ΛΟΓΟΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΕΙΣ ΜΠΕΤΖΑΛΛΑΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΝ. - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τετάρτη, 6η/19η Δεκεμβρίου 2011.

«Ποίοις μελῳδικοῖς ᾂσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην; τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον· τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην· τόν μέγαν προασπιστήν τε καί διδάσκαλον· τόν πάντας τούς κακοδόξους καταισχύνοντα·τόν ὀλετῆρα Ἀρείου καί θερμόν ἀντίμαχον· τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρύν, Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἀγάλλεται σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἐτησίῳ πανηγύρει τοῦ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ. Καί τοῦτο διότι ὁ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας ἐπίσκοπος ἀνεδείχθη μέγας προασπιστής καί ὑπέρμαχος, ἀλλά καί διδάσκαλος τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, δηλονότι τοῦ μυστηρίου τῆς Θεολογίας καί τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας. Νά διατί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, ἐκστατικός ὤν, διερωτᾶται λέγων: «Ποίοις μελῳδικοῖς ᾂσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην, τόν ἀντίπαλον τῆς ἀσεβείας καί τόν διδάσκαλον αὐτῆς (τῆς ἀσεβείας) Ἀρείου τοῦ Αἱρεσιάρχου».

Ὡς γνωστόν, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἅγιος Νικόλαος συμμετέσχε εἰς τάς ἐργασίας τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ συγκληθείσης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου τό 325. Ἡ Οἰκουμενική δέ αὕτη Σύνοδος Θεοπνεύστως διετύπωσε τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τῆς Θεολογίας. Διετύπωσε, μέ ἄλλα λόγια, τήν εἰς τόν ἕνα καί Τριαδικόν Θεόν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μελῳδικῶς κηρύσσει καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Ἑνίζεται ὁμοουσίῳ θελήματι, ἡ Τριάς μερίζεται, πάλιν προσωπικῶς ἀμερίστως, συντηροῦσα τό κράτος ἀεί, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί Πνεῦμα τό ζῶν, ὁ εἷς τρισυπόστατος Θεός, ὅν μεγαλύνομεν», (ᾨδή Θ’).

Τό μυστήριον τοῦτο τῆς εὐσεβείας τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ προσεπάθησε νά διαστρέψῃ καί παραποιήσῃ ὁ ἀρχηγέτης ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ὑγιαινούσης Χριστιανικῆς καί Ὀρθοδόξου ἡμῶν ἀκριβοῦς πίστεως, ὁ δαιμονόπληκτος Ἄρειος. Αἱ διάφοροι αἱρέσεις τῆς ὑγιοῦς Χριστιανικῆς πίστεως δέν διέστρεψαν μόνον τήν ὀρθήν πίστιν, ἀλλά διέστρεψαν τό ἀληθές καί γνήσιον ἦθος καί τόν ὀρθόν τρόπον ζωῆς τῶν Χριστιανῶν, δηλονότι τάς πατρικάς καί ἀποστολικάς παραδόσεις. «Ἀδελφοί», παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν», ( Β’ Θεσ. 2,15). Αὐτάς ἀκριβῶς τάς παραδόσεις καί διδασκαλίας ἐκράτησεν καί ἐφύλαξεν ἀκεραίας ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη κανών τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, δηλονότι ἀντίπαλος τῆς ἀσεβείας καί καταισχυντήρ τῶν κακοδόξων.

Ἐπεί δέ τά Χριστιανῶν ἦν πρεσβεύων καί τήν εὐσέβειαν κηρύττων ἐλευθέρᾳ φωνῇ, λέγει ὁ Συναξαριστής τοῦ Ἁγίου Νικολαόυ, συλλαμβάνεται ὑπό τῶν διωκτῶν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί πληγαῖς καί στρεβλώσεσι παρ’αὐτῶν ὑποβληθείς, τῇ εἰρκτῇ ἐναπορρίπτεται μετά καί ἄλλων Χριστιανῶν.

Μέ ἄλλα λόγια ὁ κανών τῆς πίστεως Νικόλαος ἐγένετο μιμητής τοῦ κηρύγματος καί τῶν διωγμῶν τοῦ Παύλου λεγοντος: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ», (Α’ Κορ. 4, 16), καί ἀλλαχοῦ: «πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται», (Β’ Τιμ. 3,12). Ναί, ἀδελφοί μου, ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζοῦν εὐσεβῶς, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ σχέσις μέ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, θά καταδιωχθοῦν. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ζῶμεν εἰς καιρούς χαλεπούς. Εἰς καιρούς, ὅπου ἐξέλιπεν ἡ ἀγάπη τοῦ Χρισοτῦ καί ἡ φιλαδελφία. «Καί αὕτη ἐστιν ἡ ἀγάπη», διδάσκει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἵνα περιπατῶμεν κατά τάς ἐντολάς αὐτοῦ [τοῦ Κυρίου], αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή, καθώς ἠκούσατε ἀπαρχῆς, ἵνα ἐν αὐτῇ περιπατεῖτε, ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. Οὗτος ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος», (Β’ Ἰωαν. 1,7). [Πρέπει νά βαδίζετε τόν δρόμον τῆς ἀγάπης καί νά μήν εἶσθε διεσπασμένοι, διότι ἀνεφάνησαν εἰς τόν κόσμον πολλοί πού διδάσκουν πλάνας καί πλανοῦν μέ αὐτάς τούς πιστούς. Οἱ πλάνοι αὐτοί δέν ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστόν ἐξακολουθεῖ ὡς Ἀρχιερεύς μας νά εἶναι εἰς τούς οὐρανούς μέ πραγματικήν σάρκα καί φύσιν ἀνθρωπίνην καί μέ αὐτήν πρόκειται νά ἔλθῃ ὡς Κριτής. Αὐτός, πού δέν ὁμολογεῖ τήν ἀλήθειαν αὐτήν, εἶναι ὁ κατεξοχήν ἀπατεών καί ὁ ἀντίχριστος].

Ἡ σήμερον ἐπιτελουμένη ἑόρτιος μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς διαμονῆς αὐτοῦ κατά τήν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους προσκυνηματικήν αὐτοῦ θεωρίαν μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι πρέπει νά πειπατῶμεν κατά τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «Ὅστις ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἐν σαρκί», (Β’ Ἰω. 1,7).

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἐνσάρκωσις καί ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς ὁμόρου ὑμῶν πόλεως τῆς Βηθλεέμ εἶναι τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας καί τῆς θείας Οἰκονομίας. Εἶναι τό θεῖον μυστήριον, ἐν ᾧ καί δι’ οὗ ὁμολογοῦμεν ὅτι «Θεός νοούμενος ὁ Χριστός εἰσβέβηκεν εἰς τήν οἰκουμένην μέρος κόσμου πεφηνώς ὡς ἄνθρωπος», (P.G. 76, 1177), καί ὅτι ὁ «Θεός κατακιρνᾶται τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τῷ ὕψει τοῦ Θεοῦ συναπαρτισθῇ τό ἀνθρώπινον», (P.G. 76, 1152), κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Ἡ ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς δουλείας καί τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου, τοῦ πατρός τοῦ ψεύδους καί τοῦ σκότους.

Ἐάν θέλομεν, ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάσωμεν τό μέγα τοῦτο γεγονός τῆς χαρᾶς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἕνας εἶναι ὁ τόπος καί ἕνας εἶναι ὁ τρόπος. Καί ὁ μέν τόπος εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ τρόπος ἡ διά τῆς καταλλήλου προετοιμασίας μας δι’ ἔργων ἀγάπης, φιλανθρωπίας καί μετανοίας συμμετοχή μας εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας καί τῆς θείας οἰκονομίας, τουτέστιν ἡ Ἐνσάρκωσις, ἡ Σταύρωσις καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται οἰκεῖον ἡμῖν διά τῆς προγεύσεως τῆς ἐντός τοῦ σπηλαίου τῶν καρδιῶν ἡμῶν ἀναγεννήσεως καί ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν, ἀγαπητοί μου: “Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, σκιρτήσωμεν ἑόρτια, καί χορεύσωμεν ἀγαλλόμενοι, τῇ ἐτησίῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός …ποιμένος καί διδασκάλου, τοῦ καλοῦ Ποιμένος, τοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντος, ὁμόζηλον Ποιμένα συνελθόντες εὐφημήσωμεν. Οἱ ἐν νόσοις τόν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τόν ρύστην, οἱ ἁμαρτωλοί τόν προστάτην, οἱ πένητες τόν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψει τήν παραμυθίαν, τόν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τόν κυβερνήτην, οἱ πάντες τόν πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντα, μέγιστον Ἱεράρχην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν: Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, σῶσον τήν ποίμνην σου ἀπό πᾶσαν ἐνέργειαν πλάνης καί μαγείας καί ἱκέτευσον τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τόν Υἱόν τῆς Παρθένου Μαρίας, ἵνα διά τῶν πρεσβειῶν αὐτῆς ἀξιωθῶμεν ἑορτᾶσαι τήν Γέννησιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν εἰρήνῃ καί δικαιοσύνῃ”. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ-(Μπετζάλλας),

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων