Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό Σάββατον, 18ην/31ην Μαρτίου 2018, Σάββατον τοῦ Λαζάρου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ γεγονότος τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου, φίλου Αὐτοῦ, συμφώνως πρός τήν διήγησιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 11, 1-46). Συμφώνως πρός τήν Εὐαγγελικήν ταύτην διήγησιν ὁ Κύριος ἀνέστησε τόν Λάζαρον, ὅν ἠγάπα πολύ, δακρύων πρό τοῦ ἐν Βηθανίᾳ τάφου αὐτοῦ «πιστούμενος τήν κοινήν ἡμῶν Ἀνάστασιν πρό τοῦ πάθους Αὐτοῦ».
Τό γεγονός αὐτό ἑωρτάσθη:
Α´. Εἰς Βηθανίαν
Εἰς τήν κώμην τῆς Βηθανίας καί εἰς τήν ἐν αὐτῇ Ἱεράν Μονήν τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου Μάρθας καί Μαρίας προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας παρεπιδημοῦντος Ἐπισκόπου Σάββα, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί ἄλλων διακόνων, ψαλλόντων Ἱεροψαλτῶν ἐκ Κύπρου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος προσκυνητῶν ἐξ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν, Ρωσίας, Οὐκρανίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Ἑλλάδος καί Κύπρου.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται :
Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ ᾍδου Χριστέ πρό τοῦ Σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τό κράτος καί δι᾽ ἑνός προσφιλοῦς, τήν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν· διό προσκυνοῦντές σου τήν παντοδύναμον ἐξουσίαν, βοῶμεν· εὐλογημένος εἶ Σωτήρ, ἐλέησον ἡμᾶς», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ ἀλήθεια, τό φῶς καί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις τοῦ κόσμου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Βηθανίας, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἔγερσιν τοῦ ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου καί κατά σάρκα ἀδελφοῦ Μάρθας καί Μαρίας.
Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία εἶναι ἡ ἀλείψασα τόν Κύριον μύρῳ καί ἐκμάξασα τούς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξίν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφός Λάζαρος ἠσθένει, ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαί πρός αὐτόν [τόν Ἰησοῦν] λέγουσαι: Κύριε ἴδε ὅν φιλεῖς ἀσθενεῖ. Ἀκούσας δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρός θάνατον, ἀλλ᾽ ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα νά δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ δι᾽ αὐτῆς», (Ἰωάν. 11, 2-4).
Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐγέρσεως ἐκ νεκρῶν τοῦ Λαζάρου ἐγένετο ἐν τῇ κώμῃ τῆς Βηθανίας ὀλίγον τι χρονικόν διάστημα πρό τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐπί τῇ παρουσίᾳ τῶν ἀκολουθησάντων μαθητῶν αὐτοῦ. Τοῦτο δέ ὅλον γέγονε «ἵνα τό τῆς ἀναστάσεως μυστήριον ἀκριβέστερον πιστωθῇ», ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός· ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοί τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰς τοῦτο γάρ Χριστός καί ἀπέθανε καί ἀνέστη καί ἔζησεν, ἵνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσῃ» (Ρωμ. 14,9).
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἑρμηνεύει ἐναργέστατα καί δίδει ἀπάντησιν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ θάνατος ὁ σταυρικός τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν παλιγγενεσίαν τῆς κοινῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως, δηλονότι εἰς τήν «ἐκ τῆς φθορᾶς ἐλευθερίαν» αὐτῆς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Διά τοῦτο καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Καί γέγονεν ὁ Λάζαρος τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», δηλαδή «προμηνύων τήν πάντων ἀνθρώπων ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν».
Ἡ δέ ἠθική ἔννοια τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἀδύνατον νά κατανοηθῇ, πολλῷ δέ μᾶλλον νά προσδιορισθῇ κατά τρόπον φιλοσοφικόν, δηλαδή μέ ἀνθρώπινα διανοητικά κριτήρια. Μόνον ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατόν νά κατανοήσωμεν τί τό πλάτος καί τό βάθος τῆς ἐλευθερίας, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «τῷ δέ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. 15,57) καί ἀναλυτικώτερον: ἄς ἀναπέμπεται εὐχαριστία εἰς τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος δίδει εἰς ἡμᾶς τήν νίκην κατά τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς διά μέσου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μόνον ἡ πίστις εἰς τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἐπιτρέπει νά κατανοήσωμεν τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ λέγοντος: «Καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν. Τίς ἐστιν ὁ νικῶν τόν κόσμον, εἰ μή ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ»; (Α´ Ἰωάν. 5,5). «Οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν καί ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», ( Α´ Ἰωάν. 5,19).
Διά τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐφανέρωσεν τήν παντοδύναμον αὐτοῦ ἐξουσίαν ἐπί τοῦ κόσμου καί τῆς φθορᾶς αὐτοῦ. Ἐπί πλέον ἐφανέρωσεν τό φῶς τῆς αἰωνίου ζωῆς, δηλαδή τήν ἀνάστασιν Αὐτοῦ, τήν ἀφορῶσαν εἰς τήν ὑπ᾽ αὐτοῦ προσληφθεῖσαν ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως. Ἄς ἀκούσωμεν καί τοῦ μελῳδοῦ λέγοντος: «Τεταρταῖον ἤγειρας τόν φίλον σου, Χριστέ καί τόν τῆς Μάρθας καί Μαρίας θρῆνον, ὑποδεικνύων τοῖς πᾶσιν, ὅτι Αὐτός εἶ ὁ τά πάντα πληρῶν, θεϊκῇ δυναστείᾳ αὐτεξουσίῳ θελήματι, ᾧ τά Χερουβίμ βοᾷ ἀπαύστως· «Ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος εἶ ὁ ἐπί πάντων Θεός δόξα σοι».
Τό μέγα καί παράδοξον τοῦτο θαῦμα, δηλονότι τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου, ἑορτάζοντες καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον προετοιμάσωμεν ἑαυτούς, ἵνα ἀξιωθῶμεν διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ δικαίου Λαζάρου ἑορτάσαι καί τήν λαμπροφόρον ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀμήν. Καλόν Πάσχα”.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, ἔνθα καί ἀνεγνώσθη ἡ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελική Περικοπή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου καί ἀνεπέμφθη δέησις.
Ἠκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν πλησιόχωρον Δημαρχίαν τῆς Βηθανίας καί τέλος τράπεζα εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μάρθας καί Μαρίας παρατεθεῖσα ὑπό τῆς ἡγουμένης Γεροντίσσης Εὐπραξίας καί τῶν μοναζουσῶν αὐτῆς, ἡ ὁποία προηγουμένως μετά τήν ἐν τῇ Μονῇ θείαν Λειτουργίαν εἶχε δεξιωθῆ τήν Α.Θ.Μ. καί τό Δημοτικόν Συμβούλιον τῆς Βηθανίας.
Β´. Εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν
Ἀφ᾽ ἑσπέρας ἐτελέσθη Ἑσπερινός, τό Μικρόν Ἀπόδειπνον εἰς τό Ἱερόν Προσκύνημα τῆς Ἀναλήψεως καί ἡ Ἱερά λιτανεία πρός τήν Ἱεράν Μονήν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, τόν ὁποῖον ὑπεδέχθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνθίμου εἰς τήν ἐν λόγῳ Ἱεράν Μονήν.
Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ἐτελέσθη θεία Λειτουργία ἐπί τοῦ τόπου τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐγγύς ὄντος τῆς Βηθανίας, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, συλλειτουργούντων αὐτοῦ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Πρωθιερέως π. Χαραλάμπους Μπαντούρ, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Σεργίου, Στεφάνου καί Καλλίστου καί Ἱερέων παρεπιδημούντων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ψαλλόντων τῶν ψαλτῶν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών δεξιά καί ἀριστερά τῆς χορῳδίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ καί μετέχοντος πυκνοῦ εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐξ ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν συνοδείαν ὁ Ἐπιστάτης τῆς ἔναντι τοῦ Προσκυνήματος Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως μοναχός Ἀχίλλιος.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]