ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΗΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΡΩΣΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (3Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΡΩΣΣΙΑΝ) - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τήν μεσημβρίαν τοῦ Σαββάτου, 19^ης Νοεμβρίου/ 2ας Δεκεμβρίου 2017, ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν Συνελεύσεων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἐπίσημος Συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἰς τάς ἐργασίας αὐτῆς εἶχεν ἐπιμεληθῆ κυρίως τριῶν θεμάτων, τοῦ μοναχισμοῦ, τοῦ γάμου καί ἐσωτερικοῦ Καταστατικοῦ χάρτου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας.

Εἰς ταύτην οἱ Προκαθήμενοι τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν κατά τήν τάξιν τῶν Διπτύχων προσεφώνησαν τούς Συνοδικούς: ὁ Οἰκουμενικός Παναγιώτατος Πατριάρχης διά Μηνύματος Αὐτοῦ, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος αὐτοπροσώπως, δωρίζων τό ὠμοφόριον τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Μελετίου Πηγᾶ, τό ὁποῖον οὗτος ἔφερε, ὅταν ὑπέγραψε τήν θεσμοθέτησιν τοῦ Πατριαρχικοῦ θεσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐπί Πατριάρχου Μόσχας Ἰώβ, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος Γ᾽ αὐτοπροσώπως διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἐχούσης ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πατριάρχα Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν

κ. κ. Κύριλλε, ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος,

Ἀφιχθέντες ἐκ τῆς ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ εἰς τήν ἁγιοτόκον πολύπαθον γῆν τῆς Ρωσίας, μεταφέρομεν πρός Ὑμᾶς καί τήν περί Ὑμᾶς Ἱεράν Σύνοδον τῶν πεφιλημένων Ἀρχιερέων, καθώς καί εἰς τά πλήθη τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν ὀρθοδόξων Ρώσων τό ἐλπιδοφόρον διαχρονικόν μήνυμα τοῦ ἐν τῇ Βηθλεέμ γεννηθέντος Κυρίου τῆς δόξης καί ἐν τῇ ταπεινῇ γῇ τῆς Παλαιστίνης πολιτευθέντος Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἐπευλογοῦμεν τούς ἐν Κυρίῳ ἀδελφούς ἡμῶν, τῇ χάριτι τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου.

Διάγοντες περίοδον πνευματικῆς προετοιμασίας διά τάς ἐπικειμένας ἑορτάς τῆς Χριστοῦ ἐπιφανείας, εἰς ἥν ὁ ἱερός ὑμνωδός μετά δαψιλείας μυσταγωγεῖ σταδιακῶς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τῶν πιστῶν εἰς τό «πάντων καινόν καινότατον μυστήριον», ἥτοι τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λυτρωτοῦ τοῦ κόσμου, συναισθανόμεθα ὅτι ἡ ἀναγέννησις τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται πρωτίστως διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, ἀναμιμνησκόμενοι, κατά τάς ἱεράς αὐτάς συνάξεις μνημοσύνου καί μνήμης, τήν πρόσφατον ἐπώδυνον ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς παροικούσης εἰς τήν Ρωσίαν. Ἐξ ἄλλου αἱ ἑορταί τοῦ Δωδεκαημέρου, πρός τάς ὁποίας ἡ Τεσσαρακοστή τῶν Χριστουγέννων κατατείνει, συνυφαίνονται καί μέ μνήμας μαρτύρων, ὡς τῶν μυριάδων νηπίων, ἅτινα ἐσφαγιάσθησαν ἀδίκως ὑπό τοῦ Ἡρώδου διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, καθώς καί ἐκείνης τοῦ πρωτομάρτυρος καί ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, ὅστις κατά τήν ὥραν τοῦ μαρτυρίου, τό συντελεσθέν ὑπό πεπωρωμένων ὁμοεθνῶν αὐτοῦ, εἶδεν ἀνεωγμένους τούς οὐρανούς καί καθήμενον εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός τόν δεδοξασμένον Χριστόν. Ἡ θέα τοῦ ἀρρήτου καί ἀκτίστου θείου φωτός ἦτο διά τόν μάρτυρα Στέφανον ἡ λύτρωσις. Τοιαύτας θείας ἐλλάμψεις ἔζησαν ἐσχάτως καί πολλοί νεομάρτυρες τοῦ ρωσικοῦ γένους.

Οἱ θύται τῶν μαρτύρων οὐδέποτε κατενόησαν ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν δοξολογεῖται ὑπό μυριάδων ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων, ἀλλά ταυτοχρόνως καί ὑπό τῶν στρατιῶν τῶν μαρτύρων, οὔτε ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν φανεροῦται ἐπί τῆς γῆς ὡς ἡ εἰρήνη καί ἡ εὐδοκία τῶν ἀνθρώπων. Τό μαρτύριον εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς πνευματικῆς ζωῆς, καθ΄ ὅσον οἱ μάρτυρες, κατά τόν ἠγαπημένον τοῦ Κυρίου μαθητήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον, «ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ. 7, 14). Οὗτοι «εἰσίν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί λατρεύουσιν αὐτόν» μετά παρρησίας αἰωνίως. Ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ ἐνδόξου θρόνου Θεός προστατεύει τούς δούλους Αὐτού «ἀπό πᾶν καῦμα» ἡλίου, ἥτοι τῆς μοχθηρίας καί τῆς δολιότητος τῶν «κοσμοκρατόρων τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. 6, 12), διότι «τό Ἀρνίον τό ἀνά μέσον τοῦ θρόνου» ὁδηγεῖ αὐτούς ἐπί «ζωῆς πηγάς ὑδάτων» πολλῶν (Ἀποκ. 7, 15-17). Οἱ μάρτυρες ἱκετεύουν τόν Θεόν, ἵνα ἐξαλείψῃ διά τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ τήν κακίαν τοῦ κόσμου καί ἐπικρατήσῃ τό θεῖον ἔλεος, ἡ εἰρήνη καί ἡ δικαιοσύνη τοῦ ὑπεράνω ὅλων τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων καί νοουμένων Θεοῦ: «ἕως πότε ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καί ἀληθινός οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς» (Ἀποκ. 6, 10).

Δοξολογοῦμεν τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, διότι αἱ προσευχαί τῶν μυριάδων νέων Ρώσων μαρτύρων, οἵτινες εἰς οὐδέν ἐστέρησαν τῶν ἀρχαίων, ἠλευθέρωσαν ἐκ τῆς δυναστείας τήν Ἐκκλησίαν Ὑμῶν καί κραταιώνουν αὐτήν, πορευομένη οὕτω πως πρός τά ἔσχατα, λελαμπρυσμένη, καθώς θέλει αὐτήν ὁ Κύριος, ἀκτινοβολοῦσαν τήν δόξαν τῶν ἁγίων μαρτύρων.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐξιδιασμένως καυχᾶται, ὡς ἡ μήτρα τοῦ μαρτυρίου, διότι ἐν αὐτῆ «ὁ ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων … ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ», δηλαδή ὑπέστη τόν πλέον εἰδεχθῆ κατ’ ἐκείνην τήν ἐποχήν θάνατον, ὑποδεικνύων πρῶτος τήν ὁδόν τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ, «διό καί ὁ Θεός ὑπερύψωσε αὐτόν καί ἐχαρίσατο αὐτῷ τό ὑπερπᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιππ. 2, 6 – 11).

Κατά τόν μέγαν διδάσκαλον τοῦ μοναχισμοῦ καί τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος Θεόδωρον Στουδίτην, τοῦ ὁποίου τήν μνήμην ἑωρτάσαμεν πρό ὀλίγων ἡμερῶν, πάντα τά ὄντα ἀλλά καί ἡ κτίσις ὁλόκληρος θά κάμψουν τό γόνυ, ὅτε ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα τῆς κρίσεως θά ἀφανισθῇ ἡ ἁμαρτία, ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ ἁμαρτία στερεῖται ὑποστάσεως˙ «… ὡς οὔ τι τῶν ὄντων οὗσα, ἀλλά παρυφιστᾶσα καί δημιουργηθεῖσα τῇ τοῦ πράξαντος προαιρέσει». Τότε θά παραμείνουν εἰς τήν ὕπαρξιν μόνον τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἔχουν ὑπόστασιν, καί οὐχί ἡ ἀνυπόστατος ἁμαρτία. Μάλιστα, «αἱ παρατραπεῖσαι ψυχαί, ἀφοῦ διέλθουν τούς πάντας αἰώνας καί μή εὑρίσκουσαι στάσιν, θά ἔλθουν εἰς τόν Θεόν, τόν μή ἔχοντα πέρας, καί οὕτω τῇ ἐπιγνώσει, οὐ τῇ μεθέξει, θά ἀπολάβουν τάς δυνάμεις αὐτῶν, ἥτοι θά ἀποκατασταθοῦν εἰς τό ἀρχαῖον καί θά ἀναγνωρίσουν ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τῆς ἁμαρτίας» (PG 99, 1500D – 1501B).

Τοιαύτην κυριαρχίαν ἔχει ὁ ὑπερυψωθείς Κύριος καί τοιαύτην ἰσχύν ἔχει τό σχέδιον τῆς ἀφάτου θείας Οἰκονομίας. Κατά τόν ὑμέτερον θεολογοῦντα φιλόσοφον N. Μπερδιάγεφ, ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ἀκλονήτου ἐρείσματος ἀνυψοῦται ἡ δύναμις τοῦ βασιλείου τοῦ Πνεύματος ἔναντι τοῦ βασιλείου τοῦ Καίσαρος. Εἰς τήν ἱστορίαν ἡ Ἐκκλησία ἐβίωσε πολλάκις τήν ἐπικράτησιν τοῦ βασιλείου τοῦ Πνεύματος. Ἐν προκειμένῳ, τοῦτο ἐπιβεβαιώνει ἡ σύγχρονος κατάστασις τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Οἱ διωγμοί παρῆλθον καί ἡ Ἐκκλησία ἀνεδείχθη δι’ ἄλλην μίαν φοράν «ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ». Σήμερον, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καλεῖται καί πάλιν νά μαρτυρήσῃ τήν ἀλήθειαν εἰς ἕνα κόσμον ἐκκοσμικευμένον, τόν ὁποῖον προωθεῖ ἡ λεγομένη Παγκοσμιοποίησις. Ὅπως ἔχει ἐπισημανθῇ ὀρθῶς εἰς τήν πρόσφατον Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον τῆς Κρήτης: «Κατά τούς χρόνους τούτους τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ἰδιαιτέρως προβάλλει ἡ ἀνάγκη, ὅπως ἐξαρθῇ ἡ σημασία τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου, ἐν ὄψει τῆς πνευματικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τόν σύγχρονον πολιτισμόν… Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις, διαμορφωθεῖσα διά τῆς βιώσεως ἐν τῇ πράξει τῶν χριστιανικῶν ἀληθειῶν, εἶναι φορεύς πνευματικότητος καί ἀσκητικοῦ ἤθους, τό ὁποῖον δέον νά ἐξαρθῇ καί προβληθῇ ὅλως ἰδιαιτέρως κατά τήν ἐποχήν ἡμῶν». Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλομεν ἐν ἑνότητι νά μαρτυρήσωμεν μετά δυναμισμοῦ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, γινόμενοι οὕτω πως «τό φῶς τοῦ κόσμου» καί «τό ἄλας τῆς γῆς». Εἶναι ἐξόχως σημαντικόν οἱ πιστοί νά κατανοήσουν ὅτι ἀφετηρία διά τόν ἐπανευαγγελισμόν εἶναι βεβαίως ἡ ἑνότης καί ὁ σεβασμός εἰς τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, πρωτίστως τοῦ Συνοδικοῦ. Ἡ Σύνοδος ἑκάστης Ἐκκλησίας εἶναι τό τεταγμένον ὑπό τοῦ Θεοῦ ὄργανον, κατά τήν Ἀποστολικήν παράδοσιν, νά κατευθύνῃ τό ποιμαντικόν καί ἱεραποστολικόν ἔργον.

Μακαριώτατε ἅγιε ἀδελφέ,

Γνωρίζομεν ἐκ προσωπικῆς ἐμπειρίας τήν εὐαίσθητον ρωσικήν ψυχήν, μαρτυρουμένην ὑπό τῶν χιλιάδων προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι κατ’ ἔτος φθάνουν εἰς τά ἱερά σεβάσματα τῶν Ἁγίων Τόπων. Οἱ Ρῶσοι Ὀρθόδοξοι ἐναποθέτουν τά μύχια τῶν καρδιῶν των, οὐκ ὀλίγας φοράς μετά δακρύων, πρωτίστως ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Ἡ βαθυτάτη πίστις αὐτῶν τῶν γνησίων πιστῶν ἀφήνει τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας ἐκστατικούς. Ἡ ἐκ βάθους ψυχῆς καί μεθ’ ὑπομονῆς ἔκτασις τῶν ψυχῶν ἡμῶν πρός τόν Πανάγαθον Θεόν νικᾷ τό ἔλεός Του.

Καλούμεθα, λοιπόν, ὅλοι, κλῆρος καί λαός, νά ἀκολουθήσωμεν τό παράδειγμα τῶν ἁγίων, συστοιχοῦντες εἰς τήν διαχρονικήν προτροπήν τοῦ Ψαλμῳδοῦ πρός ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν: «Ὑπόμεινον τόν Κύριον ἀνδρίζου καί κραταιούσθω τῇ καρδίᾳ καί ὑπόμεινον τόν Κύριον». Ἡ τοιαύτη ἀναμονή τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ θεοδίδακτος στενή ὁδός διά τήν νίκην τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί ταυτοχρόνως ἡ δημιουργική πορεία πρός τήν ἀληθινήν θεολογίαν, τήν ὁποίαν ὁ κόσμος ἔχει ἰδιαιτέρως ἀνάγκη διά τόν δοξασμόν τοῦ Θεοῦ.

Αυτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐξέφρασεν ἐπίσης εὐχαριστίας πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας κ. Κύριλλον καί τόν Πρόεδρον κ. Πούτιν διά τήν συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς προσπαθείας τῆς διατηρήσεως τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί τῆς προστασίας τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὁμοίως προσεφώνησαν: ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης δι᾽ ἀντιπροσώπου, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Βουλγαρίας κ. Νεόφυτος δι᾽ ἀντιπροσώπου, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββας αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Σβατισλάβ αὐτοπροσώπως, ὁ Μακαριώτατος Μητροπολίτης Ἀμερικῆς καί Καναδᾶ αὐτοπροσώπως κ. Τύχων.

Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος εὐχαριστῶν ἕνα ἕκαστον τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς καί ἕνα ἕκαστον τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας διά τήν συμβολήν αὐτῶν εἰς τήν ὑπογράμμισιν τοῦ ρόλου τοῦ ὁμολογητοῦ καί Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Πατριάρχου Τύχωνος εἰς τήν ἀνασύστασιν τοῦ Πατριαρχικοῦ θεσμοῦ τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, ἐκήρυξεν τήν λύσιν τῆς Συνεδρίας ταύτης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]