ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΑΣ.
Τήν Κυριακήν, 25ην Ὀκτωβρίου/ 7ην Νοεμβρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετέβη μετά συνοδείας εἰς τήν Νεάπολιν τῆς Σαμαρείας.
Ἡ ἀρχαία αὐτή πόλις εἶναι ἡ γνωστή σήμερον ὑπό τό ὄνομα Ναμπλούς μεγάλη πόλις τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας. Εὑρίσκεται ἀναμέσον τῶν βιβλικῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν μέ τήν Κοινότητα τῶν Σαμαρειτῶν μέχρι τῆς σήμερον ἐπί τοῦ δευτέρου τῶν ὀρέων τούτων. Εἰς τό μέσον τῆς κοιλάδος τῆς σχηματιζομένης εἰς τούς πρόποδας τῶν ὀρέων τούτων εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, παρά τό ὁποῖον ὁ Κύριος συνωμίλησε μέ τήν Σαμαρείτιδα καί ἐμαρτύρησεν ὁ νεομάρτυς Ἁγιοταφίτης Ἅγιος Φιλούμενος καί ἐπί τοῦ ὁποίου ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ καί περικαλλῆ ναόν ὁ ἡγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.
Εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος ἐστάθμευσεν ἐπ’ ὀλίγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προερχόμενος ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἀκολούθως τῇ τιμητικῇ συνοδείᾳ τῆς Ἀστυνομίας κατηυθύνθη πρός τήν συνοικίαν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῆς Νεαπόλεως.
Ἐκεῖ συμβιώνει μετά τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων τῆς πόλεως μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμοῦσα περί τά 330 περίπου μέλη 75 οἰκογενειῶν.
Λατρευτικόν κέντρον τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Τοῦτον ἀνεκαίνισε προσφάτως ὁ προϊστάμενος αὐτοῦ, πρεσβύτερος π. Γεώργιος Ἀουάδ.
Ἐπί τῇ ὁλοκληρώσει τῆς ἀνακαινίσεως ἡ Κοινότης προσεκάλεσε τόν Πατέρα αὐτῆς καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον.
Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν τήν Κυριακήν, 25ην Ὀκτωβρίου/7ην Νοεμβρίου 2010, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, ἡγουμένου τοῦ Φρέατος καί τοῦ προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Ἀουάδ, τῇ παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ἤτοι τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τοῦ Νομάρχου, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀστυνομίας κάι τοῦ κ. Χάννα Ἤσσα, Ἐπιτρόπου τοῦ Ὑπουργείου Βακουφίων καί Συμβούλου ἐπί τῶν Χριστιανικῶν ὑποθέσεων.
Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς προσελθόντας πιστούς, ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:
«Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος κατεπολέμησας, ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον. Πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης. Διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου.
Ἡ σήμερον τελουμένη μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου ἐν τῷ φερωνύμῳ ναῷ αὐτοῦ εἰς τήν μικράν πλήν ἱστορικήν καί βιβλικήν πόλιν ὑμῶν τῆς Νεαπόλεως φαιδρύνει οὐχί μόνον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά περιποιεῖ καί καύχησιν πνευματικήν εἰς πάντας ἡμᾶς τούς ἀποτελοῦντας τήν ἱεράν ταύτην εὐχαριστιακήν και λειτουργικήν σύναξιν.
Διά τοῦτο μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγομεν ὅτι «ἔχομεν οὖν καύχησιν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ρωμ. 15,17) ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Δημητρίου, ὁ ὁποῖος ἐνεδύθη τόν Χριστόν, ἐν τῷ ἐνδύματι δέ τοῦ Χριστοῦ ὁ Δημήτριος κατεπολέμησε τόν ἀνίσχυρον καί εἰδωλομανῆ ἐχθρόν καί κατήργησε τῶν ἀνόμων τήν πλάνην.
Τό δέ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν τελείαν πίστιν καί τήν ἀγάπην τοῦ Δημητρίου εἰς τόν Χριστόν. Τήν δέ ἐν Χριστῷ τελείαν πίστιν καί ἀγάπην του ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπεσφράγισε διά τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος αὐτοῦ. Τοῦ αἵματος, τό ὁποῖον ἐξέρρευσε ἐκ τῆς ὑπό τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ λογχευθείσης πλευρᾶς τοῦ θεόφρονος Δημητρίου.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὡς γνωστόν, ἐμαρτύρησεν εἰς τήν Θεσσαλονίκην, τήν πατρίδα του. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ τήν Χριστιανικήν τῆς πίστεως εὐσέβειαν. Ὁ ἴδιος δέ ἀνεδείχθη ὄχι μόνο μάρτυς, ἀλλά καί διδάσκαλος τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Συνελήφθη καί ἐφυλακίσθη εἰς Θεσσαλονίκην τῷ 290 μ.Χ. ὑπό τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ, ὁ ὁποῖος μετέβη εἰς Θεσσαλονίκην διά τήν παρακολούθησιν διαφόρων ἀγώνων. Κάποιος δέ βάρβαρος αὐτοῦ φίλος καί ἐπίσημος παλαιστής ὀνόματι Λυαῖος, ἐκαυχᾶτο διά τήν φυσικήν δύναμιν καί τό μεγάλο μέγεθος τοῦ σώματος αὐτοῦ. Οὗτος προκαλοῦσε τούς θεατάς νά συναγωνισθοῦν μαζί του. «Ταῦτα ἰδών», ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Συναξαριστής, «νεανίας τις Νέστωρ καλούμενος καί γνώριμος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἔρχεται πρός τόν Ἅγιον, εὑρισκόμενον εἰς τήν φυλακήν, ἐξαιτούμενος τάς εὐχάς αὐτοῦ πρός μονομαχίαν. Λαβών δέ αὐτάς διά τῆς σφραγίσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ, παρρησιάζεται εἰς τό στάδιον καί εἰπών: «ὁ Θεός Δημητρίου βοήθει μοι!» συμπλέκεται τῷ Λυαίῳ καί βαλών αὐτῷ καιρίαν πληγήν κατά καρδίας ἀφῇκεν ἄπνουν ἀπό τῆς γῆς τόν πρῴην μαγάλαυχον. Ὁ δέ Μαξιμιανός, εἰς ἄκρον λυπηθείς ἐπί τούτῳ καί τήν αἰτίαν μαθών, προσέταξεν ἀμέσως τόν μέν Δημήτριον νά τόν λογχεύσουν τόν δέ Νέστορα νά φονεύσουν μέ τό ἴδιον ξίφος».
Τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ ἐν Χριστῷ μαρτυρίου τοῦ διδασκάλου Δημητρίου καί τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νέστορος ἐγένετο πρόδρομος καί συμμάρτυς ὁ ἐγχώριος ὑμῶν χριστιανός φιλόσοφος καί ἀπολογητής ἐπί Μάρκου Αὐρηλίου τῷ 167 ἔτει, Ἅγιος μάρτυς Ἰουστῖνος, ἐπί δέ τῶν ἡμερῶν ἡμῶν ὁ παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβου μαρτυρήσας διά τήν πίστιν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἁγιοταφίτης Ἱερομόναχος Φιλούμενος ὁ νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.
Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Δημήτριος διακρίνεται μεταξύ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι μόνον διά τό μαρτύριον αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί διά τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων, τήν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν δι’ ὑμᾶς σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Χριστόν.
«Πάθει τό πάθος μιμούμενος», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, «τό ζωηφόρον Χριστοῦ παρ’ αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν, τῶν θαυμάτων εἴληφας, Ἀθλοφόρε Δημήτριε. Καί διασῴζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλῶν κινδύνων αὐτούς ρυόμενος, ἔχων εὐάρεστον παρρησίαν ἔνδοξε, πρός τόν Χριστόν, ᾯ καί νῦν παρίστασαι, δόξης πληρούμενος».
Τήν εὐάρεστον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου παρρησίαν πρός τόν Χριστόν, ἀλλά καί τήν πληρότητα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἤ μέ ἄλλα λόγια τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀποκτήσωμεν, ταῖς ἰκεσίαις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.
Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Αἴτησαι μεγαλομάρτυς, ἔνδοξε Δημήτριε, ἐκτενέστερον, ἡμᾶς τούς τιμῶντας σέ τῶν παθημάτων ρυσθῆναι καί χαλεπῶν περιστάσεων, θερμῶς ἱκετεύων, τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν.
Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις εἰς τήν παρά τόν ναόν αἴθουσαν καί γεῦμα εἰς ξενοδοχεῖον τῆς πόλεως, παρατεθέν ὑπό τῆς Κοινότητος.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder