ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2006

Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν

τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος

ἐγνώρισεν ἡμῖν. (Λουκ 2, 15 ).

Ἄν ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καί ἡ πλάσις τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ πάλαι κατ᾿ ἀρχάς ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχήν τῆς φανερώσεως τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, ἡ ἀνακαίνισις τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων διά τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς ἀποτελεῖ τήν ἀποκορύφωσιν τῆς θείας ταύτης ἀγάπης.

Ἐπί τά τέλη τῶν αἰώνων ἐξ ἄκρας ἀγάπης κινούμενος ὁ Θεός Πατήρ πρός τό πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ καί μή ὑποφέρων βλέπειν αὐτό ὑπό τοῦ διαβόλου τυραννούμενον, ἀποκαλύπτεται οὐχί πλέον ἐν τύποις καί συμβόλοις, ἀλλά ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ ὁμοιοῦται ἄνευ φυρμοῦ ἤ τροπῆς τῷ πλάσματι Αὐτοῦ. Γίνεται ἄνθρωπος, ἐνανθρωπεῖ. Σαρκοῦται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Κατέρχεται ἐκ τῶν οὐρανῶν εἰς τήν γῆν, ἵνα τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν ἀναβιβάσῃ.

Τό παράδοξον ὄντως καί μέγα τοῦτο μυστήριον, τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐνανθρωπήσεως, διά τοῦ ἀγγέλου εἰς Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας εὐαγγελισθέν, μυστικῶς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων ἐν τοῖς σπλάγχνοις τῆς ἀχράντου Παρθένου τελεῖται, ἐν τόκῳ υἱοῦ πρωτοτόκου τελειοῦται καί εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου τοῖς ἀνθρώποις φανεροῦται.

Εἰς αὐτήν ταύτην τήν Βηθλεέμ, τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα (Μιχ. 5, 1) καί εἰς αὐτό τοῦτο τό θεοδέγμον σπήλαιον, ἐν τῇ νυκτί ἐκείνῃ τῆς ἀπογραφῆς, διά τό μή εἶναι τόπος ἐν τῷ καταλύματι (Λουκ. 2, 7), μακράν τῶν ὀμμάτων τῶν ἰσχυρῶν Ἡρωδῶν τοῦ κόσμου, ἐνώπιον ὅμως τῶν ἁγνῶν ὀμμάτων τῆς Θεοτόκου καί Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος καί τῆς ἐκθάμβου σιωπώσης ἀλόγου κτίσεως, λαθών ἐτέχθη, ἐσπαργανώθη καί ἐν τῇ φάτνῃ ἀνεκλίθη (Λουκ. 2, 7) ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Εἰς τούς πρώτους τούτους καί ἐγγύς αὐτόπτας μάρτυρας προστίθενται καί ἄλλοι, ποιμένες οἱ ἀγραυλοῦντες, οἱ ἐκ τοῦ ὁμόρου αὐτῶν χωρίου ὑπό τῶν ἀγγέλων, τῶν ψαλλόντων ἐν οὐρανοῖς τό Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ (Λουκ. 2, 13-14), εἰς Βηθλεέμ ἀποστελλόμενοι, ἵνα ἴδωσι τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν αὐτοῖς (Λουκ. 2, 15). Οὐ μήν ἀλλά καί μάγοι σοφοί, Περσῶν βασιλεῖς (Ματθ. 2, 1), ἐξ ἀνατολῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι (Ματθ. 2, 2), προσερχόμενοι, τῷ βασιλεῖ προσπίπτουσι καί

τά δῶρα τῆς εὐσεβείας αὐτῶν αὐτῷ προσάγουσι, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν (Ματθ. 2, 9-11), ἀκολούθως δέ δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν χώραν αὐτῶν ἐπιστρέφουσι (Ματθ.2, 12), ἀφέντες τόν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μιαιφονοῦντα διά ματαίαν δόξαν ἐπ᾿ ἀθῴοις νηπίοις (Ματθ. 2, 16).

Ἐπί τοῦ γεγονότος τούτου τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως, ἀκολουθουμένου ὑπό τοῦ γεγονότος τοῦ σταυροῦ, τῆς ἀναστάσεως, τῆς ἀναλήψεως Αὐτοῦ καί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιφοιτήσεως, ἐθεμελιώθη ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία καί μάλιστα πρῶτον ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ταχθεῖσα νά διαλαλῇ τήν ἅπαξ παραδοθεῖσαν ἀλήθειαν εἰς αὐτούς τούτους τούς τόπους, ἐν οἷς ἐφανερώθη καί νά διαφυλάττῃ τούτους. Αὕτη μετά τῆς ἐν Αὐτῇ Ἀδελφότητος τῶν Σπουδαίων μοναχῶν εἰς ναούς ἀπερίττους ἀλλά καί μεγαλοπρεπεῖς, ὡς ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, πιστῶς κηρύττει τήν σωτήριον διά τόν ἄνθρωπον ἀποκαλυφθεῖσαν ἀλήθειαν καί ὀρθοδόξως τόν Θεόν λατρεύει.

Σήμερον δέ ἐν τοῖς χαλεποῖς τούτοις τῆς ἀνθρωπότητος καιροῖς, τῆς πνευματικῆς συγχύσεως, τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, τῆς βίας, τῆς αἱματοχυσίας, τοῦ πολέμου καί τῆς τρομοκρατίας, μαρτυρεῖ Χριστόν, τόν ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, τόν εἰσέτι ἐν σπαργάνοις ὄντα καί διωχθέντα, τόν ἀντιτάξαντα εἰρήνην εἰς τήν βίαν, ἀγάπην εἰς τό μῖσος, εὐεργεσίαν εἰς τήν ἀχαριστίαν, τόν προσενεγκόντα Ἑαυτόν ὡς θυσίαν καί τό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον, ἰασάμενον. Τοῦτον προβάλλει ὡς θεραπείαν διά τήν ἐπίλυσιν τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων. Ὡς τόν καθαιρέτην τοῦ μεσοτοίχου καί τοῦ φραγμοῦ, τοῦ χωρίζοντος οἰκογενείας καί πόλεις, ἔθνη καί λαούς. Ὡς τόν προστάτην τῶν πτωχῶν, τῶν ἀδικουμένων, τῶν ἐκμεταλλευομένων καί τῶν ἀνέργων. Ὡς τόν τροφοδότην τῶν πεινώντων καί τῶν ἐνδεῶν. Τό παράδειγμα Τούτου ἀκολουθοῦσα ὡς τό Σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία, θεραπεύει τάς πληγάς τοῦ λαοῦ αὐτῆς, ἀλλά καί παντός πληγέντος, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γλώσσης καί θρησκεύματος.

Τό χαρμόσυνον καί σωτήριον τοῦτο μήνυμα ἀπαγγέλλομεν παντί τῷ ὀρθοδόξῳ Ἡμῶν ποιμνίῳ, τῷ διαβιοῦντι εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἀλλαχοῦ μετά τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν εὐλογιῶν καί Πατρικῶν εὐχῶν, ὅπως ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν διαφυλάττῃ καί στερεοῖ αὐτό καί τόν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἑλληνισμόν ἐν τῇ ἑνότητι τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἐν ὑγιείᾳ καί ὁμονοίᾳ οἰκογενειακῇ, ἐν προόδῳ, εὐημερίᾳ καί εἰρήνῃ καί ἐν πλουσίᾳ παροχῇ πνευματικῶν καί ἐπιουσίων ἀγαθῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2006

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων