ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ’ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2009

Ἑορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τά Γενέθλια,

καί ἐπάραντες τόν νοῦν ἐπί Βηθλεέμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ,

καί κατίδωμεν τό ἐν Σπηλαίῳ μέγα μυστήριον.(Στιχ. Ἑσπερ. κδ΄Δεκ.).

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδίᾳ ὅμως κατά τάς πανεκλάμπρους ἑορτίους  ἡμέρας ταύτας, διακηρύσσει εἰς τά τέκνα αὐτῆς καί εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅλην τό μυστήριον, τό ὁποῖον ἀπό Θεοῦ ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτήν, τό μυστήριον τό ὁποῖον αὐτή βιώνει καί τό ὁποῖον πληροῖ αὐτήν. Διαλαλεῖ τήν ἀλήθειαν ἐκείνην, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς καί τήν πηγήν τῆς χαρᾶς αὐτῆς.

Τό μυστήριον τοῦτο εἶναι ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τό γεγονός δηλαδή ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον πάλαι κατ΄ ἀρχάς ἐκ τοῦ χοός κατ΄εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐθεράπευσε τά τραύματα αὐτοῦ, ἀνέπλασε καί ἀνεδημιούργησε αὐτόν, «ἐξαποστείλας τόν υἱόν  Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5) κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον.  Ὡς λέγει ὁ ἔγκριτος καί θεοφόρος πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀσυγχύτως προσέλαβε τό ἀνθρώπινον, ᾠκειώσατο τήν ἀνθρωπότητα, καταπεφοίτηκεν ἐθελοντής ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς», προκειμένου νά ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς ἐκ τῆς προσγενομένης ἡμῖν ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας φθορᾶς καί φέρῃ ἡμᾶς «εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).

Τό μυστήριον τοῦτο, ἐκκινοῦν ἀπό τοῦ οὐρανοῦ ἄνωθεν, διικνεῖται εἰς τήν γῆν κάτω. Ὡς ἀφορῶν καί στοχεῦον εἰς τόν ἄνθρωπον, καθιστᾷ τοῦτον συνεργόν καί συμμέτοχον. Παρθένος κόρη ἐκ Ναζαρέτ  συνεργεῖ,  συλλαμβάνουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, κυοφοροῦσα καί τίκτουσα ἐν Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τόν Χριστόν. Οὐδέ αὐτή ἡ ἄψυχος κτίσις οὔτε τῶν ἀλόγων ζώων ἡ φύσις ἀποκλείονται, ἀλλά ἡ γῆ καί μάλιστα αὐτή ἡ τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς Γεννήσεως ἀνηγέρθη, δέχεται καί φιλοξενεῖ εἰς τά σπλάγχνα αὐτῆς τόν τεχθέντα Βασιλέα, συμμετέχοντα εἰς ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα  ἡμέτερα πάθη, ἕως καί εἰς αὐτήν τήν  περιβολήν σπαργάνων καί ἀνάκλισιν ἐν φάτνῃ.

Μάγοι Περσῶν βασιλεῖς μακρόθεν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, προσέρχονται καί γονυπετεῖς προσκυνοῦν τό παιδίον (Ματθ. 2, 1-2), προσφέροντες χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν ὡς δῶρα τῆς εὐλαβείας αὐτῶν (Ματθ. 2, 11). Ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τήν ὅμορον τῆς Βηθλεέμ κώμην, ἀκούσαντες παρά τοῦ ἀγγέλου τό:  « Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην σφόδρα, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστιν χριστός κύριος» (Λουκ. 2, 11) καί τό «πλῆθος τῆς οὐρανίου στρατιᾶς αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 13-14), « διέρχονται ἕως Βηθλεέμ καί ἀνευρίσκουν τήν τε Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 15-17) «καί ὑποστρέφουν δοξάζοντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον καθώς ἐλαλήθη πρός αὐτούς» (Λουκ. 2, 20).

Τήν πρόσκλησιν ταύτην τῆς συμμετοχῆς καί συνεργίας εἰς τήν θείαν συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν οὐχί πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως ἀποδέχονται. Οἱ μάγοι καί οἱ ποιμένες προσέρχονται προσκυνοῦντες,  Ἡρώδης ὅμως ὁ βασιλεύς ἀκούσας περί τοῦ νεογενοῦς βασιλέως, ταράσσεται μαινόμενος, τεκταίνεται ἀνίερα καί κατασφάζει ἀθῷα νήπια (Ματθ. 2,16). Καταδιώκει Αὐτόν τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, ἀρνούμενος οἱανδήποτε βίαν καί ἐνεργῶν ὡς ἄνθρωπος μόνον, φεύγει εἰς Αἴγυπτον (Ματθ. 2,14). Ἔτι καί σήμερον ἄνθρωποι καταδιώκουν τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Αὐτοῦ, τῶν ἀδυνάτων, τῶν νηπίων, τῶν προσφύγων, τῶν πτωχῶν. Ἀνοικτίρμονες καί ἀνελεήμονες, ὡς ὁ Ἡρώδης, κηρύσσουν πολέμους μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην, προβαίνουν εἰς τρομοκρατικάς ἐνεργείας ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί τῆς θρησκείας μέ ἑκατόμβας ἀνθρωπίνων θυμάτων. Χωρίζουν καί ἀποκλείουν πόλεις ἀπ’ ἀλλήλων ὡς καί ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἀπό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ στάσις τῆς ἀποστασίας αὐτῆς ἐνίων ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι καί ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνισότητος εἰς τόν κόσμον.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρά ταῦτα, μετά πίστεως βαθείας καί ἐλπίδος βεβαίας διακηρύσσει ὅτι τῶν ὀλίγων τούτων « ἡ ἀπιστία δέν θά καταργήσῃ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ( Ρωμ. 3, 3). Συμπάσχει μετά τοῦ ἀνθρώπου διά τήν τραγικότητα καί τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί συμπαρίσταται αὐτῷ ποικιλοτρόπως ὡς στοργική πνευματική μήτηρ, κηρύττουσα σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, «ἀναπαύοντα πάντας τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» (Ματθ. 11, 28), οἱ ὁποῖοι προσέρχονται πρός Αὐτόν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων  τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ἡμῖν ποιμνίου, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί προτρέποντες αὐτά, ὅπως, διατηροῦντα τήν ἐλπίδα, ἐγκολπωθοῦν καί ἀκολουθοῦν Χριστόν Ἐνανθρωπήσαντα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοπατερικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνοντες πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ὅπως ὦσιν εἰρηνοποιοί καί ἐργάται δικαιοσύνης χάριν τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν καί  τῆς ἐν εὐημερίᾳ ἀγαθῶν ζωῆς αὐτῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2009.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων