1

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Ή ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ μαθητοῦ Αὐτοῦ, καί Ἀποστόλου Θωμᾶ, ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τήν ἐκκλησιαστικήν καί προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, 29ην Μαρτίου /11ην Ἀπριλίου 2010.

Οὕτως ἀφ’ ἑσπέρας,  μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ ὥρας τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἔλαβε χώραν «Παρρησία», ἐτελέσθη δηλαδή Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν ἐξ Ἑλλάδος καί Ρωσίας ἱερέων καί συμπροσευχομένων οὐχί ὀλίγων προσκυνητῶν, τῶν προτιμησάντων νά ἔλθωσι εἰς προσκύνησιν μετά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα διά περισσοτέραν ἡσυχίαν καί εἰρήνην.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, ἡ θ. Λειτουργία διά τήν ἑορτήν ἐτελέσθη εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, καί συλλειτουργούντων αὐτῷ πολλῶν ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν ἡ καθιερωμένη προσκυνηματική λιτανεία  πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Μετά δέ ταύτην  ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τῶν προσκυνητῶν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἔνθα ἀντηλλάγησαν καί αἱ δέουσαι πασχάλιοι ἑόρτιοι εὐχαί.

Ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

Ἐν ᾧ ταῦτα ἐτελοῦντο εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας ἑώρταζε τήν ἰδίαν αὐτῆς ἑορτήν. Διά τήν ἑορτήν αὐτήν μετέβη εἰς Κανᾶν τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, 29ης Μαρτίου /11ης Ἀπριλίου 2010, μετά συνοδείας ἡ Α.Θ. Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, ὑπηρετήσας εἰς τό παρελθόν ἐπί ἑπταετίας εἰς τήν Μονήν καί ἀναπτύξας ἀξιόλογον ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τό ἐν αὐτῇ προσκύνημα τοῦ Πατριαρχείου καί ποιμαντικόν ἐργον εἰς τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον τῆς Κανᾶ.

Τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ, ἀνέμενεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὁ ἡγούμενος τοῦ προσκυνήματος Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κυριακός τῆς πλησιοχώρου Ναζαρέτ, τό Κοινοτικόν Συμβούλιον καί τό Σῶμα τῶν Προσκόπων, τῇ προπορεύσει καί ρυθμικῇ τυμπανοκρουσίᾳ, τῇ ὁποίᾳ, ἔφθασεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς.

Ἡ Μονή αὐτή τοῦ Πατριαρχείου εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς κώμης τῆς Κανᾶ καί ἐντός τοῦ  Ναοῦ αὐτῆς, τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, διατηροῦνται δύο μεγάλαι ἀρχαῖαι λίθιναι ὑδρίαι, ἐκ τῶν ἕξ ἐκείνων, τάς ὁποίας κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην (Ἰω. Β, 7), οἱ ὑπηρέται ἐνέπλησαν ὕδατος, τό ὁποῖον ὁ Κύριος, εἰσακούων τήν παράκλησιν τῆς Μητρός Αὐτοῦ, ηὐλόγησε καί μετέβαλεν εἰς οἶνον διά τήν εὐφροσύνην τῶν προσκεκλημένων εἰς τόν γάμον εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

Διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ τῆς εἰς τόν ἐν Κανᾷ γάμον καί τῆς εὐλογίας τοῦ οἴνου, ὁ Κύριος ηὐλόγησε τόν γάμον  ὡς μέγα μυστήριον διά τήν πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν διαιώνισιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τόν Ναόν τοῦτον, τόν πέριξ προαύλιον χῶρον καί τά πέριξ αὐτοῦ κτίρια, τό ἡγουμενεῖον, τήν αἴθουσαν κατηχητικοῦ καί αἰθούσας ἄλλων ἐκδηλώσεων διά τό ποίμνιον, ἀνεκαίνισεν ὁ νῦν ἡγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος μετά ἀξιοζηλεύτου καλαισθησίας καί πλήρους ἐπιτυχίας, ὥστε τό Πατριαρχεῖον νά δύναται νά καυχᾶται σεμνῶς ἐπί τῷ ηὐπρεπισμένῳ τούτῳ προσκυνήματι.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος τόν μανδύαν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς, εἰσώδευσε διά τοῦ προαυλίου εἰς τόν Ναόν καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συμπροσευχομένων τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Θαβωρίου καί Τιβεριάδος, Ἀρχιμανδρίτου Ἰλαρίωνος καί Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου ἀντιστοίχως καί ἀραβοφώνων ἐγγάμων ἱερέων τῶν γειτονικῶν τῆς Κανᾶ κωμῶν, ψαλλόντων δέ κατανυκτικῶς καί βυζαντινῶς τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας τῆς Κανᾶ καί τῆς Ἑλληνοφώνου τοῦ ἐκ Κύπρου ἐλθόντος ἱεροψάλτου κ. Χρήστου Παντελῆ καί μεταδιδόντων εἰς τό πολυπληθές ἀραβόφωνον ἐκκλησίασμα τῆς Κανᾶ τήν χαράν, τήν ἐλπίδα, τήν εὐφροσύνην καί τήν βεβαιότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου.

Τό ὑμνούμενον καί ἑορταζόμενον γεγονός ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος τῆς Κανᾶ ἦτο βεβαίως τῆς πρώτης Κυριακῆς μετά τήν Ἀνάστασιν, δηλονότι τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, ἀλλά καί τό ἐν Κανᾷ πρῶτον σημεῖον τοῦ Κυρίου (Ἰω. Β’ 1-11), τῆς μεταβολῆς δηλονότι τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, διά τοῦ ὁποίου ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ, ἑορταζόμενον εἰς τήν  Κανᾶ τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, κατά μίαν ἐξήγησιν, ἐπειδή τό σημεῖον τοῦτο τοῦ Κυρίου εἶναι διατεταγμένον ἀπό τήν Ἐκκλησίαν νά ἀναγιγνώσκεται ἐν ταῖς Εὐαγγελικαῖς περικοπαῖς τήν Δευτέραν μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. Ὁ ἑορτασμός δηλαδή τοῦ γεγονότος τούτου  προηγεῖται τῆς ἀναγνώσεως αὐτοῦ μίαν ἡμέραν προφανῶς διά τήν κατά τήν Κυριακήν μεγαλυτέραν προσέλευσιν τοῦ λαοῦ.

Ὁ Μακαριώτατος ἐδίδαξε θεολογικῶς τούς πιστούς διά τοῦ κηρύγματος Αὐτοῦ, ἔχοντος ὡς ἕπεται:

«Μέγα τό μυστήριον, τῆς σῆς Χριστέ Οἰκονομίας. Τοῦτο γάρ ἄνωθεν προβλέπων, θεοπτικῶς ὁ Προφήτης Ἀββακούμ «ἐξῆλθες ἐβόα Σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, φιλάνθρωπε».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Ἡ ἑορτή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν ἐπισφράγισιν τοῦ μεγάλου τῆς οἰκονομίας μυστηρίου. Τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦ μυστηρίου τούτου, σήμερον, Κυριακήν δευτέρα ἀπό τοῦ Πάσχα, ἑορτάζομεν τά ἐγκαίνια. Ἐπι πλέον δέ ἑορτάζομεν τήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.

Τό ἀπερινόητον καί ἀκατάληπτον τοῖς ἀνθρώποις μυστήριον τοῦτο προέβλεψεν θεοπτικῶς, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, ὁ Προφήτης Ἀββακούμ, λέγων: «ἐξῆλθες εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, Χριστέ φιλάνθρωπε».

Καί ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἐξῆλθεν εἰς σωτηρίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ὁ Χριστός, ὁ Θεός Λόγος καί Υἱός τοῦ Πατρός, ἐξ ἀπείρου φιλανθρωπίας, μή φέρων ὁρᾶν τήν τραυματικήν κατάστασιν τοῦ πλάσματος Αὐτοῦ.

Ἡ δέ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί Πατρός διά τήν σωτηρίαν τοῦ πλάσματός Του ἐξεδηλώθη οὐχί μόνον διά τῆς ἐνσαρκώσεως ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς εἰς Ναζαρέτ, ἀλλά καί διά σημείων καί τεράτων, μέ ἀποκορύφωμα τήν σταυρικήν Αὐτοῦ θυσίαν καί τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον αὐτοῦ ταφήν καί Ἀνάστασιν.

Τό ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας τελεσθέν θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον κατά τήν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν γάμον τοῦ φίλου Αὐτοῦ, Σίμωνος τοῦ Κανανίτου, ἡ ψηλάφησις ὑπό τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ τῆς πλευρᾶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τινα ἐκ τῶν σημείων, διά τῶν ὁποίων ἐφανερώθη ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ τόσον πρίν, ὅσον καί μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.

Ἡ φανέρωσις τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ διά τῶν διαφόρων σημείων ἀφοροῦσε, τόσον τήν δόξαν τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ὅσον τήν δόξαν τῆς ἀνθρωπότητος Αὐτοῦ. Ἀφοροῦσε, μέ ἄλλα λόγια, εἰς τόν ἐγκαινισμόν τῆς Ἀναστάσεως ἐκ τῆς πτώσεως, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς ἀνθρωπείας ἡμῶν φύσεως.

Καί διά μέν τῆς σταυρώσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔπαθεν ἀπαθῶς κατεκρίνετο ὁ θάνατος καί ἐκρίνετο ἡ τῶν ἀνθρώπων ἱστορία. Διά δέ τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου ἐνεκαινιάζετο ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὅπως ἡ λύπη, ὁ πόνος καί, φυσικά, ὁ θάνατος συνιστοῦν τήν ἐπίγειον καί φθαρτήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ θεραπεία τῆς ἀσθενείας καί ἡ ἀπαλλαγή ἐκ τῆς λύπης καί τοῦ πόνου διά τῆς καταργήσεως τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου συνιστοῦν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐγκαινιασθεῖσαν διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία προτυποῦσα τήν οὐράνιον βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐν ταυτῷ βρωτή καί ἄβρωτος, πόσιμος καί μή πόσιμος. Τοῦτο καταδεικνύεται ἐναργέστατα διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλονότι τοῦ δείπνου τοῦ μυστικοῦ, ἔνθα προσκαλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. «Λέγω δέ ὑμῖν», παραγγέλλει ὁ Χριστός, «ὅτι οὐ μή πίω ἀπ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου, ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ ὑμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός μου», (Ματ. 26, 29).

Ἡ ἀρχή τῶν σημείων, δηλονότι τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ διά τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον (ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ) ὑποδηλοῖ τήν διαφοράν μεταξύ τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ μέν κατάρα τοῦ νόμου μεταβάλλει τό ὕδωρ εἰς αἷμα, ἡ εὐλογία καί ἡ χάρις τοῦ Εὐαγγελίου μετατρέπει τό ὕδωρ εἰς οἶνον, τόν ὁποῖον καθιστᾶ ἀντίτυπον τοῦ καινοῦ τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό ἄλφα καί τό ὠμέγα, (Ἀποκ. 1,8), τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Καί τοῦτο διότι ταυτίζεται μέ τήν εἰς Χριστόν πίστιν: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς Ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται», (Ἰωαν. 11, 25).

Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς αὐτοπεποιθήσεως ἀποφεύγει νά ἀντιμετωπίσῃ τό μυστήριον τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Σύγχρονοι ἐθελοθρησκεῖαι, φιλοσοφικαί θεωρίαι καί διάφοροι μορφαί τέχνης ἀποδέχονται τόν θάνατον ὡς κάτι τό φυσικόν καί δεδομένον. Μέ  ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος εἶναι κατ αὐτάς ἡ μόνη πραγματικότης, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῶν πάντων. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κηρύττει καί ὁμολογεῖ, ἀλλά καί μαρτυρεῖ οὐχί μεταφυσικῶς ἀλλά ἐμπειρικῶς τό ἀκριβῶς ἀντίθετον. Δηλονότι τήν πίστιν αὐτῆς εἰς τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου καί Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός, Ἀνάστασιν, διά τῆς ὁποίας κατά τόν σοφόν Παῦλον, «ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος», ( Α’ Κορ. 15, 26).  Καί διερωτώμεθα, ποῖος θάνατος; ὁ θάνατος τῆς παρακοῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος, τόν ὁποῖον κατεπάτησεν ὁ Χριστός διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ.

Τήν πραγματικότητα αὐτήν τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ὡμολόγησεν ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς διά τῆς ψηλαφήσεως τῆς πλευρᾶς τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ διατυπώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Γαλάτας, ἀλλά καί πρός πάντας ἡμᾶς λέγων: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», (Γαλ. Β’, 20), «εἰ δέ ἀποθάνωμεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσωμεν Αὐτῷ», (Ρωμ. 6,9).

Τοῦ γεγονότος τῆς ἀληθείας τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ὁποίας ἀψευδής μάρτυς ἐγένετο ἡ ἐκ τῆς Ναζαρέτ ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία ὡς καί πάντες οἱ συσταυρωθέντες μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σύν Σίμωνι τῷ Κανανίτῃ καλούμεθα νά γίνωμεν ὄχι μόνον κοινωνοί, ἀλλά καί διάπυροι κήρυκες, εὐαγγελιζόμενοι παντί ἀνθρώπῳ τήν ἀνέκφραστον χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Χριστός Ἀνέστη».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τρίς. Ἡ χαρά ἐκ τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν ἑορτήν ἦτο ἔκδηλος εἰς τά πρόσωπα τῶν περικυκλούντων τόν Ναόν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἦσαν καί πολλά μικρά παιδία, ἀλλά καί μέλη τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων τῆς Κανᾶ καί τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων.

Ἡ ἑορτή αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κανᾶ , ἐν τῷ πνεύματι τῶν ἑορτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό διατηροῦν τήν ἁρμονίαν μεταξύ λύπης καί χαρᾶς, βεβαιότητος καί ἐλπίδος, διηυρύνθη καί ἐπεξετάθη καί ἔγινεν ἑορτή ὅλης τῆς κώμης, πρός στήριξιν καί στερέωσιν ψυχῶν, ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ἔθνους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Τήν πνευματικήν πανδαισίαν τῆς ἑορτῆς ἐν τῇ θ. Λειτουργίᾳ καί Εὐχαριστίᾳ, ἠκολούθησεν ἑόρτιος ὑπερπλουσία ἀρτύσιμος τράπεζα διά τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Μονῆς, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη εἰς τήν Κανᾶ τόν ὑπερενενηκοντούτην ἀσθενοῦντα Κανανίτην Ἀμποῦ Φουάδ, ὑπηρετήσαντα εἰς τό διακόνημα τοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας ἐπί πεντηκονταετίαν.

Μετά τοῦτον ἐπεσκέφθη εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ τόν Κανανίτην κ. Χισάμ Χσεμπούν-Ἀμπού-Ἰλιᾶς, ὑπεύθυνον τῆς ἐκδόσεως τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Πατριαρχείου «Νούρ -Ἰλ-Μασσίχ» (Φῶς Χριστοῦ), ἐκδιδόμενον ἀραβιστί καί διανεμόμενον καθ’ ἑκάστην Κυριακήν εἰς τάς Ἐκκλησίας ὅλης τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου δωρεάν, περιέχον δέ τό ἀποστολικόν καί εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς μετά σχολίων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί βυζαντινῶν εἰκόνων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder