ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ, ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

« Ὁ τῇ παλάμῃ τῇ ἀχράντῳ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον, ἦλθες τούς νοσοῦντας ἰάσασθαι, Χριστέ· τόν Παράλυτον ἐν τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ διά τοῦ λόγου Σου ἀνέστησας … διά τοῦτο κράζομεν· Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι » (Κεκραγάρια, στιχηρά ἰδιόμελα).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί,

Συνευφραίνεται μετά τῶν ἐπουρανίων καί συναγάλλεται μετά τῶν ἐπιγείων ἡ ἁγία ἡμῶν Ἑκκλησία, διότι ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό «Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων», ἔχει τό μέγα καί μοναδικόν προνόμιον νά συμμετέχῃ εἰς τήν ἱστορικήν μαρτυρίαν, ἀφ’ ἑνός μέν τοῦ τόπου τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα  ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό «Φῶς τό τῆς Γνώσεως», καί ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης», τοὐτέστιν ὁ ἐν Σπηλαίῳ καί τῇ Φάτνῃ τῆς Βηθλεέμ γεννηθείς καί σπαργανωθείς Χριστός, ἀφ’ ἑτέρου δέ τοῦ τόπου τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἀνέτειλε τό ἀνέσπερον Φῶς, τοὐτέστι τό Φῶς τῆς ἐκ τοῦ Μνήματος τριημέρου Ἐγέρσεως, τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἱερά ἱστορία, δηλαδή, τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐφανερώθη σαρκικῶς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ   ἐνυποστάτου Θεοῦ Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῇ ταπεινῇ ὑμῶν πόλει, ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ,  καί ἐτελειώθη ἐν τῷ ἐν Ἱεροσολύμοις Μνήματι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ παρακειμένου τῷ τόπῳ τῆς Σταυρώσεως, τῷ τόπῳ τοῦ Γολγοθᾶ.

Σήμερον, Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ποιεῖται μνείαν τοῦ ὑπό τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ θεραπευθέντος Παραλύτου παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ καί ἑορτάζει τό τοιοῦτον θαῦμα. Κατ’ οὐσίαν, ἡμεῖς ἑορτάζομεν τό θαῦμα τῆς  θεραπείας τῆς ἀνθρωπίνης κοινῆς ἡμῶν φύσεως ἐκ τῆς παραλυσίας αὐτῆς, τῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν προελθούσης. Ἡ Ἐνσάρκωσις τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί ἡ Σταυρική Αὐτοῦ Θυσία, σύν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ἀποτελοῦν τό ἱερόν Μυστήριον τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί δικαιοσύνης, τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ κατανοητόν ἤ νά οἰκειωθῇ ὑπό τινος, ἐκτός τοῦ χώρου καί τοῦ τόπου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό  Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Κεφαλή εἶναι Αὐτός Οὗτος ὁ Χριστός. Ἡ δέ ζωοποιός καί ἐνεργοποιός δύναμις τοῦ Σώματος τούτου εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἀδύνατον, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, νά κατανοήσῃ κανείς τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἐνσάρκου Ἀληθείας, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τήν λειτουργικήν, μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος Ζῶντος Ἄρτου (Ἰω.6,51 ), ἀλλά καί τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό Αἷμα οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 6, 53.54). Ὁ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον Θεός, τῇ ἀχράντῳ Αὐτοῦ παλάμῃ, κατελθών ἐπί τῆς γῆς, εἰσέβαλεν εἰς τήν κοσμικήν καί ἀνθρωπίνην ἡμῶν ἱστορίαν, προκειμένου νά ἰατρεύσῃ τήν ἐκ τῆς φθορᾶς νοσήσασαν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ μέν Παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀνέστη ἐκ τῆς παραλυτικῆς αὐτοῦ καταστάσεως, διά τοῦ θείου λόγου τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς δέ, ἀνέστημεν καί ἀνιστάμεθα ἐκ τῆς παραλύσεως τῆς ἡμετέρας φθορᾶς καί ἁμαρτίας ἐντός τῆς κολυμβήθρας τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος, διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Διά τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασεως Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀνεπλάσθη ἡ ἀνθρωπίνη ἡμῶν φύσις καί κατέστη ἐλευθέρα ἐκ τῆς κυριαρχίας τῶν δεσμῶν τοῦ ᾍδου, τοὐτέστι τῆς τυραννίας τοῦ διαβόλου, ὅπερ σημαίνει, ὅτι πάντες ἐν Χριστῷ καλούμεθα νά ἐξασκήσωμεν τήν παρασχεθεῖσαν ἡμῖν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐλευθέραν ἡμῶν βούλησιν, ὥστε καί ἡμεῖς ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, τῇ ἡμέρᾳ τῆς Β’ Παρουσίας καί Κρίσεως, νά ἀπολαύσωμεν τῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ ὑπεσχημένης ἡμῖν Ἀναστάσεως «Ὥσπερ γάρ» λέγει ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας «εἴ τις σπινθῆρα λαβών ἀχύροις ἐγκαταχώσαι πολλοῖς, ἵνα σωζόμενον ἔχοι τό τοῦ πυρός σπέρμα, οὕτω καί ἐν ἡμῖν ὁ Κύριος … διά τῆς ἰδίας σαρκός ἐναποκρύπτει τήν ζωήν καί ὥσπερ τι σπέρμα τήν ἀθανασίαν ἐντίθησιν, ὅλην τήν ἐν ἡμῖν ἀφανίζον φθοράν».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν εἰς τόν Παράλυτον ἐλθόντα Χριστόν, παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ, Αὐτόν εὐχαριστήσωμεν καί δοξάσωμεν, ἀλλά καί Αὐτόν προσκυνήσωμεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ἡ ἐξ Οὐρανοῦ ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια, Αὐτός ἐστι τό Φῶς τοῦ κόσμου, Αὐτός ἐστιν ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εἰρήνη»(Φιλιπ. 4, 7) καί Δικαιοσύνη, ἵνα καταστήσῃ ἡμᾶς καί μεθ’ ἡμῶν ὅλον τόν κόσμον, ἰδιαιτέρως δέ τούς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ κατοικοῦντας συμπολίτας ἡμῶν, κοινωνούς τῶν καρπῶν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τοὐτέστι τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης. Αὐτῷ, τῷ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι καί θανάτῳ θάνατον πατήσαντι καί τοῖς ἐν ᾍδῃ ζωήν αἰώνιον χαρισαμένῳ, μετά τοῦ θεραπευθέντος  Παραλύτου κράξωμεν, Κύριε, δόξα Σοι.