1

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι.Μ. ΑΥΤΟΥ

«Ὅσιε Πάτερ, Θεοφόρε Θεοδόσιε· εὑροῦσα ὡς ἐπόθει τήν καθαράν σου ψυχήν, τοῦ Πνεύματος ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου, σοί ἐνεσκήνωσεν ὡς ἄχραντον φῶς· οὗ τῇ ἐνεργείᾳ φαιδρῶς ἠγλαϊσμένος, Χριστόν ἀπαύστως δοξολογεῖς, τόν ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις ἕνα Υἱόν, τόν βαπτιζόμενον χειρί τῇ τοῦ Προδρόμου καί μαρτυρούμενον τῷ φωνῇ τῇ πατρῴα. Αὐτόν ἱκέτευε, Αὐτόν δυσώπει, Ὅσιε, δωρηθῆναι τῇ Οἰκουμένῃ ὁμόνοιαν, εἰρήνην καί μέγα ἔλεος».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ σωτήριος Χάρις τοῦ ἐπιφανέντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ, συνήγαγεν ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς ἀσκήσεως  τοῦ  σήμερον ἑορταζομένου καί τιμωμένου Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, διά νά δοξολογήσωμεν καί εὐχαριστήσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν.

Τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀγαπητοί μου, ἀπεκαλύφθη σκιωδῶς εἰς τό ὄρος Σινᾶ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα· ἐφανερώθη σαρκικῶς καί σωματικῶς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ διά τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας εἰς τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ. Ἐγνώσθη δέ τό πλήρωμα πάσης δικαιοσύνης διά τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ ὑπό Ἰωάννου εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν, ἔνθα ἐχαρίσθη εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν διά τῆς τοῦ ὕδατος ἀνακαινίσεως καί ἀναπλάσεως τῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας παλαιωθείσης ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως.

Τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς θείας Οἰκονομίας μέτοχος καί κοινωνός ἐγένετο ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος διά τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐνεσκήνωσεν εἰς τήν καθαράν αὐτοῦ ψυχήν ὡς ἄχραντον φῶς. Τό φῶς δέ τοῦτο εἶναι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό φῶς τό ἀπρόσιτον, τό φωτίζον και ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον. Τοῦτο ἀκριβῶς τό φῶς ἔλαμψεν εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

«Θεοφανείας ὁ καιρός», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, «Χριστός ἐπέφανεν ἡμῖν, ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ· δεῦτε ἀντλήσωμεν πιστοί, ὕδωρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Χριστός γάρ ἐν σαρκί ἐπεδήμησε, τό πρόβατον ζητῶν τό θηριάλωτον καί ἀνευρών εἰσήγαγεν ὡς εὔσπλαχνος εἰς τόν παράδεισον, αὖθις. Χριστός ἐφάνη, ἐν Ἰορδάνῃ καί τόν κόσμον ἐφώτισε».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, «Θεοφανείας ὁ καιρός». «Θεοφανείας δέ ὁ καιρός» εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔνθα ὁ Χριστός φανεροῦται/ἐπιφαίνεται εἰς ἡμᾶς εἰς τόν πνευματικόν Ἰορδάνην, δηλαδή εἰς τό μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς μετανοίας, ἀπ’ ὅπου ἀντλοῦμεν τό πνευματικόν ὕδωρ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας.

«Θεοφανείας  καιρός» εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας, ἔνθα ὁ Χριστός ἐπιδημεῖ σαρκικῶς εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀναζητῶν τό θηριάλωτον πρόβατον τό ταλαίπωρον, δηλαδή τόν ἄνθρωπον, διά νά τόν ἐπανεισαγάγῃ εἰς τόν παράδεισον. Διά νά τόν ἀποκαταστήσῃ μέ ἄλλα λόγια εἰς τήν πρώτην αὐτοῦ ἐλευθερίαν, εἰς τό φῶς τῆς γνώσεως, τό φῶς τῆς ἀληθείας.

Τοῦ καιροῦ τούτου τῆς ἁγίας Θεοφανείας, ἀνεδείχθη πιστός οἰκονόμος καί μάρτυς ἀψευδής καί ἑπόμενος τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος μιμούμενος τόν τῆς ἐρήμου κήρυκα τῆς μετανοίας Ἰωάννην τόν Πρόδρομον ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «ἐξ ἐρήμου Πρόδρομος Χριστοῦ, τῆς Ἀαρωνίτιδος, ὁ Ἐλισάβετ βλαστός προελήλυθεν· ἐν τῇ κολυμβήθρα δέ, Θεοδόσιος γεννηθείς διά Πνεύματος Ἁγίου, ἐρημοπολίτης γέγονε τοῦ Ἰησοῦ ἑπόμενος».

Τόν μέγαν τοῦτον τῆς ἐρήμου πολίτην καί Θεοφόρον Ὅσιον Θεοδόσιον παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, ἐνθέως μετά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως ἱκετεύῃ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ «δωρηθῆναι τῇ Οἰκουμένῃ, ἰδιαιτέρως δέ τῇ περιοχῇ ἡμῶν, ὁμόνοιαν, εἰρήνην καί μέγα Αὐτοῦ ἔλεος». Ἀμήν».