ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ.

«Ἐξ ἐρήμου Πρόδρομος Χριστοῦ, τῆς Ἀαρωνίτιδος, ὁ Ἐλισάβετ βλαστός προελήλυθεν∙ ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ δέ Θεοδόσιος γεννηθείς διά Πνεύματος, ἐρημοπολίτης γέγονε, τῷ Ἰησοῦ ἑπόμενος».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνονται τά οὐράνια καί ἀγάλλονται τά ἐπίγεια ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ καιροῦ τῆς Θεοφανείας. Συνευφραίνεται καί συναγάλλεται ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, τοῦ διά Πνεύματος Ἁγίου γεννηθέντος ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ τοῦ θείου Βαπτίσματος. Οὗτος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, γέγονεν ἐρημοπολίτης ἑπόμενος καί μιμούμενος τῷ Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ.

Καί ὄντως ἀνεδείχθη μιμητής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος, διότι ἐδέχθη τήν ἀκαταμάχητον Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῇ βοηθείᾳ καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ὁποίου κατέβαλε τούς ζοφερούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος δέν ἐδίστασε νά πειράξῃ τόν ἴδιον τόν Ἰησοῦν, ὅταν Οὗτος «ὑπέστρεψεν ἀπό τοῦ Ἰορδάνου καί ἤγετο ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τήν ἔρημον. Καί εἶπεν Αὐτῷ ὁ διάβολος∙ Εἰ Υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπέ τῷ λίθῳ τούτῳ ἵνα γένηται ἄρτος. Καί ἀπεκρίθη Ἰησοῦς πρός αὐτόν λέγων: Γέγραπται ὅτι οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι Θεοῦ», (Λουκ. 4, 1-3).

Ἑρμηνεύων τούς  εὐαγγελικούς τούτους λόγους ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας παρατηρεῖ: «Ἐνταῦθα μοι βλέπε τήν τοῦ ἀνθρώπου φύσιν, ὡς ἐν ἀπαρχῇ τῷ Χριστῷ, τῇ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριτι κατακεχρισμένην καί ταῖς ἀνωτάτῳ τιμαῖς ἐστεφανωμένην…ὁ ἐν ἡμῖν πρωτότοκος, ὅτε γέγονεν ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς…δέχεται πρῶτος τό Πνεῦμα, καίτοι τοῦ Πνεύματος δοτήρ ὑπάρχων αὐτός, ἵνα καί εἰς ἡμᾶς ἔρχηται δι’ αὐτοῦ τό ἀξίωμα καί τῆς προς τό Ἅγιον Πνεῦμα κοινωνίας ἡ χάρις…καί τήν ἡμῶν πτωχείαν εἰς ἑαυτόν μεταθείς ἁγιάζεται μεθ’ ἡμῶν, καίτοι τήν κτίσιν ἅπασαν ἁγιάζων αὐτός… ἐν ὁμοιώσει τῇ πρός ἡμᾶς γενόμενος κατά πᾶν ὁτιοῦν δίχα μόνης ἁμαρτίας».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ἀκούων εἰς τό μετά τό ἐν Ἰορδάνῃ βάπτισμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀρξάμενον κήρυγμα Αὐτοῦ: «Μετανοεῖτε∙ ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», (Ματ. 4,17), ἔρχεται ὡς ἄλλος Ἰωάννης Βαπτιστής εἰς τόν ἔρημον τοῦτον τόπον, ὅπου θά ἐγκαταστήσῃ τό πνευματικόν ἐργαστήριον διά τήν ἄνοδον αὐτοῦ καί τῶν συνασκητῶν αὐτοῦ εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. «Κατέλιπες τόν κόσμον καί τά ἐν κόσμῳ Ὅσιε», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, «τήν τελεσθεῖσαν γύμνωσιν τοῦ Δεσπότου ἐκμιμησάμενος ἐπί τοῦ Ἰορδάνου, Θεοδόσιε. Καί τοῦ κλίναντος κορυφήν τῷ Προδρόμῳ μιμούμενος Χριστοῦ τό ὑπήκοον καί τήν ἀρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, πρός ἀρετῶν ἀνηνέχθης πύργον ἄσειστον».

Εἰς αὐτόν ἀκριβῶς τόν ἄσειστον πύργον τῶν ἀρετῶν, δηλονότι τήν σωτηριώδη κλίμακα τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀνηνέχθη (ἀνῆλθεν) καί ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, προετοιμαζόμενος οὕτω διά τήν μετάβασίν του ἐκ τῆς φθαρτῆς ἐπιγείου ταύτης πόλεως εἰς τήν ἄφθαρτον καί οὐράνιον πόλιν, κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ Μεγάλου Παύλου: «Οὐ γάρ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13, 1-4).

Διά τῆς τοῦ βαπτίσματός μας συντάξεως τῷ Χριστῷ καί τῷ σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ, εἰς οὐδέν ἄλλον ἀποσκοποῦμεν εἰ μή μόνον τήν ἐπιζήτησιν τῆς μελλούσης οὐρανίου πόλεως. Λέγομεν δέ τοῦτο διότι τό βάπτισμα εἶναι τό πλήρωμα πάσης δικαιοσύνης. «Καί βαπτισθείς ὁ Χριστός, πᾶσαν μέν τήν φύσιν τῶν ὑδάτων ἡγίασε∙ πᾶσαν δέ ἁμαρτίαν τῶν ἀνθρώπων ἐνθάψας τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, εὐθύς ἀνέβη ἀπό τοῦ ὕδατος καί τόν παλαιωθέντα ταῖς ἁμαρτίαις ἄνθρωπον ἀνακαινίσας καί ἀναπλάσας, οὐρανῶν Βασιλείαν αὐτῷ ἐχαρίσατο», διδάσκει ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι δέ τό βάπτισμα πλήρωμα πάσης δικαιοσύνης, διότι τό ἀπολυτρωτικόν τῆς θείας οἰκονομίας μυστήριον ἐπληρώθη διά τοῦ αἵματος καί τοῦ ὕδατος τοῦ ἐξελθόντος ἐκ τῆς ἐν τῷ σταυρῷ κεντηθείσης πλευρᾶς τοῦ ἀχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Κῆρυξ καί διδάσκαλος τῆς θεολογίας τοῦ θείου Μυστηρίου τούτου ἐγένετο ὁ πολιστής τῆς ἐρήμου καί εἰσηγητής τοῦ κοινοβιακοῦ τῶν μοναστῶν συστήματος πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, ὡς ὑμνολογικῶς λέγει περί αὐτοῦ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Τῶν σῶν μεμνημένοι διδαγμάτων, Θεοδόσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες τάς φυσικάς καί τάς ἐνεργείας καί τά αὐτεξούσια ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί».

Ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ τόπῳ τῆς μοναστικῆς κοινοβιακῆς πολιτείας του Ὅσιος Θεοδόσιος δέν ὑπῆρξε μόνον ὁ καθηγητής τῆς ἐρήμου, ἀλλά καί ὁ καθηγητής τῆς ὑγιαινούσης καί σῳζούσης πίστεως τῶν Ὀρθοδόξως φρονούντων περί τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο ἀπέδειξε τοῖς πᾶσι ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος διά τῆς ἐν πράξει καί θεωρίᾳ ἐξασκήσεως τῆς εἰς τόν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, πίστεως τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν μεγάλων συνασκητῶν τῆς ἐποχῆς αὐτοῦ.

Αὐτήν τήν πίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν μεγάλων καί πνευματοφόρων πατέρων, τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ὁσίων τῆς ἐρήμου καθηγητῶν κηρύττει καί ὁμολογεῖ ἡ ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα ὡς ἐχέγγυα αὐτῆς τήν ἐκ τῶν ἁγίων καί ἀφθάρτων λειψάνων ἐκπηγάζουσαν ἰαματικήν καί θεραπευτικήν ἐνέργειαν καί τήν δύναμιν τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ἱκετεύσωμεν τόν ἅγιον Πατέρα ἡμῶν Θεοδόσιον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ἐγκρατείᾳ καί πόνοις καί προσευχαῖς τήν ψυχήν σου κοσμήσας θεοπρεπῶς γέγονας συμμέτοχος τῶν ὁσίων, ἀοίδιμε∙ καί τῶν θαυμάτων ὄντως χαρίσματα ἔλαβες τοῦ ἰᾶσθαι τάς νόσους τῶν πίστει τιμώντων σε∙ ὅθεν καί δαιμόνων ἀπελαύνων τά πλήθη παρέχεις ἰάματα τοῖς ἀνθρώποις τῇ χάριτι, Θεοφόρε Θεοδόσιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τήν ἁγίαν μνήμην σου».

Ἀμήν.