ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΝ ΤΗι ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ ΤΗΣ Ι. Μ. ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐν Βηθλεέμ τεχθέντος καί ἐν Ἰορδάνῃ Βαπτισθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, πρός καθαρισμόν τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς, συνεκέντρωσεν ἡμᾶς σήμερον εἰς τοῦτον τόν περίλαμπρον καί ἔνδοξον τόπον τῆς ἐρήμου τῆς Βηθλεέμ, τόν ὁποῖον ἐχαρίτωσεν ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἀγγελικός βίος τῶν δούλων τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἀσκητῶν.   

Ἡ χορεία τῶν Ὁσίων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδή ἀπεδείχθησαν εὐάρεστοι εἰς τόν Θεόν διά τῆς αὐτῶν ἀσκητικῆς πολιτείας, κατέχει ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τόν νοητόν τῆς Ἐκκλησίας οὐρανόν· διότι ἡ μοναχική αὐτῶν ζωή ἀποτελεῖ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου οἱ Ὅσιοι Πατέρες κατεπολέμησαν τό φρόνημα τῆς σαρκός, δηλαδή ὅσα ἡ σάρξ καί ἡ φιλόσαρκος ζωή ἐπιδιώκει, τό ὁποῖον εἶναι μισητόν εἰς τόν Θεόν (πρβλ. Ρωμ. 8, 6), καί προεχώρησαν εἰς τήν πρός Αὐτόν τελείαν ἀφοσίωσιν καί τελείαν ἀγάπην· προαγόμενοι δέ εἰς αὐτήν, ηὐξήθησαν καί εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, πρός τόν συνάνθρωπον αὐτῶν, ἀνεξαρτήτως κοινωνικῆς, φυλετικῆς ἤ θρησκευτικῆς διακρίσεως.  Εἶναι τοῦτο φανερόν εἰς τούς Βίους ὅλων τῶν ὁσίων, οἱ ὁποῖοι,  ὅταν μέν δέν εἶχον τά ὑλικά μέσα διά νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπόν των, ἐπεδίδοντο μόνον εἰς εὐπροσδέκτους πρός τόν Θεόν προσευχάς ὑπέρ αὐτοῦ, ὅταν δέ διέθετον, χάρις τῷ Χριστῷ, καί ὑλικά μέσα, τότε ἤσκουν καί τήν ἔμπρακτον φιλανθρωπίαν. Τό Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, τό κόσμημα τοῦτο καί πρότυπο τῶν Κοινοβίων, ἦτο πρότυπον φιλοξενίας καί φιλανθρώπου δράσεως, πέραν τῆς αὐτοῦ λειτουργικῆς ζωῆς καί τῶν προσευχῶν. Ἡ δέ προσευχή καί ἡ φιλανθρωπία ἦσαν ἀδιάπτωτα καί ἐπίπονα, διά τόν ὁποῖον λόγον καί ἐπάνω τῆς πύλης τοῦ Μοναστηρίου ἐπεκρέματο ἐπιγραφή λέγουσα «μηδείς ὀκνηρός εἰσίτω».

Πάντως, θά ἦτο σφάλμα, ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ τέκνα, νά περιορίσωμεν τήν ἀξίαν τοῦ Μοναχισμοῦ εἰς τήν μικράν αὐτοῦ  φιλανθρωπικήν καί κοινωνικήν δρᾶσιν. Καθώς ἡ ζωή τῶν Μοναχῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, οὕτω καί ἡ φιλανθρωπία αὐτῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, ἐπιτελουμένη πρωτίστως διά τῆς ἐπιπόνου καί ἐπιμόνου ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου προσευχῆς. Πρωταρχικόν μέλημα τῆς χριστιανικῆς φιλανθρωπίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ πλησίον, διότι τήν μέν σάρκα κληρονομοῦμεν ἀπό τούς γονεῖς ἡμῶν καί αὕτη πρόκειται νά ἀποθάνῃ, τήν δέ ψυχήν λαμβάνομεν νοεράν καί καθαράν ἀπό Θεοῦ, ὡς αἰώνιον ἡμῶν ὑπόστασιν. Διά τοῦτο, πρώτιστος τρόπος ἀγάπης διά τόν πλησίον εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχικῆς αὐτοῦ σωτηρίας καί μέσον διά τήν ὑποβοήθησιν τῆς σωτηρίας αὐτῆς εἶναι πρωτίστως ἡ ἐν ἄκρᾳ ἀγάπῃ ὑπέρ αὐτοῦ προσευχή.

Οἱ Μοναχοί καί ἀσκηταί ἀκολουθοῦν τό ὑπόδειγμα τῆς παρθενίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, πέραν τοῦ προσωπικοῦ αὐτοῦ παραδείγματος (Ά Πέτρου 2, 21), παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς, ὅτι ὅποιος δύναται νά ἀσκήσῃ τήν ζωήν τῆς παρθενίας διά νά ἐπιτύχῃ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, νά μή διστάζῃ νά προχωρήσῃ εἰς τοῦτο (Ματθ. 19, 12). Ἡ παρθενία, ἡ  στέρησις τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ἡ σύνολος ἄσκησις καί ἐγκράτεια,  εἶναι μία μεγάλη προσωπική διά βίου θυσία χάριν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μέσον πρός τελείαν ἀποφυγήν τῶν βιοτικῶν δεσμεύσεων καί ἐπιθυμιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν  τήν καθαράν πρός τόν Θεόν προσευχήν καί τήν κατά συνείδησιν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς ἐγκρατείας καί σωφροσύνης οἱ Μοναχοί σπεύδουν ἤδη ἀπό ταύτης τῆς ζωῆς, νά μιμηθοῦν τούς Ἀγγέλους, μοναδικόν ἔργον τῶν ὁποίων εἶναι ἡ πρός Θεόν καθαρά ὑπακοή καί λατρεία (Ἑβρ. 1, 14) καί νά εἰσέλθουν ἀπό τώρα εἰς τήν νέαν κατάστασιν τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτε τό ὑλικόν καί σαρκικόν, ἀλλά καινή κτίσις (Γαλ. 6, 15), ὅπου πάντες θά εἶναι «ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ» μήτε νυμφεύοντες, μήτε νυμφευόμενοι (Ματθ. 22, 30).

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Τό εὐλογημένον τοῦτο Κοινόβιον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἀποτελεῖ καύχημα τοῦ τόπου τούτου, ἀναπόσπαστον ὁρόσημον, τό ὁποῖον δεικνύει τήν διαχρονικήν πορείαν τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ἀπό τόν τόπον τοῦτον διῆλθον οἱ Μάγοι Βασιλεῖς μετά τήν προσκύνησιν τοῦ Χριστοῦ, διῆλθον ὅμως καί οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἡμῶν, οἱ Ἀρχιμανδρῖται τῶν κοινοβιατῶν καί τῶν λαυρεωτῶν Μοναχῶν  Θεοδόσιος καί Σάββας, καί πληθύς ἄλλων ἁγίων ἀσκητῶν. Ἡ ἱστορία τῆς περιοχῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον διεφύλαξε καί διαφυλάττει ἀπό πολλῶν αἰώνων τούς ἁγίους καί ἱστορικούς αὐτούς Τόπους.

Ἄς δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου  Θεοδοσίου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ἄνθρωπος συνδιαλλαγῆς καί φιλανθρωπίας, καί ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη Μέγας καί ἀπέκτησε παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί δύναμιν θαυματουργίας, νά χαρίσῃ εἰρήνην εἰς τήν περιοχήν ἡμῶν, ἐλευθερίαν δέ καί ἀνεξαρτησίαν εἰς τόν παλαιστινιακόν λαόν. Ἀμήν.