Β’ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην/30^ήν Μαΐου 2010, ἔλαβε χώραν εἰς τό Πολεμικόν Μουσεῖον Ἀθηνῶν τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μέ θέμα: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε διά τῆς παρουσίας καί διά προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου.

Ὁ Μακαριώτατος ἀφιχθείς πρό διημέρου εἰς Ἀθήνας ἀπό τῆς Παρασκευῆς, 15^ης / 28^ης μηνός Μαΐου 2010, εἶχε συνεργασίαν μετά τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας, Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί μετά τῶν νομικῶν συμβούλων τῆς Ἐξαρχίας διά θέματα ἀφορῶντα τήν εἰς Ἑλλάδα περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην /30^ήν Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος ἐχοροστάτησεν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν ἱερόν ναόν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Πλάκαν καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα, διαβιβάζων τήν χάριν, τήν εὐλογίαν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος προσῆλθε εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου. Ταύτας ἤνοιξε διά συντόμου εἰσαγωγῆς ὁ καθηγητής τῆς Βυζαντινῆς Φιλολογίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, προσφωνῶν ἕνα ἕκαστον τῶν Προκαθημένων, τῶν παρόντων εἰς τό Συνέδριον, ἤτοι τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερώνυμον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον χωρῶν Τσεχίας καί Σλοβακίας κ.κ. Χριστοφόρον, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Σιναίου κ. Δαμιανόν καί τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς & Φαλήρου κ. Σεραφείμ, τόν Διαχειριστήν  τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη», Ἐντιμότατον κ. Πέτρον Κυριακίδην καί τόν Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννην Κογκούλην.

Ὁ κ. Δημητρακόπουλος ἐπεξήγησε, διατί ἡ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἐπέλεξεν ὡς θέμα τοῦ 2^ου Συνεδρίου αὐτῆς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς ἁγιασθέντας δηλονότι διά τοῦ αἵματος Αὑτοῦ τοῦ Χριστοῦ καί ἀναδειχθέντας ὑπό τοῦ πρώτου Ρωμαίου Αὐτοκράτορος, τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη περί τά τέλη τῆς ζωῆς τοῦ τό βάπτισμα καί εἶναι ὁ πρῶτος Χριστιανός Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ.

Μετά τήν εἰσαγωγήν ταύτην τοῦ κ. Δημητρακοπούλου ἠκολούθησε ὁ ἐναρκτήριος χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἔχων ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

«Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ»; Διερωτᾶται ὁ προφητάναξ Δαυΐδ, (ψαλμ. 23,3).

Ποῖος θά ἀνέλθῃ, διά νά προσκυνήσῃ ἀξίως εἰς τόν ἱερόν λόφον τοῦ Κυρίου, τήν Σιών / Ἱερουσαλήμ; Ποῖος θά σταθῇ μέ παρρησίαν εἰς τόν ἅγιον τόπον; (Ἑρμηνεύει ὁ Ἀρχιμ. π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος).

«Ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης, δηλονότι ὁ πρός ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς συγκαταβάς καί ἀφ’ ἡμῶν ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς Θεός καί Λόγος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ φίλοι Αὐτοῦ», ἀπαντᾷ καί πάλιν ὁ ψαλμῳδός.

Τήν δόξαν τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης καί τούς τόπους τοῦ ἁγιάσματος Αὐτοῦ ἐδήλωσε μετά παρρησίας καί πάσης ἀκριβείας ἡ ἀθῳότης τῶν χειρῶν καί καθαρότης τῆς καρδίας, (ψαλμ. 23,4), τῶν μεγάλων πνευματοφόρων Πατέρων καί ἐγκρίτων τῆς οἰκουμένης διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, συνελθόντων καί συστησάντων τήν Ρωμηοσύνην

Αὐτό ἀκριβῶς τό ὑπό τῶν θεοστέπτων μεγάλων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναδειχθέν πνευματικόν καί πολιτισμικόν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης, σῴζει καί διαφυλάττει καί διακονεῖ ὡς τήν θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν κληρονομίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων τῆς συγχρόνου Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Ὅσον ἀκατάληπτον τυγχάνει τό μεγαλεῖον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἄλλο τόσον ἀνερμήνευτον τυγχάνει καί τό μυστήριον τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ τόπου τοῦ Θεοῦ καί ἐν προκειμένῳ τῶν ἁγίων Τόπων, ἀπό τοῦ τόπου τῆς φλεγομένης καί μή καιομένης Βάτου ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ ἕως τοῦ κρανίου Τόπου, τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ Γολγοθᾷ.

Καί ἐκεῖ μέν (ἐν Σινᾷ) ὁ τόπος ἁγιάσματος διά τῆς ἐμφανείας «Ἀγγέλου Κυρίου ἐν πυρί φλογός», (Ἔξοδ. 2,2), ἐνταῦθα δέ ἐν τῷ Γολγοθᾷ, διά τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ ἀπαθοῦς πάθους τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Χριστοῦ.

Εἰς ἀμφοτέρους τούς τόπους μαρτυρεῖται ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀλήθεια. Αὐτή ἡ μαρτυρία τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καταγγέλλεται καί διακονεῖται λειτουργικῶς καί εὐχαριστιακῶς ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί τοῦ εὐσεβοῦς ἔθνους τῶν Ἑλλήνων-Ρωμαίων, τῶν ἐν ἀλλήλοις τήν περιχώρησιν ἐχόντων.

Τό γεγονός τοῦτο καταδεικνύει ἐναργέστατα ὅτι οἱ Ἅγιοι Τόποι ἤ μᾶλλον τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ δέ Ρωμηοσύνη ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς θρησκευτικῆς καί ἐν ταὐτῷ τῆς ἐγχωρίου ἐθνικῆς ταυτότητος τῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς.

Ἡ ἱερά ἱστορία, δηλονότι ἡ ἱστορία τῆς Σωτηρίας, ἔχουσα ὡς τόπον δράσεως τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἀνελίσσεται μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Κέντρον τοῦ τόπου τούτου τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως ἀναδεικνύεται τό καινόν καί κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πανάγιος Τάφος, ὁ ὁποῖος ὀρθότατα ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς ὁ «ὀμφαλός τοῦ κόσμου».

Ἐάν παγκοίνως καί διεθνῶς ἀναγνωρίζεται τό γεγονός ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ διαθέτει τρεῖς καρδίας, τήν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐξ ἴσου ἀναγνωρίζεται (παγκοίνως καί διεθνῶς) ὅτι ὁ ἐν μέσῳ τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου τόπος, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν τελεῖ ὑπό τήν κυριαρχίαν καί λειτουργικήν διακονίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ἄν θέλετε τῆς «Ρωμηοσύνης», ἀποτελεῖ τόν ὀμφαλόν τοῦ κόσμου.

Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔποψιν (κατά τήν ταπεινήν Ἡμῶν γνώμην) Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη δίδουν τήν μαρτυρίαν τῆς ἐν Χριστῷ σῳζούσης ἀληθείας, δηλονότι τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ».

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὄντως εἶναι τό Πατριαρχεῖον τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ» καί τοῦτο διότι ὁ ἐπί τοῦ Κρανίου τόπου ὑψούμενος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δίστομος Ρομφαία, ἡ φυλάσσουσα τήν ἐκ Τάφου πηγάζουσαν ἀληθινήν ζωήν, τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῶν κατ’ ἀνατολάς Παλαιφάτων Πατριαρχείων τῆς Ρωμηοσύνης, μέ κορυφαῖον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φύλαξ τοῦ ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, οἰκονομικῶς καί χάριτι Θεοῦ κατέχει τήν δίστομον Ρομφαίαν, τοὐτέστι τόν Τίμιον Σταυρόν, εἰς ὅν «οὐ δυνήσονται ἀντιπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν», (Λουκ. 21,15) κατά τούς Κυριακούς λόγους.

Καιρός λοιπόν ἐγρηγόρσεως καί νήψεως, «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α. Κυρ. 16,13), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ὅτι οἱ υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου», (καί ἐν προκειμένῳ οἱ πολέμιοι τῆς Ρωμηοσύνης), «φρονιμότεροι ὑπέρ τούς υἱούς τοῦ φωτός εἰς τήν γενεάν τήν ἑαυτῶν εἰσι», (Λουκ. 16,8).

Τόν χαιρετισμόν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἠκολούθησεν ὁ χαιρετισμός τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου. Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας Του εἰς τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου τούτου καί εἰς ὅσους συγκινοῦνται ἀπό τά μεγάλα καί ἱερά τοῦ γένους μας καί ἐπεσήμανε τό εὔστοχον τῆς ἐπιλογῆς τοῦ θέματος: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». Εἶπεν ὅτι διεξῆλθε τά θέματα τῶν ὁμιλητῶν καί τά εἶδε ὡς πολύ ἐνδιαφέροντα καί πολύ ὠφέλιμα. «Παρηκολούθησα», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «κατ’ αὐτάς τάς συζητήσεις καί τάς ἐκδηλώσεις διά τήν 29^ην Μαΐου τοῦ 1453, ἀποφράδα ἡμέραν τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί λυπᾶμαι νά εἴπω ὅτι εἶχα ἀπογοήτευσιν, διότι δέν ἐδόθη ἡ ἔκτασις, ἡ ὁποία θά ἔπρεπε εἰς τό θέμα αὐτό. Ὑπῆρξε σιγή ἀπό πολλούς κύκλους διά τό θέμα αὐτό». «Εἶναι καιρός», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, «νά ἔλθωμεν εἰς αὐτοκριτικήν, νά ἴδωμεν τά λάθη μας καί νά τά διορθώσωμεν. Ἐκφράζω θερμᾶ συγχαρητήρια πρός τούς διοργανωτάς καί ὅλους τούς μετέχοντας εἰς τό Συνέδριον τοῦτο».

Χαιρετισμόν ἀπηύθυνε μετά ταῦτα καί ὁ Διαχειριστής τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Πέτρος Κυριακίδης. Εἰς τόν ἐν συντομίᾳ χαιρετισμόν αὐτοῦ, οὗτος εἶπεν ὅτι καλωσορίζει μέ μεγάλην χαράν εἰς τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον. Εἶπεν ὅτι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἱδρύθη τό 2001, ἔχει ὡς ἕδραν τήν Ἐξαρχίαν τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας καί ἀποτελεῖ ἕνα μάχιμον ὀργανισμόν, διά νά βοηθήσῃ τό Πατριαρχεῖον νά ἐπιτελέσῃ τό ἔργον του. «Θεωρῶ προσωπικῶς τιμήν», εἶπεν ὁ κ. Κυριακίδης, «ὅτι μοῦ ἀνετέθη ἡ διαχείρησις τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς. Προσπαθοῦμεν νά βοηθήσωμεν τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου μέ τήν ἵδρυσιν σχολείων, τήν συντήρησιν Ἐκκλησιῶν,μέ ἀναστηλώσεις καί ἀνοικοδομήσεις Ἐκκλησιῶν. Ἡ Ἀδελφότης ἔχει ἀνάγκη ἀπό πολλά. Τοῦτο δέν τό ἔχομεν συνειδητοποιήσει ἀρκούντως. Ἄς προσέξωμεν νά διατηρήσωμεν, ὅσα παρελάβομεν ἀπό τούς Πατέρας μας καί νά μήν ἀπολέσωμεν αὐτά. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναντικατάστατος, δέν ἀντικαθίσταται ἀπό κανέναν σύλλογον ἤ ἀπό καμμίαν ὀργάνωσιν ἤ ἀπό κανέναν ὀργανισμόν οὔτε ἀπό τήν πολιτείαν οὔτε ἀπό τά κόμματα. Ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» εἶναι τέκνον τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ προσπάθειά της εἶναι μέ κάθε τρόπον νά ἔρχεται ἀρωγός εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας μας συντελεῖται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἔχομεν ἀνάγκην καί τοῦ «μυστικοῦ», τοῦ ἐσωτερικοῦ, τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, τοῦ «ἐπικαλύμματος». Καί νά φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπό τό αὐγόν, τό ὁποῖον ἔχει τό ἐσωτερικόν, τόν κρόκον, τό ἀσπράδι, ἀλλά καί τό ἐξωτερικόν περίβλημα, τό τσόφλι, τό ὁποῖον προφυλάσσει τό ἐσωτερικόν».

Ὁ κ. Κυριακίδης ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐδήλωσε ἐπισήμως ὅτι ὁ Ἐκδοτικός Οἶκος αὐτοῦ εἰς τό ἑξῆς, θά προσφέρῃ ἐτησίως τό ποσόν τῶν 30.000 € χιλιάδων Εὐρώ διά τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν ἀπόρων προσκυνητῶν, κυρίως νέων, εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, προκειμένου νά βοηθήσουν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. «Τήν Ρωμηοσύνην», εἶπεν ὁ Κ. Κυριακίδης, «ἔχουν ἐξυμνήσει πολλοί καί μεγάλοι Ἕλληνες ποιηταί, ὅπως ὁ Ρίτσος, ὁ Θεοδωράκης καί ὁ Κύπριος Β. Μιχαηλίδης, λέγων ὅτι: “Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι συνόκαιρη τοῦ κόσμου” καί δέν μπορεῖ νά τήν ἐξαλείψῃ κανείς, διότι τήν σκέπει ὁ Θεός καί αὐτή θά χαθῇ, ὅταν ὁ κόσμος χαθῇ». «Ἐδῶ», εἶπεν, «ἔχω μίαν διαφορετικήν γνώμην ἀπό τόν ποιητήν, ἔχω ἕνα ἐρώτημα: Ἄν τά μέλη τῆς Ρωμηοσύνης εὑρίσκονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δέν μποροῦν νά ἐλπίζουν ὅτι θά εἰσέλθουν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν μαζί μέ τήν Ἐκκλησίαν; Διατί πρέπει νά χαθοῦν μέ τό τέλος τοῦ κόσμου;».

Ἀκολούθως ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννης Κογκούλης. Εἰς τόν χαιρετισμόν αὐτόν ὁ κ. Κοσμήτωρ παρετήρησε τήν ἀπουσίαν ἐκπροσώπων τῆς Πολιτείας ἀπό τό Συνέδριον. Εἶπεν ὅτι μέ χαράν ἐδέχθη τήν τιμήν νά συμμετάσχῃ εἰς τό Συνέδριον με θέμα «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». «Πρῶτα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα», εἶπεν, «ἀνέτειλε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ Ἱεροσολύμων ἦσαν οἱ πρῶτοι μάρτυρες, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Ἀπό τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἀπό τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔφθασε τό Τυπικόν εἰς τήν κιβωτόν καί τήν φύτραν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Κατά τόν μακαριστόν π. Γεώργιον Φλωρόφσκυ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Βασίλειος ὁ μέγας καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μετέφεραν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν τάς ἀληθείας τοῦ Χριστιανισμοῦ, τάς ἀποκαλυφθείσας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν».

«Κατά τούς μέσους καί νεωτέρους χρόνους», εἶπεν, «ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καθίσταται περιπετειώδης. Τό θέμα τῶν προσκυνημάτων ἀπησχόλησε τήν Κοινωνίαν τῶν Ἐθνῶν, τό ἔτος 1948, τό κράτος τῆς Ἰορδανίας συμπεριέλαβε τό Πατριαρχεῖον εἰς ἰδιαίτερον νόμον αὐτοῦ τοῦ ἔτους 1957. Ἡ Ἐκκλησία διετήρησε τήν Ρωμηοσύνην διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὁ μακαριστός Φώτης Κόντογλου ὑμνεῖ τήν πονεμένην Ρωμηοσύνην, τήν νέαν Ρωμηοσύνην, πού εἶναι πιό πονεμένη ἀπό τήν παλαιάν. Με τάς σκέψεις αὐτάς», εἶπεν, «χαιρετίζω τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν της ἡ Ἀναπληρώτρια Πρόεδρος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου κ. Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου, ἡ ὁποία θετικῶς ἀνταποκρινομένη εἰς πρότασιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀπηύθυνε σύντομον χαιρετισμόν, λέγουσα ὅτι αἰσθάνεται μεγάλην συγκίνησιν νά παρευρίσκεται εἰς τό Συνέδριον καί νά τῆς δίδεται ὁ λόγος ἀπό τόν Μακαριώτατον, διότι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» παρουσιάζει τό ἔργον τῆς ρωμηοσύνης νά διακονῇ διαχρονικάς πολιτιστικάς ἀξίας. «Ἰδιαίτερον ρόλον», εἶπεν, «ἔχει εἰς τοῦτο τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων νά διακονῇ τήν εἰρήνην καί τήν συνδιαλλαγήν εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων», εἶπεν ἡ κ. Κράτσα, «εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον ἐδημιούργησε νέας δυνατότητας δι’ ἐπίλυσιν προβλημάτων καί δι’ ἔτι σημαντικωτέραν προσφοράν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παιδείαν καί εἰς ἄλλους χώρους ἀναπτύξεως».

Μετά τήν προσφώνησιν ταύτην ἠκολούθησαν αἱ διαλέξεις τῶν ὁμιλητῶν, τάς ὁποίας δύναται νά ἴδῃ ὁ ἐνδιαφερόμενος ἀναλυτικῶς εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ρωμηοσύνης ( https://www.romiosini.org.gr/F16631F9.el.aspx καί https://www.romiosini.org.gr/1686AB96.el.aspx ).

Αἱ διαλέξεις αὕται συμπεριέλαβαν καί ἐξήτασαν ποικιλίαν θεμάτων, ὡς εἶναι:

-«Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἄνθιμος καί τό ἔργον του «Διδασκαλία Πατρική», τῆς κ. Μαρίας Μαντουβάλου, Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Νεοελληνικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

-«Συγκριτικὴ Ψυχολογία τῶν πολιτισμῶν Ἰουδαιοχριστιανικοῦ καὶ Ρωμαίϊκου», τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Ψυχολογίας τῆς Θρησκείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Σπυρίδωνος Τσιτσίγκου.

-«Ὁ Πανάγιος Τάφος στὴ λαϊκὴ θρησκευτικὴ παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης» τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Βαρβούνη, Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Λαογραφίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

-«Ἀραβικὸς πολιτισμὸς καὶ ποιά ἑλληνικὰ γράμματα;»,  τῆς Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Τουρκικῶν καὶ Σύγχρονων Ἀσιατικῶν Σπουδῶν  εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν κ. Ἑλένης Κονδύλη Μπασούκου.

-«Ὁ βίος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας. Ὁ Αὐτοκράτωρ ὡς θεμελιωτὴς τῆς Ρωμηοσύνης», τῆς κ. Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου, Θεολόγου, ΜΑ – Φιλολόγου, Διδάκτορος Φιλοσοφίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.

– «Τὸ Ἀρχεῖο τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καὶ οἱ ἱστορικές του προεκτάσεις» τοῦ κ. Ἀγαμέμνονος Τσελίκα, διδάσκοντος Παλαιογραφίαν εἰς τό Πανεπιστήμιον Πατρῶν, Προϊσταμένου τοῦ Ἱστορικοῦ καὶ Παλαιογραφικοῦ Ἀρχείου Μ.Ι.Ε.Τ.

-«Ἡ “Ρωμηοσύνη” στὸ ποίημα τοῦ Δασκαλογιάννη»  ἀπό τόν κ. Δημήτριον Καλομοιράκην, Ἀρχαιολόγον, Τμηματάρχην εἰς τήν Διεύθυνσιν τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀρχείου Μνημείων τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ.

-«Παρατηρήσεις στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Χοζοβιώτη» τοῦ κ. Βασιλείου Κατσαροῦ, Καθηγητοῦ τῆς Μεσαιωνικῆς Ἑλληνικῆς (Βυζαντινῆς) Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

-«Ρωμηοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἅγιοι Τόποι» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δράγα, Καθηγητοῦ Πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ εἰς Βοστώνην.

-«Ἡ παρουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων στὸ Διαδίκτυο» τοῦ Δρ. Χρίστου Θ. Νικολάου, Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῶν ἱστοχώρων α). τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, β). τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» καὶ γ). τοῦ ἱστοχώρου «Παντοκράτωρ».

Παρενεβλήθη δίς ἔντεχνον μουσικὸν πρόγραμμα ἀπὸ τὴν κ. Ἀντιγόνην Κατσούρη, Πρεσβυτέραν, Μουσικὸν, Συμβολαιογράφον.

Ἐπίσης προεβλήθη ντοκυμαντὲρ εἰς δύο μέρη διά τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, τήν ἐπιμέλειαν τοῦ ὁποίου εἶχεν ὁ κ. Λουκᾶς Παναγιώτου, Γενικὸς Διευθυντὴς τοῦ Ραδιοτηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ: «Ὁ Λόγος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Αἱ ὡς ἄνω διαλέξεις ἦσαν λίαν κατατοπιστικαί καί διαφωτιστικαί, ὅσον ἀφορᾷ τό νόημα τῆς Ρωμηοσύνης, τήν προσφοράν αὐτῆς εἰς τόν ἀνθρώπινον πολιτισμόν διά τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τάς ὀδύνας καί τάς ὠδίνας αὐτῆς διά μέσου τῶν αἰώνων ἐξ ἐχθρῶν αὐτῆς, καί τήν ἀμφισβήτησιν αὐτῆς ὑπό ὁμάδων Νεοελλήνων. Ἡ μόνη ἐλπίς ἐπιβιώσεως τοῦ ἔθνους ἡμῶν σήμερον καί τῆς διασώσεως αὐτοῦ ἐκ τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς χρεωκοπίας εἶναι ἡ ρωμηοσύνη.

Μετά τάς ὡς ἄνω διαλέξεις καί τάς μουσικάς ἐκδηλώσεις ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐκήρυξε τήν λῆξιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, λέγων ὅτι: «αἱ εἰσηγήσεις τῶν ὁμιλητῶν ἦσαν πολυσύνθετοι καί πολυδιάστατοι καί τοῦτο ἀποδεικνύει τό μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης. Μία διάστασις αὐτῆς, ἡ ὁποία δέν ἐθίγη καί προτείνομεν νά ἀποτελέσῃ τό θέμα τοῦ ἑπομένου Συνεδρίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης», εἶναι ἡ σημασία τῆς Ρωμηοσύνης διά τά χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας γενικώτερον. Ἡ σημασία αὕτη εἶναι πολύ μεγάλη, καθότι τά Πανάγια Προσκυνήματα τῶν Ἱεροσολύμων ἀποτελοῦν ἐχέγγυον τῆς Ρωμηοσύνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν πτυχήν αὐτήν τῆς Ρωμηοσύνης θά συμβάλῃ καί εἰς τήν ἑδραίωσιν τῶν χριστιανῶν εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν, εἰς τήν κοιτίδα αὐτῶν καί τήν συνέχειαν τῆς διαβιώσεως αὐτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων».

«Εἰς τό θεοκρατικόν περιβάλλον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τό Πατριαρχεῖον καλεῖται νά διαδραματίσῃ ἕνα ρόλον πνευματικόν ὡς παράγων συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, συνυπάρξεως καί συμβιώσεως τῶν ὀπαδῶν τῶν διαφόρων θρησκευμάτων. Τό ἔργον τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ἀνάτασις καί ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως ἀπό τόν Ἰσλαμικόν καί Ἑβραϊκόν κόσμον».

«Ἐκφράζομεν τάς εὐχαριστίας Ἡμῶν», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, «πρός τόν Ἐντιμότατον κ. Κυριακίδην διά τήν οἰκονομικήν ὑποστήριξιν ὄχι μόνον τοῦ Συνεδρίου τούτου, ἀλλά καί τῆς ὅλης ἱστοσελίδος τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ μέλλοντος νά ἱδρυθῇ ραδιοτηλεοπτικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου καί διά τήν προσφοράν αὐτοῦ διά τήν ἐνίσχυσιν προσκυνηματικῶν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους νέων ἀπόρων προσκυνητῶν. Δι’ ὅλων τούτων ἐνισχύεται τό ποίμνιον Ἡμῶν, τό ὁποίον προσφάτως ηὐτυχήσαμεν νά ποιμαίνωμεν καί εἰς τό ἀκριτικόν Κατάρ».

«Εὐχαριστοῦμεν καί τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου, τόν Διευθυντήν τῶν ἱστοχώρων τοῦ Πατριαρχείου κ. Χρῖστον Νικολάου, τήν Πρόεδρον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Αἰκατερίναν Διαμαντοπούλου καί ὅλους ὅσους συνετέλεσαν εἰς τήν ἀρτίαν διοργάνωσιν τοῦ 2^ου τούτου Συνεδρίου».

«Εὐχόμεθα καλήν συνάντησιν εἰς τό 3^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder