψαν οἱ Παλαιστίνιοι κάτοικοι αὐτῶν μέ τήν ἵδρυσιν τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, κατά τό ἔτος 1948. Μεταξύ τῶν κατοίκων αὐτῆς σημαντικήν θέσιν εἶχον οἱ Ὀρθόδοξοι ἀραβόφωνοι Χριστιανοί, οἱ λεγόμενοι Ρωμηοί -«Ρούμ Ὀρτοντόξ», περί τούς πεντακοσίους. Ἡ Ἐκκλησία αὐτῶν ἦτο ἀφιερωμένη εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καί τόν Προφήτην Ἠλίαν τόν Θεσβίτην. Ταύτην ἐγκατέλειψαν ὑπό τό κράτος καί τήν πίεσιν τῶν τότε περιστάσεων. Αὕτη εὑρίσκεται εἰς πευκόφυτον περιοχήν, περιφραγμένην κύκλῳ ὑπό Ἰσραηλινῆς στρατιωτικῆς βάσεως.
Μετά πάροδον ἑξηκονταετίας, 1948-2008, κατέστη δυνατόν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, χάρις εἰς τάς ἐνεργείας τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Ὄρους Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος, νά διεκδικήσῃ τήν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας ταύτης. Ὁ Μακαριώτατος ἀνέθεσεν εἰς εἰδικόν Τουρκολόγον καί προσεκόμισεν Αὐτῷ ἐκ τοῦ Κτηματολογίου τούς τίτλους ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Ὁ Μητροπολίτης Ναζαρέτ συνειργάσθη μετά τῶν Ἰσραηλινῶν Στρατιωτικῶν Τοπικῶν Ἀρχῶν διά τήν ἐλευθέραν πρόσβασιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν τέλεσιν θ. Λειτουργίας. Ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱλαρίων ηὐτρέπισε τόν Ναόν, ἐσοβάτισε καί ἀσβέστωσε αὐτόν, ὅσον ἦτο δυνατόν, ἔφερε τά ἀπαραίτητα ἱερά σκεύη διά τήν θ. Λειτουργίαν καί τά καθίσματα διά τούς πιστούς καί ὅ,τι ἄλλο ἦτο ἀπαραίτητον.
Οὕτω τά πάντα ἦσαν ἤδη ἔτοιμα, ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ δυνατοῦ, διά τήν τέλεσιν τῆς πρώτης θ. Λειτουργίας μετά ἑξηκονταετίαν. Διά ταύτην προσῆλθεν ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ. Μακαριότης, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά μικράν στάσιν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ναζαρέτ, τήν πρωΐαν τῆς 19ης Ἰουλίου 2009 / 1ης Αὐγούστου. Ταύτης προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κανᾶ Ἀρχιμανδρίτου Δοσιθέου, ἱερέων τῆς Ναζαρέτ καί τῆς περιοχῆς Ἄκκρης καί συμμετεχόντων ἐν κατανύξει Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Ναζαρέτ καί τῶν περιχώρων, περί τούς διακοσίους καί πλέον, πολλοί τῶν ὁποίων προσῆλθον, ἵνα ἴδουν τόν τόπον τῆς καταγωγῆς ἤ τούς τάφους τῶν γονέων καί τῶν πάππων αὐτῶν ἐν τῷ παρακειμένῳ κοιμητηρίῳ. Ἡ χορῳδία τῆς Ναζαρέτ ἔψαλε κατανυκτικῶς, βυζαντινῷ τῷ ὕφει.
Ὄντως ἦτο συγκινητική ἡ Λειτουργία αὕτη εἰς τόν λίαν ἀξιόλογον ἀρχιτεκτονικῶς τοῦτον ναόν, περιεζωσμένον ὑπό στερεωτικῶν ἀντηρίδων, ἄνευ σοβάδων ἐπί τῆς ὀροφῆς, ἄνευ παραθυροφύλλων εἰς τά παράθυρα, μετ’ ἀγριάδων, ἔτι καί πεύκων καί σπάρτων φύσει ἐμπεφυτευμένων ἐπί τῆς στέγης, ηὐτρεπισμένον ὅμως μετ’ εὐτρεπείας διά τήν σεμνήν ταύτην λειτουργίαν.
Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ ὡς τοῦ Προφήτου τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ προσευξαμένου τῷ Θεῷ νά μήν βρέξῃ καί οὐκ ἔβρεξε καί πάλιν νά βρέξῃ καί ἔβρεξε, τοῦ καταβιβάσαντος ἐξ οὐρανοῦ καί κατακαύσαντος τά ξύλα καί τάς πέτρας τοῦ θυσιαστηρίου εἰς τό Καρμήλιον Ὄρος, τοῦ κατασφάξαντος τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, τοῦ ἀναστήσατος τόν υἱόν τῆς χήρας εἰς Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος, τοῦ «δευτέρου Προδρόμου τῆς παρουσίας Χριστοῦ», ὡς γράφει ὁ ὑμνῳδός εἰς τό ἀπολυτίκιον αὐτοῦ, τοῦ λαλοῦντος τά μαρτύρια τοῦ Θεοῦ ἐναντίον βασιλέων καί οὐκ αἰσχυνομένου· ἐπίσης, τῆς διαχρονικῆς καί ὑπερεθνικῆς προσωπικότητος, ἥντινα σέβονται καί ὀπαδοί ἄλλων θρησκειῶν πρός τῇ χριστιανικῇ. «Ἡ προσωπικότης αὕτη», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «καί συνεκέντρωσεν ὅλους ἡμᾶς τήν ἡμέραν ταύτην πρός τιμήν τῆς μνήμης αὐτοῦ εἰς τόν παλαιόν καί τετιμημένον ναόν αὐτοῦ, ἡμιερειπωμένον λόγῳ τῶν περιστάσεων, διαπεφυλαγμένον ὅμως τῇ θείᾳ χάριτι καί παραδοθέντα τῷ Πατριαρχείῳ πάλιν εἰς συντήρησιν καί ἐπαναλειτουργίαν, χάρις εἰς τήν καλήν θέλησιν τῶν πέριξ αὐτοῦ Ἰσραηλινῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καί τήν ἀγάπην τῶν ἀγαπώντων τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος».
«Ἐπί πᾶσι τούτοις», κατέληξεν ὁ Μακαριώτατος, «ἄς εὐχαριστήσωμεν τόν Θεόν καί ἄς τιμήσωμεν τόν προφήτην Ἠλίαν καί ἀς παρακαλέσωμεν αὐτόν νά πρεσβεύῃ ὑπέρ βοηθείας ἡμῶν ἐν παντί καί ἐν τῇ προσπαθείᾳ τῆς ἀποτελειώσεως τῆς συντηρήσεως τοῦ Ναοῦ τούτου».
Πολλοί τῶν πιστῶν προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν, πάντες δέ ἠσπάσθησαν τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἔλαβον παρ’ Αὐτοῦ ἀντίδωρον καί εἰκόνας τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ. Μετά τήν ἀπόλυσιν ἠκολούθησε δεξίωσις διά πάντας εἰς τόν ὑπαίθριον προαύλειον χῶρον κάτωθι τῶν πανυψήλων πεύκων.
Μετά ταῦτα ὁ Ἅγιος Ναζαρέτ παρέθεσε εἰς τήν Μητρόπολιν Ναζαρέτ τῷ Μακαριωτάτῳ, τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ, τῷ Κοινοτικῷ Συμβουλίῳ Ναζαρέτ καί τοῖς ἱερεῦσι πλουσίαν τράπεζαν.
Εἰς ταύτην, προσκεκλημένος ὤν ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς, κ. Ζαρζούρα, ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν πρωτοβουλίαν ταύτην εἰς Μααλούλ, ὑποδεικνύουσαν τήν ὁδόν καί διά τήν διαφύλαξιν ἄλλων περιουσιῶν τοῦ Πατριαρχείου καί δηλοῦσαν τήν σχέσιν τοῦ ποιμνίου μετά τῆς πνευματικῆς αὐτοῦ ἡγεσίας, διακρινομένης ἐπί διαφανείᾳ καί ἀνευ τῆς ὁποίας ἡγεσίας «ἡμεῖς ὡς ποίμνιον», ὡς ἐτόνισεν, «δέν δυνάμεθα νά ὑπάρξωμεν».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder