ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΑΜΠΕΛΙΝ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

Τήν  Κυριακήν, 29^ην Νοεμβρίου /12^ην Δεκεμβρίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου μετέβη εἰς τήν πόλιν Ἀμπελίν τοῦ Βορείου Ἰσραήλ.

Ἡ περιοχή τῆς Ἄκκρης εἰς τά βορειότερα σύνορα τοῦ Ἰσραήλ εἶναι ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος. Εἰς τήν Μητρόπολιν αὐτήν, μέ ἕδραν τήν παραθαλασσίαν πόλιν τῆς Ἄκκρης, ὑπάγονται δώδεκα Ἀραβόφωνοι ἐνορίαι εἰς τάς ἀντιστοίχους αὐτῶν πόλεις καί κώμας. Μία τῶν ἐνοριῶν τούτων εἶναι ἡ τῆς πόλεως Ἀμπελίν. Ἡ πόλις αὕτη ἀριθμεῖ περί τούς 15.000 κατοίκους. Ἐκ τούτων οἱ 5.000 εἶναι Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατριαρχείου. Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας ταύτης εἶναι ὁ γηραιός αἰδεσιμώτατος π. Σπυρίδων Ὄδε Ἀουάδ. Λατρευτικόν κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου ταύτης Κοινότητος εἶναι ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Τόν ναόν τοῦτον συνετήρησε, διηύρυνεν, ἐκαλλώπισεν, ἀνεκαίνισεν, ηὐπρέπισε καί νέον κωδωνοστάσιον αὐτοῦ ἀνήγειρεν ἡ Κοινότης μέ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων φιλανθρωπικῶν παραγόντων καί μέ ἰδικάς των δαπάνας.

Ἐπί τῇ συμπληρώσει τῶν ἐργασιῶν τούτων μετέβη εἰς τήν ἐν λόγῳ πόλιν διά θ. Λειτουργίαν τήν ἐν λόγῳ Κυριακήν, 29^ην Νοεμβρίου /12^ην Δεκεμβρίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Ἅμα τῇ ἀφίξει Αὐτοῦ εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἱερέως τοῦ Ναοῦ, αἰδεσιμωτάτου π. Σπυρίδωνος, τοῦ ἡγουμένου τῆς πόλεως τῆς Ἄκκρης Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τινων ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς ἐνορίας.

Προεξάρξας τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Κοινότητος τῆς Ἄκκρης Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμαδρίτου π. Φιλοθέου καί τῶν ἱεροδιακόνων π. Μακαρίου, π. Παϊσίου καί π. Χάννα ἐκ τῆς Ναζαρέτ.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἔψαλλον αἱ δύο χορῳδίαι τῆς Κοινότητος, ἡ τῶν ἀνδρῶν καί ἡ τῶν γυναικῶν, μεμονωμένως καί ἀπό κοινοῦ, ἐν συμφωνίᾳ ἀλλά καί ἐν παραφωνίᾳ ἐνίοτε, ἐν εὐλαβεῖ συμμετοχῇ τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀλλά καί ἐν περισσῇ κινητικότητι διακονίας, ἥτις ἐν πάσῃ περιπτώσει δέν ἠμπόδιζεν οὐδόλως νά ἴδῃ κανείς τήν Σύναξιν καί τό τελούμενον ἐν αὐτῇ, ὡς κάθοδον τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, ὡς ἔλευσιν καί φανέρωσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐμπειρίαν τοῦ γεγονότος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου ἡμῶν γένους.

Ἡ συμμετοχή τοῦ ἐκκλησιάσματος εἰς τήν προσευχήν καί τήν θ. Κοινωνίαν, τό αὐθόρμητον ψάλσιμον, ἡ τήρησις τοῦ Τυπικοῦ, ἐδήλουν διδασκαλίαν καί προετοιμασίαν καί ἀκολουθίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θ. λόγον εἰς τούς πιστούς, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε∙ Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε, ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…»… καί ἕν ἀμφότερα συνελών, εἴπω, εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί καί ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ διά τόν ἐπουράνιον εἶτα ἐπίγειον. Χριστός ἐν σαρκί τρόμῳ καί χαρᾷ ἀγαλλιᾶσθε. Τρόμῳ διά τήν ἁμαρτίαν, χαρᾷ διά τήν ἐλπίδα», κηρύττει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ Μέγας καί ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς προτρέπει διά τοῦ στόματος τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας νά δοξάσωμεν τόν Χριστόν, ὁ Ὅποῖος κατέβηκεν ὡς Θεός καί προσέλαβε πάνω εἰς τήν γῆν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας τήν τελείαν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μᾶς προτρέπει νά ἑτοιμασθῶμεν διά νά ἑορτάσωμεν τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ θείας Οἰκονομίας δηλονότι τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Νά ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων. Ἡ δέ ἑορτή αὐτή τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον τήν «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν».

Καί διατί ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, χαρακτηρίζεται ὡς «μητρόπολις τῶν ἑορτῶν»; Διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, «Χριστός ἐν σαρκί, τρόμῳ καί χαρᾷ ἀγάλλιᾶσθε, τρόμῳ, διά τήν ἁμαρτίαν, χαρᾷ διά τήν ἐλπίδα». (Ὁ Χριστός ἐσαρκώθη, νιώσατε ἀγαλλίασιν ἀπό χαράν καί τρόμον. Ἀπό τρόμον, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἀπό χαράν ἐξ αἰτίας τῆς ἐλπίδος).

Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνεκάλεσεν εἰς τήν ἱεράν ταύτην εὐχαριστιακήν σύναξιν τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ τῆς ἱστορικῆς ὑμῶν πόλεως Ἀμπελίν, διά νά ἀπολαύσωμεν, ἀφ’ ἑνός τήν χαράν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τοῦ Ἀναγγεννήσαντος ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Α’ Πέτρου 1, 3-4), ἀφ’ ἑτέρου, διά νά ἀπολαύσωμεν καί πάλιν τήν χαράν ἐκ τοῦ τρόμου τῆς ἁμαρτίας, διά τῆς ὁποίας ἁμαρτίας εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον ὁ θάνατος, ὡς ἑρμηνεύει ὁ μέγας Παῦλος,(Ρωμ. 5,12).

Αὐτό κατ’ οὐσίαν εἶναι δι’ ἡμᾶς τό νόημα τῆς πανηγύρεως καί αὐτό ἑορτάζομεν σήμερον: Τόν ἐρχομόν τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, διά νά ἔλθωμεν νά κατοικήσωμεν κοντά εἰς τόν Θεόν, ἤ μᾶλλον διά νά ἐπανέλθωμεν, διά νά ἐνδυθῶμεν τόν νεόν ἄνθρωπον, ἀφοῦ ἐγκαταλείψωμεν τόν παλαιόν. Καί ὅπως  ἔχομεν ἀποθάνει μαζί μέ τόν Παλαιόν Ἀδάμ, ἔτσι ἄς ζήσωμεν μαζί μέ τόν Χριστόν, τόν νεόν Ἀδάμ, ἄς γεννηθῶμεν μαζί Του, ἄς συσταυρωθῶμεν καί ἄς ταφῶμεν μαζί Του, διά νά ἀναστηθῶμεν μέ τήν Ἀνάστασίν Του.

Τοιγαροῦν, λέγει ὁ  Ἅγιος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, ἑορτάσωμεν μή πανηγυρικῶς, ἀλλά θεϊκῶς…μή κοσμικῶς, ἀλλά ὑπερκοσμίως…μή τά τῆς ἀσθενείας ἀλλά τά τῆς ἰατρείας, μή τά τῆς πλάσεως, ἀλλά τά τῆς ἀναπλάσεως ….

Εἰς τούς θεοπνεύστους τούτους λόγους τοῦ Ἁγίου Πατρός Γρηγορίου ἐμπεριέχεται τό βάθος καί τό πλάτος τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀφ’ ἑνός καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ τόπου καί χώρου, ἔνθα ὁ Ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ Ἄναρχος ἄρχεται, ὁ Ἄσαρκος σαρκοῦται, ὡς τόπου καί χώρου, ἔνθα τήν θέσιν τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας, τῆς ἐπινοήσεως, καταλαμβάνει ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τέλος, ὡς τόπου καί χώρου, ἔνθα τό θεῖον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Πρόσωπον συναντᾶται μέ τό ἀνθρώπινον πρόσωπον.

Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τούς λόγους τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Πατρός διατυπώνεται καί καταγράφεται μέ πᾶσαν σαφήνειαν καί ἀκρίβειαν ὁ σκοπός καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὄχι μόνον  τῷ ὁρατῷ, ἀλλά καί τῷ ἀοράτῳ.

Νά, δια τί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ὀρθόδοξος καί Ἀνατολική Ἐκκλησία δίδει προτεραιότητα εἰς την λειτουργικήν καί μυστηριακήν, δηλαδή εὐχαριστιακήν πρᾶξιν αὐτῆς. Διότι, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀφορᾷ, ἀποβλέπει ἡ Ἐκκλησία εἰς τά τῆς ἰατρείας, τῆς θεραπείας καί οὐχί τά τῆς ἀσθενείας∙ εἰς τά τῆς ἀναπλάσεως τῆς ἀναδημιουργίας καί οὐχί τά τῆς πλάσεως τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἰατρεία καί ἀνάπλασις, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ ἀντίστοιχος ἀπάντησις εἰς τήν ἁμαρτίαν ὡς ἀσθένειαν καί εἰς τόν θάνατον ὡς δημιουργίαν, δηλαδή ὡς στασιμότητα.

Τό μυστήριον τῆς ζωῆς, τοῦ πόνου, τῆς λύπης, τοῦ θανάτου, ἀλλά καί τῆς χαρᾶς κατανοοῦνται πνευματικῶς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί οὐχί φιλοσοφικῶς ἐν τῷ κοσμικῷ, σαρκικῷ ἡμῶν φρονήματι.

Νά, διά τί ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἐγένετο περίλυπος, ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ: «θέλεις νά κληρονομήσῃς τήν αἰώνιον ζωήν; Πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ καί δεῦρο ἀκολούθει μοι», (Λουκ. 18. 18-27).

Ἡ «αἰώνιος ζωή» καί ὁ «θησαυρός ἐν οὐρανῷ», ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τόν Χριστόν. Αὐτόν ἀκριβῶς τόν θησαυρόν προβάλλει ἀγαπητικῶς καί φιλανθρώπως, δηλονότι θεοπρεπῶς καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς πάντα πειράζοντα (προκαλοῦντα) αὐτήν καί λέγοντα, τί ποιήσας, ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;

Ἑτοιμάσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς τούς ἑαυτούς μας, ἀγαπητοί μου, ἵνα δοξολογικῶς προϋπαντήσωμεν τόν αἰώνιον καί ἄφθαρτον θησαυρόν τῆς ζωῆς ἡμῶν, τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας ἀσπόρως γεννηθέντα, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Κύριε, ὄντας Θεός τῆς εἰρήνης καί φιλεύσπλαχνος Πατέρας, μᾶς ἔστειλες τόν Ἀγγελιαφόρον τῆς Μεγάλης Βουλῆς Σου, γιά να μᾶς παρέχῃ τήν εἰρήνην. Γι αὐτό, Φιλάνθρωπε, κι ἐμεῖς πού ὁδηγηθήκαμε στό φῶς τῆς θεογνωσίας, ξυπνώντας ἐνωρίς μές στή νύκτα, Σέ δοξολογοῦμε». Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ὁ Μακαριώτατος ἐτίμησε τόν προϊστάμενον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, αἰδεσιμώτατον π. Σπυρίδωνα, ἀπονέμων αὐτῷ τόν Σταυρόν τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου, προσφωνῶν αὐτόν καί λέγων ὅτι:

«Οἱ καλῶς διακονήσαντες βαθμόν καλόν ἑαυτοῖς περιποιούνται» καί «οἱ ἀγαπῶντες τήν εὐπρεπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζονται». «Ὁ π. Σπυρίδων», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἰργάσθη παρά τήν εὔθραυστον ὑγιείαν αὐτοῦ μετά ζήλου, ἐπιμονῆς καί φιλοπονίας διά τήν ἀνακαίνισιν καί τήν εὐπρέπειαν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, διό καί πρέπει νά τιμηθῇ δεόντως».

Εἰς τούς συνεργάτας τοῦ π. Σπυρίδωνος, Ἐπιτρόπους καί ἄλλους, ὁ Μακαριώτατος προσέφερε τό μετάλλιον τοῦ Πατριαρχείου, τό κοπέν ἐπί τῇ δισχιλιετίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί τό ἐκκλησίασμα μετέβησαν ὑπό τόν κρότον βροντῶν καί τήν εὐλογίαν ραγδαίας βροχῆς ἐκ τοῦ Ναοῦ εἰς τήν παρακειμένην αὐτῷ μεγάλην αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τῆς Κοινότητος, τά ἐγκαίνια τῆς ὁποίας ἐτέλεσεν ὁ Μακαριώτατος, κόβων μετά τοῦ Προέδρου τῶν Ἐπιτρόπων κ. Τζάκ Ἰλ -Χάτζ τήν κορδέλαν καί εὐλογῶν διά τοῦ ὕδατος τοῦ ἁγιασμοῦ ἐν τῷ ψάλλειν: «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου……».

Εἰς τάς ἐν τῇ αἰθούσῃ ταύτῃ προσφωνήσεις ὑπεγραμμίσθη τό πνεῦμα συνεργασίας μετά τοῦ ἱερέως καί τῶν Ἐπιτρόπων καί ὅλου τοῦ λαοῦ καί ἡ οἰκονομική προσφορά ἐκ πολλῶν πλευρῶν, ὄχι μόνον Χριστιανῶν, ἀλλά καί Μουσουλμάνων διά τήν ἀποτελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ναοῦ, τοῦ κωδωνοστασίου καί τῶν βοηθητικῶν αὐτοῦ χώρων. Ἰδιαίτεραι εὐχαριστίαι ἐξεφράσθησαν διά τήν οἰκονομικήν συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν κατασκευήν τοῦ ὡραιοτάτου ξυλογλύπτου εἰκονοστασίου καί τῶν ἁγιογραφιῶν.

Εἰς τήν εὐχαριστήριον τῷ Πατριάρχῃ προσφώνησιν αὐτοῦ, ὁ Προϊστάμενος τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, παρασημοφορηθείς π. Σπυρίδων, ἐζήτησεν ἀπό τόν Μακαριώτατον νά ἐνισχυθοῦν τά Κατηχητικά σχολεῖα τοῦ ποιμνίου καί νά αὐξηθοῦν τά θρησκευτικά σχολικά ἐγχειρίδια καί ἄλλα βιβλία Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ὁ π. Σπυρίδων ηὐχαρίστησεν ἐπίσης ὅλους τούς συνεργάτας αὐτοῦ διά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ σημαντικοῦ τούτου ἀνακαινιστικοῦ ἔργου.

Τήν ἐν τῇ αἰθούσῃ ἐκδήλωσιν ταύτην ἐπεσφράγισεν ὁ Μακαριώτατος ἀφ’ ἑνός μέν δι’οἰκονομικῆς προσφορᾶς διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀνακαινιστικοῦ ἔργου, ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς προσφωνήσεως αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἐγένετο ἀραβιστί. Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτήν Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τῷ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, τῷ Πατριαρχικῷ Ἐπιτρόπῳ Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτῃ Φιλοθέῳ, τῷ ἡγουμένῳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβώρ π. Ἱλαρίωνι, τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου διά τήν φροντίδα καί τήν προσφοράν αὐτῶν εἰς τό συντελεσθέν ἔργον, τῷ προϊσταμένῳ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ π. Σπυρίδωνι, τοῖς Ἐπιτρόποις καί πᾶσι τοῖς συντελέσασι εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ θεαρέστου ἀνακαινιστικοῦ τούτου ἔργου.

Εὐχαριστοῦσα ἡ Κοινότης, προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ξύλινον χειροποίητον πλακέταν μέ ἀναπαράστασιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀμπελίν. Εἰς τόν π. Σπυρίδωνα, τούς Ἐπιτρόπους, τούς ψάλτας, ψαλτρίας καί προσκυνητάς προσέφερεν ἡ Κοινότης ξυλίνην χειροποίητον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ καί ἕτεροι προσκεκλημένοι παρεκάθισαν εἰς τράπεζαν, παρατεθεῖσαν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Μετά τήν τράπεζαν ταύτην τό Κοινοτικόν Συμβούλιον εἰς σύντομον ἀκρόασιν μετά τοῦ Μακαριωτάτου, ἐζήτησε τήν γνώμην Αὐτοῦ ἐπί τῶν σχεδίων τῆς Κοινότητος δι’ ἵδρυσιν ταμείου φοιτητοῦ διά τήν ἐνίσχυσιν φοιτητῶν τῆς πόλεως αὐτῶν εἰς τό Ἰσραήλ καί τό ἐξωτερικόν, τήν ἔγκρισιν διά τήν ἵδρυσιν Κοινοτικοῦ Ὀρθοδόξου Σχολείου καί τήν ἐνίσχυσιν τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας εἰς τήν οἰκογένειαν, τήν Ἐκκλησίαν καί τό σχολεῖον.

Μετά ταῦτα, ἡ Πατριαρχική συνοδεία, διελθοῦσα διά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιβεριάδος ἐπ’ ὁλίγον καί γενομένη δεκτή ὑπό τοῦ Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου, ἀνεχώρησε διά τήν Ἱερουσαλήμ, δοξάζουσα τόν Θεόν καί διά τήν πανηγυρικήν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν ταύτην.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder