ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ , ΕΛ ΜΑΚΕΡ

«Ὁ πρό συλλήψεως ὤν ἡγιασμένος, ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, ὁ νοῦς ὁ πύρινος, ὁ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ὁ τῆς δευτέρας, Χριστοῦ ἐλεύσεως θεῖος πρόδρομος, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, πνευματικῶς συνεκάλεσε, τούς φιλεόρτους, πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην αὐτοῦ» (α΄ τροπάριον τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί

καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὄντως, ἡ κρηπίς τῶν Προφητῶν Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, πνευματικῶς συνεκάλεσε σήμερον πάντας ἡμᾶς, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν θείαν αὐτοῦ μνήμην εἰς τόν φερώνυμον αὐτοῦ Ναόν τῆς Κοινότητος τοῦ Μάκερ. Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὀρθῶς ἀποκαλεῖται  ὁ «ἔνσαρκος ἄγγελος» καί «ὁ νοῦς ὁ πύρινος», καί τοῦτο, διότι κατέστη διά τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος ὁ κῆρυξ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης Αὐτοῦ. Παρά  τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας δέν κατέλιπε προφητικά συγγράμματα, ὡς οἱ ἄλλοι Προφῆται, ἐν τούτοις ὁ ὑπερβάλλων θεῖος ζῆλος του καί ἡ ζέουσα πίστις του εἰς τόν ἕνα καί μοναδικόν Θεόν, τόν Θεόν τῶν Πατέρων αὐτοῦ, κατέστησαν τήν ζῶσαν μνήμην του σεβαστήν οὐχί μόνον μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἄλλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Τοῦτο, βεβαίως, ὀφείλεται εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἦτο αὐτός ὁ ὁποῖος  κατώρθωσε διά τῆς δυνάμεως τῆς πυρίνου πίστεώς του, νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἠθικόν μονοθεϊσμόν, τόν εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα ἀποκαλυφθέντα ἐπί τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ὁ ὁποῖος ἠθικός μονοθεϊσμός ἐβάλλετο ἀφ’ ἑνός μέν ὑπό τῆς ἐθελοθρησκίας (Κολ. 2, 23) τῶν κυβερνητῶν τῆς ἐποχῆς του, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν προσχώρησιν μεγάλου μέρους τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τήν εἰδωλολατρίαν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὁ φύλαξ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ δέ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας «τά κτιζόμενα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωσι» (πρβλ. Ἐφεσ. 2, 10).

Ὁ ἔνδοξος Ἠλίας, δέν εἶναι μόνον ὁ ὑπέρμαχος κῆρυξ τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι πρωτίστως καί κυρίως ὁ προάγγελος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὁ Πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, κατά τούς ἱερούς Πατέρας. Ἰδού, διατί ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τιμᾷ καί πανηγυρίζει ἰδιαιτέρως τόν Προφήτην Ἠλίαν. Ὁ Προφήτης Ἠλίας καλεῖται «κρηπίς τῶν Προφητῶν» καί κατ’ ἐπέκτασιν κρηπίς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι διετήρησε ἀλώβητον τήν ἄνωθεν καί ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθεῖσαν σῴζουσαν πίστιν. Ὅπως τήν ἐποχήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἐβάλλετο ἡ σῴζουσα πίστις, κατά τόν ἴδιον τρόπον βάλλεται καί σήμερον ἡ Πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ εἰς Χριστόν Πίστις, ἡ ὑπό τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων διαφυλαχθεῖσα. Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οὐδόλως διαφέρει ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου Προφήτου Ἠλιού, διότι τά σημερινά συμπτώματα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί οἰκουμενισμοῦ καί τά συμπτώματα τῆς πανθρησκείας, ὅπως εἶναι ἡ παγκοσμιοποίησις, εἶναι κοινά τότε καί σήμερον καί ἐγκυμονοῦν τούς ἰδίους κινδύνους.

Τό λέγομεν τοῦτο, διότι θέλομεν νά ἐπισημάνωμεν τόν κίνδυνον τόν ὁποῖον διατρέχομεν ὡς μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, βεβαπτισμένα εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό ὄνομα τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Πίστις καί τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ ἐνδόξου Ἠλιού, ἀφορᾷ εἰς τόν Χριστόν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἀφορᾷ ἐπιπλέον εἰς τήν πνευματικήν Κιβωτόν τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, δηλαδή τῆς θεραπείας καί τῆς μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐπιτελουμένη σήμερον μνήμη τοῦ ἐπουρανίου ἀνθρώπου, τοῦ Ἠλιού, μᾶς προσκαλεῖ εἰς πνευματικήν ἐγρήγορσιν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, προκειμένου νά μή παρασυρώμεθα εἰς ἀπαξίωσιν τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν καί δογμάτων τῆς Πίστεώς μας, ἀλλά καί τῆς Ἱερᾶς καί Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας μας Παραδόσεως. Ἡ Πίστις τοῦ Προφήτου Ἠλιού, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Πίστις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Παναμωμήτου Μητρός τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Μετά τοῦ Ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Προφῆτα κῆρυξ Χριστοῦ, τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, οὐδέποτε χωρίζῃ, καί ἑκάστῳ ἀσθενοῦντι, ἀεί παρίστασαι· ἐν τοῖς ὑψίστοις λειτουργῶν, τήν οἰκουμένην εὐλογεῖς, πανταχοῦ δοξαζόμενος. Αἴτησαι ἱλασμόν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν» (Δοξαστικόν τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ) καί χορήγησον ἡμῖν, τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί σύμπαντι τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην σου καί τήν δικαιοσύνην σου.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή μεθ’ ὑμῶν συναναστροφή περιποιεῖ  ἰδιαιτέραν χαράν καί βαθεῖαν συγκίνησιν, διότι Πατριαρχεῖον καί Κοινότης, κλῆρος καί λαός, ἀφ’ ἑνός διαδηλώνομεν τήν ἑνότητά μας ὡς τό κοινόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου παρέχομεν τήν διαχρονικήν μαρτυρίαν τῆς ἀδιακόπου χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἱστορική καί ἐκκλησιαστική παρουσία ἡμῶν ὡς ὀντότητος τῆς ἀδιαμφισβητήτου Ρωμηοσύνης ἐξακολουθεῖ τήν δισχιλιετῆ αὐτῆς ἀποστολήν τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, καί τοῦ ἀλληλο-σεβασμοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπό τήν συνδιαλλαγήν μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου· αὐτή δέ τό πρῶτον λαμβάνει χώραν ἐν τῷ Ὄρει Σινᾶ, διά τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα καί κορυφοῦται εἰς τό Μυστήριον τῆς θείας Ἐνσαρκώσεως, τό ὁποῖον λαμβάνει μέν χώραν εἰς τήν Βηθλεέμ, τελειοῦται  δέ διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἡ πρός τιμήν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού ἐπιτελουμένη πανηγυρική καί εὐχαριστιακή σύναξις ἐν τῇ μικρᾷ αὐτῇ ἑλληνορθοδόξῳ (ρωμαίικῃ) Κοινότητι, ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ λόγου καί τοῦ σκοποῦ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τοὐτέστι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Εὐχαριστήσωμεν, λοιπόν, Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διά τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς εὐεργεσίας Αὐτοῦ πρός τόν λαόν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δεηθῶμεν Αὐτοῦ, ὅπως διά  πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑμᾶς τήν δύναμιν καί τόν ζῆλον τῆς πίστεως τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιού. Ἀμήν.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Ἐπίσκοποι,

Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς,

Ἀξιότιμοι Κύριοι καί  Κυρίες,

Βρίσκομαι στήν εὐχάριστη θέση νά Σᾶς καλωσορίσω ἐδῶ στό Ἐλ Μάκερ καί στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας.

Τό χωριό Ἐλ Μάκερ εἶναι οἰκισμός πού χρονολογεῖται ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ὑπάρχουν ἐνδείξεις, ὅτι ἐδῶ ὑπῆρχε οἰκισμός ἀπό τήν ἐποχή τῶν Χαναναίων, ἐνῷ, σύμφωνα μέ ἀρχαιολογικά εὑρήματα καί, συγκεκριμένα, ψηφιδωτό δάπεδο μέ τήν ἑλληνική γραφή: «Κύριε, βοήθει τῇ κώμῃ ταύτῃ», ὑπῆρχε χριστιανικός οἰκισμός ἐπί βυζαντινῆς ἐποχῆς. Τό εὕρημα αὐτό κοσμεῖ τό Ἐθνικό Μουσεῖο τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πρώτη πού κτίσθηκε ἐδῶ στά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Ἡ Καθολική Ἐκκλησία κτίσθηκε ἀργότερα, καί μάλιστα, μέ τήν συγκατάθεση τοῦ τότε εὐγενοῦς συγχωριανοῦ μας, τοῦ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι, πού ἀνταποκρίθηκε θετικά στό αἴτημα τοῦ Ἐπισκόπου, Μουτράν Ἀλ-Χάζαρ · ἀργότερα ὁ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι δώρησε τό ἐλαιοτριβεῖο του, γιά νά γίνει Τζαμί, στή θέση πού βρίσκεται καί σήμερα.

Στό χωριό μας, ἀπ’ ὅτι μπορεῖ νά ἀνατρέξει ἡ μνήμη μας, ὅλοι οἱ κάτοικοι, Μουσουλμᾶνοι, Χριστιανοί – Καθολικοί καί Ὀρθοδόξοι, συμβιοῦν εἰρηνικά σέ συνθῆκες σεβασμοῦ καί κατανόησης. Καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε τέκνα τοῦ ἰδίου Θεοῦ, καί ὅλοι μας λατρεύουμε τόν ἴδιο Θεό μέ διαφορετικούς τρόπους. Γι’ αὐτό οἱ θρησκεῖες πρέπει νά ἑνώνουν τούς λαούς καί ὄχι νά τούς χωρίζουν.

Ἀξιότιμοι κύριοι, εἶναι ἱστορικά γνωστό, ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία, καί κατά τούς βυζαντινούς χρόνους καί μετά, προσέφερε τά μέγιστα στόν Πολιτισμό. Τό λίκνο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικού Βυζαντίου, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἦταν ὁ φάρος τοῦ πολιτισμοῦ, πού τό φῶς του φώτιζε τόν τότε γνωστό κόσμο. Ἄς μή ξεχνᾶμε, ὅτι οἱ σλαβικοί λαοί (Ρωσία, Οὐκρανία, Βουλγαρία, Σερβία καί ἄλλοι…) ὀφείλουν τό ἀλφάβητό τους σέ Ἕλληνες Ἱερεῖς.

Ἐδῶ τό πρῶτο σχολεῖο Μέσης Ἐκπαίδευσης ἱδρύθηκε ἀπό τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο, μετά ἵδρυσαν καί οἱ Καθολικοί. Σέ αὐτά τά  Σχολεῖα μορφώθηκαν γενιές συμπατριωτῶν μας καί ἀκόμα ἐξακολουθοῦν νά προσφέρουν ὑψηλῆς στάθμης μόρφωση.

Σᾶς εἴμαστε εὐγνώμονες, Μακαριώτατε.

Ἔχει συμβεῖ ἡγέτες πολιτικοί καί θρησκευτικοί νά ζητοῦν συγγνώμη ἀπό λαούς γιά τά λάθη πού ἔκαναν οἱ προγενέστεροί τους εἰς βάρος τῶν λαῶν αὐτών. Παραδείγματος χάριν, ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ἰωάννης Παύλος ὁ Β’, ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν Ἀθήνα τό 2001 ζήτησε συγγνώμη γιά τά δεινά πού προκάλεσαν οἱ Σταυροφόροι στό Βυζάντιο ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Γιά τούς Ἑλληνορθοδόξους ὑπάρχει θέση μόνο γιά «Εὐχαριστῶ» ἀπό ὅλους μας, γιά τήν προσφορά τους στόν Πολιτισμό…

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν τιμή πού μᾶς κάνατε,νά ἐπισκεφτεῖτε τό χωριό μας, καί πιστεύω, ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός.

Σᾶς προσφέρω αὐτό τό ἀναμνηστικό ἀπό τήν Ὀλυμπιάδα τῆς Ἀθήνας τοῦ 2004 καί, ὅπως οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες συμβολίζουν τήν εἰρήνη καί τή συμφιλίωση τῶν λαῶν, μέ αὐτήν τήν σημασία τό προσφέρω καί σέ Σᾶς.

Ἐπίσης, Σᾶς προσφέρω ἕνα ἔντυπο γιά τήν ἱστορία τοῦ Ἐλ Μάκερ, πού ἦταν ἕνα κεφάλαιο ἀπό τήν διατριβή μου τό 1988 στό Ἐθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνεῖο.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Μέ τιμή καί ἐκτίμηση,

Δρ. Μωχάμεντ Σῆμπελ