ΜΗΝΥΜΑ & ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΛΛΗΣ κ. ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ. - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2013, μετά τόν Ἑσπερινόν, εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης, ἔλαβε χώραν κατά τήν τυπικήν διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό Μήνυμα τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Μετά τάς ὑπογραφάς τῶν Συνοδικῶν μελῶν εἰς τό Ὑπόμνημα καί τήν ἀναγγελίαν ὑπό τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Ὑπομνήματος τῆς ἐκλογῆς, προσῆλθε, τῇ συνοδείᾳ δύο νυμφαγωγῶν, ὁ θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος.

Οὗτος ἔβαλε «Εὐλογητός» καί ἐθυμίασε καί ἀνέπεμψε δέησιν καί ἐποίησεν ἀπόλυσιν. Πρό τοῦ «Δι’εὐχῶν» ἀνεκοινώθη αὐτῷ τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, ὅπερ οὗτος ἀπεδέχθη. Τούτου γενομένου, ἠκολούθησεν ἡ ἐν πομπῇ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος προσεφώνησε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

Εὐχαριστῶ τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ ὁποῖος μοῦ ἒδωσε μεγάλην εὐλογίαν νά ζήσω αὐτήν τήν μοναδικήν στιγμήν εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ὃπου ἐτελέσθη κατόπιν προτροπῆς τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος τό Μέγα Μήνυμα τῆς χειροτονίας μου αὒριον εἰς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Πέλλης.

Τό Πνεῦμα τό Ἃγιον καθωδήγησε τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καί μέχρι σήμερα καί συμφώνως μέ τά ἀδιάψευστα λόγια τοῦ Θείου Δομήτορος αὐτῆς θά τήν καθοδηγῇ ἓως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Τό Ἃγιον Πνεῦμα πάντα ἐνεργεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐνισχύει μέ τήν ἀδιάκοπον διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων.

Εἶναι ἀδιάψευστος μαρτυρία ὃτι ὁ Θεός μένει μαζί μας καί δέν ἀφήνει τήν Ἐκκλησίαν παρά τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν τῶν μελῶν της. Προγεύομαι λοιπόν τήν χαράν τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι καί χαρά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς μας Ἀδελφότητος καί τοῦ ποιμνίου μας καί συγκλονίζομαι, διότι ἑτοιμάζομαι νά δεχθῶ αὐτήν τήν χάριν, ὃταν θά ἐναποθέσητε αὒριον τάς χεῖράς Σας μετά τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων εἰς τήν κεφαλήν μου διά τήν χειροτονίαν μου.

Μέ αὐτάς τάς ταπεινάς σκέψεις ἐπιθυμῶ, ὃπως ἐκφράσω ἰδιαιτέρως πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί τά τίμια μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τάς θερμάς καί εἰλικρινεῖς μου εὐχαριστίας διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐδείξατε πρός τήν ταπεινότητά μου, διά τῆς ἐκλογῆς μου εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης πάντα τά μέλη τῆς Ἀδελφότητός μας καί τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ.

Ὑψώνων τό ποτήριον εὒχομαι εἰς τήν Ὑμετέραν προσκυνητήν μου Μακαριότητα μακράν καί εὐκλεᾶ Πατριαρχίαν πρός δόξαν Θεοῦ, αἲγλην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ ποιμνίου καί τῆς Ἀδελφότητος.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν».

ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Πέλλης

κ. Φιλούμενε,

Εἰς τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν, τήν ὡς ἐκ τῶν προαγωγῶν διαχεομένην κατά τάς ἡμέρας αὐτάς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καί τήν Γεραράν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μετέχει σήμερον ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία.

Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐν προσφάτῳ Συνεδρίᾳ αὐτῆς, ἀποβλέπουσα εἰς τήν στερέωσιν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐνεργικωτέραν καί ζωτικωτέραν ποιμαντικήν ἀποστολήν αὐτῆς, ἐξέλεξε εἰς τό ἀρχιερατικόν ἀξίωμα τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν καί ἀνέθεσεν αὐτῇ τήν ποιμαντικήν Ἀρχιερατικήν Ἐπιτροπείαν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς την Βόρειον Ἰορδανίαν.

Διά τήν ἐκλογήν ταύτην ἐλήφθη ὑπ’ ὄψιν τό ἧθος τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας, ἡ Θεολογική παιδεία αὐτῆς, ἡ προετοιμασία αὐτῆς εἰς τό ἁγιώνυμον Ὄρος καί ἡ ἐν ὑπακοῇ καί ἀφοσιώσει διακονία αὐτῆς, εἰς ὅσα διακονήματα ἀνετέθησαν αὐτῇ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν τῷ πνεύματι τῆς διπλῆς χαρᾶς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς προσωπικῆς Ὑμῶν τοιαύτης, καλεῖσθε, ὅπως λάβητε αὔριον τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα καί ἐνεργοποιήσητε αὐτό θεοφιλῶς πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν».

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος ἠσπάσθη τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, προσφέρων ἑκάστῳ μπομπονιέραν. Ἐν συνεχείᾳ προσῆλθον πάντες οἱ τιμήσαντες τόν ἐψηφισμένον διά τῆς παρουσίας αὐτῶν εἰς τό Μήνυμα καί συνεχάρησαν αὐτόν, ἐν ᾧ οὗτος προσέφερεν ἑκάστῳ μπομπονιέραν.

Β’ . ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 4^ης/17^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς Θείαν Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Τῆς Θείας Λειτουργίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν, κατά τό τέλος τοῦ Ὄρθρου τῶν δηλώσεων τοῦ ἐψηφισμένου κατά τήν ἐν τῷ Ἀρχιερατικῷ Τυπικήν διάταξιν περί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐτοῦ, ἔλαβε χώραν, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ Πατριαρχικήν Φήμην, ἡ προσφώνησις τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου πρός τόν ἐψηφισμένον, ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Πέλλης

κ. Φιλούμενε,

Ὄντως ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ. Ἐν τῇ ἀπείρῳ καί πανσόφῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ ἐρρύσατο ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου καί ἠλευθέρωσε ἡμᾶς ἐν τῷ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσαντι καί ἐπί τοῦ Ἁγίου Τόπου τούτου σαρκί Σταυρωθέντι καί τριημέρῳ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι Μονογενεῖ Υἱῷ Αὐτοῦ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ.

Ἰδού, καί ἡμεῖς σήμερον, ἱστάμενοι ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τούτῳ, ὁ ὁποῖος κατέστη μάρτυς μαρτυρίου φρικτοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ, Σταυροῦ δηλονότι καί Ἀναστάσεως, καθιστάμεθα μάρτυρες ἄλλου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς προεκτάσεως τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ Πατριαρχικῇ καί Πολυαρχιερατικῇ Λειτουργίᾳ ταύτῃ καί τῇ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίᾳ τῆς Ὑμετέρας Θεοφιλίας.

Διά τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως ταύτης καί τῆς χειροτονίας οἰκοδομεῖται τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτως ὁ Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας.

Τό κεκλημένον καί τιμώμενον πρόσωπον εἰς τό μυστήριον τοῦτο εἶναι ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία. Εἰς αὐτήν ἐμπιστεύεται σήμερον τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἐνεργοῦσα συμφώνως πρός τήν ρῆσιν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου ὅτι: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28).

Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διέκρινε καί ἐξετίμησε εἰς τό πρόσωπον τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας τό γεγονός ὅτι αὕτη, προερχομένη ἐκ τῆς πόλεως Φχές τοῦ φιλτάτου Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἐγκατέλειψεν ἐγκόσμιον σταδιοδρομίαν καί ἐπέλεξε καί ἐσπούδασε τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας εἰς τό Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, ἀκολούθως δέ ἐμόνασε εἰς τό ἁγιώνυμον Ὅρος τοῦ Ἄθω, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου, ὑπό τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου καί Ὁσιολογιωτάτου πατρός Γεωργίου Καψάνη, μετά ταῦτα δέ προσκληθεῖσα, ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα καί ὑπηρέτησε ἐν ὑπακοῇ καί ἀφοσιώσει ἀδιακρίτῳ εἰς ὅσα διακονήματα ἀνετέθησαν αὐτῇ, προσφάτως δέ μάλιστα ὡς ἡγούμενος τῆς ἐν Μπιρζέτ Ἑλληνορθοδόξου – Rum Orthodox ἡμῶν Κοινότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἀνέπτυξε ἀξιόλογον ὄντως ποιμαντικόν, κοινωνικόν καί ἐκπαιδευτικόν ἔργον.

Ἐκτιμῶσα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τό ἧθος καί τά προσόντα αὐτῆς πέραν τῆς ἐκλογῆς εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, ἐνεπιστεύθη αὐτῇ καί τήν Ἐπισκοπικήν Ἐπιτροπικήν διαποίμανσιν τῶν Κοινοτήτων τοῦ Πατριαρχείου εἰς βόρειον Ἰορδανίαν μέ ἔδραν τήν ἱστορικήν πόλιν Ἴρμπετ, ἐναποθέτουσα χρηστάς ἐλπίδας δι’ ἔργον ἐν αὐταῖς πνευματικῆς οἰκοδομῆς, ἀναγεννήσεως καί ἀνανεώσεως.

Εὐχαριστῶν, ὅθεν, τόν Πανάγαθον Θεόν, ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Πέλλης κ. Φιλούμενε, δι’ ὅσα ἀγαθά πλουσίως ἐχάρισέ σοι, πρόσελθε εἰς τό Ἱερόν καί Ἅγιον Βῆμα καί ἐναπόθεσον ἑαυτόν εἰς τήν ἀνείκαστον εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ καί παρακάλεσον Αὐτόν, ὅπως συγχωρήσῃ σοι πᾶσαν ἁμαρτίαν, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν Ἱερωτάτων Ἀρχιερέων συλλειτουργῶν Ἡμῖν σκηνώσῃ ἐπί σέ τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ἀναδείξῃ σε σκεῦος ἐκλογῆς, ἐκτελοῦν καί διακονοῦν τό θέλημα καί τάς ἐντολάς Αὐτοῦ εἰς τό ἀνατεθέν σοι Ἐπιτροπικῶς ποίμνιον καί εἰς πάντα ζητοῦντα πληροφορηθῆναι περί τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἔχων πάντοτε εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν σου τούς λόγους τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ὅτι: «δεῖ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον…ἀλλά φιλόξενον φιλάγαθον σώφρονα δίκαιον ὅσιον ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν» (Τίτ. 1, 7-9).

Καί ἡ ἀντιφώνησις τοῦ ἐψηφισμένου ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

Ἐν πρώτοις δοξολογῶ τό ὂνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς εἰς αὐτόν τοῦτον τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἡμέραν ταύτην, τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας, ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, διά νά ἀναδειχθῶ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Συνήλθομεν σήμερον, διά νά βιώσωμεν, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, μίαν ἂλλην Πεντηκοστήν, ὡς ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν κατῆλθεν τό Πνεῦμα τό Ἃγιον ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης κατά τό ὁποῖον, ἡ θεία Χάρις θά κατέλθῃ ἐπ’ ἐμέ μέ τήν συνεργίαν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων καί θά μέ ἀναδείξῃ Ἀρχιερέα Μυστηρίων Θεοῦ.

Εἶναι ἀσύλληπτον μέ τόν νοῦν τό γεγονός τοῦτο, τό ὁποῖον τελεῖται δι’ ἐμέ καί ἡ βαρυτάτη εὐθύνη του εἶναι πέραν τῶν φυσικῶν μου δυνάμεων, ὃμως ἀντλῶ θάρρος ἀπό τό ἀναστάσιμον τροπάριον, «ὃπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Κατ’ αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν, ὁ Θεός, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰσέρχεται εἰς τόν ἂνθρωπον, θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί ἀναπληρώνει τά ἐλλείποντά του, κατά τόν ἲδιον τρόπον κατά τόν ὁποῖον ἀνέδειξεν τούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀπό ἀγραμμάτους ἁλιεῖς, εἰς ἁλιεῖς ἀνθρώπων, διά νά δείξῃ τήν δύναμιν τῆς θείας Του Χάριτος καί νά τούς ἑτοιμάσῃ διά τό ἒργον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἀπό μικρᾶς ἡλικίας αἰσθανόμουν ἀγάπην καί θαυμασμόν διά τήν Ἐκκλησίαν καί τά τελούμενα εἰς Αὐτήν, ἀλλά ὃταν ἐνηλικιώθην καί ἐνεβάθυνα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ἀντελήφθην ὃτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ Χριστιανός μακρυά ἀπό τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Μέ ὃλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μου ἀνεζήτουν τρόπον νά ἐργασθῶ εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ πίστις μέ ὢθησε πρός τήν ἰδέαν τοῦ μοναχισμοῦ. Ἀπό τότε προσπαθοῦσα νά ζῶ, ὡς μοναχός μέσα εἰς τόν κόσμον. Ὁ πόθος μου νά σπουδάσω θεολογίαν, ἦτο, διά νά ἐμβαθύνω περισσότερον εἰς τό νόημα τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Τήν πραγματοποίησιν τῆς ἐπιθυμίας μου αὐτῆς ἀνέμενον δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια, κατά τήν διάρκειαν τῶν ὁποίων ἀντιμετώπισα πολλάς καί ποικίλας δυσκολίας καί πολλάς θύρας τάς ὁποίας ἒκρουσα τάς εὗρον κλειστάς, ὡς γνωρίζει ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ἀλλά ἐπέμενα, διότι μόνον εἰς τόν μοναχισμόν, ἒβλεπα τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ πνευματικοῦ μου ἀγῶνος, ἐνισχυόμενος ἀπό τά λόγια τοῦ Κυρίου λέγοντος «διά τῆς ὑπομονῆς ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Ὁ Κύριος πράγματι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ὑπομονήν μου, μέ ἐλέησε καί μέ ἠξίωσεν τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, γεγονός, τό ὁποῖον ἀπετέλεσεν σταθμόν ζωῆς. Ὃταν ἐκάρην ἐκεῖ μοναχός, δέν εἶχα σκεφθῆ ὃτι ὁ Θεός θά μέ ἠξίωνε νά εἰσέλθω εἰς τήν Ἱερωσύνην καί νά γίνω λειτουργός τῶν μυστηρίων Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγιωτάτην Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, τήν Μητέρα μου Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων.

Καί ἰδού σήμερον, καταξιοῦμαι νά ἀνέρχωμαι τήν βαθμίδα τῆς Ἀρχιερωσύνης. Θαυμαστά καί ἐξαίσια ζῶ, πράγματι, «ὃτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἃγιον τό ὂνομα Αὐτοῦ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν του, «ὃστις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἒργου ἐπιθυμεῖ». Ὂντως Μακαριώτατε, ἡ Ἀρχιερωσύνη εἶναι ἡ ἀνωτέρα βαθμίς τῆς Ἱερωσύνης, ἐφ’ ὃσον ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται νά ἀκολουθήσῃ τόν Κύριον καί Διδάσκαλον ἡμῶν, τόν Ἰησοῦ Χριστόν, τόν Μέγαν Ἀρχιερέα καί νά ἐπιτελέσῃ ἒργον εὐαγγελιστοῦ. Διά τοῦτο ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ. Τό μέγα ἀξίωμα τοῦτο, δέν εἶναι πρός καύχησιν τοῦ ἰδίου καί ἀνύψωσιν μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του, ἀλλά εἶναι εὐλογία Θεοῦ, τήν ὁποίαν λαμβάνει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ἁγιάζῃ τούς πιστούς. Εἶναι πολύτιμος παρακαταθήκη, τήν ὁποίαν πρέπει νά τηρῇ ἀκεραίαν ἐνώπιον Θεοῦ, μέ γνώμονα τήν ἀγάπην πρός πάντας, τήν συγχώρησιν, τήν εἰρήνην, διά νά ἑδραιοῦται τό κήρυγμα τῆς Πίστεως. Ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νά εἶναι βοηθός τῶν ἀδυνάτων, συμπαραστάτης τῶν πονεμένων καί τῶν ἀδικουμένων, ἰατρός τῶν ψυχικῶς πληγωμένων καί ἀσθενῶν καί ταῦτα πάντα νά ἐπιτελῇ μετά ταπεινώσεως καί μακροθυμίας, ἐφ’ ὃσον ὁ Κύριος εἶπε «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὃτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἀντιλαμβάνομαι σοβαρῶς ὃτι, ἐνώπιον ὑμῶν Μακαριώτατε, φέρω βαρεῖαν εὐθύνην ἐπί τῶν ὢμων μου, νά καθοδηγήσω τά λογικά πρόβατα εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας μέ τήν ἰδικήν Σας εὐλογίαν καί πνευματικήν καθοδήγησιν. Γνωρίζω ὃτι ὁ δρόμος τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς εἶναι δύσβατος καί πλήρης ἀκανθῶν καί ἐδῶ ἐφαρμόζεται τό παράδοξον, ὃτι ὁ μοναχός καί μάλιστα ὁ Ἀρχιερεύς, δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν του, ἀλλά διά τόν πλησίον καί τόν κόσμον ὁλόκληρον καί πρέπει νά θέτῃ τήν ψυχήν του ὑπέρ τῶν προβάτων, ὃτι δηλαδή ἒκανε ὁ ἲδιος ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐδίδαξε νά ἀναζητῶμεν τά πρόβατα τά ἀπολωλότα. Ὁ Ἐπίσκοπος ὑποχρεοῦται νά εἶναι στοργικός καί ἐπιεικής πρός πάντας, ὡς ὁ πατήρ τοῦ ἀσώτου. Ὃμως συναισθάνομαι ὃτι πάντα ταῦτα εἶναι ὑπέρ τάς δυνάμεις μου, ἀλλά ἒχω ἐμπιστοσύνην ὃτι δέν πράττω τι μέ τήν ἰδικήν μου δύναμιν ἀλλά, ὡς ἒλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πάντα ποιῶ ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ, (Α’Κορ. 3:6), ἐγώ φυτεύω καί ὁ Θεός αὐξάνει, ἀφήνω τό βάρος μου εἰς τόν Χριστόν, «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» καί ἐλπίζω εἰς τήν βοήθειάν του. Ὁ Χριστός εἶναι τό σύμβολον, ἡ δύναμις καί ἡ ἐλπίδα μου.

Ἡ Ἀρχιερωσύνη ἂλλωστε δέν εἶναι τῖτλος τιμῆς, ἀλλά εἰς αὐτήν ἐμπερικλείεται ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία, ὃπως λέγει ὁ ἃγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, «ὃπου ὁ Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί ἡ καθολική Ἐκκλησία». Ἡ Ἐκκλησία ἑπομένως, εἶναι ἡ συναγωγή τῶν πιστῶν, τό Σκάφος, εἰς τό ὁποῖον καταφεύγουν ὃλοι οἱ πιστοί, ἐντός τῆς ὁποίας ἀπεργάζονται τήν σωτηρίαν των καί εἶναι βέβαιοι ὃτι ἀκολουθοῦντες τά προστάγματά της, διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων της, θά ὁδηγηθοῦν ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας εἰς τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερίαν καί θά καταλήξουν εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τά κτίσματα καί οἱ λίθοι, ἀλλά οἱ ζῶντες λίθοι, οἱ πιστοί, διά τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε καί ἐσταυρώθη. Ὁπότε, ὁ Ἐπίσκοπος θά δώσῃ λόγον ἐνώπιον Θεοῦ τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως πρῶτον διά τό ποίμνιόν του, τί ἒπραξεν δι’ αὐτό καί κατόπιν θά δώσῃ λόγον διά τά ἲδια πλημμελήματα. Δι’ αὐτό, αἰσθανόμενος τήν βαρυτάτην εὐθύνην ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας καί Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ἐξαιτοῦμαι τήν προσευχήν Σας δι’ ἐμέ, νά ἒχω φόβον Θεοῦ, «Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», διά νά ἀκούσω κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως, «εὖ δοῦλε ἀγαθέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω». Τοῦτο ζητῶ, διότι πιστεύω ὃτι ἡ προσευχή ἒχει μεγάλη δύναμιν καί ὃπως ἡ φωτιά λιώνει τό σίδερον, ὁμοίως καί ἡ προσευχή μαλακώνει τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου καί φέρει αὐτόν ἐγγύτερον πρός τόν Θεόν καί πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του.

Διά τοῦτο, Μακαριώτατε καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐχαριστῶ θερμῶς διά τήν ἐμπιστοσύνην καί ἀγάπην, τήν ὁποίαν μοῦ ἐδείξατε, ἀπό τήν στιγμήν τῆς ἀφίξεώς μου ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, ὃταν μέ ἐκαλέσατε νά εἰσέλθω εἰς τάς τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ὃλως ἰδιαιτέρως, μέ περιεβάλετε μέ πατρικήν ἀγάπην, μέ ἐστηρίξατε παντοιοτρόπως, μέ ἐκαθοδηγήσατε εἰς πολλάς περιπτώσεις καί μέ ἐτιμήσατε μέ τόν διορισμόν τοῦ εἰσηγητοῦ, μέ τήν ἀπόφασίν Σας νά χειροτονηθῶ Διάκονος καί Πρεσβύτερος, μέ ἐδιωρίσατε μέλος τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί σήμερον, ἡ Πατρική σας ἀγάπη καί Πατριαρχική εὒνοια, μέ ἀναβιβάζει εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί μέ καθιστᾶ Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Ἡ γλῶσσά μου ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνην καί τάς εὐχαριστίας μου καί νά περιγράψῃ τά αἰσθήματά μου πρός Ὑμᾶς καί τήν Ἀδελφότητα καί ἐφ’ ὃσον τά λόγια δέν μποροῦν νά περιγράψουν αὐτό, τό ὁποῖον αἰσθάνομαι, ὑπόσχομαι ὃτι θά τό ἐκφράσουν τά ἒργα μου. Σᾶς διαβεβαιῶ ὃτι θά παραμείνω ὑπάκουος καί ταπεινός, ὃπως μέ ἐγνωρίσατε Ὑμεῖς καί οἱ πατέρες, ζηλωτής τῶν παραδόσεων καί ὑπερασπιστής τῶν προνομίων καί τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τάς εὐχαριστίας μου πρός ὃσους παρόντας καί ἀπόντας μέ ἐστήριξαν, διά νά φθάσω εἰς αὐτήν τήν ἡμέραν, νά εὐχαριστήσω τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια μου, τούς συγγενεῖς καί τά ἀγαπητά μου πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐδέχθησαν τήν ἀπόφασίν μου καί μέ ἐστήριξαν καί μέ ἒμαθαν νά σέβωμαι τάς ἀξίας τῆς ζωῆς καί κάθε ἂνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ.

Ἰδιαιτέρας εὐχαριστίας καί τόν βαθύτατον σεβασμόν μου ὀφείλω πρός τόν στοργικόν Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Καψάνην, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, ὁ ὁποῖος μέ ἀγκάλιασε ἀπό τήν πρώτην στιγμήν μέ ἀγάπην, μέ ἐστήριξε καί μέ ἐβοήθησε εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς καί μέ ἔκειρε Μοναχόν, μέ τό ὂνομα τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Φιλουμένου, τάς πρεσβείας τοῦ ὁποίου καί ἐπικαλοῦμαι τήν στιγμήν ταύτην. Εὐχαριστῶ ὃσους συνετέλεσαν, ὣστε νά σπουδάσω τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί ὃσους κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν μέ περιέβαλον μέ τήν ἀγάπην των, ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν ὡς λύχνος εἰς τό σκότος τῶν δυσκολιῶν μου. Εὐχαριστῶ τούς ἐνορίτας τοῦ Μπίρ Ζέϊτ, μετά τῶν ὁποίων συνεδέθην πνευματικῶς καί οἱ ὁποῖοι παρίστανται εἰς τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς μου, ὡς ἐπίσης εὐχαριστῶ καί πάντας ὃσοι μέ ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας των τήν ἡμέραν ταύτην καί παρακαλῶ, ὃπως προσεύχωνται, ἳνα ὁ Κύριος, μέ στηρίζῃ καί μέ καθοδηγῇ πρός ἐπιτυχίαν τῆς ποιμαντικῆς μου ἀποστολῆς.

Καί νῦν Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, προσέρχομαι μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ, κλίνω γόνυ ψυχῆς καί σώματος πρό τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ἀναμένων τήν διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων Ὑμῶν χειρῶν καί τῶν ἂλλων Ἀρχιερέων, κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἳνα μέ καταστήσῃ ἂξιον Ἀρχιερέα, τίμιον Οἰκονόμον τῶν Μυστηρίων Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν».

Μετά τήν ἐκφώνησιν τῶν προσφωνήσεων ὁ ἐψηφισμένος προσηνέχθη ὑπό δύο Ἀρχιμανδριτῶν καί παρεδόθη εἰς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ «κέλευσον, κελεύσατε…» προσήνεγκον αὐτόν τῷ Μακαριωτάτῳ καί περιήγαγον αὐτόν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης ψάλλοντες τά τροπάρια: «Ἅγιοι Μάρτυρες…, Ἡσαΐα, χόρευε…, Δόξα Σοι, Χριστέ ὁ Θεός».

Μετά ταῦτα, ὁ ἐψηφισμένος ἔκλινε τά γόνατα πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί ἐπέθεσεν τάς δύο χεῖρας ἐπ’αὐτῆς καί ὁ Μακαριώτατος ἀνεφώνησε «ψήφῳ καί δοκιμασίᾳ τῶν Πανιερωτάτων Ἀρχιερέων καί Ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν, ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντα τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται…».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τάς εὐχάς τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀρχιερέως, ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό «Κύριε ἐλέησον» χαμηλοφώνως ἐκ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ. Τῶν εὐχῶν ἀναγνωσθεισῶν, ὁ Μακαριώτατος ἤρξατο ἀναφωνεῖν τό «ἄξιος» εἰς ἕκαστον τῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων τῶν ἐπιδιδομένων αὐτῷ, τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐπευφημοῦντος «ἄξιος, ἄξιος». Μετά τά ἐκφωνηθέντα τοῦ «ἄξιος», ὁ Μακαριώτατος ἐπαρουσίασεν αὐτόν ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης λέγων: «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις της δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου…».

Τῆς χειροτονίας τελεσθείσης, ἐσυνεχίσθη κατά τήν τάξιν ἡ Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου, τιμῆς ἕνεκεν, τοῦ χειροτονηθέντος τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τῷ χειροτονηθέντι τήν ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων «Λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει, ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἠσπάζοντο τήν χεῖρα αὐτοῦ καί συνεχάρησαν αὐτόν.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐν συνεχείᾳ, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα. Ἐνταῦθα ὁ χειροτονηθείς προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ὑπό τό πλῆθος τῶν θαυμασίων τελεσθέντων καί εὐλογημένων βιωμάτων τῆς σημερινῆς χειροτονίας μου, ἡ ψυχή μου πλημμυρισμένη ἀπό εὐγνωμοσύνην εἰς τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, ἀναφωνεῖ «Ἂισω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καί ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου», (Ψαλμ.12,6), ὃτι «ἐπλεόνασας ἐπ’ ἐμέ τήν μεγαλωσύνην σου», (Ψαλμ.70,21).

Εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐδέχθην πρό ὀλίγου διά τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης Μυστήριον! Ἀναλογίζομαι καί πάλιν ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος δέν εἶναι μόνον ἱερατικός βαθμός, ἀλλά δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνήτης τοῦ σκάφους αὐτῆς, καθοδηγητής τοῦ ποιμνίου. Μετά τῶν εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, πορεύομαι εἰς τήν βόρειον Ἰορδανίαν, διά νά σπείρω τόν Λόγον τῆς ἀληθείας καί τῆς συγχωρήσεως, νά μεταφέρω τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Χριστῷ εἰρήνης πρός τούς ἐκεῖ πιστούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἰς τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος Ὑμῶν ὑπέρ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πρέπει νά ἒχῃ ἐστραμμένην καρδίαν καί πνεῦμα πρός τόν πατέρα καί Πατριάρχην του. Ἐπικαλοῦμαι, λοιπόν, τάς προσευχάς καί τήν συμπαράστασιν Ὑμῶν, προκειμένου ἳνα ἐπιτύχω εἰς τήν ἀποστολήν μου αὐτήν.

Εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀγάπην αὐτῆς, τούς ἀδελφούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς καί τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τούς συνελθόντας, ἳνα συμπροσευχηθῶσι κατά τήν ἱεράν ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου, τούς δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀπόντας πατέρας καί φίλους, τόν ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος, τόν Πρόξενον τῆς Κύπρου καί διά μίαν εἰσέτι φοράν διαβεβαιῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀφοσίωσίν μου εἰς αὐτήν, τήν τελείαν ὑπακοήν μου εἰς τάς ἐντολάς τῆς Ἐκκλησίας διά τό καλόν τοῦ ποιμνίου καί ὑπόσχομαι νά εἶμαι σύνδεσμος τοῦ ποιμνίου μετά τῆς Πνευματικῆς Ἀρχῆς τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, διά τήν κατά Χριστόν πρόοδον ἡμῶν.

Εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί πάντων ὑμῶν».

Ἐν τέλει προσηνέχθη τό κέρασμα καί ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς συνεχάρησαν τῷ χειροτονηθέντι , ὡς καί πάντες οἱ τιμήσαντες αὐτόν ἀσπαζόμενοι τήν χεῖραν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/4m167mSLI9s

httpv://youtu.be/ueY_QL-i4JA

ngg_shortcode_0_placeholder