ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗΝ.

Τήν πρωΐαν τῆς Τετάρτης, 14^ης/27^ης Αὐγούστου 2014, ἐτελέσθη ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου εἰς τόν ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐν Γεθσημανῇ ἐνώπιον τοῦ Θεομητορικοῦ αὐτῆς μνήματος.

Διά τήν κατανυκτικήν ταύτην καί μοναδικήν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἀκολουθίαν ἐξεκίνησε μακρά πομπή τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, εἰς οὕς προσετέθησαν ἱερεῖς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί προσκυνηταί, ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, διέσχισε τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, διερχομένη πρό τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους, Πραιτωρίου, καί Θεοπατόρων ἁγίων Ἱωακείμ καί Ἄννης, ἐξῆλθε τῆς Πύλης τῶν Λεόντων καί διελθοῦσα πρό τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, κατέληξεν εἰς τό ἡγουμενεῖον τῆς Γεθσημανῆς.

Ἐνταῦθα ἐκάθισεν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς, ἄχρις οὗ κατῆλθον οἱ ἱερεῖς, ἐνεδύθησαν τά ἄμφια αὐτῶν καί παρετάχθησαν εἰς τήν αὐλήν τοῦ ἱεροῦ Προσκυνήματος τῆς Γεθσημανῆς διά τήν Προϋπάντησιν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐλθών ὁ Μακαριώτατος ἐνταῦθα, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί εἰσῆλθεν εἰς τόν ἱερόν Ναόν, τῶν ἱερέων προπορευομένων καί τῶν ψαλτῶν ὑπό τήν Διεύθυνσιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστασεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ψαλλόντων «Ἐν τῇ Γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας».

Ἅμα τῇ προσκυνήσει εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα, ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθεν εἰς τόν Θρόνον, ἔνθα καί προσελθόντες οἱ ἱερεῖς ἔλαβον καιρόν καί ἐνεδύθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς, καί τοῦ Ἐπιταφίου μετά τῆς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τό μέσον τοῦ Ναοῦ ὑπό τῶν ἱερεων τοποθετηθέντος, ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων, ψαλλομένων εἰς τρεῖς στάσεις:

Α. «Ἡ ἁγνή ἐν τάφῳ κατετέθης βαβαί»,

Β. «Ἄξιόν ἐστιν, μεγαλύνειν σέ τήν θεοδόχον» καί

Γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῆ σου», τῇ συμμετοχῇ πολλοῦ λαοῦ ἐντοπίων καί προκυνητῶν, παρουσίᾳ δέ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη.

 Ἅμα τῇ λήξει τῆς γ’ στάσεως καί πρό τῶν Εὐλογηταρίων ἐξεφώνησε τόν λόγον τῆς ἡμέρας ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα

Σεπτέ Προκαθήμενε τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας κ.κ. Θεόφιλε,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Γεώργιε Ζαχαριουδάκη,

Εὐλαβεῖς Ἱερεῖς,

Εὐσεβεῖς Προσκυνηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὑμνεῖται, μακαρίζεται καί μεγαλύνεται στή λατρεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καθημερινά. Στήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας  πραγματοποιεῖται, ἐπαληθεύεται ἡ πρόρρησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν ᾠδή της πρός Κύριον στήν Καινή Διαθήκη, ὅταν ἐπεσκέφθη ἀπό Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας τή συγγενή τῆς Ἐλισάβετ καί μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου «εἰς Ὀρεινήν πόλιν Ἰούδα»: «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί». Ἀκόμη ὅμως πιό ἐπίκεντρη καθίστατι  ἡ θέση τῆς Θεοτόκου στόν λειτουργικό  κύκλο τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Οἱ Προφητεῖες τῶν προφητῶν, οἱ διηγήσεις τῶν Εὐαγγελιστῶν κι οἱ ὕμνοι τῶν θεοπνεύστων Πατέρων, μεγάλων ὑμνογράφων καί μελῳδῶν τῆς Ἐκκλησίας ρίπτουν ἄπλετο φῶς στό τιμώμενο πρόσωπο τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς περιόδου, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.  Καλλίτερα, θά λέγαμε, ρίχνουν ἄπλετο φῶς  στό νοῦ μας, γιά νά κατανοήσει καί νά πλησιάσει τό πρόσωπο ἐκείνης, πού δέν ἔχει ἀνάγκη ἄλλου φωτισμοῦ, παρά μόνο αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι τὸ πρόσωπο τῆς ἁγνῆς κόρης,  παρθένου Μαρίας ἀπό τῆς Ναζαρέτ, πού ἐπέλεξε ὁ Θεός Πατήρ, γιά νά ἐνανθρωπήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Μονογενῆς Υἱός Του. Εἶναι τὸ πρόσωπο τῆς ἁγνῆς κόρης καί ἁγίας μητέρας, στό ὁποῖο συνδυάζονται παρθενία καί μητρότητα, γιατί ὅπου βούλεται Θεός νικῶνται τῆς φύσεως οἱ νόμοι. Ἡ Παναγία ἀσπόρως ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συνέλαβε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, Τόν κυοφόρησε, Τόν γέννησε κατά σάρκα, Τόν σπαργάνωσε, Τόν γαλακτοτρόφησε, Τόν ἀνέθρεψε, Τόν δίδαξε ὡς ἄνθρωπο, Τόν ἀκολούθησε στή διδακτική καί θαυματουργική εὐεργετική πορεία Του ἀνά τόν κόσμο, Τόν ἀκολούθησε στήν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ, τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί τή χαρμολύπη τῆς Ἀναλήψεως. Εἶναι ἡ Παναγία, πού ἐπιτέλεσε ὅλο τό ἔργο, πού χρειαζόταν ἀνθρωπίνως γιά τή σωτηρία μας. Εἶναι ἡ συνεργός τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς οἰκονομίας τῆς σωτηρίας μας ὡς ἀντιπρόσωπος ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐκείνη δάνεισε τή σάρκα της στόν πρίν ἄσαρκο Λόγο καί ὁλόψυχα δόθηκε στήν ὑπηρεσία καί διακονία Του, στήν ἀνατροφή καί ὡρίμανση καί αὔξησή Του ὡς ἀνθρώπου, ὄχι ὡς θεοφόρου ἀνθρώπου, ἀλλά ὡς Θεοῦ σεσαρκωμένου, Θεανθρώπου. Γιά τό λόγο αὐτό κι ὁ Υἱός καί Κύριός της παρέλαβε μετά τό θάνατό της τήν ψυχή καί τό σῶμα της στόν οὐρανό, -πῶς θά ἦτο δυνατό νά ἀφεθεῖ τό Σῶμα τῆς Θεοτόκου, τό δοχεῖο τῆς Θεότητος, νά καταποθεῖ ἀπό τήν γῆ; Τό γεγονός τοῦτο  ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει ὡς Κοίμηση ἤ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου κι ἀποτελεῖ τήν κατάληξη καί τό ἀποκορύφωμα τῶν ἑορτῶν τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Ἐκεῖ στούς οὐρανούς  ἡ Θεοτόκος παραμένει αἰωνίως ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος,  ὡς ἡ πρώτη τῶν ἁγίων τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, ὡς πρέσβις, ὡς μεσίτρια, ὡς ἐλπίδα, ὡς καταφυγή, ὡς παραμυθία, ὡς ἀγαλλίαμα κάθε πιστοῦ, ὡς «προφθάνουσα ἐν ἀνάγκαις», ὡς πρότυπο καί παράδειγμα ἁγίας, παναγίας, κατά Θεόν ζωῆς.

Ἄν μελετοῦμε προσεκτικά τή ζωή τῆς Παναγίας στά Εὐαγγέλια καί τούς ὕμνους τῆς ἐκκλησίας, διδασκόμαστε κι ἐμεῖς νά γινόμαστε θιασῶτες, ἀγωνιστές καί  ἐραστές τῆς ἁγνείας, ἐργάτες τῆς ἀδιάκοπης ὑπακοῆς στό θεῖο θέλημα κι ἀσκητές τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς, καρπός τῆς ὁποίας εἶναι ἡ σιωπηρή ἀθόρυβη καί ἀδημοσίευτη κοινωφελής προσφορά. Διδασκόμαστε, πῶς νά ἐνσαρκώνουμε κι ἐμεῖς στήν ψυχή μας τό Λόγο, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Πῶς νά προετοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά γίνεται δοχεῖο καί τόπος τῆς Θεότητος. Πῶς νά καθαρίζουμε τήν καρδιά μας, ὥστε νά κατοικεῖ ὁ Χριστός, «τοῦ κατοικῆσαι τόν Χριστόν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν», (Ἐφεσ. 3,17) κατά τόν Ἀπόστολο, νά εἶναι «ἔνοικός» της κατά τό Γρηγόριο Θεολόγο.

Ἡ Παναγία ἐνσάρκωσε τό Λόγο «ἅπαξ», μία φορά κι ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό της στήν διακονία Του. Ἐμεῖς προσβλέποντας σ᾿ Ἐκείνη, διδασκόμαστε, πῶς νά Τόν ἐνσαρκώνουμε πνευματικά, πῶς νά βιώνωμε εἰς βάθος τή διδασκαλία Του, πῶς νά τήν ζοῦμε καί νά τή μεταδίδουμε καί στούς ἄλλους στήν πράξη καί τή θεωρία, ἀληθινά καί ζωντανά. Ὅσο ὁ Χριστός γεννᾶται στήν ψυχή μας, τόσο ὁ ἔσω ἄνθρωπός μας ἀναγεννᾶται. Ὅσο ὁ Χριστός, ὁ νέος Ἀδάμ, αὐξάνει μέσα μας, τόσο ὁ παλαιός, ὁ χοϊκός Ἀδάμ, ἐξασθενίζει καί πεθαίνει. Ἡ ζωή τῆς Παναγίας ἀπό τόν Εὐαγγελισμό μέχρι τῆς Ἀνάληψη διδάσκει καί ἐμᾶς, πῶς νά ὑποδεχόμαστε τό Χριστό καί νά αὐξάνουμε στήν ἐπίγνωση Του, πῶς νά φθάνουμε «εἱς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4, 13).

Στίς δύσκολες, ἐνίοτε δέ καί τραγικές, καταστάσεις τῶν καιρῶν μας, καί αὐτῆς τῆς περιοχῆς μας, οἱ ὁποῖες εἶναι φυσικό εἰς ἕνα βαθμό νά μᾶς ἀποθαρρύνουν, ἄς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι οἱ προσευχές καί οἱ πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, θά μᾶς συνοδεύουν, θά μᾶς ἐνισχύουν στήν προσπάθειά μας, στόν ἀγώνα μας  «μορφωθῆναι τόν Χριστόν ἐν ἡμῖν» (Γαλ. 4, 19), στό νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός μέσα μας, στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, σ’ ἐμᾶς, στά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στόν καθένα ξεχωριστά, στις ἀνά τόν κόσμο Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, στή μαρτυρία τους τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ καί στήν ἐν Χριστῷ ἑνότητά τους. Στήν Ἐκκλησία αὐτή, τή Σιωνίτιδα Ἐκκλησία, τή μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν γιά νά συνεχίσει τή διακονία της τῆς διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων, ὡς μαρτύρων τῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καί τοῦ Θεομητορικοῦ τούτου μνήματος, ὡς μάρτυρος τῆς Κοιμήσεως, Ταφῆς καί Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου, νά συνεχίσει τήν διακονία της, τῆς καταλλαγῆς καί τῆς συνδιαλλαγῆς ἀνάμεσα στούς ἀντιμαχομένους τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας της καί νά παρέχει τήν ὑλική καί ἠθική βοήθειά της στά θύματα τῶν ἐμπολέμων καταστάσεων καί τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας .

Ἐσᾶς, τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβητε τίς δυσκολίες τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῆς σχεδόν ἐμπόλεμης καταστάσεως τῆς περιοχῆς μας καί ἤλθατε ἀπό τίς ἀνά τόν κόσμο Ὀρθόδοξες χῶρες, γιά νά τιμήσετε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἰδιαίτερα σέ αὐτή τήν κατανυκτική καί μεγαλοπρεπή καί μοναδική ἴσως στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τελετή τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας τῆς Θεοτόκου, νά σᾶς συνοδεύουν ἰδιαίτερα καί πλουσιοπάροχα οἱ εὐχές καί οἱ προσευχές καί οἱ πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, προεξάρχοντος τῆς τελετῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὅλης. Γένοιτο».

 

Ὅτε ἐψάλησαν οἱ Αἶνοι καί προσεκύνησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς καί εἰς τό Ἅγιος ὁ Θεός τῆς Δοξολογίας, οἱ ἱερεῖς κρατοῦντες τόν Ἐπιτάφιον, ἦλθον εἰς τάς βαθμίδας τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος ἀνέπεμψε δέησιν ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ἐν τέλει οἱ ἱερεῖς  ἔφερον τόν Ἐπιτάφιον εἰς τῶν χῶρον τῆς Πλατυτέρας, νοτίως τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἔνθα ἀνεπέμφθη καί πάλιν δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός.

 Ἅμα τῇ ἀπολύσει ὁ καθηγούμενος π. Νεκτάριος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν καί Ἱερατικήν συνοδείαν καί προσκυνητάς εἰς τό ἡγουμενεῖον δι’ ὀπωρῶν, σύκων καί σταφυλῶν καί διά ψυχροῦ ὕδατος πρός ἀνάπαυσιν ἐκ τῆς δίψης καί τοῦ κόπου διά τήν τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐν ὑπακοῇ καί ἀφοσιώσει συνεργησάσης εἰς τό μυστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/kjY_C-ORH-4

httpv://youtu.be/oWzkV4ivPMg

httpv://youtu.be/s6OnSULl6mg