1

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟΝ ΕΝ ΑΜΜΑΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ.

Τήν Κυριακήν τοῦ Τυφλοῦ, 27αν Μαΐου/9ην Ἰουνίου 2013, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εὑρισκόμενος εἰς Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας ἐλειτούργησεν εἰς τόν ἐν Ἀμμάν καί παρά τήν Μητρόπολιν ἱερόν ναόν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, συλλειτουργούντων Αὐτῳ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, πολλοῦ λαοῦ ἐκ τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας ἐν εὐλαβείᾳ συμμετέχοντος πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων Σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί, ἡ ἱερά καί πανέορτος ἡμέρα τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως κατηύθυνεν τά διαβήματα ἡμῶν ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ ὑμῶν Ἐκκλησία, ἵνα κλῆρος καί λαός πανηγυρήσωμεν τό μέγα μυστήριον τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα, παθόντα καί σταυρωθέντα δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτός ἀκριβῶς ὁ ἐνανθρωπήσας καί σαρκωθείς Θεός Λόγος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐχαρίσατο τό φῶς εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν κατά τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου:

«Καὶ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς∙ καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, τό θαῦμα εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν ἐγένετο, ἵνα φανερωθῇ ἡ παντοδυναμία καί ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. «Δυνατόν», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «καί ἐν αὐτῷ τῷ παθήματι δοξάζεσθαι τόν Θεόν. Ὅταν γάρ ἐνεργείᾳ τά ἄνωθεν τοῦ παρενοχλοῦντος καί ἐπισκήψαντος αὐτῷ πάθους ἐλεύθερος εὑρεθῇ, τίς ὁ θαυμάσαι τόν ἰατρόν, τίς δέ  τοῦ θεραπεύσαντος οὐ κατόψεται τήν δύναμιν ἐν αὐτῷ». Τήν ἐνέργειαν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ζῶμεν καί βλέπομεν τόσον μέ τά φυσικά, σωματικά μάτια, ὅσον καί με τά ψυχικά ἡμῶν μάτια ἐν τῷ μεγάλῳ θαύματι τῆς ἐπί γῆς συστάσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ ἐντός τοῦ κόσμου, ἡμεῖς δέ οἱ φωτισταί τῆς διά τοῦ φωτός τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Θεῖον καί Ἱερόν Βάπτισμα κατέστημεν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι, τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὁρατή καί ἀόρατος παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί ἐν μέσῳ ἡμῶν. Ταυτοχρόνως ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν εἶναι καί ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ἔνθα ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, «ἀπελθών καί νιψάμενος, ἀνέβλεψε», (Ἰωάν. 9,11).

Τό θαυμαστόν τοῦτο γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ προεκάλεσεν τήν ἀπορίαν καί τήν ἀγανάκτησιν τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἐθεώρουν τούς ἑαυτούς τους πεφωτισμένους, ἐν ᾧ εἰς τήν πραγματικότητα εἶχον τά ὄμματα τῆς ψυχῆς αὐτῶν πεπηρωμένα. Διά τοῦτο καί πάλιν ἠρώτησαν τόν θεραπευθέντα πλέον τυφλόν: «τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί∙ ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. Ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς», (Ἰωάν. 9, 26-30).

Ἡ ἀπόκρισις αὐτή τοῦ θεραπευθέντος τυφλοῦ, ὅτι ἀκριβῶς τό γεγονός αὐτό προκαλεῖ θαυμασμόν καί ἔκπληξιν, ὅτι δηλαδή σεῖς δέν γνωρίζετε τόν ἄνθρωπον αὐτόν, ἐάν ἔχῃ σταλεῖ ἀπό τοῦ Θεοῦ καί ἀπό ποῦ εἶναι. Καί ὅμως ὁ ἄγνωστος αὐτός εἰς σᾶς μοῦ ἤνοιξε τά μάτια. Ἀποτελεῖ ὁμολογίαν, ἀλήθειαν ἡ ὁποία δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀφορᾷ καί τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ Φαρισαίοι ἦσαν ἄνθρωποι μέ πολλάς γνωριμίας, ἐπιδεικνύοντες ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά ζητήματα σχετιζόμενα πρός τήν θρησκείαν καί τάς ἱεράς Γραφάς, θεωροῦντες ἑαυτούς ὑπερασπιστάς τῆς πίστεως.

Τό ὅτι ἠγνόουν τόν ἄνθρωπον αὐτόν, δηλαδή τόν Ἰησοῦν δέν ἐθεώρουν ἄξιον νά ἔλθουν εἰς γνωριμίαν μετΑὐτοῦ, αὐτό ἦτο πράγματι παράδοξον.

Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχουν καί μέχρι σήμερον πολλοί ἄνθρωποι δεικνύοντες ἐξαιρετικήν εὐφυΐαν εἰς ὡρισμένα ζητήματα καί οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται μορφωμένοι καί ἰδιαιτέρως πεπαιδευμένοι ἄνθρωποι καί ὅμως ἀγνοοῦν τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου καί γενικώτερον τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐνδέχεται νά εἶναι εἰς ὡρισμένον κλάδον τῆς ἐπιστήμης παγκοσμίου φήμης ἐπιστήμονες καί εἰς τό σχολεῖον τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἀστοιχείωτοι ἤ καί ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως. Καί καθώς καί ὁ θεραπευθείς τυφλός ἔναντι τῶν Φαρισαίων, οὕτω καί πᾶς λαβών πεῖραν τῆς εὐεργετικῆς ἐπιδράσεως καί τοῦ φωτισμοῦ τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν χαρίτων, αἵτινες ἐκπηγάζουν ἀπ’ αὐτοῦ ἀπορεῖ καί θαυμάζει πῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἰς ζητήματα τόσον οὐσιώδη διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των παρουσιάζωνται τόσον ἀμαθεῖς καί παράλογοι, ἀλλά καί προκλητικοί.

Τοῦτο βεβαίως εἶναι ἀπόρροια τῆς ἐλλείψεως ταπεινώσεως καί πωρώσεως βλάβης τῶν ὀμμάτων τῆς ψυχῆς. Διά τοῦτο ὁ μελῳδός ἀναφωνεῖ : «τῆς ψυχῆς τά ὄμματα πεπηρωμένος Σοί, Χριστέ προσέρχομαι ὡς ὁ τυφλός ἐκ γενετῆς ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι. Σύ τῶν ἐν σκότει τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον». Τό δέ φῶς τό ὑπέρλαμπρον δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό φῶς τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον θέλοντα σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Αὐτοῦ τοῦ ἐνυποστάτου φωτός τοῦ ἀναστάντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς λέγοντος: «τούς νοερούς μου ὀφθαλμούς, πεπηρωμένος Κύριε ἐκ ζοφερᾶς ἁμαρτίας σύ φωταγώγησον ἐνθείς οἰκτίρμον τήν ταπείνωσιν καί τοῖς τῆς μετανοίας καθάρας με δάκρυσιν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder