Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΠΚΕΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Τό Σάββατον, 30^ήν Ὀκτωβρίου/ 13^ην Νοεμβρίου 2021, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν παλαιόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς κώμης Πκέα, Βιβλικῆς Πκεήν, τῆς περιοχῆς Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ, τυχών θερμῆς ὑποδοχῆς.

Ἡ λειτουργία αὐτή σκοπόν εἶχε τήν Ὀρθόδοξον διαπαιδαγώγησιν καί τόν ἁγιασμόν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Κοινότητος αὐτῆς.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, , ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ τούτου τοῦ ἀγίου Γεωργίου Πρεσβύτερος π. Ἰωάννης καί ὁ Προϊστάμενος τοῦ ἄλλου Ναοῦ τῆς κώμης ταύτης, Πρεσβύτερος π. Νεκτάριος καί ἄλλοι ἱερεῖς τῶν ὁμόρων κωμῶν, ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος Εὐλόγιος καί ἔψαλλαν ἀραβιστί οἱ ἱεροψάλται ὑπό τόν ὁ Πατριαρχικόν Ἐπίτροπον Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος, εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς ὁποίας ὑπάγεται ἡ Κοινότης Πκέα,  Ἀρχιμανδρίτην Φιλόθεον καί μετέσχον  προσευχόμενοι οἱ εὐλαβεῖς πιστοί τῆς Κοινότητος αὐτῆς.

Πρός τούτους ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον  ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Παρεγένοντο δέ πρός αὐτόν ἡ μήτηρ καί οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ, καί οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ [τῷ Ἰησοῦ] διά τόν ὄχλον· καί ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· ἡ μήτηρ σου καί οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες· ὁ δέ [Ἰησοῦς]ἀποκριθείς εἶπε πρός αὐτούς· μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν», λέγει Κύριος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱστορικῇ πόλει ὑμῶν Πκέα, ἵνα τελέσωμεν τήν θείαν λειτουργίαν καί εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, αἰνοῦντες Αὐτόν μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ καί λέγοντες: «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;» (Ψαλμ. 115,3). Τόση εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη μου μεγάλη, λέγει ὁ ψαλμῳδός, ὥστε δέν δύναμαι νά εὕρω τί θά ἀνταποδώσω εἰς τόν Κύριον διά τήν μεγάλην ταύτην εὐεργεσίαν.

Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι ἡ μεγάλη αὐτή εὐεργεσία τοῦ Κυρίου; εἶναι ἡ φιλανθρωπία Αὐτοῦ, δηλονότι ἡ ἄπειρος Αὐτοῦ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπον. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν θείαν ἀγάπην ἐδίδασκεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τά πλήθη εἰπών ὅτι: «μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν, οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν», (Λουκ. 8,21).

Ποῖος δέ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Ὁ λόγος τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου; «Ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής (Ἰωάν. 1,9). Τό δέ φῶς τό ἀληθινόν εἶναι Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωαν. 8,12), λέγει Κύριος.

Τόν  Κυριακόν τοῦτον λόγον ἤκουσαν καί ἐποίησαν πάντες οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, γενόμενοι οὕτως ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ κατά τόν λόγον τῆς Ἁγίας Γραφῆς λεγούσης: «ὅ τε γάρ ἁγιάζων καί οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνός πάντες· δι’ ἥν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφούς αὐτούς καλεῖν λέγων: Ἀπαγγελῶ τό ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μοῦ ἐν μέσῳ Ἐκκλησίας ὑμνήσω σε», (Ἑβρ. 2, 11-12). Μέ ἄλλα λόγια, ὑπάρχει στενός σύνδεσμος μεταξύ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σῴζονται δι’ αὐτοῦ. Καί τοῦτο, διότι καί ὁ Ἰησοῦς ὁ Ὁποῖος μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς σῴζει καί ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἁγιαζόμεθα καί σῳζόμεθα, ὅλοι καταγόμεθα ἀπό ἕνα Πατέρα, τόν Δημιουργόν ἡμῶν Θεόν. Δι’ αὐτήν δέ τήν αἰτίαν δέν ἐντρέπεται ὁ Ἰησοῦς νά ὀνομάζῃ ὅλους αὐτούς ἀδελφούς Του, λέγων: «Θά διακηρύξω καί θά ὁμολογήσω τό ὄνομά Σου εἰς τούς ἀδελφούς μου, ἐν μέσῳ συνάξεως θά Σέ ἀνυμνήσω».

Ἀξιοσημείωτα ἐνταῦθα τά σχόλια τῶν ἑρμηνευτῶν: «κοινός Πατήρ Αὐτοῦ τε [τοῦ Χριστοῦ] καί τούτων [τῶν ἀνθρώπων] ὁ Θεός, ὡς κτίστης καί δημιουργός· καί τοῦ Χριστοῦ γάρ κατά τό ἀνθρώπινον αὐτοῦ», λέγει ὁ Ζιγαβηνός. «Εἰπών γάρ οὐκ ἐπαισχύνεται (Ἑβρ. 2,11) ἔδειξε τό διάφορον· οὐ γάρ κατά φύσιν ἀδελφός δηλονότι κατά τήν οὐσίαν,… ἀλλά κατά φιλανθρωπίαν», λέγει ὁ Μέγας Φώτιος. «Διά γάρ τοῦ εἰπεῖν οὐκ ἐπαισχύνεται δείκνυσιν οὐ τῆς τοῦ πράγματος φύσεως ὄν τοῦτο, ἀλλά τῆς φιλοστοργίας τοῦ μή ἐπαισχυνομένου [= τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ]»,  λέγει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος.

Εἰς τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ: «μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν», (Λουκ. 8,21), ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διακρίνεται τό ἀκατάληπτον διά τόν ἀπιστοῦντα ἄνθρωπον μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, ἀκούοντες εἰς τόν σοφόν Παῦλον κηρύττοντα: «Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α΄ Τιμ. 3,16).

Ὄντως «μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον», τοὐτέστιν τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ φανερωθέντος ἐν σαρκί. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό ἐξαίρετον ἰδίωμα τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας ὅτι «ὁ Θεός Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. 1,14) κατά τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: «Ἀκούοντες οὖν ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο οὐκ αὐτόν ὅλον σάρκα νοοῦμεν τόν Λόγον, ἀλλά σάρκα ἐνδυσάμενον καί γενόμενον ἄνθρωπον». Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἐπειδή δέ εἰσίν οἱ λέγοντες, ὅτι φαντασία τις ἦν καί ὑπόκρισις καί ὑπόνοια τά τῆς οἰκονομίας ἅπαντα….. τό ἐγένετο τέθεικεν οὐ μεταβολήν οὐσίας, ἄπαγε! ἀλλά σαρκός ἀληθινῆς ἀνάληψιν παραστῆσαι βουλόμενος».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μοναδικός καί ἀπόλυτος σκοπός τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας εἶναι ἡ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν μυστικήν ταύτην ἕνωσιν προγευόμεθα κατά τήν συμμετοχήν ἡμῶν εἰς τό τελούμενον μυστήριον τῆς θείας Λειτουργίας, τοὐτέστιν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἕνωσιν μέ τόν Θεόν κατώρθωσαν καί οἱ σήμερον τιμώμενοι ἑορτίως ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα Στάχυς, Ἀπελλῆς, Ἀμπλίας, Οὐρβανός, Ἀριστόβουλος καί Νάρκισσος ὡς καί ὁ συμμάρτυς αὐτῶν Ἐπίμαχος. Οὗτοι ἀνεδείχθησαν ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, ἐπεί οὐχί μόνον ἤκουσαν, ἀλλ’ ἐκήρυξαν καί ἐποίησαν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ.

