ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΣ ΑΜΠΕΛΙΝ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΝΕΟΥ ΙΕΡΕΩΣ.

Τό Σάββατον, 27^ην Ὀκτωβρίου /9^ην Νοεμβρίου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν πόλιν Ἀμπελίν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, εἰς τήν ὁποίαν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἀραβόφωνον Ἑλληνορθόδοξον (Rum Orthodox ) Κοινότητα, ἀριθμοῦσαν περί τά πέντε χιλιάδες μέλη καί ὑπαγομένην εἰς τήν ἱεράν Μητρόπολιν Πτολεμαΐδος, σημερινῆς Ἄκκρης.

Ἡ λειτουργία αὕτη ἔλαβε χώραν διά τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν καί συνεργασίαν τοῦ Μακαριωτάτου μετά τῶν πνευματικῶν Αὐτοῦ τέκνων καί διά τήν ἐγκατάστασιν τοῦ προσφάτως χειροτονηθέντος ἱερέως π. Σάββα Χάτζ ὡς συνεφημερίου τοῦ ἀπό ἐτῶν ὑπηρετοῦντος εἰς τήν Κοινότητα τῆς πόλεως Ἀμπελίν γηραιοῦ οἰκονόμου π. Σπυρίδωνος.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου προεξάρχοντος συνελειτούργησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱερώτατος Μητροπολίτης  Ναζαρέτ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος.

Τόν ἐγκατασταθέντα π. Σάββαν καί τό χριστεπώνυμον εὐσεβές ἐκκλησίασμα προσεφώνησεν εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 «Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος, κατεπολέμησας, ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον· πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων, ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης, διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου ἡ παγκόσμιος πανήγυρις ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει Abelin, ἔνθα καί ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συμμάρτυρος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

 Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ ἀναδειχθεῖσα μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, χαίρει καί ἀγάλλεται ἐπί τῇ ἐπιτελέσει τῆς ἑορτίου μνήμης τῶν ἁγίων συμμαρτύρων τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ γενομένων, Δημητρίου τοῦ Θεσσαλονικέως καί Νέστορος τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία οὐδέποτε ἔπαυσε διά μέσου τῆς δισχιλιετοῦς αὐτῆς φυσικῆς καί ἀδιακόπου παρουσίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ νά μνημονεύῃ Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, συμφώνως τῷ παραγγέλματι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγοντος: «Τέκνον Τιμόθεε… μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατά τό εὐαγγέλιόν μου. Ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται· διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου», ( Β’ Τιμ. 2,8-10).

 Μεταξύ δέ τῶν ἐκλεκτῶν, δηλονότι τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτυχον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μετά δόξης αἰωνίου, εἶναι καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἅγιος Δημήτριος, ὡς λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Πάθει τό πάθος μιμούμενος, τό ζωηφόρον Χριστοῦ, παρ’ αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν, τῶν θαυμάτων εἴληφας, Ἀθλοφόρε Δημήτριε καί διασῴζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλῶν κινδύνων αὐτούς ρυόμενος, ἔχων εὐάρεστον παρρησίαν ἔνδοξε, πρός τόν Χριστόν, ᾧ καί παρίστασαι δόξης πληρούμενος».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πληρότητα τῆς δόξης, τουτέστιν τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τήν ὁποίαν μᾶς ἐξασφαλίζει ἡ μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κοινωνία, καλούμεθα νά ἐπιτύχωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, οὐχί δέ κατ’ ἀνάγκην τό τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος, ὡς τοῦτο ἔπραξε ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ἀλλά τό πάθος τοῦ μαρτυρίου τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν συνειδήσεως.

 «Τοῦτο γὰρ χάρις», λέγει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, «εἰ διὰ συνείδησιν Θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας, πάσχων ἀδίκως· ποῖον γὰρ κλέος, εἰ ἁμαρτάνοντες καὶ κολαφιζόμενοι ὑπομενεῖτε; ἀλλ’ εἰ ἀγαθοποιοῦντες καὶ πάσχοντες ὑπομενεῖτε, τοῦτο χάρις παρὰ Θεῷ», (Α’ Πέτρ. 2, 19-20).

 Ἐξ ἄλλου, ἴδιον γνώρισμα τῆς συνειδήσεως τοῦ Χριστιανοῦ, τοῦ ὄντος μέλους τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θυσιαστική τοῦ σταυροῦ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐντέλλεται ἡμῖν λέγων: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 15,17). Ὁ δέ σοφός Παῦλος λέγει: «καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου, ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν», (Α’ Κορ. 13, 3-5).

Τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τήν ἀγάπην ἡ ὁποία, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», ἐζήλωσε καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη λυχνία φωτοειδής τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Οἰκουμένης, ὡς ψάλλει καί ὁ μελῳδός: «λυχνία φωτοειδής τοῦ μαρτυρίου ἐν σκηνῇ γέγονας, θείῳ φωτί λάμπουσα, μάρτυς ἀθλοφόρε Δημήτριε».

Τῆς φωτοειδοῦς ταύτης λυχνίας τοῦ μάρτυρος Δημητρίου καί τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ γεγόναμεν ἡμεῖς οἱ Χριστεπώνυμοι, ἀδελφοί μου, κάτοχοι καί κληρονόμοι. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ κατ’ ἀνατολάς ἡμῶν Ἐκκλησία καί δή ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων παρέμεινε προσηλωμένη εἰς τήν ἁγίαν ἀποστολικήν καί ἀνόθευτον παράδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σῳζούσης ἀληθείας, ἀκούουσα εἰς τήν διδαχήν τοῦ Μεγάλου Παύλου λέγοντος: «Ἡμεῖς δέ ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ ὑμῶν, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ὑπὸ Κυρίου, ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἀπ’ ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καὶ πίστει ἀληθείας, εἰς ὃ ἐκάλεσεν ὑμᾶς διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἡμῶν εἰς περιποίησιν δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Αρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν», (Θεσς. Β’, 2,13-15).

 Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἔχομεν θησαυρόν, ὁ ὁποῖος ἐγγυᾶται ἀφ’ ἑνός τήν πολιτισμικήν καί θρησκευτικήν ταυτότητά μας. Ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν συνείδησιν τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τάς πατρογονικάς ἑστίας μας. Ὁ θησαυρός δέ τοῦτος εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί ἡ ἐν αυτῇ παρακαταθήκη, ἥν μᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος καί Θεός μας. Ἰδού τί λέγει ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ: «Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν». (Α’ Τιμοθ. 6,20-21).

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς κλῆρόν τε καί λαόν νά συνέλθωμεν σήμερον πέριξ τῆς θείας εὐχαριστιακῆς τραπέζης τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνωμεν κοινωνοί Αὐτοῦ, ἀλλά καί συμμέτοχοι τοῦ ἱεροῦ ζήλου ὑμῶν ὑπέρ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τοῦ οἴκου λατρείας καί προσευχῆς, ἐννοοῦμεν τοῦ ἱεροῦ τούτου ναοῦ, τοῦ ἄρτι ἀνακαινισθέντος καί διευρυθέντος, ἀλλά καί δεόντως εὐπρεπισθέντος.

 Εἰς αὔξησιν καί ἑδραίωσιν τοῦ ἱεροῦ τούτου ζήλου ὑμῶν προέβημεν Πατριαρχικῶς καί ἐν συνοδικῇ διαγνώμῃ καί ἀποφάσει εἰς τόν διορισμόν δύο συνεφημερίων καί συλλειτουργῶν ἱερέων, τῷ σεβαστῷ καί πολιῷ τῆς Κοινότητος ὑμῶν ἱερεῖ καί οἰκονόμῳ Σπυρίδωνι Ἀουάντ. Οἱ νέοι οὗτοι ἐργάται τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν εἶναι οἱ συντοπῖται ὑμῶν πατήρ Σάββας,  ὁ ἄρτι χειροτονηθείς καί ὁ Οἰκονόμος πατήρ Δημήτριος, προσωρινῶς διακονῶν ἐν τῇ Κοινότητι τῆς Χάϊφας.

 Δεηθῶμεν, ἀγαπητοί μου, τοῦ Θεοῦ Πατρός τῶν φώτων, ἵνα ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος Αὐτοῦ, ὁ Ὤν τό φῶς τό ἀληθινόν φωτίζῃ τά πρόσωπα αὐτῶν καί κατευθύνῃ τά διαβήματα αὐτῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἱκεσίαις τῶν ἁγίων Μεγαλομαρτύρων Δημητρίου καί Γεωργίου. Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν γενομένην δεξίωσιν ἐν τῇ αἰθούσῃ παρά τόν ναόν προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ ἐγκατασταθείς ἱερεύς π. Σάββας, εὐχαριστῶν διά τήν γενομένην αὐτῷ τιμήν τῆς ἱερωσύνης καί τῆς ἐφημερίας ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ πόλει Ἀμπελίν, ὁ δέ Μακαριώτατς ηὐχήθη αὐτῷ εὐδόκιμον διακονίαν ἐν ἱερατικῇ εὐσυνειδησίᾳ, ἐπιμελείᾳ καί ἀφοσιώσει.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/JhUG5ybI4ro