1

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ & Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΤΤΑΡΩΝ κ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ.

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῶν Ψυχῶν,  24ης Φεβρουαρίου/ 9ης  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν συμφώνως πρός τήν ἀπόφασιν  τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῇ Συνεδρίᾳ αὐτῆς ΟΕ’/19.2. 2013 καί τήν Τυπικήν Διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τό Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου.

Μετά τήν τελετήν τοῦ Μηνύματος εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου. Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων κ. Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

 Αἶνον καί δοξολογίαν βαθυκάρδιον ἀναπέμπω πρός τόν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,  Ὅστις ἡμᾶς συνήγαγεν ἐπί τό αὐτό εἰς κοινωνίαν πίστεως καί ἀγάπης καί ἐλπίδος.

Ὁ Ἑσπερινός τοῦ Σαββάτου εἶναι ἡ πρώτη γεῦσις τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν καθ’ ἐκάστην Κυριακήν. Αὐτήν τήν Κυριακήν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών ἡμᾶς συνήγαγε καί ἐκάλεσε τήν ταπεινότητά μου διά τοῦ Μεγάλου Μηνύματος, ἵνα μετά τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Πεντηκοστήν ἐν Ἐκκλησίᾳ ἑορτάσωμεν.

Μετά τόν Κύριον εὐχαριστῶ ἀπό βάθους καρδίας, Ὑμᾶς Μακαριώτατε, καί τά σεβαστά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐπεδείξατε πρός τό πρόσωπόν μου διά τῆς τιμίας ψήφου Ὑμῶν νά ἐκλέξητε τήν ἐλαχιστότητά μου Ἐπίσκοπον. Ἐπίσης εὐχαριστῶ, Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τάς συμβουλάς, τάς ὁποίας ἀπευθύνατε πρός ἐμέ μετά τήν ἐκλογήν μου ὅτι ὑπεράνω τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος εἶναι ἡ ὑπακοή εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης  διά τῆς Ὑμετέρας ἐκκλησιολογικῆς καί φιλακολούθου μαρτυρίας διδάσκετε, ποῖον πρέπει νά εἶναι τό καθῆκον τοῦ λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά λειτουργῇ εἰς τό θυσιαστήριον καί ὅλη ἡ διακονία νά ξεκινᾷ ἀπό αὐτό καί νά καταλήγῃ εἰς  αὐτό. Αὐτόν τόν ρόλον τονίζετε ὅτι πρέπει νά ἔχουν τά Πανάγια Προσκυνήματα ὡς χῶροι λατρείας καί ἁγιασμοῦ. Τοιουτοτρόπως ἡ ἀποστολή τοῦ Ἁγιοταφίτου κληρικοῦ ὡς λειτουργοῦ τοῦ θυσιαστηρίου καί φύλακος τῶν τιμαλφῶν τῆς πίστεώς μας μνημείων, συνοψίζεται εἰς τήν ποιμαντικήν βοήθειαν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν τραυματισμένοι ἤ ὑγιεῖς τά βήματα αὐτῶν πρός  τούς χώρους αὐτούς.

Ὅλα τά ὡς ἄνω θά ἀποταμιεύσω ὡς τιμαλφεῖς ἀναμνήσεις καί συμβουλάς εἰς τό ταμεῖον τῆς καρδίας μου. Μετά βαθυτάτης λοιπόν εὐγνωμοσύνης καί ὁλοκαρδίου σεβασμοῦ, εὐχαριστῶ σύμπασαν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς παρευρισκομένους Ἱεράρχας, κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι μέ τιμοῦν μέ τήν παρουσίαν, συμπαράστασιν καί συμμετοχήν τους. 

Προσκαλῶ αὔριον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὅλους τούς Πατέρας καί ἀδελφούς, τούς ἀπό μακράν καί ἐγγύς προσελθόντας  κατά σάρκα καί πνεῦμα συγγενεῖς μου καί τό ἐνταῦθα ποίμνιον καθώς καί τήν μικράν ἀντιπροσωπείαν ἐκ τοῦ ποιμνίου τοῦ Κάταρ, οἱ ὁποῖοι μέ συνώδευσαν, ἵνα εὐχαριστιακῶς συμμετάσχωμεν εἰς τήν  μεγάλην χαράν μου καί νά λάβω διά τῶν χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, ὅ,τι πολυτιμώτερον ἐνεπιστεύθη ὁ  Θεός εἰς Ὑμᾶς, τό πλήρωμα τῆς  Ἱερωσύνης. Πολλά Ὑμῶν τά ἔτη καί θεοτίμητα, Μακαριώτατε. 

 

Ἀνταπαντῶν ὁ Μακαριώτατος, ἀντεφώνησε πρός τόν ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον  Μακάριον τά κάτωθι:

 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

 Τήν σήμερον ἡμέραν ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία προγεύεται τῆς χαρᾶς τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων ἐκλογῆς αὐτῆς ψήφοις κανονικαῖς τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν θέσιν ταύτην ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν  Ἁγία καί Ἱερά Ἡμῶν Σύνοδος, θεωρήσασα ὅτι αὕτη παιδιόθεν ἀφιέρωσεν ἑαυτήν εἰς τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μαθητεύσασα ἀρχικῶς εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, ἀποτελειώσασα τάς σπουδάς αὐτῆς ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα δὕστερον ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές καί Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ἐν Κάταρ.

 Εἰς τάς ἀνατεθείσας ταύτας διακονίας ὑμετέρα Θεοφιλία  ἐφάνη πιστή, διά τοῦτο καί ἐπί ὑψηλοτέρας κατεστάθη, ἐπί τῆς ποιμαντικῆς δηλονότι ἐπιστασίας καί ἐπιμελείας τῆς ἐν ταῖς τῆς Ἀραβίας ἀκρωρείαις δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἐπισκοπῆς τοῦ Κάταρ.

Ἐν εὐγνωμοσύνῃ, ὅθεν, ἐπί ταῖς ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς  Ἐκκλησίας δωρεαῖς τῇ ὑμετέρᾳ Θεοφιλίᾳ, θάρσει ἐπί τῇ προκειμένῃ ἐπισκοπικῇ διακονίᾳ, ἔντεινε καί μή φοβοῦ, πρόσελθε ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει διά τήν λῆψιν τῆς ἀρχιερατικῆς δωρεᾶς τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος τήν αὔριον.

Εἴησαν τά ἔτη τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εὐλογημένα!

 

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος  Μακάριος, ἐν ᾧ συνέχαιρον αὐτῷ, προσέφερεν ἀναμνηστικήν φιάλην ἐκ τῆς παραδοσιακῆς τέχνης τοῦ Κατάρ τῷ Μακαριωτάτῳ καί τοῖς Ἀρχιερεῦσι, τοῖς Ἱερεῦσι καί πᾶσι τοῖς τιμήσασιν αὐτῷ διά τῆς παρουσίας αὐτῶν μπομπονιέρας, περιεχούσας εἰκόνα τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος.

 

Β’  ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν Κυριακήν τῆς Ἀπόκρεω, 25ην Φεβρουαρίου/10ην  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου εἰς Πατριαρχικόν καί πολυαρχιερατικόν Συλλείτουργον, τελεσθέν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τοῦ Συλλειτούργου τούτου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ Θρόνου καί τῶν ἐκ Ρωσίας περεπιδημούντων Ἀρχιερέων Τομπώλσκ κ. Δημητρίου καί Ἐπισκόπου Μπάρναλ κ. Μαξίμου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ρώσων παρεπιδημούντων Ἱερέων, Πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Τό μυστήριον τῆς χειροτονίας ἐτελέσθη συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὡς αὐτή διαλαμβάνεται εἰς τό Ἀρχιερατικόν.

Πρό τῆς χειροτονίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

Ἡ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων  ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ ἐτελέσθη ἐν χρόνῳ, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου καί τόπῳ, ἐν Ἰουδαίᾳ, Σαμαρείᾳ καί Γαλιλαίᾳ.

Ἐπί τῶν ὡς ἄνω κοσμικῶν ἀρχόντων καί ἐπί τῶν ὡς ἄνω τόπων ἔλαβον χώραν τά ὑπέρ νοῦν καί ἔννοιαν σωτήρια μυστήρια, ὁ Εὐαγγελισμός δηλονότι τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ κατά σάρκα Γέννησις Αὐτοῦ, ἡ Βάπτισις, ἡ Σταύρωσις, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις καί ἡ Ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ Ἐκκλησία, «ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις», εὐηγγελίσθη τά μυστήρια ταῦτα  καί ἐκήρυξεν αὐτά ἀνά τόν κόσμον, εἰς αὐτήν δέ ἀνετέθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά διακονῇ  ταῦτα ἐπί τῶν τόπων, ἐπί τῶν ὁποίων ταῦτα ἐτελέσθησαν.

 Τό ἔργον τοῦτο ἐπετέλεσε διά μέσου τῶν αἰώνων, «Σιών ἡ Ἁγία, ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», εἰς τά καθορισθέντα αὐτῇ ὅρια ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί αὐτοκρατορικῶν χρυσοβούλλων, εἴτε ἀπό τῆς ἕδρας αὐτῆς, «τῆς πόλεως τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου», εἴτε οὗσα ἐν ὑπερορίᾳ, ὡς εἰς τούς δυσχειμέρους χρόνους τῆς ἐξορίας αὐτῆς ἐν Πέλλῃ τῆς πέραν τοῦ Ἰορδάνου χώρας καί τοῦ κατατρεγμοῦ αὐτῆς εἰς τούς μέσους αἰῶνας.

Διωκομένη ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναγκαζομένη συχνάκις νά διαμείβῃ ἐκ τόπου εἰς τόπον καί ἀκολουθοῦσα τήν ἀναφερομένην ὑπό τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀρχήν, ὅτι «εἴθισται τά ἐκκλησιαστικά τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι», δέν παρημέλει τά τέκνα αὐτῆς, ὅτε ἐδημιουργοῦντο δι’ αὐτήν εὐνοϊκώτεραι περιστάσεις ἐξασκήσεως τοῦ ποιμαντικοῦ αὐτῆς ἔργου εἰς περιοχάς τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς.

Εἰς μίαν τοιαύτην περιοχήν τῶν ἐσχατιῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Κατάρ, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς Ἀραβίας, δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, συμφώνως καί πρός τήν Πατριαρχικήν Φήμην, ἐκάλεσε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν ὁ Θεός νά διακονῇ ἀπό πενταετίας, μετά τήν προετοιμασίαν, τήν ὁποίαν ἐπραγματοποίησεν ἐκεῖ διά τῆς ποιμαντικῆς Αὐτοῦ ἐπισκέψεως μετά συνοδείας Συνοδικῶν μελῶν ὁ μακαριστός προκάτοχος Ἡμῶν Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης, διακονήσασα ἐπί διετίαν  προσωπικῶς.

Ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία, προσελθοῦσα παιδιόθεν εἰς τήν Ἱεράν ἡμῶν  Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί φοιτήσασα εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, σπουδάσασα δέ ἐν συνεχείᾳ τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα εὐόρκως ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας, ἀπεδέχθη ἐν ὑπακοῇ τήν εἰς Κατάρ ἀποστολήν ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί ὑπηρέτησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως τήν Ἑλληνορθόδοξον Kοινότητα (Rum Orthodox) τοῦ Κατάρ, προετοιμάσασα τά τῆς καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου ὑπό τῆς Μετριότητος Ἡμῶν, τό 2010, τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ καί τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί ἀποτελειοῦσα τήν ἀνέγερσιν τοῦ Ἐπισκοπείου, μή φειδομένη κόπων καί μόχθων, ἀναδεικνύουσα εἰς πόλον ἕλξεως πάντων τῶν ἐν Κάταρ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν προσερχομένων ἐκ τῆς Ἰορδανίας, Παλαιστίνης, Γάζης καί ἀλλαχόθεν, τήν ἀντιπροσωπείαν τοῦ Πατριαρχείου, διατηροῦσα ἀγαθάς σχέσεις μετά τῶν ἀρχῶν τοῦ Κατάρ, μετά τῆς ἐγκρίσεως τῶν ὁποίων καί ἐπισήμως ἐγκατεστάθη εἰς τό Κατάρ τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον –δι’ ἥν ἔγκρισιν καί ἐκ τῆς θέσεως ταύτης εὐχαριστοῦμεν-, καί καλλιεργοῦσα τόν διάλογον,   ὁ ὁποῖος συμβάλλει εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν Χριστιανῶν μετά τῶν συγκατοίκων αὐτῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, κατά τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου: «Εἰρηνεύετε, εἰ δυνατόν, μετά πάντων ἀνθρώπων», (Ῥωμ. 12, 18).

Εἰς ταῦτα ἀποβλέπουσα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί προοιωνιζομένη τό μέλλον τῆς διακονίας τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας ἐκ τῆς παρελθούσης ἐγνωσμένης τοιαύτης, ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε αὐτήν ἐκ τῆς ἱερατικῆς διακονίας εἰς τήν ἀρχιερατικήν, ὅπως συνεχίσῃ νά διακονῇ ἐν ὑπακοῇ καί αὐταπαρνήσει τήν ἐν Κατάρ Ἀρχιεπισκοπήν, ἵνα αὕτη τελειοποιῆται καί αὐξάνῃ κατά Χριστόν, προοδεύῃ καί προκόπτῃ καί ἀποτελῇ ἐπαξίαν μαρτυρίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, κατά τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου, «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 16).

Ἀναλογιζόμενος, ὅθεν, θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων κ. Μακάριε, τήν ὑψίστην ταύτην τιμήν καί τήν βαρεῖαν ταύτην ποιμαντικήν εὐθύνην, πρόσελθε τῷ Ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ, ἵνα λάβῃς διά τῶν χειρῶν Ἡμῶν καί τῶν ἀρχιερατικῶν μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τήν χάριν, τήν δύναμιν, τόν φωτισμόν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί καταστῇς κῆρυξ τῆς ἀληθείας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συμφιλιώσεως, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τοῖς οἰκείοις τῆς πίστεως καί πᾶσι τοῖς ἐρωτῶσι «περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἡμῶν», (Ἰω. Α’, 1, 1-1).

 

ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ἀντεφώνησε πρός τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

 

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί   Χριστιανοί,

 Σάλπιγξ ἡμᾶς ἱερατική πρός πανήγυριν ἤθροισε καί μετά τοῦ Ἱεροσολυμίτου ὑμνογράφου ἀναφωνῶ: «Ἄισατε, λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών καί εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ. Σπιθαμῇ ὁ μετρήσας οὐρανόν, δρακί σέ γῆν Κύριος πάρεστι, Σιών γάρ ἐξελέξατο, ἐν αὐτῇ δέ οἰκεῖν καί βασιλεύειν.

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, ἵνα λάβω εὐχήν καί εὐλογίαν καί ἁγιασμόν, πορεύομαι τῷ πνεύματι εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἐκεῖ καταφιλῶ τό ἔδαφος, ὅπερ ἐπάτησαν Χριστοῦ μου τά ἴχνη. Ἵσταμαι νῦν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὅπου τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπειργάσθη κατά τόν Προφητάνακτα, ὑποκλίνομαι εὐλαβῶς πρός αὐτόν τόν θεοδέγμονα Τάφον, εἰς ὅν κατετέθη τό πανάγιον Σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν, τήν πηγήν τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως. Ἐκεῖθεν διαβαίνω εἰς τόν θειότατον Γολγοθᾶν, ὅπου Κύριος τῆς δόξης ὑψωθείς ἐσταυρώθη, ἵνα ἀσπασθῶ τό τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ. Ὁδεύω περαιτέρω εἰς τήν Βηθλεέμ, προσκυνῶ ἐκεῖ τήν φάτνην μᾶλλον τήν χρυσῆν στάμνον, ἐν οὐ τό μάννα, ἀλλ ἄρτος τῆς ζωῆς ἐφυλάχθη. Θεωρῶ προσέτι τό πανάγιον Θαβώρειον ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅθεν Κύριος ἀνέβη πρός τά οὐράνια. Βλέπω καί τῆς πανάγνου Δαυΐτιδος κόρης τό μνῆμα, ὅπου προσκυνεῖται Πανυπερευλόγητος εἰς τήν πανίερον Γεθσημανῆν.

  Ἵσταμαι ἐν μέσῳ τῶν δύο ὁροσήμων τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἰς τόν χῶρον τοῦ χώρου τοῦ Μαρτυρίου, τόν ὁποῖον φιλοκαλία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί φιλοπονία τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης διά τῶν ὑποδείξεων καί τῇ συνεργασίᾳ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Ἱεροσολύμων ᾠκοδόμησαν. Εἰς τοῦτον τόν ναόν Ἁγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διά τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ πρός τούς νεοφύτους ἐσυστηματοποίησε τήν διδαχήν τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν, τοιουτοτρόπως δέ διεσώθησαν οἱ πρῶτοι τοῦ εἴδους τούτου λόγοι, οἱ γνωστοί ὡς «Κατηχήσεις».

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν τῆς ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συναρμόσεως καί δημιουργίας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, διά τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐκφράζει Ἁγ. Εἰρηναῖος, ὀνομάζων αὐτήν, «μητρόπολιν τῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τελειοποιημένων πολιτῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης». Αὐτή ἡ  Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀπετέλεσε τήν ἀρχήν διά κάθε ἄλλην Ἐκκλησίαν.  Αὐτούς τούς Δώδεκα Ἀποστόλους ἐπέλεξε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι ὀλιγωτέρους ἀπό τάς δώδεκα φυλάς τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά οὔτε περισσοτέρους, διά νά μήν θεωρηθῆ ὅτι μέ τό πλῆθος αὐτῶν ἐπεβλήθη τό κήρυγμά Του. Αὐτοί ἐχειροτόνησαν ἐπισκόπους καί ἐκεῖνοι ἄλλους μέχρι τῆς σήμερον. Ὡς τελευταῖος κρίκος τῆς ἀλυσίδος ταύτης  ἀλλοὐχί ἔσχατος εἶναι σήμερον χειροτονούμενος ταπεινός πρεσβύτερος. Ἐκκλησία ὑπάρχει ἕνεκα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί χωρίς αὐτήν δέν ἠμπορεῖ νά ὑπάρξῃ Ἐκκλησία.

Ἀναλογιζόμενος λοιπόν τὸ ὑπερβάλλον μέγεθος καὶ τὴν ἀξίαν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ καὶ προσμετρῶν τάς πτωχάς μου δυνάμεις, δειλιῶ διὰ τὸ τόλμημα τοῦ ἐγχειρήματος. Ἀλλὅμως ἐνθυμούμενος τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:  «Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπἐμέ δύναμις τοῦ Χριστοῦ», (ΒΚορ. 12,9-10), θαῤῥῶ εἰς τὴν δύναμιν τῆς θείας χάριτος, ὁποία πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ.

Ὁ Ἐπίσκοπος, συμφώνως μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, εὑρίσκεται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» καὶ ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καὶ ἐκφράζεται ἐν τῷ Ἐπισκόπῳ καὶ τῇ Ἁγίᾳ Ἀναφορᾷ τῆς ἀναιμάκτου θυσίας καὶ προσφορᾶς τῆς Θείας Λειτουργίας. Διά τοῦτο  καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του κατ᾿ αὐτήν. Ἄρα κέντρον τῆς ζωῆς τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ὁλοκλήρου, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, ὄχι ὡς μία τυπικὴ τελετή, ἀλλὰ ὡς τρόπος ζωῆς καὶ μετοχὴ εἰς τὴ ζωὴν τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται δι᾿ ἔργων καὶ λόγων, νὰ ἀποτελῇ τύπον καὶ παράδειγμα διὰ τοὺς ἀδελφούς του, καὶ ὁ βίος του νὰ εἶναι ἐπαλήθευσις τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Παράλληλα, πρέπει ὡς ἄλλος Προφήτης νὰ διαφυλάσσῃ τὴν γνησίαν παράδοσιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, μακράν ἀπὸ φαρισσαϊκάς τυπολατρείας καὶ νομικιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δόγματα καὶ ἤθη ἀλλότρια τῆς μακραίωνος Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως  καὶ παραδόσεως.

Φορεύς τῆς παραδόσεως αὐτῆς εἶναι τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον εἰς τήν συνείδησιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀποτελεῖ εὐλογημένον καί ἱερόν θεσμόν, ὁ ὁποῖος καθιερώθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐλαμπρύνθη ἀπό ἐξεχούσας Πατριαρχικάς μορφάς ὡς τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου καί καθηγιάσθη ἀπό τούς ἱδρῶτας ὁσίων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τῶν Ἁγίων Μακαρίου, τοῦ ὑψώσαντος τόν Τίμιον Σταυρόν,  Κυρίλλου Ἱεροσολύμων τοῦ Κατηχητοῦ, Σωφρονίου τοῦ παραλαβόντος τόν «ἀχτιναμέ», Μοδέστου τοῦ ἀνοικοδομήσαντος τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί Λεοντίου, ἀλλά καί ἐβαπτίσθη διά τῶν αἱμάτων Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τοῦ Μαξίμου Ἱεροσολύμων, τόν ὁποῖον ἐτραυμάτισαν οἱ Ἀρειανοί καί τοῦ Ἰωάννου, τόν ὁποῖον ἐπυρπόλησαν ἐντός τοῦ Πανιέρου τούτου Ναοῦ. Εἰς τό κλῖμα τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν διέλαμψαν αἱ μεγάλαι μορφαί τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Εὐθύμιος ὁ Μέγας, ὁ Ἁγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης, οἱ Χοτζεβῖται, ὁ  Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ ἐν Κάταρ  καί πολλοί γνωστοί καί ἄγνωστοι ὅσιοι, οἱ ὁποῖοι ἐγεώργησαν τό ἄγονον τῆς ἐρήμου.

Διά τήν διαφύλαξιν τοιαύτης παρακαταθήκης ὁπόσα  δάκρυα ἐνταῦθα ἔχυσαν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἀπό τῆς ἐγκαθιδρύσεως ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων ἕως τῆς σήμερον, ὁπόσους ἐξέβαλον στεναγμούς καί ὁπόσας ὑπέστησαν  ὀδύνας. Ἅπασα ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι μάρτυς, μάρτυς εἶναι καί αὐτός ὁ Κύριος, οὗτινος ἐδέοντο. Τοιουτοτρόπως πάντοτε ἐν σταυρῷ καί δοκιμασίᾳ πορευομένης, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ἠχηρῶς καταγγελλούσης, κοινῆς πάντων ἡμῶν Μητρός Σιών τῆς Ἁγίας, τῆς προκαθημένης τῆς τιμῆς καί εὐλαβείας, διακηρύττει τήν μαρτυρίαν αὐτῆς πρό τό πλήρωμα αὐτῆς ἀλλά καί πρός τούς ἐκ τῶν τεσσάρων σημείων τῆς οἰκουμένης ἀπ’αἰώνων ἀπειραρίθμους ἐπισήμους καί ἁπλοῦ  προσκυνητάς.   

Καί ἰδού πορεύομαι λοιπόν, Μακαριώτατε καί λοιποί Ἀρχιερεῖς, ὑπήκοος γενόμενος εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου μετ’ ἀφοσιώσεως καί ὑπακοῆς νά συνεχίσω τήν διακονίαν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κάταρ. Εἰς τήν περιοχήν, ὅπου αἱ λυχνίαι τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς καί ἐκεῖναι τῆς Ἀποκαλύψεως, κρίμασιν οἷς ὁ Κύριος μόνος οἶδεν, ἐσβέσθησαν διά τήν στρατευομένην Ἐκκλησίαν, ἀλλά διά τήν θριαμβεύουσαν διά τῶν εὐχῶν καί πρεσβειῶν τῶν ὁσίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου τῆς Ἀραβίας, ὡς τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος καί τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Ματθαίου, τῶν μαρτύρων τῆς Εὐδαίμονος καλουμένης Ἀραβίας, ὡς τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα, αὐτῶν τῆς Νατζράν καί τοῦ Ἁγίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου δέν ἔπαυσαν λειτουργικῶς νά λατρεύουν νά πρεσβεύουν καί νά ἀναμένουν. Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὅμως ἦλθε καί χάριν τῶν ναλλαγῶν τς στορίας, αἱ σβησταί  λυχνίαι  μετά  ἀπό αἰῶνας ἀσελήνου σκότους ἤναψαν καί ἔλαμψαν, ὡς τοῦ Κάταρ, τῶν Ἡνωμένων Ἐμιράτων, τοῦ Κουβέϊτ, αἱ δέ τῆς Ἀραβίας καί δή τῆς Εὐδαίμονος εἰσέτι! Τάς λυχνίας ατν τῶν Ἐκκλησιῶν αἰσίως ἀναμένομεν τήν ὥραν, ὅπου καί πάλιν θά ἀνάψουν. Τήν δέ λυχνίαν τοῦ Κάταρ τήν ὁποίαν, Ὑμεῖς Μακαριώτατε, ἠνάψατε τήν κρατῶ σβεστον μέ τήν δύναμιν πού μοῦ δίδει Θεός, νανεώνων καθημερινῶς τό λαιόν της πό τήν γάπην τν νθρώπων.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ταύτην τήν ἁγίαν ἡμέραν καί ὥραν τῆς  προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς θέλω νά ἐκφράσω τήν μεγάλην εὐγνωμοσύνην μου διά τήν ἐκλογήν μου εἰς Ἀρχιερέα ἀλλά καί διότι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» μέ ἠλέησεν καί μέ ἠξίωσε νά μαθητεύσω εἰς τήν κατά Σιών Πατριαρχικήν Σχολήν πλησίον Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ὡς Καθηγητοῦ. Ἡ παντευλόγητος καί πανσθενουργός πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐνεπιστεύθη τόν ἀπό παιδός καταρτισμόν μου εἰς τόν ἔνθεον λόγον καί τήν θεοφιλῆ χειραγωγίαν τοῦ τότε Σχολάρχου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Ὑπό τήν καθοδήγησιν αὐτοῦ «ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν». Ἐκ βάθους καρδίας ἐκφράζω τήν ἀμετάπτωτον ἀγάπην μου καί τόν πηγαῖον σεβασμόν πρός αὐτόν.  Μετά ταῦτα, στρέφομαι μετά σεβασμοῦ πρός τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τά τιμήσαντά με διά τῆς ὁμοφώνου ψήφου αὐτῶν, ὑποκλινόμενος ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί ἐν εὐχαριστίαις διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός τό πρόσωπόν μου  εὐμένειαν καί ἐπιείκειαν. Ἐπίσης πλησίον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου καί μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ὀνουφρίου πολλά ἐδιδάχθην καί πολλαπλῶς ὡφελήθην, «ἄς εἶναι ἡ μνήμη αὐτῶν ἄληστος καί αἰωνία».

Καί ἀπό τοῦ οὐρανοῦ κατεβαίνω εἰς τήν γῆν, διά νά εὐχαριστήσω τούς  σεβαστούς μου γονεῖς, δι’ ὅσα προσέφερον καί σήμερον συμμετέχουν εἰς τήν χαράν μου, μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς νύμφης μου, προσέτι, δέ, εὐχαριστῶ πάντας τούς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ προσελθόντας, φίλους κληρικούς καί λαϊκούς, ὡς καί πάντας τούς ἐκδηλώσαντας τά αἰσθήματα ἀγάπης πρός τό πρόσωπόν μου καί συνέβαλον εἰς τήν προετοιμασίαν τῆς χειροτονίας μου.

Μακαριώτατε Πάτερ, ποιμήν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἐπίθητε τῇ ὥρᾳ ταύτῃ ἐπιεικῶς τάς Πατριαρχικάς Ὑμῶν χεῖρας ἐπ’ ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἀνάξιον, ἵνα ὁ ποιμήν ὁ καλός καί Σωτήρ ἡμῶν καταπέμψῃ καί ἐπ’ ἐμέ τό Πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, καθαρίζον μέν τάς πολλάς μου ἁμαρτίας, καταξιοῦν με δέ τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος.   

Ἡ Θεία Λειτουργία ἐσυνεχίσθη πανηγυρικῶς καί δοξολογικῶς  καί μετά τήν χειροτονίαν, τοῦ χειροτονηθέντος προηγουμένου τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων τιμητικῶς μετά τόν Μακαριώτατον.

Πρό τῆς Ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος παρέδωσε τήν ποιμαντορικήν ράβδον εἰς τόν χειροτονηθέντα λέγων αὐτῷ «λάβε τήν ράβδον ταύτην».

Τοῦ χειροτονηθέντος Ἀρχιερέως Ἀρχιεπισκόπου Κατάρ κ. Μακαρίου διανείμαντος τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

 

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

 Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

 

        «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἔδωκέ μοι;»

Ἀνελθόντες ἐν πομπῆ ἐκ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου εἰς τά Πατριαρχεῖα, φέρων εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους  μου τήν βαρεῖαν εὐθύνην καί χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐξ ἄκρας συγκαταβάσεως καί εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός ἐμέ τόν ἀνάξιον Ἐπίσκοπον, δανειζόμενος τούς λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ, λέγω: «ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ∙ ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ, καί ἐγενήθην εὐφραινόμενος». Ἀπό τά μύχια λοιπόν τῆς καρδίας μου, ἡ ὁποία πάλλεται ἀπό συγκίνησιν καί χαράν, δέος καί εὐγνωμοσύνη ἀναδύεται ὡς ἀνθομολόγησις λατρείας καί εὐχαριστίας πρός τόν εὐεργέτην καί μόνον Δεσπότην καί Σωτῆρα Χριστόν, διά τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς πλουσίας Αὐτοῦ δωρεάς.

Μακαριώτατε, ἐκφράζω καί πάλιν τήν τιμήν, τόν σεβασμόν καί τήν ἀδιάπτωτον ἐν Κυρίῳ ἀγάπην μου, πρός Ὑμᾶς, διά τήν μετάδοσιν εἰς ἐμέ τῆς χάριτος τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τήν ἐπιδεικνυομένην ἀγάπην πρός τό πρόσωπόν μου.  Βεβαιῶ Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ὅτι, ὅση μοι δύναμις, θά ἐργασθῶ, ἀνταποκρινόμενος εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἐντός τῶν συνθηκῶν τῆς εὐαισθήτου περιοχῆς μας. 

Ἐπίσης θέλω νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τήν ἐκ Κυρίῳ ἀγάπην μου πρός τήν Ἀγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς συγγενεῖς, φίλους καί ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μοῦ συμπαρεστάθησαν μέχρι σήμερον καί ἰδιαιτέρως τήν ἡμέραν τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου. Πολλοί ἐπεθύμουν νά εἶναι καί σωματικῶς σήμερον μαζί μου, ἀλλά δέν κατέστη δυνατόν, ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι αἱ εὐχαί καί αἱ προσευχαί αὐτῶν μέ συνοδεύουν.  

Φέρων, λοιπόν, Μακαριώτατε, τήν μεγάλην δωρεάν τῆς Ἀρχιερωσύνης, θά ἐπιστρέψω εἰς τό εὐλαβές ποίμνιον, ἵνα πληροφορήσω τήν διακονίαν μου καί ἵνα συνεχίσω τήν μακραίωνα παράδοσιν τῆς Ρωμιοσύνης εἰς τήν εὐαίσθητον περιοχήν τῆς Ἀραβικῆς Χερσονήσου καί δή τοῦ Κάταρ.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν γλυκισμάτων προσενεχθέντων, προσῆλθον πάντες οἱ Πατέρες καί τό ἐκκλησίασμα καί συνεχάρησαν τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Κατάρ κ. Μακάριον. Τούτους ἐτίμησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κατάρ ἐν συνεχείᾳ διά τῆς παραθέσεως γεύματος εἰς τό ξενοδοχειον Knight Palace.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/z67rd73pBkQ

ngg_shortcode_0_placeholder