Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ REINEH ΤΗΣ ΝΑΖΑΡΕΤ
Τήν Κυριακήν, 16ην/29ην Απριλίου 2018, Κυριακήν τοῦ Παραλύτου κατά τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν κώμην τοῦ Reineh, προάστειον τῆς Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας.
Τυχών θερμοτάτης ὑποδοχῆς ὁ Μακαριώτατος παρά τῶν Προσκόπων καί τοῦ ποιμνίου, προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας
ἐπί τῇ Κυριακῇ τοῦ Παραλύτου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ, ὧν εἷς ὁ Πρεσβύτερος τῆς ἐνορίας ταύτης π. Συμεών, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ἀραβιστί, μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀφωσιωμένου εἰς τήν ἐκκλησίαν αὐτοῦ.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Ἐπί τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἄνθρωπος κετέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ· καί ἰδών σε, Κύριε, ἐβόα· ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με ἐν αὐτῷ. Καί εὐθύς σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ, λέγει πρός αὐτόν· διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρον σου τόν κράββατον καί περιπάτει!»
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν καί τόν παρά τήν προβατικήν κολυμβῆθραν θεραπεύσας παραλυτικόν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἐκάλεσεν ἅπαντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ πασχαλίῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ ἐν τῇ πόλει ὑμῶν Reineh, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τήν ἄφατον Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν.
Ἡ δέ ἄφατος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ Πατρός συνίσταται εἰς δύο μεγάλα καί ἀνεπανάληπτα ἱστορικά γεγονότα, δηλονότι εἰς τήν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀφ᾽ ἑνός, καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀφ᾽ ἑτέρου.
Εἰς τήν ἀπεγνωσμένην διαμαρτυρίαν τοῦ ἀσθενοῦς ἀνθρώπου, τοῦ ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἀναμένοντος καί εἰπόντος τῷ Ἰησοῦ: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειραι, ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει. Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος καί ᾖρε τόν κράββατον αὐτοῦ καί περιεπάτει», (Ἰωάν. 5,7-9).
Τήν θεραπείαν ταύτην τοῦ παραλυτικοῦ ἀνθρώπου, ἐποίησεν ἐπιτακτικῶς διά τοῦ λόγου Του καί μόνον ὁ Ἰησοῦς, διά νά δείξῃ τήν κυριαρχικήν αὐτοῦ δύναμιν καί ἰσχύν, ὡς ἑρμηνεύει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Διατάσσει τό ἆρον τόν κράββατόν σου ὡς ὑπόμνημα τῆς τοῦ θεραπεύσαντος ἰσχύος τοῖς ὁρωμένοις ἐσομένου».
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν κυριαρχικήν δύναμιν καί ἰσχύν ἐπί τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί ἁμαρτίας ἐφανέρωσεν ὁ Ἰησοῦς καί ὑπέδειξε πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις διά τῆς τριημέρου ταφῆς καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός· «τοῖς ἐν ᾌδει καταβάς, Χριστός εὐηγγελίσατο· θαρσεῖτε, λέγων νῦν νενίκηκα, ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις, ἐγώ ἡμᾶς ἀνοίξω, λύσας θανάτου τάς πύλας».
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐθεράπευσε τόν παράλυτον λέγοντάς του· «ἔγειραι, ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει», (Ἰωάν. 5,8). Τοῦτο ὅλον ἐγένετο διά νά ἀποδειχθῇ ὅτι πρόκειται περί θαύματος τῆς θείας δυνάμεως τοῦ Ἰησοῦ καί οὐχί περί φαντασίας, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «οὐκ ἀνίστησι μόνον, ἀλλά καί τό κλινίδιον ἆραι κελεύει, ὥστε καί τό γιγνόμενον πιστώσασθαι θαῦμα καί μηδένα νομίσαι φαντασίαν εἶναι τό γεγενημένον ἤ ὑπόκρισιν».
Τό ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τόν παράλυτον, «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6) ἔχει διαχρονικήν σημασίαν καί ἀπευθύνεται πρός πάντα ἄνθρωπον θέλοντα ὑγιῆ γενέσθαι.
Λέγομεν δε τοῦτο, διότι ὁ Σωτήρ ἡμῶν Θεός Λόγος ἐγένετο ἄνθρωπος καί περιεβλήθη τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα, διά νά ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς ἀπό τήν ἁμαρτίαν, τουτέστιν ἀπό τήν ἀσθένειαν καί συνεπῶς τήν «παράλυσιν» ἡμῶν.
Ἰδού διά τί χαίρεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὄντος σώματος καί ἡ κεφαλῆς, ἐπί τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ. Ἄς ἀκούσωμεν καί τοῦ μελῳδοῦ λέγοντος: «Ὅλον καθελών τοῦ θανάτου τό κράτος, ὁ Υἱός σου Παρθένε, ἐν τῇ Αὐτοῦ Ἀναστάσει, ὡς κραταιός, συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσε διό ἀνυμνοῦμεν, αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας».
Εἰς τοῦτο ἀποσκοπεῖ, δηλονότι τήν θέωσιν ἡμῶν, τό διά τῆς Ἐκκλησίας κάλεσμα τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας, δηλαδή τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ πρός τό ἴδιον αὐτοῦ πλάσμα τόν τετραυματισμένον ἄνθρωπον. Δι᾽ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἐχύθη τό θεῖον τοῦ Χριστοῦ αἷμα, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐθεμελιώθη ἡ Ἐκκλησία. Ἡ δέ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά θεωρῆται κοσμικός ἤ κοινωνικός ὀργανισμός, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως θεραπευτήριον καί ἰατρεῖον τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν μέ τήν πλήρη ἔννοιαν τῆς λέξεως.
Ὡς θεραπευτήριον καί ἰατρεῖον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει πάντοτε ἀνοικτάς τάς πύλας αὐτῆς ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ πρός πάντας κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω», (Ἰωάν. 6,37) καί «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Μάρκ. 2,17). Μέ ἄλλα λόγια ὁ Χριστός καλεῖ τούς ἁμαρτωλούς «οὐχ ἵνα μένωσιν ἁμαρτωλοί, ἀλλ᾽ εἰς μετάνοιαν τοὐτέστιν ἵνα ἐπιστραφῶσιν», λέγει ὁ σχολιαστής ἅγιος Θεοφύλακτος.
Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι καί μάλιστα Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ὑγιεῖς καί μή ἔχοντας ἀνάγκην ἰατροῦ, δηλαδή τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ. Ἀλλ᾽ ἰσχύει δι᾽ αὐτούς ὅ,τι εἶπεν ὁ Κύριος διά τόν ἐπίσκοπον τῆς Λαοδικείας, ἐν τῇ ἀποκαλύψει τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου Ἰωάννου: «Λέγεις ὅτι πλούσιος εἰμί καί οὐδενός χρείαν ἔχω καί οὐκ οἶδας ὅτι σύ εἶ ὁ ταλαίπωρος καί ὁ ἐλεεινός καί πτωχός καί τυφλός καί γυμνός» ( Ἀποκ. Ἰωάν. 3,17). Καί ἀναλυτικώτερον· «Λέγεις ἐξ αἰτίας τῆς οἰήσεώς σου καί αὐταρεσκείας σου, ὅτι εἶμαι πλούσιος εἰς ἀρετάς καί δέν μου χρειάζεται τίποτε. Καί δέν γνωρίζεις ὅτι σύ εἶσαι ὁ πράγματι ταλαίπωρος καί ἐλεεινός καί πτωχός εἰς ἀρετήν καί τυφλός καί ἀσθενής, ὥστε νά μή βλέπεις τήν παραλελυμένην σου πνευματικήν κατάστασιν.
Ἡ σημερινή ἑόρτιος Πασχάλιος πανήγυρις τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας μᾶς καλεῖ διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς νά γνωρίσωμεν τήν δύναμιν τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τοῦ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ· «Χριστός γάρ ὁ Σωτήρ ἡμῶν ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος, ἐσταυρώθη δι᾽ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».
Τοῦ γεγονότος τούτου πιστός μάρτυς καί κῆρυξ ἀνεδείχθη ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία μετά τοῦ μοναχικοῦ τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τῆς διατηρησάσης τά Πανάγια Προσκυνήματα διά μέσου τῶν αἰώνων, ὡς τόπου ἁγιασμοῦ καί πνευματικῆς ἀναψυχῆς, ἀλλά καί ὡς ἐγγύησιν τῆς Χριστιανικῆς παρουσίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ εἰδικώτερον καί ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ γενικώτερον.
Εὐχαριστήσωμεν τόν οἰκτίρμονα Θεόν, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν ἐκ τῆς Ἁγνῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας γεννηθέντα καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τήν ἐπί χρόνους πλείονας ἐξασθενοῦσαν δεινῶς ψυχήν μου ὑπεράγαθε, ὡς τόν Παράλυτον πρίν, ὑγίασον· ὡς ἄν βηματίζω σου, τάς τρίβους, ἅς ἔδειξας τοῖς ποθοῦσι σε», Ἀμήν.
Χριστός Ἀνέστη!
Μετά τήν θείαν λειτουργίαν ἠκολούθησε τό κέρασμα εἰς τήν προσκειμένην τῷ ἱερῷ Ναῷ αἴθουσαν, εἰς ἥν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί, μεθ᾽ ὅ καί μεσημβρινή τράπεζα:
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4). «Καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τάς καρδίας ὑμῶν καί τά νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Φιλιπ. 4,47).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σεβαστά μέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς συνεορτάσαι μεθ᾽ ὑμῶν ἐν τῇ Πασχαλίῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου καθ᾽ ἥν «χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα».
Τήν χαράν ταύτην τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ κηρύττει διαπρυσίως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Χριστεπωνύμου αὐτῆς εὐσεβοῦς ποιμνίου, τό ὁποῖον εἶναι διάσπαρτον εἰς τήν ἁγίαν Γῆν καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν περιφέρειαν τῆς Γαλιλαίας, ἔνθα ἐνεφανίσθη ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ παραγγείλας αὐτοῖς· «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Ματθ. 28, 18-19).
Ἡ ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς πᾶσα ἐξουσία, ἡ ὁποία ἐδόθη τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐδόθη καί τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡ ὁποία εἶναι τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. Ἡ ἐξουσία δέ αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλονότι τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Διά τοῦτο λέγει Κύριος· «πᾶσα ἁμαρτία καί βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· καί ὅς ἐάν εἴπῃ λόγον κατά τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀφεθήσεται αὐτῷ. ὅς δ᾽ ἄν εἴπῃ κατά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι», (Ματθ. 12, 31-32).
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι πολλοί ἐπανίστανται κατά τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι κατά τῶν μελῶν αὐτῆς τῶν Χριστιανῶν. Οἱ ἐπανιστάμενοι βεβαίως «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσιν» (Λουκ. 23, 24).
Ἡ κατ᾽ ἐξοχήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τῶν πιστῶν αὐτῆς μελῶν εἶναι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς συνδιαλλαγῆς, τῆς εἰρήνης καί τῆς συγχωρήσεως ἐν τῷ κόσμῳ.
Ἡ ἐκκλησία, ὡς εὐχαριστιακή καί λατρευτική κοινότης ἐν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἶναι κατ᾽ οὐσίαν ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ, ὡς παραγγέλλει καί ὁ μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παυλος: «Προσεληλύθατε πόλει Θεοῦ ζῶντος», (Ἑβρ. 12, 22). Τοῦτο δέ σημαίνει, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος, ὅτι «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Φιλιπ. 3,20) ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.
Χριστός Ἀνέστη!»
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]