Σπουδάζωμεν [= σπεύσωμεν] λοιπόν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, ἵνα διά τῶν ἀγαθῶν ἡμῶν λόγων καί πράξεων διατηρήσωμεν ἀσφαλῆ καί ἀμετακίνητον τήν κλῆσιν ἡμῶν εἰς Χριστόν. «Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί», διότι ἔτσι θά μᾶς παραχωρηθῇ ἀνοικτή καί ἐλευθέρα ἡ εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ὡς παραγγέλλει ἡμῖν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Οὕτω γάρ πλουσίως  ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Β΄ Πέτρ. 1,11). Αὐτῷ ἡ δόξα καί νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν. Ἔτη πολλά!».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε κέρασμα, κατά τό ὁποῖον ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν ὡς ἕπεται:

«Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσιν τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 16).

Ἐντιμότατα μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Ἀξιότιμοι Κύριοι καί Κυρίαι,

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,

Εὐλογητός ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ συναγαγών πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει Πκέα, ἔνθα, μετά τήν θανατηφόρον δοκιμασίαν τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, ἠξιώθημεν νά τελέσωμεν τό ἱερόν μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας.

«Ἰδού δέ τί καλόν ἤ τί τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132, 1), ψάλλει ὁ Προφήτης Δαυΐδ. «Πάντας τιμήσατε, τήν ἀδελφότητα ἀγαπᾶτε, τόν Θεόν φοβεῖσθε, τόν βασιλέα [= ἄρχοντα] τιμᾶτε», (Α΄ Πέτρ. 2,17), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἀρχέγονος Ρωμαιορθόδοξος (Ρούμ Ὀρτοντόξ) ἡμῶν Κοινότης συμβιοῖ μετά τῶν ἄλλων ἐνταῦθα θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί δή τῶν Δρούζων ἐν ὁμονοίᾳ, ἀγάπῃ καί εἰρήνῃ, τά ὁποῖα εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια. Κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστιν νόμος», (Γαλ. 5, 22-23).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς ὁμονοίας μαρτυρεῖ καί διακονεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἐν τῷ κόσμῳ καί μάλιστα ἐν τῇ μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς καί τῆς μερίμνης τοῦ ποιμαντικοῦ αὐτῆς ἔργου· «Ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Θεός ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· αὐτός ποιμανεῖ ἡμᾶς εἰς τούς αἰῶνας», (Ψαλμ. 47,15).

Ἐπεσκέφθημεν ὑμᾶς σήμερον, οὐχί ὡς ξένοι καί παρεπίδημοι, ἀλλ’ ὡς ἀδελφοί καί Ποιμένες, ἵνα διατρανώσωμεν τήν μεταξύ ὑμῶν τε καί ἡμῶν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Ἐφ. 4,3). Προσέτι δέ, ἵνα μεταφέρωμεν τήν εὐλογίαν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τοῦ τόπου, δηλονότι τῆς συναντήσεως τῶν ἐπουρανίων μετά τῶν ἐπιγείων, τοῦ Θεοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τοῦ τόπου τῆς «καταργήσεως τοῦ μεσοτοίχου τῆς ἔχθρας», (Πρβλ. Ἐφ. 2, 14-15).

Θέλομεν νά διαβεβαιώσωμεν πάντας ὑμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά στόματος τοῦ σοφοῦ Παύλου, ὅτι «οὐ παυόμεθα ὑπέρ ὑμῶν προσευχόμενοι καί αἰτούμενοι, ἵνα πληρωθῆτε τήν ἐπίγνωσιν τοῦ θελήματος Αὐτοῦ ἐν πάσῃ σοφίᾳ καί συνέσει πνευματικῇ περιπατῆσαι ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν, ἐν παντί ἔργῳ ἀγαθῷ, καρποφοροῦντες καί αὐξανόμενοι εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ», (Κολ. 1, 9-10) Ἀμήν.

Ἔτη πολλά καί ἀπηλλαγμένα τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ».

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος ἐπέσκέφθη τόν νέον Ἱερόν Ναόν, τόν ἐγκαινιασθέντα πρό τινων ἐτῶν ὑπό Αὐτοῦ καί παρεκάθισεν εἰς μεσημβρινήν τράπεζαν, παρατεθεῖσαν ὑπό τῆς ἐνορίας, εἰς τόν Ναόν τῆς ὁποίας  ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας