ΟΙ ΤΡΙΗΜΕΡΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ.
Α´ Ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Τήν Πέμπτην, 4ην / 17ην Δεκεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἰς τό ἐντός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ παρεκκλήσιον, ἐν ᾧ καί ὁ τάφος αὐτοῦ.
Ὡς γνωστόν, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἐκ Συρίας καταγόμενος, προσῆλθε καί ἔζησεν ὡς μοναχός εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἔνθα καί ἐμεγαλούργησεν ὡς μέγας δογματικός θεολόγος, ποιητής καί μουσικός εἰς τό ἔργον αὐτοῦ «Ἔκθεσις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» καί εἰς τούς δογματικούς ὕμνους τῆς Ὀκτωήχου καί εἰς ἄλλα ἔργα αὐτοῦ.
Εἰς τό ὡς ἄνω παρεκκλήσιον, εἰς τόν χῶρον τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε τό κελλίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ἐν ἀγρυπνίᾳ ὁ ἐκ τοῦ Πατριαρχείου ἐλθών Ἀρχιερεύς διά τούς τριημέρους ἑορτασμούς τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Ἁγίου Σάββα Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρῴην Ζάμπιας Ἰωακείμ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Μάρκου, ψαλλόντων τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί παρακολουθούντων ἐν εὐλαβείᾳ Ἁγιοταφιτῶν καί Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, τῆς Βηθλεέμ καί Μπετζάλλας.
Μετά τήν λῆξιν τῆς θείας Λειτουργίας παρετέθη τό κόλλυβον καί ὁ ἄρτος μετ᾽ οἴνου καί γλυκίσματος εἰς τό Ἐπιτροπικόν- Νάρθηκα τῆς Μονῆς, ἐν συνεχείᾳ δέ παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.
Β´ Ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.
Διά τήν ἑορτήν τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου κατῆλθεν ἐξ Ἱεροσολύμων ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Ὁποῖος προεξῆρξεν ἀφ᾽ ἑσπέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ μετ᾽ Ἀποδείπνου, Χαιρετισμῶν τοῦ Ἁγίου Σάββα καί Ἀρτοκλασίας, ἀπό μεσονυκτίου δέ τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἀρχιερέως τῆς σειρᾶς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβαμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων, ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μάρκου, ψάλλοντος δεξιά ἑλληνιστί καί ρωσιστί τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί ἀριστερά ἀραβιστί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης, μετέχοντος ἐν κατανύξει καί προσευχῇ ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν Ἁγιοταφιτῶν καί Ἁγιοσαββιτῶν καί μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου ἐξ Ἱεροσολύμων, ἀλλά κυρίως ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Μπετζάλλας.
Εἰς τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:
Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, ὡσεί ἡ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται. Πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν», (Ψαλμ. 91,13-14).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.
Ἡ ἱερά μνήμη Σάββα τοῦ ἡγιασμένου καί ὁσίου ἡμῶν Πατρός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἁγίᾳ αὐτοῦ Λαύρα, δηλονότι ἐν τῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τόν δοξάζοντα τούς δικαίους αὐτοῦ.
Ὄντως ὁ δίκαιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ Σάββας, πεφυτευμένος ὤν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ ἐξήνθησεν δικαίως καί ὡσεί κέδρος ἐν ἐρήμῳ, ἐπλήθυνε τό ποίμνιον Χριστοῦ, τῶν λογικῶν προβάτων, ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ.
Τοῦτο δέ ἐπέτυχεν ὁ ὅσιος ἡμῶν Πατήρ διά τῆς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν ἐπιμελῶς ἐκ βρεφικῆς ἤδη ἡλικίας. Τοιουτοτρόπως ἐγένετο ὄργανον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί παρ᾽ αὐτοῦ ἔλαβε τόν θεῖον φωτισμόν καί τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Τῶν Ὁσίων ἀκρότης καί ἀγγέλοις ἐφάμιλλος, ὡς ἡγιασμένος ἐδείχθης ἐκ παιδός Σάββα ὅσιε, οὐράνιον βίον ὑπελθών, πρός ἔνθεον ζωήν χειραγωγεῖς διά λόγου τε καί πράξεως ἀληθοῦς τούς πίστει ἐκβοῶντας σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα».
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ὑπῆρχεν ἐπί αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ τόν 5ον μ.Χ. αἰῶνα, χώρας τῶν Καππαδοκῶν κώμης λεγομένης Μουταλάσκης, γονέων εὐσεβῶν Ἰωάννου καί Σοφίας. Παραγενόμενος εἰς τήν ἁγίαν Γῆν, κατέφυγεν εἰς τόν τότε μέγαν καί πανεύφημον ἀσκητήν τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας Εὐθύμιον, ὁ ὁποῖος διακρίνας τήν ὑπερβάλλουσαν πνευματικήν κατάστασιν τοῦ νεαροῦ ἔτι μοναχοῦ Σάββα ἐκάλει αὐτόν «παιδαριογέροντα».
Μετά τήν Κοίμησιν τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου, ὁ ὅσιος Σάββας ἀνεδείχθη ὄχι μόνον καθηγητής τῆς ἐρήμου ἀλλά καί πολιστής αὐτῆς, διά τῆς ἱδρύσεως τῆς ἄχρι σήμερον λειτουργούσης Λαύρας αὐτοῦ. Και βεβαίως πολλῶν ἄλλων πνευματικῶν ἱδρυμάτων, ὡς ἀναφέρει ὁ σύγχρονος αὐτοῦ ἀσκητής καί ἔγκριτος ἱστορικός Πατήρ Κύριλλος ὁ Σκυθουπόλεως.
Ὅτι ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ Σάββας ἐδείχθη ἄξιος τοῦ Θεοῦ τό ἐπιβεβαιώνει ἀφ᾽ ἑνός μέν ἡ Σοφία Σολομῶντος, λέγουσα, «Δικαίων ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ… καί ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται. Ὅτι ὁ Θεός ἐπείρασεν αὐτούς, καί εὗρεν αὐτούς ἀξίους ἑαυτοῦ», (Σοφ. Σολομ. 3,1). Ἀφ᾽ἑτέρου δέ μαρτυρεῖ τοῦτο ἡ φερώνυμος αὐτοῦ Λαύρα, ἡ ὁποία ὡς φοῖνιξ ἀνθεῖ καί ὡσεί κέδρος πληθαίνεται.
Κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, «Φυτόν ἀειθαλές ἐστιν ὁ φοίνιξ εὔρριζον καί ὑψηλόν, εὔκαρπον, εὐῶδες καί γλυκύν ἔχον τόν καρπόν. Τοιοῦτοι πάντες οἱ τήν ἐν Χριστῷ δικαιοσύνην ἔχοντες». Διά δέ τῆς κέδρου δηλοῦται ἡ ζωτικότης καί ὁ ἀκατάβλητος ὄγκος τοῦ δένδρου τοῦ δικαίου.
Ἐξ ἄλλου τό ἐν μέσῳ τῆς Λαύρας καί δή τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Μαρίαν τήν ἀειπάρθενον, εὑρισκόμενον ἄφθαρτον σκήνωμα τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ἐπιβεβαιώνει τόν θεόπνευστον λόγον τῆς ἁγίας Γραφῆς: «Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ. Διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν». (Σοφ. Σολομῶντος κεφ. 5,15).
Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα καί ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι τύχωμεν τοῦ ἐλέους τῶν ψυχῶν ἡμῶν διά τῶν ἱκεσιῶν τοῦ σήμερον ἑορταζομένου καί πανηγυρικῶς τιμωμένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα. Μετά δέ τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Τό κατ᾽εἰκόνα τηρήσας ἀλώβητον, νοῦν ἡγεμόνα κατά παθῶν ὀλεθρίων, ἀσκητικῶν ἐνστησάμενος εἰς τό καθ᾽ ὁμοίωσιν ὡς δυνατόν ἀνελήλυθας. ἀνδρικῶς γάρ τήν φύσιν ἐκβιασάμενοι, ἔσπευσας τό χεῖρον καθυποτάξαι τῷ κρείττονι καί τήν σάρκα δουλῶσαι τῷ πνεύματι. Ὅθεν μοναζόντων, ἀνεδείχθης ἀκρότης, πολιστής τῆς ἐρήμου, εὐδρομούντων ἀλείπτης, κανών ἀρετῆς ἀκριβέστατος. Καί νῦν ἐν οὐρανοῖς, τῶν ἐσόπτρων λυθέντων μακάριε, καθαῶς ἐποπτεύεις τήν ἁγίαν Τριάδα, ἐντυγχάνων ἀμέσως ὑπέρ πίστει καί πόθῳ τιμῶντων σε» Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.
Τήν θ. Λειτουργίαν καί Ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Τάφου τοῦ ἁγίου Σάββα, μεθ᾽ ἥν ὁ Μακαριώτατος διένειμε τό Ἀντίδωρον.
Μετά ταῦτα εἰς τόν Νάρθηκα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς παρετέθη τό κόλλυβον καί ὁ Ἄρτος εὐλογίας καί ὁ οἶνος καί ἠκολούθησε μοναστηριακή νηστήσιμος τράπεζα, τήν ὁποίαν ηὐλόγησεν ὁ Μακαριώτατος.
Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἀνεχώρησε κατευοδούμενος ὑπό τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί κατά τό ἔθος διῆλθε διά προσκύνησιν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, ἐξ ἧς καί ἀνεχώρησε διά τήν Ἱερουσαλήμ.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.