ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΠΗΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ

«Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω

ἕως ἄν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου,

τό δέ σωτήριόν μου ὡς λαμπάς καυθήσεται» (Ἠσ. 62, 1)

Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε καί

τίμια  μέλη τοῦ

« Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου»

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Οἱ προφητικοί λόγοι τοῦ μεγαλοφωνοτάτου Προφήτου Ἠσαΐου ἀφοροῦν εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα λόγον τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας, τῆς Ἱστορίας τῆς Σωτηρίας, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα εἰς τό Ὄρος Σινᾶ καί κορυφώνεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, καί δή εἰς τόν ἱερόν τόπον τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τοῦ Γολγοθᾶ,  καί τῆς Τριημέρου Ταφῆς, τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Πανάγιος Τάφος ὡς τό προσκυνηματικόν κεφάλαιον τῆς Ἁγίας Πόλεως ἀποτελεῖ τόν λύχνον περί τόν ὁποῖον καί διά τοῦ ὁποίου καίεται «ὡς λαμπάς τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλαδή ὁ Χριστός, ὁ «ἡτοιμασθείς κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν», ἐπιπλέον δέ ἀποτελεῖ τήν πηγήν ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας ἐξέρχεται τό Φῶς, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου διάκονος καί ὑπηρέτης ἐτάχθη τό μοναστικόν Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τό κοινῶς γνωστόν ὡς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Ἡ κατά Χριστόν αὐταπάρνησις, αὐτοθυσία καί κενωτική διάθεσις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου τοῦ Παναγίου Τάφου, παρήγαγε τό πνευματικόν μέγεθος τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ, τό δέ πνευματικόν τοῦτο μέγεθος συνθέτουν,  ἀλλά κατά τρόπον θεραπευτικόν, μεταμορφωτικόν καί ἁγιαστικόν, ὅπου προϋποτίθενται ἡ κάθαρσις καί ὁ θεῖος φωτισμός, συνθέτουν  – λέγομεν – ἡ περί λόγου φιλοσοφική ἀντίληψις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἡ ἱστορικῶς καί πολιτισμικῶς διαμορφωθεῖσα πνευματική ἑνότης τῆς Ρωμηοσύνης περί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐξελληνισθείσης καί ἐκχριστιανισθείσης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἐκφρασταί καί συνεχισταί, ἀλλά καί ἀψευδεῖς μάρτυρες καί ἑρμηνευταί τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία ἑδράζεται ἐπί τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «πάντες γάρ ὑμεῖς υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆςπίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ … οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ, πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 26.28) παραμένουν τά Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τά γνωστά ὡς Ρούμ Ὀρθοντόξ, μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως κατέχον τά πρεσβεῖα τιμῆς. Τό εὐσεβές Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὡς γένος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν καρδίαν τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ὁποίας ἐν προκειμένῳ χαρακτηριστικόν εἶναι ὁ ἄρρηκτος δεσμός μετά τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ. Ἡ δέ σημασία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἔγκειται εἰς δύο τινά : (1) εἰς τό γεγονός, ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν τήν πηγήν τῶν θείων ναμάτων, τά ὁποῖα ἐπιποθοῦν αἱ πνευματικῶς διψῶσαι ψυχαί τῶν ἀνθρώπων, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 41, 2) καί (2) εἰς τό γεγονός, ὅτι τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τά ψηλαφητά τεκμήρια τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τούς τύπους τῶν ἥλων τούς ὁποίους ὁρῶσα καί ἐγγίζουσα φυσικῶς καί αἰσθητῶς ἡ ὀλιγοπιστοῦσα ἀνθρωπίνη ψυχή ἀνακράζει ἀνανήφουσα μετά τοῦ Θωμᾶ «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20, 28).

Τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένον μέ τό εὐσεβές Γένος καί τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων Ρωμαίων · καί τοῦτο βεβαίως ὀφείλεται εἰς τήν ab antiquo καί de facto  ἐνεργόν συμμετοχήν αὐτοῦ εἰς τήν ἱστορικήν ἐξέλιξιν τῶν Ἁγίων Τόπων, μέ ἀποτέλεσμα τήν διαμόρφωσιν καί διατύπωσιν διά Διεθνῶν Συνθηκῶν τοῦ Καθεστῶτος τῶν Προσκυνημάτων (Status Quo), ὑπό τοῦ ὁποίου ἀνεγνωρίσθησαν καί ἐπεκυρώθησαν τά αὐτοφυῆ καί ἀναφαίρετα ἱερά προνόμια καί δικαιώματα ἡμῶν, τά ὁποῖα ὀφείλομεν νά διαφυλάξωμεν ὡς τήν Θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν Ἡμῖν Παρακαταθήκην, ὡς λόγον ἀποδώσοντες ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ.

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τῷ «Ἑλληνικῷ Συνδέσμῳ τοῦ Παναγίου Τάφου», διά τήν ποικίλην αὐτοῦ ὑποστήριξιν πρός τό Παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν παρέσχε καί παρέχει μέσῳ τῶν ἀξιοτίμων καί ἀξιεπαίνων μελῶν τοῦ Διοικητικοῦ αὐτοῦ Συμβουλίου καί εὐχόμεθα πλήρη εὐόδωσιν τῶν προσπαθειῶν καί καλῶν στόχων αὐτοῦ καί εἰς τό μέλλον. Εὐχαριστῶ.