Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΡΕΝΕ ΤΗΣ ΝΑΖΑΡΕΤ

Τήν Κυριακήν, 6ην /19ην Μαΐου 2019, Κυριακήν τοῦ Παραλύτου, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξεν θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου  Ἀραβοφώνου Κοινότητος  αὐτοῦ εἰς τήν κώμην Reine, προάστιον τῆς Ναζαρέτ.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Κάλλιστος ὁ Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας ταύτης π. Συμεών καί ἄλλοι Ἀραβόφωνοι Πρεσβύτεροι, ὁ Ἀρχιδιάκονος Μᾶρκος καί ἔψαλεν ἡ χορῳδία τῆς ἐνορίας ἀραβιστί καί μετεῖχεν ἐν κατανυκτικῇ προσευχῇ πλῆθος λαοῦ.

Πρός τόν λαόν τοῦτον ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Ἐπί τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ καί ἰδών σε Κύριε ἐβόα: Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με ἐν αὐτῇ καί εὐθύς σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ λέγει πρός αὐτόν. Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ἐκ νεκρῶν ἐγηγερμένος Χριστός, ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, ὁ πρωτότοκος τῆς κτίσεως καί Δημιουργός αὐτῆς, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ναῷ τῆς πόλεως ὑμῶν Reine, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἀλλά καί τό ὑπό τοῦ Κυρίου ἐπιτελεσθέν θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου ἀνθρώπου παρά τῇ προβατική κολυμβήθρᾳ ἐν Ἱερουσαλήμ ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: Μετά ταῦτα ἦν ἡ ἑορτή τῶν  Ἰουδαίων, καί ἀνέβη ὁ  Ἰησοῦς εἰς  Ἱεροσόλυμα. ἔστι δέ ἐν τοῖς  Ἱεροσολύμοις ἐπί τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολύ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τήν τοῦ ὕδατος κίνησιν· ἄγγελος γάρ κατά καιρόν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καί ἐταράσσετο τό ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος ὑγιής ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι· ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ· τοῦτον ἰδών ὁ  Ἰησοῦς κατακείμενον, καί γνούς ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιής γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει». (Ἰωάν. 5, 1-15).

Ἑρμηνεύων τήν ἐντολήν τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν Παράλυτον, «ἔγειραι, ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει» ὁ ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει:  «θεοπρεπές τό ἐπίταγμα καί τῆς ὑπέρ ἄνθρωπον δυνάμεώς τε καί ἐξουσίας ἐναργεστάτην ἔχων τήν ἀπόδειξιν. Οὐ γάρ ἐπεύχεται τῷ κειμένῳ τῆς ἀρρωστίας τήν λύσιν, ἵνα μή κατά τινας φαίνοιτο καί αὐτός τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀλλ’ ὡς τῶν δυνάμεων Κύριε ἐξουσιαστικῶς ἐπιτάττει γενέσθαι.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἰησοῦς διά τοῦ σημείου ἢ τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, ἀφ’ ἑνός μέν, φανερώνει τήν δόξαν Αὐτοῦ τήν θείαν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀποδεικνύει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὁ Σωτήρ τῶν ἀνθρώπων, δηλονότι  ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἐπί πλέον δέ ἀποδεικνύει ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγος αὐτοῦ», (Λουκ. 4,32). Τήν ἐξουσίαν ταύτην τοῦ Ἰησοῦ διεπίστωσιν ἔκθαμβος γενόμενος ὁ λαός, ὅταν ὁ Χριστός διέταξε τά ἀκάθαρτα πνεύματα νά ἐξέλθουν  ἀπό τούς δαιμονιζομένους ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς:  καί ἐγένετο θάμβος ἐπί πάντας, καί συνελάλουν πρός ἀλλήλους λέγοντες· τίς ὁ λόγος οὗτος, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ καί δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι καί ἐξέρχονται», (Λουκ. 4,36)

Τήν θείαν ταύτην ἐξουσίαν ἀπέδειξεν περιτράνως ὁ Χριστός μέ τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον αὐτοῦ ἔγερσιν, ὡς πανηγυρικῶς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Εὐφραινέσθω τά οὐράνια, ἀγαλλιάσθω τά ἐπίγεια, ὅτι ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ ὁ Κύριος· ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον· πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο· ἐκ κοιλίας Ἅιδου ἐρρύσατο ἡμᾶς καί παρέσχε τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».

Καθίσταται σαφές ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ Χριστός διά τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεώς του ἀνεδείχθη κυρίαρχος καί νικητής τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καί ἀπελευθέρωσε τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος ἐκ τῆς κοιλίας δηλονότι τῆς ἀδηφαγίας τοῦ Ἅιδου. Διά τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός δέν περιορίζεται εἰς τήν ἀφήγησιν τῆς θαυμαστῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, ἀλλά δέεται τοῦ ἰατροῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὑπέρ τῆς θεραπείας τῆς παραλελυμένης ψυχῆς ἡμῶν λέγων: «Τήν ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις καί ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην ἔγειρον τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὥσπερ καί τόν παράλυτον ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος· οἰκτίρμον δόξα Χριστέ τῷ κράτει Σου».

Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ παραλυσία, δηλονότι ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς ὀφείλεται εἰς τήν ἁμαρτίαν καί τήν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπό τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τό θεραπευτήριον, τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ. Ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὑπουδουλώσεώς μας εἰς ποικίλα πάθη τῆς ψυχῆς, τά ὁποῖα ἀσκοῦν φθοροποιόν ἐπίδρασιν ἐπί τῆς ψυχῆς. Διά τοῦτο ὁ Ἰησοῦς λέγει τῷ Παραλυτικῷ: «Ἰδέ ὑγιής γέγονας μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοι τι γένηται», (Ἰωάν. 5,14)· κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον, τό κεντρί τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία. «Τό δέ κέντρον τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία», (Α΄ Κορ. 15,56).

Ἡ θεραπεία τῆς παραλελυμένης ψυχῆς ἐπιτυγχάνεται μόνον διά τῆς θείας Χάριτος καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. «Οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ, ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλά κατά τόν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου», (Τιτ. 3,5). Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός ὡς ἐκπρόσωπος ἑκάστου ἡμῶν διατυπώνει τήν θερμήν ἱκεσίαν πρός τόν Κύριον, ἵνα τῇ θεϊκῇ Αὐτοῦ ἐπιστασίᾳ ἐγείρῃ, δηλονότι ἀνορθώσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ πάλαι τόν Παράλυτον ἀπό τά παντοειδῆ ἁμαρτήματά μας καί τά παράνομα ἔργα μας καί ὡς πολυεύσπλαγχνος καί παντοδύναμος Θεός χαρίσῃ τήν ψυχικήν ὑγιείαν, τουτέστιν τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν.

Τό ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Παράλυτον τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6) ἀπευθύνεται πρός πάντας ἡμᾶς. Καί ὁ μέν Παράλυτος δικαίως ἀπαντᾷ καί λέγει· «Κύριε ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», (Ἰωάν. 5,7). Εἶπε δέ τοῦτο, διότι δέν ἐγνώριζε τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἡμεῖς ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν δικαιολογούμεθα νά εἴπωμεν  ὅτι δέν ἔχομεν ἄνθρωπον  «ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ ἡμᾶς εἰς τήν κολυμβήθραν», (Ἰωάν. 5,7).

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας σαρκωθείς Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι  ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ πολυέλεος καί φιλάνθρωπος, ἡ δέ Ἐκκλησία Αὐτοῦ, δηλονότι τό μυστικόν Αὐτοῦ σῶμα, εἶναι ἡ πνευματική ἀλλά καί φυσική κολυμβήθρα, τῆς ὁποίας τό ὕδωρ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ἅγιον Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ Πατρός, «οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν» (Τιτ. 3,6). Ὁ δέ προφήτης Ἰωήλ λέγει: «Καί ἔσται ἐν ταῖς ἡμέραις [ἐννοεῖ τήν ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ] λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα, καί ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται», ( Πράξ. 2,17-21).

Μέ ἄλλα λόγια, ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἔχομεν ἄνθρωπον, καί μάλιστα ἰατρόν καί θεραπευτήν, ὁ ὁποῖος θεραπεύει κάθε εἴδους ἀσθένειαν ψυχικήν τε καί σωματικήν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγων : «Καί περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τάς πόλεις… κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», (Ματθ. 9,35). Ἐξ ἄλλου αὐτός οὗτος ὁ ἀναστάς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, παραγγέλλει ἡμῖν λέγων: «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται», (Ματθ. 7, 7-8). Χριστός Ἀνέστη!»

Μετά τοῦτο ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰκόνα  τῆς Θεοτόκου πρός διαφύλαξιν ἐν τῷ Ναῷ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς ἐνορίας, ἔνθα καί ὁ χορευτικός ὅμιλος Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ὁ ἱδρυθείς ὑπό τοῦ ἡγουμένου Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου ἐχόρευσε πατριωτικούς χορούς.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη γεῦμα εἰς τράπεζαν εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τῆς ἐνορίας ὑπό τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος, εἰς τήν ὁποίαν προσεφώνησε καί πάλιν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ὃς τάς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτός ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι Αὐτοῦ ἐπί τό ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν· οὗ τό μώλωπι αὐτοῦ ἰάθημεν» (Α’ Πέτρ. 2,24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θεραπείας τοῦ Παραλύτου παρά τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ὡς ἀναφέρει ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.  (Ἰωάν. 5, 1-15).

Ἡ ὑπό τοῦ Χριστοῦ θεραπεία τοῦ Παραλύτου καί πολλῶν ἄλλων ἀσθενῶν κατά τήν ἐπίγειον ζωήν αὐτοῦ ἐπιβεβαιώνει τό γεγονός, ὅτι Αὐτός ἐβάστασεν ὁ ἴδιος ἐπάνω  Του τάς ἁμαρτίας μας, δηλονότι τά τραύματα καί τάς ἀσθενείας μας καί προσέφερε διά τοῦ Σώματός Του θυσίαν δι’ αὐτάς εἰς τόν Σταυρόν. Τοῦτο δέ ἐποίησε διά να ἐλευθερωθῶμεν ἀπό τάς ἁμαρτίας καί ζήσωμεν διά τήν δικαιοσύνην καί διά τήν ἀρετήν. Διά τῶν πληγῶν Αὐτοῦ ἰατρεύθητε, λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν θεραπείαν ἐχάρισεν ὁ Χριστός εἰς ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος διά τῆς λαμπροφόρου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως. Τό κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ σταυρωθέντος καί ταφέντος Χριστοῦ διακονεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἡ τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία διά τῆς διαφυλάξεως ἀφ’ ἑνός μέν, τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων τῶν ἀποτελούντων τά ἀδιάψευστα μαρτύρια τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί ἀφ’ ἑτέρου διά τῆς διαποιμάνσεως τοῦ εὐσεβοῦς καί Χριστεπωνύμου αὐτοῦ πληρώματος ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ.

Τήν ἱεράν ταύτην παρακαταθήκην, δηλονότι τόν θεῖον καί πολύτιμον θησαυρόν τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἰδιαιτέρως οἱ Χριστιανοί οἱ κατοικοῦντες τήν ἁγίαν Γῆν καί τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀκούσαντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ σοφοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγοντος: «Τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν», (Α΄. Τιμ 1,14). Καί συνεχίζει ὁ μέγας Παῦλος παροτρύνων τόν μαθητήν αὐτοῦ καί βεβαίως πάντας ἡμᾶς λέγων, μή μιμῆσαι αὐτούς, μέ ἐγκατέλιπον καί ἀπεστράφησαν τήν Ἐκκλησίαν αὐτῶν. «Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες οἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ ὡς ἐστι Φύγελος καί Ἑρμογένης», (Β΄ Τιμ. 1, 15).

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ἰάθημεν τῷ μώλωπι Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, (Α’ Πέτρ. 2,24) καί διά τοῦ βαπτίσματος συμμετέσχομεν εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ, τόν πατήσαντα καί νικήσαντα τόν θάνατον τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καλούμεθα καί πάλιν νά ἀκούωμεν εἰς τόν πιστόν λόγον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰπόντος τῷ Παραλυτικῷ: «ἰδέ ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται», (Ἰωάν. 5,15).

Μέ ἄλλα λόγια, ἡμεῖς καί πάλιν καλούμεθα, ἵνα μή γενώμεθα μιμηταί τῶν Φυγέλων καί τῶν Ἐρμογένηδων.

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας