Ἱερά Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Γερασίµου τοῦ Ἰορδανίτου

Μία ἐκ τῶν παλαιοτέρων Μονῶν τῆς Παλαιστίνης εἶναι ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ἡ ὁποία ἐκτίσθη τὸ 455 ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Ἅγιον Γεράσιμον. Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος κατήγετο ἐκ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Ὑπῆρξε σπουδαία μορφὴ τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Παλαιστίνης συνδυάζων τὸν ἀναχωρητικὸν μὲ τὸν κοινοβιακὸν μοναχισμόν. Τὸ μοναστήριον εἶναι ἐκτισμένον εἰς τὴν νοτιοανατολικὴν κοιλάδα τῆς Ἱεριχοῦς. Πλησίον αὐτοῦ εἶναι τὸ ἀκριβὲς σημεῖον τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ἐβαπτίσθη ὁ Χριστόςκαί ἡ Νεκρὰ Θάλασσα εἰς τὸ μέρος ὅπου εὑρίσκοντο αἱ ἀρχαῖαι πόλεις Σόδομα καὶ Γόμορρα.

Τὸ μοναστήριον, τὸ ὁποῖον ὑψώνεται μεγαλόπρεπον εὑρίσκεται τετρακόσια περίπου μέτρα ὑπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς Μεσογείου Θαλάσσης. Εἰς τὴν βόρειον πλευρὰν του εἶναι ἐκτισμένη τρίκλιτος Ἐκκλησία ἀφιερωμένη εἰς τὸν Ἅγιον Γεράσιμον, τὸν Ἅγιον Εὐθύμιον, τὸν Ἅγιον Ζωσιμὰ καὶ τὴν Ὁσίαν Μαρίαν τὴν Αἰγυπτίαν. Ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς διάκοσμος εἶναι τοῦ 12ου αἰῶνος. Κάτω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, εἰς τὸν πρῶτον ὄροφον εὑρίσκεται μία ἄλλη μικροτέρα, ἀφιερωμένη εἰς τὴν φυγὴν εἰς τὴν Αἴγυπτον τῆς Ἁγίας οἰκογενείας, ἐξ αἰτίας τοῦ Ἡρώδου. Συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν, εἰς τὸν χῶρον ἐστάθη καὶ ἐφιλοξενήθη ἡ Παναγία μὲ τὸν Χριστὸν βρέφος καὶ τὸν Ἅγιον Ἰωσήφ, ὅπου ἔλαβε χώρα τὸ ἀκόλουθον γεγονός. Ἐδῶ εἶχε τὸ λημέρι του εἷς ἀρχιληστής. Αὐτὸς διέταξεν τοὺς ἄλλους ληστάς νὰ μὴν ἐνοχλήσουν αὐτὴν τὴν οἰκογένειαν, διαφορετικῶς θὰ εἶχαν νὰ κάνουν μαζί του. Τὴν νύχτα ἡ Παναγία ἔλουσε τὸν Χριστόν. Τὸ νερὸ, τὸ ὁποῖον ἔμεινε, τὸ ἔλαβε ἡ γυναίκα τοῦ ληστοῦ καὶ ἔλουσε τὸ ἄρρωστον τέκνον της. Ἀμέσως τὸ τέκνον ἐθεραπεύθη. Λέγεται ὅτι αὐτὸ τὸ ἀγόρι ἦτο ὁ ληστὴς, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθη ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ μετέβη εἰς τὸν Παράδεισον. Ἡ περιοχὴ αὐτὴ λέγεται καὶ περιοχὴ τῆς πέρδικας. ( Deir Hajla). Ἔλαβε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὴν Παναγίαν. Ὅταν τὴν εἴδαν νὰ περνᾶ ἔλεγον ὅτι ὁμοίαζε μὲ πέρδικα. Μάλιστα κάποιος εἶπε χαρακτηριστικῶς. «Αὐτὴ ἡ γυναίκα εἶναι τόσο ὄμορφη! Ἂν ὑπάρχει μητέρα τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι.»

Μὲ τὴν εἰσβολὴν τῶν Περσῶν τὸ 614, τὸ μοναστήριον κατεστράφη καὶ δὲν ἐπανεκτίσθη παρὰ μόνον εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 9ου αἰῶνος. Τὸ σημερινὸν μοναστήριον ἀνῳκοδομήθη ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια ἑνὸς ἄλλου σπουδαίου μοναστηριοῦ, γνωστοῦ ὡς «Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος», τὸ ὁποῖον ἱδρύθη ἀπὸ ἀναχωρητάς τῆς ἐρήμου, εἰς τοὺς χρόνους τῆς Ἁγίας Ἑλένης καὶ θεωρεῖται τὸ ἀρχαιότερον μοναστήριον τῆς Παλαιστίνης. Εἷς ἐκ τῶν πολλῶν μοναχῶν τῆς Λαύρας τοῦ Καλαμῶνος ἦτο καὶ ὁ Ἅγιος Σάββας, πρὶν ἱδρύσῃ τὴν ἰδικήν του Λαύραν. Ἡ Λαύρα ἐξηκολούθη νὰ κατοικεῖται μέχρι τὸν 12ον αἰῶνα, ὅταν ἐπεσκευάσθη ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Κομνηνοῦ. Ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια τοῦ μοναστηριοῦ ἐκτίσθη τὸν 19ον αἰῶνα τὸ σημερινὸν μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν 4ην Μαρτίου καὶ πάντοτε πέφτει ἐντὸς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς περιόδου τοῦ πένθους καὶ τῆς κατανύξεως, τό ὁποῖον τόσο ἀγαποῦσε ὁ Ὅσιος κὰθ’ ὅλον του τὸν βίον. Πάντοτε εἰκονίζεται μὲ ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος, ἀφ’ οὗ ἐθεραπεύθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἔγινε πιστὸς καὶ ἀχώριστος ὑποτακτικός του, βοηθῶν εἰς τὰ ἔργα τῆς Μονῆς. Ἔτσι ὁ Θεὸς δοξάζει τοὺς δοξάζοντας αὐτὸν εἰς τὴν ζωήν τους.

Ἰορδάνης ποταμὸς

Ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς εἶναι ὁ περιλάλητος ποταμὸς τῆς Παλαιστίνης, καὶ ὁ πιὸ φημισμένος τῆς Ἁγίας Γῆς. Τὸ ὄνομα Ἰορδάνης εἶναι ἐβραϊκὸν καὶ παράγεται από τὸ «ἰάρδεν», τὸ ὁποῖον σημαίνει κατεβαίνω, καταπίπτω. Τρία ποτάμια συνενούμενα ἀποτελοῦν τὸν ἰστορικώτατον αὐτὸν ποταμόν. Τὰ τρία αὐτὰ ποτάμια σχηματίζουν τὴν λίμνην Γεννησαρὲτ ἢ Τιβεριάδα Θάλασσα. Ἐνταῦθα ἐξερχόμενος ὁ Ἰορδάνης σχηματίζει πολλὰ ρυάκια καὶ ποταμοὺς, οἱ ὁποῖοι εἰσβάλλουν εἰς τὴν Νεκρὰν Θάλασσαν.

Ὁ ποταμὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πρωτεύοντα ρόλον, τὸν ὁποῖον ἔπαιξε καὶ συνεχίζει νὰ παίζῃ εἰς τὴν οἰκονομικὴν ἀνάπτυξιν τῆς Παλαιστίνης συνεδέθη μὲ πολλὰ θρησκευτικὰ καὶ ἱστορικὰ γεγονότα. Εἰς τὰς ὄχθας τοῦ Ἰορδάνου ἐχωρίσθησαν αἱ δώδεκα φυλαὶ τοῦ Ἰσραὴλ πρὶν μποῦν διὰ νὰ καταλάβουν τὴν Γῆν τῆς Ἐπαγγελίας. Κοντὰ εἰς τὸν Ἰορδάνην ἵδρυσαν οἱ Ἐσσαῖοι τὸ κοινόβιόν τους κάπου 200 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνταῦθα εἰς τὴν ἀνατολικὴν ὄχθην του ἦλθε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος νὰ κηρύξῃ εἰς τὸν λαὸν τοῦ Ἰσραὴλ τὸ βάπτισμα καὶ τὴν μετάνοιαν.

Εἰς τὰ νερά του ἐβαπτίσθη ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε τὸ ἱερώτερον προσκύνημα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατὰ τὸν 3ον αἰῶνα ὁ τόπος τῆς βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ εἶχε καθιερωθεῖ τὸ νότιον ἄκρον τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου ἔναντι τῆς Ἱεριχοῦς. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰδικῶς ὁ Ὠριγένης, ὁ Εὐσέβιος, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ χάρτης τῆς Μαδηβᾶς, τοποθετοῦν τὸν τόπον τῆς βαπτίσεως κοντὰ εἰς τὴν Βηθαβαρά, ἡ ὁποία σημαίνει πέρασμα. Ὁ τόπος τῆς βαπτίσεως ταυτίζεται καὶ μὲ τὸ μέρος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανόν. Οἱ προσκυνηταὶ μποροῦν νὰ δοῦν ἀκόμα καὶ τὸ «Σπήλαιον τοῦ προφήτου Ἠλία».

Τὸ βάπτισμα τῶν προσκυνητῶν εἰς τὸν Ἰορδάνην καθιερώθη ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, τὸ δὲ ὕδωρ του, τὸ ἁγίασμα, μεταφέρεται εἰς ὅλα τὰ μέρη τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου. Οἱ προσκυνηταί, οἱ ὁποῖοι βαπτίζονται εἰς τὸν «διαβατὸν πόρον» λέγονται «χατζῆδες».