Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΣΟΦΩΝΟΝ ΚΟΙΝΟΤΟΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΝΑΖΑΡΕΤ

Τό Σάββατον, 26ην Μαΐου/ 8ην Ἰουνίου 2019, παραμονήν τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τήν Ρωσσόφωνον σήμερον ἐνορίαν τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, κτισθέντος ὑπό τοῦ Πατριάρχου Δαμιανοῦ τό ἔτος 1911 καί χρησιμοποιηθέντος ὑπό Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων τοῦ Πατριαρχείου ἕως τοῦ ἔτους 1948, ὅτε ἐξ αἰτίας τῆς Ἀραβο-Ἰσραηλινῆς διενέξεως οἱ ἐνορῖται αὐτοῦ τόν ἐγκατέλειψαν, φθαρέντα δέ σύν τῷ χρόνῳ, διεξεδίκησε τό Πατριαρχεῖον ἐπί τοῦ Πατριάρχου Διοδώρου καί ἀπό εἰκοσαετίας τώρα χρησιμοποιεῖ αὐτόν διά τούς ἀφιχθέντας ἐκ Ρωσίας Ὀρθοδόξους Ρώσους, τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῶν ὁποίων ἔχει τό Πατριαρχεῖον.

Τῆς θείας Λειτουργίας ἐπί τῇ αὔριον μνήμῃ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας τό ἔτος 325 μ.Χ.  προεξῆρξε ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Καλλίστου ἡγουμένου τῆς Ι. Μ. Ἁγίου Χαραλάμπους Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου ἡγουμένου τοῦ Ἱ.  Προσκυνήματος τῆς Κανᾶ, τοῦ ἱερέως τῆς ἐνορίας ρωσοφώνου Ἱερομονάχου Σεργίου, τοῦ Πρεσβυτέρου Συμεων, ἄλλων Πρεσβυτέρων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου, ψαλλούσης χορῳδίας ρωσσιστί καί μετέχοντος πυκνοῦ ἀριθμοῦ πιστῶν τῆς κώμης ταύτης τοῦ Migdal Ha-emek.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ  Ἰησοῦς τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν καί εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασον σου τόν υἱόν, ἵνα καί ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθώς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὂν ἀπέστειλας  Ἰησοῦν Χριστόν», (Ἰωάν. 17, 1-3)

 

“Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις  τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Ναῷ  τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἐν τῇ πόλει ἡμῶν Μουντζέντελ,  ἵνα εὐχαριστιακῶς καί δοξολογικῶς  ἑορτάσωμεν μεθ’ ὑμῶν, τῶν ἀποτελούντων τό Ρωσόφωνον καί ἀδιαίρετον μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων  τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐν τῇ πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἐν Νικαίᾳ [ ἐν ἔτει σωτηρίῳ  325].

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων, διότι οὗτοι ἀνεδείχθησαν ὄχι μόνον γνήσια ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί ἀληθινοί τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι καί Ποιμένες, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ σοφωτάτου Παύλου λέγοντος:  «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», (Πράξεις 20,28-29).

Οἱ λύκοι οἱ βαρεῖς δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς γνωστούς αἱρεσιάρχας τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί πολλῶν ἄλλων συναφῶν καί διεστραμμένων διδασκαλιῶν, ὡς προέβλεψεν ὁ θεῖος Παῦλος λέγων «καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν», (Πράξ.  20-30).

Οἱ θεῖοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας  εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐφύλαξαν τήν παρακαταθήκην, δηλονότι τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου ὡς παρέλαβον αὐτήν ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων,  «ἐκτρεπόμενοι τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις  τῆς ψευδωνύμου γνώσεως»,  (Α’ Τιμ. 6,20).

Ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἀφορᾷ εἰς τήν αἰῶνιον ζωήν. Καί ποία εἶναι ἡ  αἰώνιος ζωή; εἶναι ἡ γνῶσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, δηλονότι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ  Σωτήρ περί τοῦ ἑαυτοῦ Του: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὃν ἀπέστειλας  Ἰησοῦν Χριστόν». (Ἰωάν. 17,3).

Ὁ Χριστός ἐπεξηγῶν τήν φράσιν «ζωήν αἰώνιον» καθορίζει τί εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή καί ποῖος ὁ τρόπος ἢ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ἐπιτυγχάνεται αὐτή. Σχολιάζων τούς Κυριακούς τούτους λόγους ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Μητέρα τῆς αἰωνίου ζωῆς τήν πίστιν ὡρίσατο διά τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας τήν δύναμιν… Ζωή γάρ ἡ  γνῶσις  ὡς ὅλην ὠδίνουσα τοῦ μυστηρίου τήν δύναμιν καί εἰσκομίζουσα τῆς μυστικῆς εὐλογίας τήν μέθεξιν,  δι’ ἧς τῷ ζῶντι καί ζωοποιῷ προσοικειούμεθα Λόγῳ».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ γνῶσις περί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ σημαίνει ὅτι πρέπει νά γνωρίσωμεν τόν Θεόν Πατέρα καί Υἱόν Αὐτοῦ τόν Χριστόν προσωπικῶς, ὅπως ἀκριβῶς γνωρίζομεν πρόσωπα, μέ τά ὁποῖα συζῶμεν ἢ  συνδεόμεθα στενῶς.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν προσωπικήν γνῶσιν ἀπέκτησαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι γενόμενοι μαθηταί καί φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα Αὐτοῦ «ὑμεῖς φίλοι μοῦ ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν», (Ἰωάν. 15-14).

Αὐτήν τήν παρακαταθήκην τῆς γνώσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ κηρύσσει, εὐαγγελίζεται καί καταγγέλλει διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία εἰς πάντα ἄνθρωπον «ὃς ἂν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι», (Ματθ. 16,25).

Ὡς ἄλλοτε «εὐλαβηθείς ὁ Νῶε κατεσκεύασε κιβωτόν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ καί κατέκρινε τόν κόσμον», (Ἑβρ. 11, 7), οὕτω καί ὁ Χριστός κατεσκεύασε τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ εἰς σωτηρίαν ἡμῶν, ἐπί τοῦ σταυρικοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος Αὐτοῦ, τοῦ ἐκχυθέντος ἐπί τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ.  Διό καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων δέν ἔχει σύνορα ἐθνικά.  Τά σύνορα τά «ἐθνικά» τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ τόπος τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου,  δηλονότι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν Βηθλεέμ, τῆς βαπτίσεως Αὐτοῦ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, τῆς Σταυρώσεως ἐπί τοῦ κρανίου τόπου, τοῦ Γολγοθᾶ καί τῆς τριμεροῦς ταφῆς καί Ἀναστάσεως αὐτοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία κατεστάθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἀκένωτος πηγή, δηλονότι  ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποίαν τό ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθεν ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπί τούς Ἀποστόλους, οἵτινες «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν καί ἐπί αὐτό», (Πράξ. 2, 1-2). «Ἦσαν δέ ἐν Ἱερουσαλήμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπό παντός ἔθνους τῶν ὑπό τόν Οὐρανόν», (Πράξ. 2,5), ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής  Λουκᾶς.

Αὐτήν τήν πραγματικότητα, «τήν ἀπό παντός ἔθνους τῶν ὑπό τόν Οὐρανόν»  (Πράξ. 2,5) ὑπάρξεως Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν διακονεῖ ποιμαντικῶς καί λατρευτικῶς ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία κατ’ οὐσίαν ἀποτελεῖ τήν καλιέλαιον, εἰς τήν ὁποίαν «οἱ κατά φύσιν», δηλαδή «οἱ ὁμόδοξοι ἀδελφοί ἡμῶν» ἐγκεντρίζονται τῇ ἰδίᾳ ἐλαίᾳ, (Ρωμ. 11,24), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡμεῖς σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσήλθομεν, ὡς ὁ κανονικός ποιμήν εἰς τήν αὐλήν τῶν προβάτων ἡμῶν, ἵνα διαδηλώσωμεν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἡμῶν καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἰδού διά τί ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ὀνομάζεται Μήτηρ ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, ὁ δέ αὐτῆς Προκαθήμενος διάδοχος τοῦ πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον, Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Παρακαλέσωμεν τούς σήμερον τιμωμένους Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἵνα μετά τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας πρεσβεύωσι τῷ Θεῷ  καί Σωτῆρι ἡμῶν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Μετά δέ τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «Καί τά νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ, τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καί δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν», (Πράξ. 20,32) καί  ἀναλυτικώτερον: καί τώρα σᾶς ἐμπιστεύομαι, ἀδελφοί, εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν Λόγον,  Τόν ὁποῖον ἡ χάρις  Του μᾶς ἀπεκάλυψεν καί ὁ Ὁποῖος Λόγος Του θά σᾶς προφυλάξῃ ἀπό πᾶσαν πλάνην καί διαστροφήν.  Σᾶς  ἐμπιστεύομαι εἰς τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος δύναται νά συνεχίσῃ τήν οἰκοδομήν σας καί νά σᾶς δώσῃ κληρονομίαν μεταξύ ὅλων ἐκείνων πού προώδευσαν εἰς τόν ἁγιασμόν, τόν ὁποῖον ἔλαβον διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ,  Ἀμήν.

Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Κοινότης ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας