ΜΙΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ

«Ἐν φυλακῇ εἰμί, ἔλθετε πρός μέ…».

Ἔχοντας στή καρδιά καί στό μυαλό μας τήν προτροπή Του, ἀποφασίσαμε -μία μικρή ὁμάδα κληρικῶν καί λαϊκῶν- νά ἐπισκεφθοῦμε τίς φυλακές τῆς Βηθλεέμ, κατά τή διάρκεια τῆς δεύτερης ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν.

Διανύουμε τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Σαρακοστῆς, πού εἶναι περίοδος προσευχῆς, νηστείας, μετανοίας, ἐλεημοσύνης. Εἶναι ὅμως περίοδος καί πνευματικῶν ἐλεημοσυνῶν. Εἶναι ἡμέρες πού πρέπει, ἀκόμα πιό πολύ, νά μοιραστοῦμε τόν πόνο τῶν συνανθρώπων μας καί νά τόν κάνουμε δικό μας. Διαφορετικά, τί ὄφελος καί τί καρπό θά φέρει ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή, χωρίς πράξεις ἀγάπης καί συμπαράστασης στόν πόνο τοῦ ἄλλου; Πρέπει αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες νά ἐπισκεφθοῦμε τόν Χριστό μας καί στή φυλακή.

Οἱ φυλακές τῆς Βηθλεέμ πού ἐπισκεφθήκαμε βρίσκονται μεταξύ τῆς πόλεως τῆς Βηθλεέμ καί τοῦ Μπέτ Σαχούρ (=χωριοῦ τῶν Ποιμένων) καί εἶναι γνωστές καί ὡς οἱ Φυλακές τοῦ Μπέτ Ἄμερ (=τῆς οἰκίας τοῦ Ἄμερ). Στεγάζονται σέ ἕνα πολύ παλιό κτήριο -ἴσως νά εἶναι καί 200 ἐτῶν- πού θυμίζει παλιό παλάτι καί πού παλιά ἀνῆκε σέ κάποιον Ἄμερ. Ὅταν αὐτός πέθανε ἤ ἐξαφανίστηκε -ὅπως λένε μερικοί- το κτήριο μετατράπηκε σέ φυλακή καί πῆρε τό ὄνομά του.

Οἱ φυλακές τῆς Βηθλεέμ ἤ οἱ Φυλακές τοῦ Μπέτ Ἄμερ, ἔχουν περίπου ἑκατό κρατουμένους, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ ὀγδόντα εἶναι Μουσουλμάνοι καί οἱ εἴκοσι Χριστιανοί. Δέν εἶναι φυλακές ὅπου οἱ κρατούμενοι μένουν μόνιμα. Εἶναι φυλακές προσωρινῆς κράτησης. Οἱ κρατούμενοι μένουν ἐδῶ προσωρινά -ἀρκετά μεγάλο ὅμως χρονικό διάστημα- μέχρι νά ἐκδικαστεῖ πρωτόδικα ἡ ὑπόθεσή τους. Καί μετά τήν πρώτη δίκη τούς στέλνουν σέ μόνιμες φυλακές ἤ στή Ραμάλλα ἤ στήν Ἱεριχῶ ἤ ὅπου ἀλλοῦ. Εἶναι καί ἀνδρικές καί γυναικεῖες οἱ Φυλακές τοῦ Μπέτ Ἄμερ. Οἱ ἄνδρες κρατούμενοι μένουν βέβαια σέ ξεχωριστό κτήριο ἀπό τίς γυναῖκες καί φυσικά αὐλίζονται καί σέ ξεχωριστούς χώρους.

Ἐκεῖνο πού μᾶς ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση εἶναι το ὅτι οἱ φυλακές αὐτές δέν εἶναι σέ ἕνα ἀπομακρυσμένο σημεῖο τῆς πόλης, ἀλλά εἶναι μέσα στήν πόλη, μέσα σέ κατοικημένη περιοχή καί μάλιστα δίπλα σε σχολεῖο! Φανταστεῖτε! Οἱ φυλακισμένοι… νά εἶναι δίπλα στά παιδιά! Τά παιδιά… νά εἶναι δίπλα στούς φυλακισμένους! Βέβαια, ὑπάρχει μία μεγάλη μάνδρα πού χωρίζει τίς φυλακές ἀπό τό σχολεῖο. Δέν ὑπάρχει ὀπτική ἐπαφή, ἀλλά ὡστόσο ἀπό τόν αὐλόγυρο τῶν φυλακῶν, ἀκοῦς πολύ καθαρά τίς χαρούμενες φωνές τῶν παιδιῶν. Αὐτό ἴσως νά κάνει πολύ πιό δύσκολη τήν ζωή τῶν κρατουμένων… Ἤ ἴσως καί νά τούς φτιάχνει λίγο τήν διάθεση, καθώς ἀκοῦνε τά παιδιά νά παίζουν, νά τρέχουν, νά φωνάζουν, νά γελᾶνε καί νά τιτιβίζουν …σάν χαρούμενα ἐλεύθερα πουλιά!!!! Ἴσως αὐτό καί νά τούς δίνει λίγη χαρά καί αἰσιοδοξία πού τόσο ἔχουν ἀνάγκη.

Στίς φυλακές τῆς Βηθλεέμ ὑπάρχει αὐστηρός ἔλεγχος. Ὑπάρχουν παντοῦ, σέ ὅλα τα σημεῖα, κάμερες καί πάρα πολλοί ἀστυνομικοί. Ἀφοῦ μπήκαμε μέσα στίς φυλακές, μετά τίς ἀπαραίτητες διαδικασίες, μᾶς ὁδήγησαν στό γραφεῖο τοῦ Διευθυντοῦ τῶν Φυλακῶν. Ὁ Διευθυντής, ἕνα νεαρό σέ ἡλικία παλικάρι, εὐγενέστατο, μᾶς καλοδέχτηκε. Μᾶς εἶπε ὅτι ἔχει μόνον ἕνα μήνα στή θέση τοῦ Διευθυντοῦ τῶν φυλακῶν τῆς Βηθλεέμ καί ὅτι πιό πρίν ἦταν στίς φυλακές τῆς Ραμάλλας. Καθίσαμε καί συζητήσαμε μαζί του.

Μᾶς εἶπε ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἀπό τόν κανονισμό τῶν φυλακῶν νά δοῦμε καί νά μιλήσουμε μέ τούς κρατουμένους, παρά μόνον ἐάν γνωρίζουμε ὀνομαστικά κάποιον. Μᾶς στενοχώρησε αὐτό, γιατί θέλαμε νά δοῦμε ἀρκετούς, ἀλλά δέν μπορούσαμε νά κάνουμε καί διαφορετικά.

Ὁπότε κι ἐμεῖς περιοριστήκαμε στό νά ζητήσουμε νά δοῦμε ἕναν κρατούμενο πού μᾶς ἦταν γνωστός καί πού ἦταν μέσα στή φυλακή ἀπό τά Χριστούγεννα. Εἶναι 76-77 ἐτῶν καί εἶχε συλληφθεῖ μετά ἀπό κάποια παρεξήγηση πού εἶχε γίνει μέ τίς ἀρχές, σχετικά μέ τήν ἀγοραπωλησία κάποιου δικοῦ του χωραφιοῦ. Ἐνῶ περιμέναμε νά μᾶς φέρουν τόν κρατούμενο, μᾶς κέρασαν τσάι καί μᾶς μίλησαν γιά τή ζωή καί τίς συνθῆκες διαβίωσης τῶν φυλακῶν πού δέν εἶναι καί ὅ,τι καλύτερο. Λόγου χάριν, σέ κάθε θάλαμο στοιβάζονται μαζί ἀπό δέκα ἑπτά ἕως εἴκοσι πέντε κρατούμενοι, ἀνεξαιρέτως ἄν εἶναι Χριστιανοί ἤ Μουσουλμάνοι. Μαζί καί ἀπό ὅλες τίς ἡλικίες.

Κάποια στιγμή ἔφεραν κοντά μας καί τόν γνώριμό μας, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν ὥρα πού μᾶς εἶδε συνεχῶς ἔκλαιγε σάν μωρό παιδί. Δέν μποροῦσε, τοῦ ἦταν ἀδύνατο νά συγκρατήσει τά δάκρυά του. Ἦταν φανερά πολύ κουρασμένος, πολύ ἀδυνατισμένος ἀπό τήν στενοχώρια καί πολύ ταλαιπωρημένος ἀπό τήν θλίψη. Δέν μποροῦσε νά καταλάβει πῶς, ἀπό τήν θαλπωρή τῶν Χριστουγέννων καί τῆς οἰκογένειάς του, βρέθηκε μέσα στή φυλακή. Μᾶς εἶπε λίγα λόγια γιά τήν κατάστασή του καί γιά τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ μέσα στή φυλακή. Μά εἶπε πώς οἱ κρατούμενοι ἔχουν καλή ἀντιμετώπιση ἀπό τούς φρουρούς ἀστυνομικούς, ἀλλά τίποτε δέν συγκρίνεται καί οὔτε μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό ἀγαθό της ἐλευθερίας. Μᾶς μίλησε γιά τήν οἰκογένειά του, πώς ἔχει τρεῖς κόρες παντρεμένες καί δύο γιούς ἀπό τούς ὁποίους ὁ ἕνας εἶναι παντρεμένος καί ὁ ἄλλος πρόκειται νά παντρευτεῖ μετά τό Πάσχα.

Μιλούσαμε μαζί του, ἀλλά δέν μπορούσαμε νά ποῦμε καί πάρα πολλά ἀφοῦ ἦταν παρόντες ὁ Διευθυντής καί ἄλλοι ἀστυνομικοί. Ωστόσο, μιλώντας μαζί του -στό χρονικό διάστημα πού εἴχαμε στή διάθεσή μας- τόν ἐνισχύσαμε ὅσο μπορούσαμε ψυχικά, τοῦ δώσαμε κουράγιο καί θάρρος, τοῦ εἴπαμε νά κάνει -ὅσο μπορεῖ- ὑπομονή μέχρι νά γίνει ἡ δίκη του, ἡ ὁποία ἔχει ὁριστεῖ νά γίνει σέ 45 ἡμέρες καί πώς ἡ δικαιοσύνη θά ἀποφανθεῖ γιά τό σωστό καί τό δίκαιο καί ὁ Θεός θά βοηθήσει.

Εἶχε πλησιάσει πιά ἡ ὥρα γιά νά φύγουμε καί ἐκεῖνος δέν μποροῦσε νά μᾶς ἀποχωριστεῖ. Τέτοια ἦταν ἡ λαχτάρα του νά εἶναι κοντά μας καί νά μιλάει μαζί μας πού χωρίς νά τό καταλάβουμε οὔτε ἐμεῖς, οὔτε καί οἱ φρουροί, μιλώντας ἔφτασε μαζί μας σχεδόν μέχρι τήν ἐξωτερική πύλη τῶν φυλακῶν. Ἐκεῖ φυσικά τόν σταμάτησαν οἱ φρουροί καί τόν ἐπανέφεραν στό κελί του. Ἀλλά οὔτε καί αὐτοί, οὔτε καί ἐμεῖς δέν καταλάβαμε πῶς συνέβη αὐτό τό γεγονός.

Φύγαμε ἀπό τίς φυλακές μέ ἀναμικτα συναισθήματα συγκίνησης καί λύπης. Ἀλήθεια, λέγαμε φεύγοντας, πόσο ἀνεκτίμητο ἀγαθό ἐκ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί πόσο στίς ἡμέρες μας καταπατεῖται αὐτό τό πολύτιμο ἀγαθό, μέ ἀποτέλεσμα νά γινόμαστε σκλάβοι εἴτε τῶν παθῶν μας, εἴτε τῆς ἁμαρτίας, εἴτε ἄλλων.

Εἶναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, ψυχική ὠφέλεια νά πάει κανείς μέχρι τίς φυλακές ὡς ἐπισκέπτης, γιά νά ἐκτιμήσει πολλά ἀπό τά ἀγαθά πού ἁπλόχερά μας χαρίζει ὁ δωρεοδότης Κύριός μας καί Θεός μας καί ἐμεῖς εἴτε δέν κάνουμε σωστή χρήση αὐτῶν, εἴτε δέν μποροῦμε νά ἀναγνωρίσουμε καί νά ἐκτιμήσουμε τήν ἀξία τους.

Νά μήν ἀξιώνει ὁ Χριστός μας κανέναν μας νά βλέπει τή ζωή μέσα ἀπό τά κάγκελα καί τό δεσμωτήριο, μέσα ἀπό τά μικρά παράθυρα καί τίς ἀσφαλισμένες πόρτες τῶν ὑγρῶν κρατητηρίων. Εἴθε νά μᾶς δίνει φώτιση γιά νά κάνουμε τό καλό καί εἴθε νά ἐνδυναμώνει ὅλους ἐν γένει τούς ἐν αἰχμαλωσίᾳ ἀδελφούς μας ὅλων τῶν χρωμάτων, ὅλων τῶν ἐθνῶν, ὅλων τῶν δογμάτων καί τῶν θρησκειῶν.

 Ἀμήν.

Συγγραφεύς: Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, ἐν Μπέτ Σαχούρ, περιοχή Βηθλεέμ