Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Τήν Κυριακήν, 1^ην /14^ην Ἰουνίου 2020, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων καί ἡμέραν μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἀναπληρῶν τήν ἔλλειψιν πανηγυρικοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, λόγῳ τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ κορονοϊοῦ, ἐλειτούργησεν εἰς τό Προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Προσκυνήματος Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰγνατίου, Λεοντίου καί Ἀρτεμίου , ψαλλόντων τοῦ Βασιλείου Γκοτσοπούλου δεξιά καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος τῶν Ραφιδίων ἀριστερά ἀραβιστί μετά μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ πιστῶν, οὐχί βεβαίως εἰσέτι ὡς ἄλλοτε.

Ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ, ὁ Μακαριώτατος ἀπηύθυνε κήρυγμα ἔχον ὡς ἑξῆς: 

“Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς: «Πᾶς οὖν, ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς…καί ὃς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος»,  (Ματθ.  10, 32-38).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ  Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν μέσῳ τῶν ἐπιβληθέντων περιοριστικῶν μέτρων, ἐξ αἰτίας τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ Corona Virus, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ἁγιογραφικῷ προσκυνήματι τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, ὡς καί τοῦ τόπου τῆς θαυμαστῆς συνταντήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Ἁγίων Πάντων, ἐξαιρέτως δέ τήν μνήμην τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου, τοῦ ἐκ τοῦ τόπου τούτου, «φλαουΐας νέας Πόλεως Παλαιστίνης» καταγομένου.

 Ἡ τῶν Ἁγίων Πάντων ἑορτή ἀποτελεῖ προέκτασιν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, δηλονότι τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς Ἁγίους Μαθητάς καί Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου.

Καί τοῦτο, διότι οἱ ἀποτελοῦντες τό νέφος πάντων τῶν ἁγίων, προφῆται, οἱ τήν ἔλευσιν Χριστοῦ τῷ κόσμῳ κηρύξαντες, Ἀπόστολοι, οἱ τῶν ἐθνῶν σαγηνευταί καί ἁλιεῖς τῶν ἀνθρώπων, Μάρτυρες οἱ βασάνους καί αἰκισμούς ὑπομείναντες, Πατέρες Θεοφόροι οἱ τῇ φωτιστικῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας ἀσφαλῶς δογματίσαντες, ὁ δῆμος τῶν Ὁσίων καί Δικαίων ὁ χορός, τῶν τιμίων Γυναικῶν καί λοιπῶν ἁγίων τῶν τά πάθη τῆς σαρκός νεκρωσάντων καί ἐν οὐρανοῖς σύν ἀγγέλοις εὐφραινομένων.

Οὗτοι πάντες κοινωνοί καί μέτοχοι ἐγένοντο τῆς δωρεᾶς τοῦ Παρακλήτου, τοὐτέστιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τοῦ ὁποίου κατά τόν θεῖον Παῦλον προσεληλύθασιν Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν ἀγγέλων πανηγύρει καί Ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», (Ἑβρ. 12, 22-23).

Ἡ «πόλις Θεοῦ ζῶντος» εἶναι ἡ περιβόητος Ἱερουσαλήμ· ἀλλ’ Ἱερουσαλήμ ἡ ἐπουράνιος, δηλονότι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπουράνιος Ἐκκλησία, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν κατά τόν Ζιγαβηνόν. Τύπος καί εἰκών τῆς ἐπουρανίου ταύτης Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐπίγειος Ἱερουσαλήμ, τοὐτέστιν ἡ ἐπίγειος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ,  (Κολ. 4,24) καί «Αὐτός [ὁ Χριστός] ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. 1,18), εἶναι ὁ χῶρος καί ὁ τόπος, ἔνθα τό Ἅγιον Πνεῦμα οὐσιωδῶς κατοικεῖ καί συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. «Ὅτι ἐν αὐτῷ [τῷ Χριστῷ καί τῷ σώματι Αὐτοῦ]  κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς», (Κολ. 2,9) κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός ἐγένετο τό ὑπόδειγμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῶν θελόντων σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, (Α΄ Τιμ. 2,4) . «Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»· (Α΄ Πέτρ. 2,21) διδάσκει ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος.

Ὄντως, πάντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθησαν μιμηταί τοῦ  Χριστοῦ, ἕκαστος ἀναλόγως τοῦ χαρίσματος καί τοῦ ἀγῶνος αὐτοῦ, ἀκούοντες εἰς τήν πατρικήν προτροπήν τοῦ ἱερωτάτου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, ὡς κἀγώ Χριστοῦ», (Α΄ Κορ. 11,1), καί «ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος», (Φιλιπ. 1,21). Ἑρμηνεύοντες τόν Παύλειον τοῦτον λόγον, ὁ μέν ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Καινήν τινα ζωήν ζῶ καί ὁ Χριστός μοι ἐστι τά πάντα, καί πνοή καί ζωή καί φῶς», ὁ δέ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «Οὐδέν τῶν ἀνθρωπίνων τε καί ὑλικῶν παθημάτων ἐν ἐμοί ζῇ, οὔτε ἡδονή, οὔτε λύπη, οὔτε θυμός, οὔτε φόβος… οὐκ ἄλλο τι τῶν τήν ψυχήν διά τινος σχέσεως κηλιδούντων, ἀλλ’ ἐκεῖνός μοι μόνος ἐστιν, Ὅς οὐδέν τούτων ἐστί. Πᾶν γάρ τό ἔξω τῆς ἐκείνου φύσεως θεωρούμενον ἀποξυσάμενος, οὐδέν ἔχω ἐν ἐμαυτῷ τοιοῦτον, οἷον ἐν ἐκείνῳ οὐκ ἔστιν· οὗ χάριν ἐμοί τό ζῆν Χριστός».

Πάντες οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζονται ὡς γνήσιοι διάκονοι καί ἐργάται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ Πατρός, πολλῷ δέ μᾶλλον τῆς νέας ἐν Χριστῷ τῷ Υιῷ καί Θεῷ Διαθήκης. Ὁ σοφός Παῦλος ἀποκαλεῖ τούς κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου «εὐωδία Χριστοῦ» εὐχάριστον εἰς τόν Θεόν: «Ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις», ( Β΄ Κορ. 2, 15) .

Ἡ εὐωδία αὕτη τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁγιωσύνην τῶν φίλων, δηλονότι τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ κατά τό εἰρημένον: «ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»,  (Α΄ Πέτρ. 1, 16 /Λευϊτ 11, 44). Οἱ δέ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ὑμνοῦν καί διηγοῦνται τήν δόξαν Αὐτοῦ, ὡς ψάλλει ὁ Δαυΐδ: «γενεά καί γενεά ἐπαινέσει τά ἔργα σου καί τήν δύναμίν σου ἀπαγγελοῦσι· τήν μεγαλοπρέπειαν τῆς δόξης τῆς ἁγιοσύνης σου λαλήσουσι καί τά θαυμάσιά σου διηγήσονται», (Ψαλμ. 144, 4-5).

Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς ἔπραξε λόγῳ τε καί ἔργῳ ὁ σήμερον ἐξόχως τιμώμενος μεταξύ τῶν Ἁγίων Πάντων, Ἰουστῖνος ὁ «θαυμασιώτατος» -κατά τόν Τατιανόν- καί «φιλόσοφος καί μάρτυς» κατά τόν Τερτυλλιανόν. Κατά δέ τόν Εὐσέβειον Καισαρείας, καταδιωχθείς ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὡς Χριστιανός, χάρις εἰς τάς ἐπιβουλάς τοῦ [εἰδωλολάτρου φιλοσόφου] Κρήσκεντος, τέλος «θείῳ κατακοσμεῖται μαρτυρίῳ» ἀποκεφαλισθείς ἐπί Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Μάρκου Αὐρηλίου ἐν Ρώμῃ περί τό ἔτος 165, μετ’ ἄλλων Χριστιανῶν. Ὄχι μόνον τό «θεῖον μαρτύριον» ἀλλά καί τά ὑπέρ τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας ἀπολογητικά αὐτοῦ συγγράμματα «λαλοῦσι καί ἀπαγγελοῦσι τήν μεγαλοπρέπειαν τῆς δόξης τῆς ἁγιωσύνης τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Χριστοῦ».

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθησαν ἄξιοι τῆς ἐπωνυμίας τοῦ Χριστοῦ, διότι οὗτοι δέν ἠρνήθησαν, ἵνα «λάβωσιν τόν σταυρόν Αὐτοῦ καί ἀκολουθήσωσι ὀπίσω Αὐτοῦ», (Ματθ. 10,38). Κέρδος καί ἀνάπαυσις αὐτῶν ἦτο “τό παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας”, κατά τόν Βασίλειον Σελευκείας, (PG. 85, 464B). Ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος ἀποκαλεῖ τόν Χριστόν «ὁ ἐμός ἔρως», ἀκούων εἰς τόν θεῖον Παῦλον λέγοντα: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», (Γαλ.  2,20). Οἱ ἅγιοι γενόμενοι μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίζονται μετά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων: «Ὄντως ἰατροί τῆς οἰκουμένης ἐκεῖνοι, καί γεωργοί  καί κυβερνῆται· ἰατροί μέν, ἐπειδή νοσήματα ἐθεράπευον· γεωργοί δέ, ἐπειδή τόν λόγον τῆς εὐσεβείας κατέσπειρον· κυβερνῆται δέ, ἐπειδή τό κλυδώνιον τῆς πλάνης ἔπαυσαν».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τιμῶντες τήν μνήμην τῶν ἁγίων Πάντων, ἐξαιρέτως δέ τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Λιμένα σωτηρίας, τόν Βαπτιστήν, Ἀποστόλους, Προφήτας καί Μάρτυρας, σύν Ἀσκηταῖς, θείους Διδασκάλους, καί ἱερεῖς, Πατριαρχῶν τε σύλλογον, καί ἱερομάρτυρας εὐκλεεῖς, γυναῖκας φιλοθέους, Ὁσίους καί Δικαίους, νῦν ἐπαξίως εὐφημήσωμεν». Ἀμήν, ἔτη πολλά”.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τοῦ Προσκυνήματος τούτου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί ἑορτάζων Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν εἰς μεσημβρινήν τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας