ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι.Μ. ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΕΝ ΙΟΠΠῌ

« Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια, καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν » (Τροπάριον τῆς θ΄ ᾠδῆς τοῦ α‘ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου, Νοεμβρίου η΄).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς ἅπαντας ἐδῶ σήμερον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἀρχαγγέλων ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ πόλει ὑμῶν Ἰόππῃ, διά νά ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πάντων τῶν λοιπῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων. Ἡ συμμετοχή τῶν Ἀγγέλων εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ζωήν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν διατρανώνεται εἰς τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς λόγους τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί Ἀποστόλων εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ἐμπειρίαν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σῳζόμεθα ἀπό κινδύνους ἀοράτους καί ὁρατούς μέ τήν παρεμβολήν τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί κυρίως τῶν Ἀρχιστρατήγων, ὅταν τούς ἐπικαλούμεθα θερμῶς.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς διαβεβαιοῖ, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἄγγελον, ὁ ὁποῖος πάντοτε πρεσβεύει διά τό συμφέρον του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ἄγγελος, δηλαδή, «διά παντός βλέπει τό πρόσωπον τοῦ Πατρός ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 18, 10). Καί τοῦτο, διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ Ἄγγελοι εἶναι πνεύματα «λειτουργικά εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. 1, 14), ἀποστέλλονται δηλαδή ἀπό τόν Θεόν, μολονότι ἔχουν ἄυλον φύσιν, δηλαδή, ἀνωτέραν φύσιν ἀπό ἡμᾶς, διά νά ἐξυπηρετήσουν τήν σωτηρίαν μας. Εἰς τήν λειτουργίαν καί διακονίαν τῶν Ἀγγέλων, βλέπομεν ἀκριβῶς ποία εἶναι ἡ κλῆσις τῶν Χριστιανῶν. Διότι, καθώς οἱ Ἄγγελοι παραμένουν πλησίον τοῦ θρόνου καί τοῦ φωτός τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν ὑμνοῦν, συνεχίζουν δέ νά φωτίζωνται ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα καί νά τήν δοξολογοῦν, ἀκόμη καί ὅταν διακονοῦν τήν σωτηρίαν τῶν Χριστιανῶν ἐπί τῆς γῆς, ἐπειδή εἶναι πνεύματα λειτουργικά, ἀλλά καί διακονικά, οὕτω καί οἱ Χριστιανοί, ἀκόμη καί ὅταν ἐπιδίδωνται εἰς ἔργα εὐεργεσίας τοῦ πλησίον, εὑρίσκουν τήν χαράν καί τόν προορισμόν των εἰς τό νά ὑμνοῦν τόν Θεόν διά τῆς δοξολογίας καί τῆς προσευχῆς, ταυτοχρόνως μέ τά ὑπόλοιπα ἔργα των.

Εἰς τοῦτο καί εὑρίσκει καί ἡ Ἐκκλησία τόν προορισμόν καί τόν ἔπαινόν της, εἰς τό νά κάνῃ τούς ἀνθρώπους Ἀγγέλους, καθώς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἰς τό νά οἰκειωθῶμεν τό ἔργον προσευχῆς καί διακονίας τῶν Ἀγγέλων καί τήν ἐκείνων ταπείνωσιν καί ἀγάπην, ἀφοῦ οἱ Χριστιανοί ἀποτελοῦν, ὅπως λέγει ἡ ἱερά ὑμνογραφία, μίαν Ἐκκλησίαν καί μίαν ποίμνην μετά τῶν Ἀγγέλων.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπιτελεῖ τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἀποστολήν του, ἀδιακόπως, τοπικῶς ἐδῶ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς πνευματικῆς του δικαιοδοσίας, διά τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων διατηρήσεως τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, ὅπως εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξος – «ρούμ ὀρθοντόξ» – Κοινότης τῆς ἀρχαιοτάτης καί βιβλικῆς πόλεως τῆς Ἰόππης. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά συγχέεται εἰς καμμίαν περίπτωσιν μέ τάς ἀνθρωπίνας ἀτελείας καί ἀδυναμίας, οὔτε νά ἐκλαμβάνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἀνθρωπίνη ὀργάνωσις ἤ σωματεῖον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἀκριβῶς κατανοεῖται βάσει τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων, ἰδιαιτέρως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἡ Ἐκκλησία, λέγομεν, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ , τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή καί διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας. Τοῦ δέ Σώματος τούτου τῆς Ἐκκλησίας μέ κεφαλήν τόν Χριστόν, ἡμεῖς οἱ φέροντες τήν σφραγίδα της δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα τά μέλη, μέλη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Χάρις δέ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τό ὁποῖον «συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐνεργεῖ τό σωτηριῶδες καί θεραπευτικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας χάριν τοῦ ἀνθρώπου, τό καθαρτικόν καί φωτιστικόν καί θεωτικόν. Καί οἱ μέν Ἄγγελοι ὡς ἄυλοι δυνάμεις ἀποτελοῦν πνεύματα λειτουργικά τοῦ Θεοῦ, δηλ. διακονοῦν τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν πνευματικῶς καί ἀοράτως, οἱ δέ Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωποι ὑλικοί ὄντες, διακονοῦν τήν Ἐκκλησίαν ὁρατῶς καί σωματικῶς, μολονότι καί αὐτοί, ὡς λειτουργοί τοῦ Θεοῦ, καθίστανται μέ τήν Χάριν Αὐτοῦ ὡς «φλόγα πυρός» (Ψαλμ. 103, 4).

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Θεῷ, διότι ἡ παρουσία μας διά τῶν αἰώνων ὀφείλεται ὄχι σέ ἀνθρωπίνους παράγοντας, ἀλλ’ ἀφ’ ἑνός εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, ἀφ΄ ἑτέρου εἰς τήν πίστιν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τόν ἀγῶνα μετ’ αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας μέχρις αἵματος, τοῦ Τάγματος τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Παναγίου Τάφου, ἡ ὁποία μέχρι καί σήμερον, ὁμοῦ μετά τοῦ μικροῦ χριστιανικοῦ Ποιμνίου, παρέχει τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Γένοιντο αἱ πρεσβεῖαι τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἡ προστασία τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν οὐρανίων δυνάμεων συνοδοί καί φρουροί ἡμῶν ἐν τῷ βίῳ. Ἀμήν.