ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΑΛΙΤΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΠΑΦΩ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
Τήν Τρίτην, 11ην / 24ην Νοεμβρίου 2009, ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Γαλίτης ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.
Ὁ κ. Γαλίτης ἦτο προσκεκλημένος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἵνα ὁμιλήσῃ εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας ἐπί τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἐν γένει, ἰδίᾳ δέ ἐπί τῆς συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τόν θεολογικόν διάλογον τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλήσιας μετά τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν. Ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτήν ἦτο ὁ καθηγητής κ. Γ. Γαλίτης, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἔλθει εἰς τό Πατριαρχεῖον καί πρό τῆς συναντήσεως αὐτῆς, ἵνα ἐνημερώσῃ τόν Μακαριώτατον ἐπί τῆς πορείας τοῦ διαλόγου τούτου καί λάβῃ ὁδηγίας περί τῆς ἐνδεικνυμένης στάσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτόν.
Εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ συνάντησιν τοῦ κ. Γαλίτη μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου Γ’, 11ην / 24ην -11-2009, ἦσαν παρόντες περί τούς τεσσαράκοντα Ἁγιοταφῖται Πατέρες, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καί μοναχοί. Εἰς τούτους, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ἔδωσε διάλεξιν μέ θέμα τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους, εἰδικώτερον δέ αὐτόν τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.
Τά κύρια σημεῖα τῆς διαλέξεως τοῦ καθηγητοῦ κ. Γαλίτη ἦσαν τά κάτωθι:
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παλαιότερον ἐχαρακτηρίζετο ὑπό τοῦ Harnack «ὡς μία ἀποβαλτωμένη καί ἀποστεωμένη Ἐκκλησία φυλακτῶν, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσα μέ τήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τῶν πρώτων χριστιανῶν. Ὑπό τοῦ διακεκριμένου βυζαντινολόγου Steven Runciman ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ 21ου αἰῶνος, ἤτοι ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος. Ἡ ἀλλαγή αὕτη τῆς γνώμης διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν συνέβη, διότι αὕτη ἐγένετο γνωστή διά τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων μεταναστῶν εἰς τάς χώρας τῆς Εὐρώπης καί τῶν Η.Π.Α. μετά τήν ρωσικήν ἐπανάστασιν τοῦ 1920 καί ὑπό τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν εἰς τάς αὐτάς χώρας μετά τόν Β’ Παγκόσμιον πόλεμον.
Μετά τήν Β’ Βατικάνιον Σύνοδον, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐδέχθη νά προσέλθῃ εἰς διάλογον μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν «ἐπί ἴσοις ὅροις». Ἀνταποκρινομένη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατόπιν κοινῆς ἀποφάσεως εἰς τήν Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τῆς Ρόδου, τό 1964, ἐδέχθη τόν θεολογικόν διάλογον μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι ἀληθές ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ ἀναμενομένη πρόοδος εἰς τόν διάλογον τοῦτον, ὅτι ἐδαπανήθη χρόνος διά τήν συζήτησιν ἐπί τῶν ἑνούντων ἡμᾶς καί ὅτι τώρα μόνον γίνεται συζήτησις ἐπί τῶν διαιρούντων ἡμᾶς σημείων. Παρά ταῦτα, αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, γνωρίζουσαι ὅτι ἐν αὐταῖς ὑπάρχει τό πλήρωμα τῆς ἐν Χριστῷ εὐαγγελικῆς ἀληθείας, χωροῦν εἰς τόν διάλογον δι’ ἱκανῶν θεολόγων, ἵνα βοηθήσουν τάς ἄλλας χριστιανικάς Ἐκκλησίας, νά συμπέσουν μεθ’ ἡμῶν εἰς τήν αὐτήν πίστιν, τήν τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Τοῦτο πράττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐφαρμόζουσα εἰς τήν πρᾶξιν τήν ἐν τῇ λειτουργίᾳ προσευχήν «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», συναισθανομένη εἰς βάθος τόν πόνον τῆς τραυματικῆς καταστάσεως τοῦ χωρισμοῦ τής Ἐκκλησίας, μετά τό 1054, καί τήν εὐθύνην τῆς θεραπείας αὐτῆς διά τοῦ διαλόγου. Τάς ἄλλας χριστιανικάς ὁμολογίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ Ἐκκλησίας ἐχούσας ὁμοῦ μετά τῶν ὀρθῶν καί πεπλανημένας διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι σύν τῷ χρόνῳ διά τοῦ διαλόγου ἐπισημαίνονται καί ἀντικρούονται.
Μέλη τῆς Ἐκκλησίας δύνανται νά ἔχουν διαφορετικήν γνώμην περί τῆς μή συμμετοχῆς εἰς τόν θεολογικόν διάλογον, δέν δύνανται ὅμως νά ἐπιβάλουν τήν ἄποψιν αὐτήν εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν, μετέχουσαν κοινῇ ἀποφάσει εἰς τοῦτον.
Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τόν διάλογον μέ τήν Ρωμαιοκαθολικήν Ἐκκλησίαν, ἐπετεύχθη διά τῆς ἐπιμονῆς τῶν Ὀρθοδόξων νά δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τό πρωτεῖον τοῦ Πάπᾳ ὄχι ἀπολύτως, ἀλλά ὡς Πρώτου ἐν Συνόδῳ, συμφώνως πρός τόν 34ον ἀποστολικόν κανόνα καθώς καί τήν πενταρχίαν τῶν Πατριαρχείων, ἅτινα δέν ἐδέχοντο ἄχρι τοῦδε. Ἕν τῶν προβλημάτων τοῦ διαλόγου τούτου εἶναι ἡ θέσις τῆς Οὐνίας, τό ὁποῖον παραμένει ἀνοικτόν διά τούς Ὀρθοδόξους.
Εἰς τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν, συνεζητήθησαν ὡρισμένα ἄρθρα τοῦ κειμένου ἐργασίας, τό ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμασθῆ πρό ἑνός ἔτους ἐν Κρήτῃ. Τά ὑπόλοιπα ἄρθρα θα συζητηθοῦν τό ἑπόμενον ἔτος ἐν Βιέννῃ. Τό κείμενον βεβαίως δέν προσυπογράφει ἕνωσιν μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὑπό ὡρισμένων μή καλῶς πληροφορημένων Ὀρθοδόξων προσφάτως ἀναληθῶς διαδίδεται.
Τοῦτο θά ὑποβληθῇ πρός ἔγκρισιν εἰς τάς Ἐκκλησίας καί θά συνεκτιμηθῇ ἐν Συνόδοις μετά τῶν ἄλλων στοιχείων- πορισμάτων τοῦ διαλόγου τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος διά τήν ἕνωσιν, ἡ ὁποία δέν θά ἔλθῃ ὁσονούπω, ὅπως μερικοί ἰσχυρίζονται, ἀλλά μετά μακράν πορείαν προετοιμασίας, ἐργασίας ἄρσεως τῶν θεολογικῶν ἐμποδίων, τῶν κωλυόντων νῦν αὐτήν, εἰς χρόνον τόν ὁποῖον μόνον ὁ Θεός γνωρίζει. Παρ’ ἡμῶν ὁ Θεός ζητεῖ νά εἴμεθα εὔχρηστα ὄργανα εἰς τάς χεῖρὰς Του.
Ὁ κ. Γαλίτης τῇ προτροπῇ τοῦ Μακαριωτάτου ἀνέγνωσεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας τήν πρός Αὐτόν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ὑποβαλλομένην ἔκθεσιν ἐπί τῆς εἰς Πάφον συναντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τοῦ μελετηθέντος ὑπ’ αὐτῶν κειμένου.
Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν καθηγητήν κ. Γαλίτην διά τήν εἰλικρινῆ, σαφῆ καί ἐμπεριστατωμένην ἐνημέρωσιν ἐπί τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους καί διά τήν ἀντιπροσώπευσιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν εὐρύτητι «πνεύματος ζωοποιοῦντος καί οὐχί γράμματος ἀποκτείνοντος. (Β’ Κορ. 3,6).
Ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγινομένην αὐτῷ τιμήν νά ἀντιπροσωπεύῃ τό Πατριαρχεῖον εἰς τόν διάλογον καί τήν πρόσκλησιν νά ὁμιλήσῃ εἰς Ἁγιοταφίτας, θυσιαζομένους φρουρούς τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τοῦ γεωγραφικοῦ δηλαδή κελύφους τοῦ περιεχομένου τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἀληθείας τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder