1

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ, ΕΝ ΜΠΙΡΖΕΤ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας, διάγει τό στάδιον τῆς Ἁγίας Νηστείας τῆς Μεγάλης  Τεσσαρακοστῆς, πρός ἑτοιμασίαν διά τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Πάσχα, δηλαδή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημασία τῆς νηστείας, τήν ὁποίαν ἔχει θεσπίσει καί ἐπιβάλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, εἶναι μεγάλη , ἐπειδή ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητη τόσον διά τήν πνευματικήν μας προκοπήν καί πρόοδον, ὅσον καί διά τήν σωτηρίαν μας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ὑπέδειξε μέ τό παράδειγμά Του τήν ἀνάγκην καί σημασίαν τῆς νηστείας. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμολογοῦν καί κηρύττουν, ὅτι οἱ πρωτόπλαστοι ἔχασαν τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ Θεοῦ ἤ μᾶλλον ἐξεδιώχθησαν ἐκ τοῦ Παραδείσου, διότι δέν ἐσεβάσθησαν τήν νηστείαν, δηλαδή τήν ἀποχήν ἀπό τοῦ φαγεῖν ἐκ τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως (Γεν. 2, 17).

Διά τοῦτο διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι, ἐάν θέλωμεν νά εἰσέλθωμεν εἰς τόν Παράδεισον, θά πρέπῃ νά νηστεύσωμεν. Ἡ νηστεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, δέν ἔχει καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν καί ὁμοιότητα ποιοτικήν ἤ ποσοτικήν μέ τάς νηστείας τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ νηστεία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν προσευχήν, τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι δέν νοεῖται νηστεία χωρίς προσευχῆς ἤ προσευχή χωρίς νηστείας. Ἐπιπλέον δέ, ὁ σκοπός τῆς νηστείας εἶναι ἡ νέκρωσις καί ἀποκοπή τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος καί ἡ ἑκουσία ὑποταγή μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ  ἄνθρωπος δέν ἀποτελεῖ μόνον βιολογικήν ὀντότητα, ἡ ὁποία εἶναι ὑλική, διότι ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπον μέ τάς ἰδίας Του χεῖρας, ἀλλά εἶναι καί πνευματική ὀντότης, διότι ἐνεφύσησεν εἰς αὐτόν πνοήν ζωῆς (Γεν. 2, 7)· ὅπως, λοιπόν, τό σῶμα καί ἡ σάρξ ἔχουν τό ἰδικόν των φρόνημα καί τήν ἰδικήν των τροφήν, οὕτω καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἄϋλος, ἔχει τό ἰδικόν της φρόνημα καί τήν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς.

Ἐπειδή τό στάδιον τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι στάδιον προετοιμασίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐπειδή ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ὁποία μέ τήν σειράν της ἀπαιτεῖ ἐντονωτέραν προσευχήν, πρός ἀντιμετώπισιν των δυσκολιῶν καί τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα παρεμβάλλονται ὑπό τοῦ πολεμήτορος, τοῦ ἐχθροῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ «πατρός τοῦ ψεύδους» (Ἰω. 8, 44), τοῦ διαβόλου, ἡ Ἐκκλησία μας ἐθέσπισε νά τελῶμεν κατά τάς Ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν τήν κατανυκτικήν καί πλουσίαν εἰς θεολογικά νοήματα ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Θεοτόκον καί Ἀειπάρθενον Μαρίαν, τήν Μητέρα τοῦ Σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ σκοπός τῆς τελέσεως ἤ μᾶλλον τῆς πανηγύρεως τῆς τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, εἶναι ἡ ἐνίσχυσις ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὡς γνωστόν, ὁ ἀγών ἑκάστου πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀγών κατά τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ νά μᾶς θέσῃ ἐκτός τῆς ἀσφαλοῦς ὁδοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἀσφαλής δέ αὕτη ὁδός εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ Χριστός ἡ Κεφαλή τὴς Ἐκκλησίας, ἡμεῖς δέ εἴμεθα ταπεινά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιπλέον δέ, ἡ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἀποτελεῖ εὐχαριστήριον ὕμνον καί εὐγνωμοσύνην πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία διά τῆς ταπεινώσεώς της ἀλλά καί τῆς ἀφιερώσεώς της εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ὅπου διῆγε βίον προσευχῆς καί νηστείας, ἀνεδείχθη ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», γενομένη Μήτηρ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ἀκαταπαύστως  πρεσβεύει καί μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν, τῶν ζητούντων τήν μητρικήν αὐτῆς βοήθειαν καί προστασίαν. Ἐξ ἄλλου, ἡ σημερινή αὐτή ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, ἤ ἄλλως τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου,   καταλήγει μέ τήν πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἱκετήριον δέησιν διά τῆς Παναγίας, εἰς τάς πρεσβείας τῆς ὁποίας ἀναθέτομεν πᾶσαν ἐλπίδα.  Ἀμήν.