ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ.
Τήν Παρασκευήν, 17ην Φεβρουαρίου/ 1ην Μαρτίου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπεσκέφθη τήν μικράν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τοῦ χωρίου Μπουρκίν- τῶν Δέκα Λεπρῶν, κειμένην εἰς τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας, βορειώτερον τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.
Εἰς τό χωρίον τοῦτο, κατοικούμενον σήμερον ὑπό ἑπτά χιλιάδων κατοίκων, ἐξ ὧν οἱ ἑξήκοντα Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἐθεράπευσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τούς δέκα λεπρούς. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατριαρχείου ἐνταῦθα ἔχει τάς ἀρχάς αὐτῆς εἰς τήν Βυζαντινήν ἐποχήν, κεῖται δέ ἐντός λελαξευμένου βράχου- σπηλαίου, ἔνθα διέμεναν ἀπομεμονωμένοι οἱ λεπροί. Διατηρεῖται δέ εἰσέτι καί τό ἄνοιγμα-ὁπή, ἔνθεν ἔρριπτον αὐτοῖς τήν τροφήν.
Τήν μικρήν Ἐκκλησίαν ταύτην καί τούς παρακειμένους αὐτῇ χώρους διά Κατηχητικόν Σχολεῖον καί ἄλλας ἐνοριακάς ἐκδηλώσεις ἀνεκαίνισε τό Πατριαρχεῖον, ἐπιστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ραμάλλας Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος.
Εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, ἀφιερωμένην εἰς τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, ἐτέλεσε κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τήν ἀκολουθίαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου διά λόγους ποιμαντικούς καί τήν Θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ζαμπάπδε π. Ἴσσα Τούμα καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Μακαρίου.
Πρός τό ἐκκλησίασμα τῆς κώμης ταύτης καί τό προσελθόν ἐκ τῶν ὀμόρων κωμῶν Τουμπάς καί Ζαμπάπδε ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Τῆς πατρῴας δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· ὅθεν σοι τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν κραυγάζω: ἥμαρτον ἐνώπιόν Σου, Πάτερ οἰκτίρμον, δέξαι μέ μετανοοῦντα καί ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς φιλεύσπλαχνος μήτηρ μᾶς προετοιμάζει διά τήν ὑποδοχήν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριτοῦ. Ἡ Ἀνάστασις βεβαίως τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀνάστασιν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ μνεία ἐκ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος τῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ παραβολῆς σκοπόν ἔχει τήν ἀπαλλαγήν ἡμῶν ἐκ τοῦ πάθους τῆς ἀπογνώσεως ἀφ’ ἑνός καί τήν διέγερσιν ἡμῶν πρός ἀνάληψιν ἀρετῆς κατά τόν Συναξαριστήν τῆς Ἐκκλησίας μας: «Δύο μέν οὖν εἰσιν υἱοί τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, οἱ δίκαιοι καί οἱ ἁμαρτωλοί. Ὁ μέν οὖν πρεσβύτερός ἐστιν ὁ ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ καί τῷ καλῷ ἀεί ἐπιμένων τοῦ Θεοῦ καί μηδ’ ὁπωσοῦν αὐτοῦ ἀφιστάμενος· νεώτερος δέ, ὁ τήν ἁμαρτίαν ποθήσας καί τήν μετά Θεοῦ συνδιαγωγήν διά τῶν αἰσχρῶν πράξεων ἀρνησάμενος καί τήν περί αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν ἐκδαπανήσας ἀσώτως πολιτευσάμενος ὡς μή τό κατ’ εἰκόνα σῷον διατηρῶν καί τῷ πονηρῷ δαίμονι ἐξακολουθήσας καί δουλεύσας διά τῶν ἡδονῶν τοῖς ἐκείνου θελήμασιν καί μή δυνηθείς τήν ἐπιθυμίαν ἐμπλῆσαι. Ἀκόρεστον γάρ τό πρᾶγμα ἡ ἁμαρτία».
«Διαρρέουσα», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἡ διάκενος ἡδονή κενόν αὐτόν [τόν Ἄσωτον] κατελίμπανε καί ἦν ἐν ἐνδείᾳ παντάπασιν».
«Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών ὁ Ἄσωτος εἶπε: … ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ: πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου, ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου», ( Λουκ. 15, 17-18), «Ὅ ἐστιν», λέγει ὁ Ζιγαβηνός, «ἀνανήψας ὡς ἐκ μέθης καί κάρου, (βαρέως ὕπνου) ἀφύπνισε γάρ αὐτόν ἡ κακοπάθεια». «Ἕως μέν γάρ ἔπραττε τά φαῦλα», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος, «ἔξω ἑαυτοῦ ἦν… ὁ γάρ μή λόγῳ κυβερνώμενος, ἀλλ’ ὡς ἄλογος ζῶν… ἔξω ἑαυτοῦ ἐστιν… Ὅταν δέ ἀναλογίσηται τίς ὤν ἐπί ποίαν κατήντησεν ἀθλιότητα, τότε γίνεται ἐν ἑαυτῷ».
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τῆς παραβολῆς, δηλαδή τοῦ παραδείγματος τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς νά ἔλθωμεν εἰς ἑαυτούς, δηλονότι νά ἀναλογισθῶμεν εἰς ποίαν φυσικήν καί πνευματικήν κατάστασιν εὑρισκόμεθα ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, φέροντες τό ἔνδυμα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τό μέν «εἰς ἑαυτόν ἐλθών» τοῦ Ἀσώτου δηλώνει τήν διάθεσιν καί ζωηράν αὐτοῦ ἐπιθυμίαν νά μετανοήσῃ. Τό δέ «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου», φανερώνει τήν ἀπόφασιν τήν ὁποίαν ἔλαβε, νά ἐπιστρέψῃ εἰς τόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πάντοτε τόν ἀνέμενε μέ ἀνοιχτάς τάς ἀγκάλας του.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Θεός Πατήρ ἡμῶν, φιλάνθρωπος ὤν, ἀναμένει τήν μετάνοιαν μετ’ ἰδιαιτέρας χαρᾶς κατά τούς Κυριακούς λόγους: «Λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἤ ἐπί ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας», (Λουκ. 15,7), καί πάλιν, «Οὕτω, λέγω ὑμῖν χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15,10).
Ἐδῶ ἀκριβῶς, ἀδελφοί μου, καταφαίνεται ἡ δύναμις τῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν καί τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἐπί πλέον δέ καταφαίνεται καί τό δῶρον, τό ὁποῖον ἐχάρισεν ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον, τό «αὐτεξούσιον» αὐτοῦ, δηλονότι τήν ἐλευθέραν θέλησιν καί βούλησιν. Σχετικῶς μέ τήν μετάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου ὁ Ἅγιος Κλήμης Ἀλεξανδρείας λέγει: «ἐμφαίνει τό θεῖον τό φιλάνθρωπον τό αὐτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς ἀφορμάς μετανοίας χαριζόμενος», (Κλήμ. Παιδ. 1,9).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος εἰς τό πάθος τῆς ἁμαρτίας ἐκ τῆς πορνείας λέγει: « Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα μοι συμφέρει, … ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος», ( Α’ Κορ. 6,12).
( Ὅλα ἔχω ἐξουσίαν νά τά πράττω, δέν συμφέρουν ὅμως ὅλα. Ὅλα εἶναι εἰς τήν ἐξουσίαν μου, ἀλλ’ ἐγώ δέν θά ἐξουσιασθῶ καί δέν θά γίνω δοῦλος εἰς τίποτε).
Ἡ προετοιμασία μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Πάσχα προϋποθέτει τήν διάθεσίν μας πρός ἀνάνηψιν, δηλαδή πρός μετάνοιαν. Ἡ δέ μετάνοια προϋποθέτει τήν ἐγκράτειαν καί τήν διάκρισιν, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν χρῆσιν τῆς ἐλευθέρας θελήσεως καί ἐξουσίας μας, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος «Πάντα μοι ἔξεστι…. ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».
Ἰδού λοιπόν, ἀδελφοί μου, καιρός ἀνανήψεως, ἰδού καιρός μετανοίας, ἰδού παράδειγμα πρός μίμησιν ἡ τοῦ Ἀσώτου μετάνοια καί μεταμέλεια. Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μας διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς λέγουσα: «ταῖς ἡδοναῖς τοῦ σώματος ὑπέκυψα παναθλίως καί ἐδουλώθην ὅλως, τοῖς τῶν παθῶν ἐφευρεταῖς καί ξένος ἐγενόμην ἀπό Σοῦ, φιλάνθρωπε. Νῦν δέ κράζω τήν τοῦ Ἀσώτου φωνήν: Ἡμάρτηκα, Χριστέ, μή ὑπερίδῃς ὡς μόνος ἐλεήμων».
Ἀμήν.
Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων καί τά μέλη τῆς ἐνορίας ταύτης ἐδεξιώθησαν φιλοφρόνως τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder