ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟΝ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 1821.
Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 12ης/25ης Μαρτίου 2014, ἀνεπέμφθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἐπετείῳ τῆς 25ης Μαρτίου 1821.
Τῆς Δοξολογίας ταύτης προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, μοναχῶν καί διακόνων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ καί προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί τῇ συμπροσευχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, μοναζουσῶν, προσκυνητῶν καί φίλα προσκειμένων τῇ Ἑλλάδι.
Ἡ Δοξολογία ἀνεπέμφθη ὡς δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνισαμένων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος καί πεσόντων κατά τήν διάρκειαν τῶν ἀγώνων μετά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καί ὡς Δοξολογία διά τήν τῇ θείᾳ ἐνισχύσει ἀπελευθέρωσιν ἡμῶν ἐκ τῆς πικρᾶς Τουρκικῆς δουλείας τεσσάρων αἰώνων.
Μετά τήν Δοξολογίαν ἐγένετο ἄνοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τά Πατριαρχεῖα.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἐχούσης ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Γεώργιε Ζαχαριουδάκη,
σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες,
ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Σήμερον, 25ην Μαρτίου, μνήμην ἑόρτιον ἐπιτελοῦμεν ἐπί τῇ 193ῃ ἐπετείῳ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ἡ ἐκ τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας καί τυραννίδος ἀπελευθέρωσις τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί τοῦ χριστεπωνύμου Ἑλληνικοῦ ἡμῶν Ἔθνους πάνυ δικαίως ὠνομάσθη «Παλιγγενεσία».
Καί τοῦτο, διότι τό σύνθημα τῆς ἀποτινάξεως τοῦ ζυγοῦ τοῦ ἀλλοφύλου καί ἀλλοθρήσκου κατακτητοῦ ἦτο τό Ἑλληνορθόδοξον φρόνημα: «Διά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστιν τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν». Φρόνημα ἐμπνευσμένον ἀπό τόν Παύλειον λόγον, καθ’ ὅν: Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου», ( Τίτ. 3, 4-5).
Τό Ἑλληνορθόδοξον τοῦτον φρόνημα κατέστη ἀναμφιβόλως ἀκένωτος πηγή ἡρωϊσμοῦ καί αὐτοθυσίας τῶν ἀναριθμήτων Νεομαρτύρων τοῦ θείου δώρου τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀγάπης, ἥτις «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», (Α΄ Κορ. 13,5).
Ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Ἀδελφότης, συμμετέχουσα εἰς τήν ἀναστάσιμον ταύτην τοῦ Γένους ἡμῶν ἑορτήν σύσσωμος κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα καί ἀνέπεμψεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν εἰς τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἐπί τῇ προσγενομένῃ τῷ Ἔθνει ἡμῶν θείᾳ εὐεργεσίᾳ. Ἔτι δέ ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις ἀνέπεμψεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀγῶσι τοῦ εὐσεβοῦς τε Γένους καί Ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων πεσόντων καί μαρτυρικῶς ἀναιρεθέντων.
Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, καυχωμένη ἐν Κυρίῳ ἐπί τῇ συμμετοχῇ τῶν τέκνων αὐτῆς εἰς τόν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἱερόν καί μαρτυρικόν ἀγῶνα καθηκόντως γεραίρει τήν μνήμην αὐτῶν καί εὐγνωμόνως τιμᾷ τήν ἐπέτειον τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821.
Ἐπί δέ τοῦτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί εὐχαρίστως ἀναφωνήσωμεν:
Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου 1821!
Ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν τῶν Ρωμαίων Γένος τε καί Ἔθνος!
Ζήτω ἡ Ἑλλάς! Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης!
Ἔτη πολλά.
Ἐν κατακλεῖδι ὁ κ. Γενικός Πρόξενος ἀνέγνωσε Μήνυμα τοῦ κ.Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἕπεται:
«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,
Σεβαστοί Πατέρες
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες,
Ημέρα τιμής και μνήμης για το Έθνος μας η σημερινή. Ο απανταχού Ελληνισμός, σύσσωμος και με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, εορτάζει την πλέον ένδοξη και λαμπρή σελίδα της νεότερης ιστορίας του. Την μεγαλειώδη και ομόθυμη απόφαση του να ορθώσει το ηθικό και πνευματικό του ανάστημα για να αποτινάξει τον βαρύ οθωμανικό ζυγό τεσσάρων αιώνων. Εορτάζει την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, κατά την οποία το Γένος κήρυξε την έναρξη του υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Τιμά τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία οδήγησε στην ελευθερία του λαού, την ανεξαρτησία της χώρας και την αναγέννηση του Έθνους.
Η εξέγερση του ’21 δεν αποτέλεσε ένα τυχαίο ιστορικό γεγονός. Καθ’ όλη τη μακρά περίοδο των σκοτεινών χρόνων που ακολούθησαν την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1453, ο Ελληνισμός μπορεί μεν να συρρικνώθηκε και να έχασε μέρος της αίγλης του παρελθόντος του, αλλά δεν αφομοιώθηκε ούτε υποτάχθηκε. Από τη θλιβερή είδηση «η Πόλις εάλω» μέχρι το σάλπισμα «Ελευθερία ή Θάνατος» διατήρησε, με θυσίες και αξιοθαύμαστο ψυχικό σθένος, την ιστορική, πνευματική και θρησκευτική του ταυτότητα, συντηρώντας άσβεστη τη φλόγα για την ανάσταση του Γένους.
Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση προετοίμασαν το έδαφος, πολιτικά. Η ιδέα περί Έθνους του Αδαμάντιου Κοραή έδωσε τη διάσταση της ιστορικής συνέχειας. Φλογεροί κήρυκες της ελευθερίας, όπως ο Ρήγας Φεραίος, μετέφεραν παντού το ελπιδοφόρο μήνυμα, εμψυχώνοντας τον λαό. Έτσι, όταν οι συνθήκες ωρίμασαν και η Φιλική Εταιρεία αποφάσισε να κηρύξει την Επανάσταση, το Γένος βρέθηκε έτοιμο και ενωμένο κάτω από το λάβαρο που ύψωσε στην Αγία Λαύρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός για τον υπέρ πάντων Αγώνα.
Οδηγούμενοι από τα διδάγματα της ιστορίας τους, εμφορούμενοι από ύψιστα πατριωτικά αισθήματα και τιμώντας τις ιερές και απαράγραπτες παρακαταθήκες των προγόνων τους, οι Έλληνες έκαναν για μία ακόμη φορά το καθήκον τους. Αγωνίσθηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία για την πατρογον κή γη. Το Έθνος αναδεικνυόταν, και πάλι, ως φορέας οικουμενικών αξιών και γινόταν προπομπός ευρύτερων εξελίξεων που θα καθόριζαν το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.
Ο αγώνας αυτός δεν ήταν καθόλου εύκολος. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο μία κραταιά Αυτοκρατορία, αλλά και άκρως αντίξοες διεθνείς συνθήκες, δεδομένου ότι την εποχή εκείνη κυριαρχούσε στην Ευρώπη η πανίσχυρη Ιερά Συμμαχία, που σκοπό της είχε την καταστολή οιασδήποτε κίνησης εθνικής ανεξαρτησίας. Παράλληλα δε, δυστυχώς και σε αυτήν την περίοδο, δεν έλειψαν οι εσωτερικές έριδες που έθεσαν σε μεγάλο κίνδυνο την έκβαση του αγώνα.
Η επανάσταση, όμως, τελικά, επικράτησε χάρη, πρωτίστως, στην ηθική υπεροχή ενός λαού που είχε ακράδαντη πίστη στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία.
Πολλοί ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν στο αίσιο τέλος. Μεταξύ αυτών, κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε, ασφαλώς, η Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε κιβωτό του Γένους, όχι, μόνον, παρέχοντας καταφύγιο σε διωκόμενους, αλλά, κυρίως, διαφυλάσσοντας την θρησκευτική πίστη και διατηρώντας τη γλώσσα, τη συνείδηση και την ελπίδα των ραγιάδων. Όταν δε εξερράγη η επανάσταση, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ καταγραφόταν στην Ιστορία ως θυσία ενός κήρυκα και πρωτομάρτυρα του ξεσηκωμού.
Η 25η Μαρτίου, στη συλλογική μας μνήμη, είναι θεμέλιο της εθνικής μας υπόστασης και κορυφαίος σταθμός της ιστορίας μας. Αποτελεί ιερά παρακαταθήκη του Γένους και το βαθύτερο και ουσιαστικό μήνυμα της παραμένει αναλλοίωτο και πάντα επίκαιρο. Με εθνική ενότητα και ομοψυχία, εθνική αξιοπρέπεια, σεβασμό στις διαχρονικές αξίες και ιδανικά του Έθνους καθώς και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις και τις αρετές του Ελληνισμού, θα πρέπει και σήμερα να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις της εποχής.
Αποτίουμε, σήμερα, τον ελάχιστο φόρο τιμής στους άξιους θεματοφύλακες της ιστορίας μας και συνεχιστές των πνευματικών μας παραδόσεων. Στους πεσόντες για την ελευθερία του Έθνους. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους, με ευγνωμοσύνη μπροστά στις θυσίες τους και με υπερηφάνεια μπροστά στον ηρωισμό τους. Τιμάμε την μνήμη τους και την προσφορά τους. Αυτοί μας έδωσαν ένα φωτεινό παράδειγμα, κάνοντας στο ακέραιο το καθήκον τους.
Η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας αποτελεί και ημέρα περισυλλογής. Ας αναλογιστούμε και εμείς το δικό μας χρέος και τις δικές μας ευθύνες απέναντι στην Ιστορία μας και το μέλλον του Έθνους. Ας μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές το πνεύμα του 1821.
Ζήτω η 25η Μαρτίου!
Ζήτω η Ελλάς!
Ζήτω το Έθνος!
καί προσεκάλεσε πάντας τούς ἑορταστάς εἰς δεξίωσιν εἰς τήν εἴσοδον τῆς αἰθούσης, ὁ δέ τελῶν χρέη Σχολάρχου π. Νικόλαος Ζέρβης προσεκάλεσε πάντας εἰς τήν ἀπογευματικήν μαθητικήν ἑορταστικήν ἐκδήλωσιν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἁγίας Σιών.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
httpv://youtu.be/0edKnOLwnqw