ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΝ, ΕΝ ΠΚΕᾼ

«Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν · ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου· ἤ εἰπεῖν· Ἔγειραι καί περιπάτει; Ἵνα δέ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας, (εἶπε τῷ παραλελυμένῳ)· Σοί λέγω · Ἔγειραι, καί ἄρας τό κλινίδιόν σου πορεύου εἰς τόν οἶκόν σου. Καί παραχρῆμα ἀναστάς ἐνώπιον αὐτῶν, ἄρας ἐφ’ ὅ κατέκειτο, ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, δοξάζων τόν Θεόν»_(Λουκ. 5, 23-25).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνήγαγε σήμερον, ποίμνιον καί Ποιμένα, ἐνώπιον τῆς Θείας Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά γίνωμεν κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διά νά διατρανώσωμεν τήν ἑνότητα τῆς Πίστεώς μας καί τήν κοινωνίαν ἡμῶν μετά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Ἐπιπλέον δέ, νά διατρανώσωμεν τήν χριστιανικήν  μαρτυρίαν μας, ἡ ὁποία καταγγέλ-λεται διαχρονικῶς διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, δηλαδή τοῦ παλαιφάτου Ἑλληνορθοδόξου (Ρούμ Ὀρτοντόξ) Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἐθεμελίωσεν μέ τό Σταυρικόν Αὐτοῦ Αἷμα, ἐν ταυτῷ δέ καί ἐδόξασε μέ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν, Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, καθώς διατυπώνεται εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς σύλλογον ἤ κοινωνίαν πιστῶν, ἀλλά εἶναι αὐτό τοῦτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Σώματος ἡμεῖς, οἱ φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα μέλη. Ὁ δέ Χριστός, ὡς τέλειος Θεός, ἀλλά καί ἄνθρωπος, εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ Σώματος Αὑτοῦ. Διά τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, καθημερινῶς καί μάλιστα κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐπιβεβαιώνεται τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἤ, περισσσότερον συγκεκριμένως, τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ· μέ ἄλλα λόγια, ἐπιβεβαιώνεται ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας (πρβλ. Ἑβρ. 13, 8).

Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς ἱστορικῆς μας πραγματικότητος, δηλαδή ἐντός τοῦ κόσμου, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό ὁποῖον ἐκφράζεται εἰς τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, διά τῆς θεραπείας τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου, τοῦ μεταφερθέντος ἐπί κλίνης ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, διά νά θεραπευθῇ. Ἡ ὑπό τοῦ Χριστοῦ, ὡς Θεραπευτοῦ καί Ἰατροῦ θεραπεία πάσης ἀνθρωπίνης ψυχικῆς καί σωματικῆς ἀσθενείας, δέν ἀποτελεῖ μόνον ἀπόδειξιν τῆς δυνάμεως τῆς Πίστεως ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν ἀπαλλαγήν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀσθένειάν του, δηλ. τήν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τόν θάνατον, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καί πρόκλησιν, ἡ ὁποία γεννᾷ τήν ἀμφιβολίαν καί τούς διαλογισμούς τῆς ἀπιστίας ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τοῦτο συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, κατά τήν θεραπείαν τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου.

«Τί διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» ἐρωτᾷ ὁ Χριστός. Τό ἐρώτημα τοῦτο ἀπευθύνεται μέ τήν ἰδίαν ἀκριβῶς σημασίαν καί δύναμιν καί εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Καί τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἀδυνατοῦμεν νά ἀναγνωρίσωμεν, ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡ θεραπευτική καί ἰαματική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργεῖ διά τῆς Ἱερωσύνης, δηλαδή διά τῶν Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Καί εἰς τούς Ἀποστόλους ἐδόθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐντολή, ἵνα βαπτίζωσι πάντα τά ἔθνη εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμτος καί νά διδάσκουν αὐτούς νά τηροῦν πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  διαβεβαιοῦντες αὐτούς, «καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 20). Ἀδυνατοῦμεν, ἐπαναλαμβάνω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀναγνωρίσωμεν τόν πρωταρχικόν καί ἀπώτερον σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐκ τῆς τραυματικῆς πτώσεως μεταμόρφωσις καί ἀνάστασις τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, τό ὁποῖον σημαίνει τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων μετά τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ἕνωσίν μας μέ τόν Θεόν. Τοῦτο εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐπικαλούμεθα καί διά τήν ὁποίαν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς διά τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων Αὐτοῦ  νά ζητῶμεν πρώτην «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν»_( Ματθ. 6, 33).

Τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπεδίωξαν πάντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί τά πιστά μέλη αὐτῆς, καί ὄχι μόνον τήν ἐπεδίωξαν, ἀλλά καί ἔδωσαν καί τό αἷμα των διά τήν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου ἔχει κτισθῆ ὁ περικαλλέστατος νεόδμητος ναός ἐν τῷ χωρίῳ ὑμῶν, ὁ ὁποῖος Ναός ἀποτελεῖ σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί δικαιοσύνης  τοῦ Θεοῦ καί κοινωνικῆς εὐημερίας τοῦ τόπου ἡμῶν. Ὅπως ὁ ἀναστάς παραλυτικός ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ χαίρων, οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἁγιασθέντες καί ἀναζωοποιηθέντες διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας, δοξάσωμεν καί εὐλογήσωμεν τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἀμήν.