ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ Τῌ ΜΝΗΜῌ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΗΝ ΜΑΑΛΟΥΛΕ.

Τό Σάββατον, 15^ην /28^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ εἰς τήν κώμην Μααλοῦλε κειμένην πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Ἡ κώμη αὕτη εἶναι μία ἀπό τίς ἐγκαταλειφθείσας ὑπό τῶν Ἀράβων κατοίκων αὐτῆς κατά τό ἔτος 1948, ὅτε ἱδρύθη τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ.

Σήμερον ἡ περιοχή τῆς κώμης αὐτῆς εἶναι Ἰσραηλινή στρατιωτική περιοχή, ἐντός τῆς ὁποίας διακρίνει τις ἐγκαταλελειμένας Ἐκκλησίας καί τά κοιμητήρια τῶν πάλαι ποτέ Χριστιανικῶν Κοινοτήτων. Μία τούτων εἶναι καί ἡ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, ἐγκαταλειφθεῖσα Ἐκκλησία, συντηρηθεῖσα προσφάτως τῇ μερίμνῃ τοῦ Πατριαρχείου, ἰδίᾳ τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π.Ἰλαρίωνος. Εἰς ταύτην τήν Ἐκκλησίαν ἐν συνεννοήσει μετά τῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν ἐτέλεσε τήν Θ. Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν εἰς τήν ὁποίαν μετετέθη ἡ ἑορτή τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἱερέων Ἀραβοφώνων τοῦ Πατριαρχείου ἐκ τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ καί τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης ὑπό τόν ἡγούμενον Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί παρακολουθούντων ἐν κατανύξει εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐκ τῆς Ναζαρέτ, τῆς Κανᾶ καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἔκαμε κατανυκτικωτέραν ἡ σκέψις ὅτι εἰς τόν μή λειτουργοῦντα σήμερον πλήρως Ἱερόν Ναόν τοῦτον, λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, ἐλειτουργήθησαν καί ἡγιάσθησαν γενεαί γενεῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ τελευταῖοι ὀλίγοι ἐπιζοῦν εἰσέτι εἰς τήν Ναζαρέτ.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης σύν Μωσῇ καθορᾷ, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον ἐν τῷ Θαβώρ τόν Παντοκράτορα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Δεῦτε τῶν Ὀρθοδόξων τό σύστημα, λέγει ὁ ὑμνῳδός, συναθροισθέντες σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου χαρμονικῶς ἑορτάσωμεν τήν θείαν καί σεβάσμιον αὐτοῦ μνήμην. Λέγει δέ τοῦτο ὁ ὑμνῳδός, διότι ὁ Προφήτης Ἠλίας διεκρίθη ὡς δίκαιος καί ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ δύναμις τῆς πίστεως καί ἡ ἐνέργεια τῆς προσευχῆς εἶναι τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα ἀνέδειξαν καί κατέστησαν τόν Ἠλίαν δίκαιον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μεσίτην πρός τόν Θεόν πάντων τῶν τιμώντων αὐτόν. Ἰδού τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος: «Καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριοςκἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ. Ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα καί εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε. Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς»,. (Καθολ. Ἰακ. 5,17).

Ἡ πίστις κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», (Ἑβρ. 11,1). Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν:  «Πίστις δέ ἐστιν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις». Ἡ πίστις εἶναι συγκατάθεσις χωρίς πολλήν ἐξέτασιν. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν προσευχήν, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες λήψεσθε», (Ματθ. 21,22). Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν «Προσευχή ἐστίν ἀνάβασις νοός πρός Θεόν ἤ αἴτησις τῶν προσηκόντων παρά Θεοῦ» ἤ παράκλησις νά δοθοῦν ἀπό τόν Θεό αὐτά πού πρέπουν. Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος: «Προσευχή ἐστι κατά μέν τήν αὐτῆς αἰτιότητα συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ, κατά δέ τήν ἐνέργειαν ἀρετῶν πηγή, χαρισμάτων πρόξενος…».

Καθίσταται λοιπόν φανερόν ὅτι ἡ προσευχή βασίζεται ἐπί τῆς πίστεως καί ἐνεργοποιεῖται διά τῆς πίστεως. Δι’ αὐτόν τόν λόγον ἡ προσευχή ἤ ἡ δέησις τοῦ δικαίου ἔχει μεγάλην ἀποτελεσματικότητα. «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», ( Ἰακ. 5, 16).

Ἐν προκειμένῳ, ὁ μέγας Ἠλίας δίκαιος ὤν καλεῖται ὑπό μέν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας Ἐλισαίῳ τήν χάριν, νόσους ἀποδιώκει καί λεπρούς καθαρίζει διό καί τοῖς τιμῶσιν αὐτόν βρύει ἰάματα». Ὑπό δέ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου προβάλλεται ὁ Ἠλίας ὡς παράδειγμα τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καί τῆς ἐνεργείας τῆς προσευχῆς. Διά τοῦτο μετ’ ἰδιαιτέρας ἐμφάσεως λέγει εἰς τήν Καθολικήν αὐτοῦ ἐπιστολήν ὅτι «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν», (Ἰακ. 5,17).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἠλίας ἦτο ἄνθρωπος πού εἶχε τήν αὐτήν ἀσθενῆ φύσιν μέ ἡμᾶς καί προσηυχήθη διά νά μή βρεξῃ καί δέν ἔβρεξεν ἐπι τῆς γῆς τρία ἔτη καί μῆνας ἕξ. Καί πάλιν προσηυχήθη καί ἐζήτησε νά βρέξῃ καί ὁ οὐρανός ἔδωκε βροχήν καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς». ( Ἰακ. 5, 17-18).

Ἐξ ἄλλου, ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ἀναφέρεται καί αὐτός εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ἤ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁμοιοπαθής ἡμῖν ὡς σχολιάζουν αὐτόν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «μεταπτωτή ἐστι καί ἡ τοῦ δικαίου ψυχή, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ λέγων τόν δίκαιον ἀφίστασθαι δύνασθαι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὡς μή λογίσασθαι αὐτῷ τήν προτέραν δικαιοσύνην. Ὁ θεῖος ζῆλος καί ἡ ἀκραιφνής ἀρετή τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Προφήτου Ἠλιοῦ εἶναι αὐτά τά ὁποῖα τόν ἀνέδειξαν κρηπίδα τῶν Προφητῶν, ἀλλά καί τόν ἐμεγάλυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας δεόμενος αὐτοῦ ὑπέρ ἡμῶν: «Μεγαλυνθείς ταῖς πρός Θεόν σου νεύσεσι, ζηλῶν ἐζήλωσας, ὡς ἀληθῶς μάκαρ, τῷ Κυρίῳ πάντοτε, διό με ἐνδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, τό ἔνθεον πράττειν βούλημα, ἵνα σέ γεραίρω σῳζόμενος».

Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὅταν ἡ πίστις μας εἶναι ζέουσα καί οὐχί χλιαρή καί πράττωμεν τό ἔνθεον βούλημα, τότε καί ἡ προσευχή μας ἐνεργοποιεῖται, δηλαδή εἰσακούεται.

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος λέγει σχετικῶς μέ τήν αἴτησίν μας εἰς τόν Θεόν: «αἰτείτω δὲ ἐν πίστει, μηδὲν διακρινόμενος· ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ριπιζομένῳ, μὴ γὰρ οἰέσθω ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅτι λήψεταί τι παρὰ τοῦ Κυρίου. ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ», (Ἰακ. 1, 6-8).

Ἄνθρωπος πού εἶναι δίβουλος καί δίγνωμος καί δέν μένει σταθερός εἰς μίαν ἀπόφασιν, εἶναι ἀκατάστατος καί ἀσταθής εἰς ὅσα ἀποφασίζει καί ἐνεργεῖ καί ἐν γένει εἰς ὅλην τήν συμπεριφοράν του. Ἄστατος θά εἶναι καί εἰς ἐκεῖνα πού ζητεῖ ἀπό τόν Κύριον. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν να εἰσακουσθῇ;

Τό ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν τῆς προσωπικότητος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ εἶναι ἀκριβῶς τό σταθερόν καί τό ἄτρεπτον τῆς πίστεώς του εἰς τόν Θεόν τόν ζῶντα καί ἀληθινόν, ὡς τοῦτο διατυπώνει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Ἄτρεπτον ἀνθρώποις πορείαν ἐπὶ γῆς πολιτευσάμενος, τῇ μηλωτῇ τὸν ῥοῦν τὸν Ἰορδάνειον, ὁ Θεσβίτης περαιωθείς, διφρηλάτης αἰθέριος, οὐρανοδρόμον ἤνυσε, ξένην πορείαν διὰ Πνεύματος».

Αὐτήν τήν ἐπί γῆς πορείαν καλούμεθα νά ἀκολουθήσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τόν Προφήτην Ἠλίαν, ἐντός καί διά τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου, ἡ ὁποία παραμένει ἀσάλευτος καί ἄτρεπτος ἐν τῇ ἐπιγείῳ αὐτῆς καί σωτηριώδει πορείᾳ, τουτέστιν θεραπευτικῇ ἀποστολῇ.

Παρακαλέσωμεν τόν σήμερον ἑορτίως τιμώμενον Ἅγιον ἡμῶν Προφήτην καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅτε σὺ Προφῆτα θεσπέσιε, τῷ Θεῷ δι’ ἀρετῆς, καὶ πολιτείας ἀκραιφνοῦς, συνεκράθης παρʹ αὐτοῦ, τὴν ἐξουσίαν εἰληφώς, τὴν κτίσιν, κατὰ γνώμην μετεῤῥύθμισας· καὶ πύλας, ὑετοῦ θέλων ἀπέκλεισας· καὶ ἄνωθεν πῦρ κατήγαγες· καὶ δυσσεβεῖς κατηνάλωσας· Ἱκέτευε,τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder