ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΤΗι Α.Θ.Μ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗι ΜΟΣΧΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΤΑΦΟΝ.
Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 2012.
“Μακαριώτατε Πατριάρχα Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν καί
ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ κ.κ. Κύριλλε,
Τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μυστικῶς ἀποκαλυφθέν εἰς Ναζαρέτ διά τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, σωματικῶς φανερωθέν τοῖς ἀνθρώποις εἰς Βηθλεέμ διά τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, ἐτελειώθη διά τῆς Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐπί Ποντίου Πιλάτου ἐν τῷ ἁγίῳ τόπῳ τούτῳ, τήν δαψιλῆ χάριν τοῦ ὁποίου ἐν τῇ νυκτί ταύτῃ ἐν εὐλαβείᾳ καί εὐχαριστίᾳ ἀπολαμβάνομεν .
Ἐπί τοῦ τόπου τούτου τῆς λυτρωτικῆς σταυρικῆς θυσίας καί τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου καί τῆς παγγενοῦς συναναστάσεως τοῦ Ἀδάμ, μετά πάροδον χρόνων, ὅτε πλέον οἱ δώδεκα θεοφόροι Ἀπόστολοι τοῦ ἐν δόξῃ ἀναληφθέντος εἰς οὐρανούς, ἐν δυνάμει ἐπιφοιτήσεως Πνεύματος Ἁγίου, εἶχον σαγηνεύσει καί ζωγρήσει τήν Οἰκουμένην, «ὁ ἐν βασιλεῦσι ἀπόστολος τοῦ Κυρίου Μέγας αὐτοκράτωρ Ἅγιος Κωνσταντῖνος», ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ἁγία Ἑλένη καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Ἅγιος Μακάριος, ἀνήγειραν τό σέμνωμα τοῦτο τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, τόν Πανίερον τοῦτον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, «ὁ ὁποῖος συναγωνίζεται εἰς τήν ὡραιότητα τήν εὐπρέπειαν τοῦ ἄνω στερεώματος» καί ὁ ὁποῖος ἐν τοῖς Ἐγκαινίοις αὐτοῦ ηὐλογήθη, ὅπως ὑψωθῇ ἐν αὐτῷ ὁ ἐν αὐτῷ ἀνευρεθείς ζωοποιός τοῦ Κυρίου Σταυρός.
Ἔκτοτε διά μέσου τῶν αἰώνων ἀναρίθμητοι ἐτελέσθησαν ἱεραί ἀκολουθίαι καί ἀναρίθμητοι προσηνέχθησαν ἀναίμακτοι θυσίαι ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἑκατομμύρια εὐλαβεῖς προσκυνηταί ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑῴας προσελθόντες, μετέσχον τῶν ἱερῶν τελετῶν τούτων, ἐνεψυχώθησαν ἠθικῶς, ᾠκοδομήθησαν πνευματικῶς καί ἡγιάσθησαν ψυχικῶς καί σωματικῶς.
Ἡ ἐπιστασία καί ἡ μέριμνα τοῦ Πανιέρου τούτου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ὅλων τῶν προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῶν ἱερῶν τελουμένων ἐν αὐτοῖς ἀνετέθη ὑπό τῆς Θείας Προνοίας εἰς τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν, τήν Ἀδελφότητα τοῦ Ἁγίου Τάφου ὑπό τόν Ἐπίσκοπον Ἱεροσολύμων. Ἡ Ἀδελφότης αὕτη ἀνέλαβε νά διαφυλάσσῃ καί διακονῇ ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τούς Ἁγίους Τόπους ὡς τούς ἀψευδεῖς σιωπῶντας μάρτυρας, τά σιωπῶντα φυσικά τεκμήρια τῆς ἐπί γῆς σωτηριώδους ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διά τήν φύλαξιν καί κράτησιν τούτων διεξήχθησαν πολυχρόνιοι ἀγῶνες, διά τήν κατοχύρωσιν αὐτῶν διά φιρμανίων, βερατίων καί διεθνῶν συνθηκῶν κατεβλήθησαν ὑπέρογκα ποσά καί διά τήν προστασίαν αὐτῶν ἐνίοτε ἐθυσιάσθησαν ἀνθρώπιναι ζωαί.
Ἀφ’ ἧς δέ εὐλογημένης ὥρας ἡ χώρα τῶν Ρώσων ἐδέχθη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πανάγιος Τάφος καί ὅλα τά ἅγια Προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀπετέλεσαν πόλον ἕλξεως καί πηγήν ἀντλήσεως δυνάμεως πολυαρίθμων Ρώσων προσκυνητῶν, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Αὐτοκρατόρων, ἱερέων καί πολλῶν εὐλαβῶν πιστῶν. Ταῦτα ἔτυχον τῆς ἐνισχύσεως καί συμπαραστάσεως τῶν Ρώσων Τσάρων καί προσκυνητῶν, ὁσάκις ταῦτα ἔχρῃζον ἀνακαινίσεως ἤ προστασίας ἐκ τῶν ἐπιβουλῶν δυνάμεων ἀλλοτρίων. Ἀμοιβαίως ἀνταποκρινόμενοι οἱ Προκάτοχοι Ἡμῶν ἀείμνηστοι Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων, ἰδίᾳ οἱ Παΐσιος, Θεοφάνης καί Δοσίθεος, περιώδευον τήν Ρωσίαν, Οὐκρανίαν καί Μολδαβίαν καί μετέδιδον τήν χάριν τῶν Προσκυνημάτων τούτων καί ἐχειραγώγουν Ὀρθοδόξως τόν λαόν αὐτῶν.
Ἡ ἀκολουθηθεῖσα πρᾶξις καί τάξις αὕτη τῶν Πατέρων τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, συνεχίζεται ἄχρι τῆς σήμερον διά τῆς ὑπάρξεως Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Ἱεροῦ Μετοχίου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Μόσχαν ἐν ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί διά τῆς εἰρηνικῆς ταύτης ἐπισκέψεως καί τῆς θείας λειτουργίας ἐν τῇ νυκτί ταύτῃ εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου.
Ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Συλλειτούργῳ τούτῳ ἔχομεν τήν ὑψίστην ἔκφρασιν τῆς πλήρους συμφωνίας, κοινωνίας καί ὁμολογίας ἡμῶν ἐν τοῖς δόγμασι, τῇ παραδόσει καί τῇ πράξει τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τοῦτο τό μυστήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ἀποτελεῖ τήν τελείαν καί ὑψίστην ἡμῶν χαράν καί εὐφροσύνην ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. Τοῦτο ἀποτελεῖ καί τήν βεβαίωσιν καί ἐγγύησιν τῆς ἐλπίδος ἡμῶν καί προσδοκίας ὅτι κατά τήν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπαγγελίαν θά πίωμεν αὐτό καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ ( Ματθ. 26-29).
Ἐν τῷ μυστικῷ ὅθεν καί ἀρρήκτῳ συνδέσμῳ τοῦ μυστηρίου τούτου ἄς ἐνισχυθῶμεν, ἵνα συνεχίσωμεν νά διαφυλάσσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων παραδοθεῖσαν ἡμῖν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν παρακαταθήκην, ἵνα ἐπαυξάνωμεν τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν Ὀρθόδοξον κληρονομίαν δι’ ἔργων ἀγαθῶν, διά διδαχῆς τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως εἰς τά θεόθεν ἐμπεπιστευμένα Ἡμῖν ποίμνια, δι’ ἔργων πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ, ἔργων φιλανθρωπίας, ἔργων προστασίας τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπό τῶν αἱματηρῶν πολέμων καί τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων καί προστασίας τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τῶν αὐθαιρέτων ἐπεμβάσεων τοῦ ἀνθρώπου, ἔργων φιλανθρωπίας εἰς τούς πρόσφυγας, ἀνέργους, ἐνδεεῖς καί πεινῶντας, θύματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, συναγωνιζόμενοι οὐχί δέ ἀνταγωνιζόμενοι εἰς ταῦτα μεταξύ ἡμῶν «κατανοοῦντες ἀλλήλους εἰς παροξυσμόν ἀγάπης καί καλῶν ἔργων» (Ἑβρ. 10,24), εἰς τελείαν ἐκπλήρωσιν τοῦ θελήματος Αὐτοῦ, εἰς διακονίαν ἀλλήλων ἐν τῇ ζώσει τοῦ λεντίου τῆς ταπεινώσεως τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου πρός σωτηρίαν ψυχῶν, «ὅπως ἴδωσι τά καλά ἡμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5,16), πρός ἔπαινον τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων καί δόξαν τοῦ ὑπερευλογημένου ὀνόματος τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀμήν”.
