ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,

Ἐξοχώτατοι, κ. Πρωθυπουργέ, κ^οι Ἀρχηγοί τῶν Πολιτικῶν Κομμάτων καί Βουλευταί,

Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἤ οἱ Πανιερώτατοι τούτων ἐκπρόσωποι,

Εὐσεβές, Χριστεπώνυμον τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα,

Ἡ θλιβερά αὕτη συγκυρία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, διά νά ἀναπέμψωμεν μετά φιλαδέλφου θλίψεως, ἀλλά καί φιλοθέου ἐλπίδος, δέησιν εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα πάντων, «δι’ Οὗ τά πάντα καί εἰς Ὅν τά πάντα», ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν, ἀναχωρήσαντος εἰς τόν προορισμόν πάντων ἡμῶν, τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ, τήν καταυγαζομένην τῷ ἀκτίστῳ Φωτί τῆς Ἁγίας Τριάδος καί θάλπουσαν τούς ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένους.

Εὑρεθέντες ἐνώπιον τοῦ ὀστρακίνου σκεύους, τοῦ προσκαίρου κατοικητηρίου τοῦ προσφιλοῦς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, δηλαδή τοῦ σκηνώματος Αὐτοῦ, ἀνήχθημεν παρά ταῦτα ὑπό τῶν Ἱερῶν Γραφῶν καί τῶν θεοσόφων διδασκαλιῶν τῶν Πνευματοκινήτων Ἁγίων Πατέρων εἰς τά νοητά, εἰς τήν πέραν τῶν αἰσθητῶν πνευματικήν πραγματικότητα, ἔνθα νῦν ὁ ἀδελφός ἡμῶν πορεύεται · ἄλλως τε ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῶν οὐρανίων Μυστηρίων οἰκεῖος, ὁ διά τῆς χάριτος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθαίρων καί φωτίζων καί τελειῶν τούς μυουμένους, πρότερον ὁ ἴδιος καθαρθείς ἀπό τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Κατά τόν οὐρανοφάντορα Ἅγιον Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην «ἱεράρχην ὁ λέγων, δηλοῖ τόν ἔνθεόν τε καί θεῖον ἄνδρα, τόν πάσης ἱερᾶς ἐπιστήμονα γνώσεως, ἐν ᾧ καί καθαρῶς ἡ κατ’ αὐτόν ἱεραρχία πᾶσα τελεῖται καί γινώσκεται. Ταύτης ἀρχή τῆς ἱεραρχίας ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, ἡ Οὐσία τῆς Ἀγαθότητος, ἡ μία τῶν ὄντων αἰτία Τριάς, ἐξ ἧς καί τό εἶναι καί τό εὖ εἶναι τοῖς οὖσι, δι’ ἀγαθότητα».

Ἔμπροσθεν τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς μεταβάσεως ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐν ἀναμονῇ τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως καί Ἀνταποδόσεως, ἀποροῦντες διά τήν ἄβυσσον τῶν τοῦ Κυρίου κριμάτων, τοῦ καλέσαντος πρός Αὑτόν τόν ἡμέτερον Ἀδελφόν προώρως, κατά τό ἀνθρώπινον, ἀλλά καί πρός μισθαποδοσίαν ὅσων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγαθῶν εἰργάσατο,  δεόμεθα, ὅπως ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, Χριστός Ἰησοῦς, παρηγορῇ τό πρός ὥραν ὀρφανισθέν Αὐτοῦ Ποίμνιον, ἀναδείξῃ δέ ἐπάξιον διάδοχον ἐπί τοῦ Ἀριχεπισκοπικοῦ Θρόνου, τόν δέ μεταστάντα, κατατάξῃ μετά τῶν πνευμάτων τῶν τετελειωμένων δικαίων. «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι· ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν». Ἀμήν. Γένοιτο!