Η 14Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Τήν Παρασκευήν, 9ην /22αν Νοεμβρίου 2019, περί ὥραν 10.30 π.μ. ἔλαβε χώραν Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ 14ῃ Ἐπετείῳ τῆς ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.
Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. , συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων Ἀραβοφώνων Ἱερέων διακόνων καί μοναχῶν ἐξ ὅλης τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί μετέχοντος εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἱεροσολύμων, ἐξ ἄλλων Κοινοτήτων τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνητῶν.
Μετά τήν Δοξολογίαν, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.
Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὡς ἕπεται:
Μακαριώτατε Πάτερ καi Δέσποτα,
Χαίρει χαράν μεγάλην καί ἀγάλλεται ἐν εὐφροσύνῃ σήμερον ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπί γεγονότι λίαν σημαντικῷ καί χαροποιῷ, τῆς ἐκλογῆς δηλονότι καί Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν ἔνδοξον Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου πρώτου ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.
Τό γεγονός τοῦτο κατεκτήθη διά τῶν ἀφωσιωμένων ἀγώνων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος πρὀς διατήρησιν τοῦ καθεστῶτος τῶν Ἁγίων Τόπων καί δή τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, καθεστῶτος ὑπονομευθέντος ὑπό παρανόμων συμφωνιῶν ὑποθηκεύσεως καί ἀπεμπολήσεως περιουσίας αὐτῆς ἀνυπολογίστου ἀξίας. Διά τῶν ἀγώνων τούτων πρό δεκατετραετίας, τό ἔτος 2005, ἡ Ἀδελφότης ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς ἐκπροσωπούσης αὐτήν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου «ἀνέβασε ἐπί τἠν λυχνίαν», ἤτοι ἀνέδειξε τἠν Ὑμετέραν Μακαριότητα ὡς τόν ἄξιον Ποιμενάρχην καί κυβερνήτην τοῦ σκάφους τῆς Πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ ἐκλογή τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος καί ἡ μετά ταύτην Ἐνθρόνισις Αὐτῆς τῇ συμμετοχῇ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῇ ἀναγνωρίσει τῶν τοπικῶν κυβερνήσεων, διέλυσε τήν δίνην, ὁποία ἐκλυδὠνισε ἀλλά δέν κατεπόντισε τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί συνέσφιγξε τάς ἀρθρώσεις τοῦ μυστικοῦ σώματος αὐτῆς ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρἠνης.
Ἀξίως ἄρα τῆς σημασίας αὐτοῦ ἑωρτάσθη τό γεγονός τοῦτο σήμερον διά πανηγυρικῆς εὐχαριστηρίου Δοξολογίας ἐν ἀθρόᾳ συμμετοχῇ μοναχῶν, κλήρου καί λαοῦ εἰς τόν πανίερον ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Νῦν δέ εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τῶν Πατριαρχείων ἀπονέμομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι τόν δίκαιον ἔπαινον δι’ ὅσα Αὕτη «σεμνά, δίκαια καί τίμια» ἐπετέλεσε ὑπέρ τῶν παναγίων Προσκυνημάτων, τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ ποιμνίου.
Πρωτίστως ὅσον ἀφορᾷ τά Προσκυνήματα, ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εὐκαίρως ἀκαίρως θεωρίᾳ τε καί πράξει καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ὑπεγράμμισε ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν τἠν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν, τὀ ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν γνώρισμα καἰ τό ἀδιαμφίσβητον προνόμιον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς τὀποι τῆς ἐν τῷ Χριστῷ Θεἰας ἐμφανείας καἰ ὅτι διά τοῦτο ἀποστολή τῆς Ἀδελφὀτητος εἶναι νά διατηρῇ καί διακονῇ ταῦτα ὡς ζωντανούς λειτουργικούς χώρους διά τἠν διδασκαλίαν καί τόν ἁγιασμόν τῶν ἀθρόως ἐπισκεπτομένων ταῦτα εὐσεβῶν προσκυνητῶν. Θεωρούμενα τά πανάγια Προσκυνήματα κληρονομία οὐχί μόνον τῆς Ἀδελφότητος ἀλλά καί τοῦ γένους ἡμῶν, ἀνεκαινίσθησαν, ὡς τό Ἱερόν Κουβούκλιον, ἡ στέγη τῆς Βασιλικῆς τῆς Βηθλεέμ, ἡ ἱερά Μονή τοῦ τιμίου Προδρόμου ἐν Ἰορδάνῃ, τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου οὔσης ἐπί θύραις καί ἐπροστατεύθησαν γενναίως ἐξ ἐπιβουλῶν τά δικαιώματα ἡμῶν ἐν αὐτοῖς, ὡς τό δικαίωμα τῆς παρουσίας δευτέρου φύλακος ἡμῶν εἰς τό ἐσώτερον τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου διά τήν ὑποδοχήν τῆς Κοπτικῆς καί τῆς Συριανικῆς Κοινότητος μετά τήν θείαν λειτουργίαν τῆς νυκτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Πάσχα καί τό δικαίωμα ἡμῶν τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐν τῷ τόπῳ τῆς εὐρέσεως αὐτοῦ, ἐξ ἀντικαθεστωτικῆς προσκυνηματικῆς ἐπιβουλῆς τῶν Ἀρμενίων.
Τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τό Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον ποίμνιον καί ἡ ἐπισταμένη παρακολούθησις τῶν ἀπασχολούντων αὐτὀ προβλημάτων κατεδείχθη καί κατά τήν τελευταίαν ταύτην περίοδον διά τῆς συχνῆς σημαντικῆς χρηματικῆς ἐνισχύσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν ἀποτελεἰωσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν, διά τῆς προσφορᾶς αὐτῇ φιλοτεχνηθέντος εἰς Κύπρον ξυλογλύπτου ἁγιογραφημένου εἰκονοστασίου καθώς καἰ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, τοῦ προσφάτως ἐγκαινιασθέντος ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου τῆς Κοινότητος Γιάφατ Νάσρα παρά τἠν Ναζαρέτ καί τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος τῆς Κοινότητος Ραφιδίων Νεαπόλεως τῆς Σαμαρείας.
Μετά τῶν ἀλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πολλάς κατέβαλε προσπαθείας ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ὅπως διατηρήσῃ τήν ὑπό τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπαγορευομἐνην συνεργασίαν διά τἠν ἐν Χριστῷ ἑνὀτητα, προτάσσουσα τόν ἐν συνέσει καί μετριοπαθείᾳ διάλογον ὡς μέσον ἐπιλύσεως τῶν ἑκάστοτε προκυπτόντων Διορθοδόξων προβλημάτων. Τήν στάσιν ταύτην ἐκτιμῶσα ἡ ἀδελφή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀπένειμεν Ὑμῖν τό βραβεῖον « Δι’ἐξαιρετικήν προσφοράν πρός ἐμπέδωσιν τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν ἑδραίωσιν καί προβολήν τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν εἰς τήν κοινωνίαν, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξίου τοῦ Β΄ διά τὀ ἔτος 2018» κατά τήν μόλις χθές ἐπίσκεψιν εἰς Μόσχαν, ἐν ᾖ καί εἰς συνάντησιν Ὑμῶν μετά τοῦ ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ρωσίας κ.Πούτιν ἐζητήσατε τἠν στήριξιν τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Μἐσης Ἀνατολῆς.
Ἀναμφιβόλως τό ἐπίκεντρον τῶν προσπαθειῶν καί ἐνεργειῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐξ ἀρχῆς τῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς ὑπῆρξε ἡ διά παντός τρόπου διαφύλαξις τοῦ ἁγιογραφικῶς τεθεμελιωμένου καί διεθνῶς ἐπικεκυρωμένου καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων. Τό καθεστώς τοῦτο παραβιάζεται καἰ ἀλλοιοῦται εἰς ἥν περίπτωσιν ἰσχύσουν ὡς ἔγκυροι αἱ στερούμεναι διαφανείας καί δικαιοσύνης καί μεσταί οἰκονομικῆς διαφθορᾶς συμφωνίαι πολυετοῦς μισθώσεως τῶν εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχείων ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Διά τήν ἀκύρωσιν τῶν συμφωνιῶν τούτων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰργάσθη δραστηρίως εἰς τήν εὐαισθητοποίησιν καί κινητοποίησιν προσώπων καί ὀργανώσεων παραγόντων ἐπιρροῆς εἰς τὀ ἐξωτερικόν ἀλλά καί ἐνταῦθα. Ἄξιον ἰδιαιτέρας μνήμης τυγχάνει τό γεγονός τῆς κατά μῆνα Ἰούλιον τοῦ ἔτους τούτου τῇ πρωτοβουλίᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διοργανώσεως εἰρηνικῆς πορείας ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἕως καί τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ ἔμπροσθεν τῶν ξενοδοχείων Imperial καί Petra καί τῆς κατόπιν προσευχῆς ἀναγνώσεως Μηνύματος ἐξαπολυθέντος ἐκεῖθεν διεθνῶς καί ζητοῦντος τήν διατήρησιν τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ ὡς τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων χρησιμοποιηθείσης εἰσόδου τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως εἰς τάς ἕδρας Αὐτῶν καί τῆς φυσικῆς προσβάσεως τῶν χριστιανῶν προσκυνητῶν εἰς τόν Πανάγιον Τἀφον.
Ἐκ τῶν ἐπιτευχθέντων τούτων ἐνθαρρυνόμενοι, Μακαριώτατε, καί ἐνθέρμως συγχαίροντες τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, στρατευόμεθα μετ’ Αὐτῆς τήν καλήν στρατείαν διά τήν ἐπιτυχίαν τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ ὅλων τῶν ἀναλαμβανομένων ὑπ’ Ἀὐτῆς πρωτοβουλιῶν καί τήν πραγματοποίησιν ὅλων τῶν στόχων Αύτῆς ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν καί τῆς Ἐκκλησίας Σιών τῆς Ἀγίας.
Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καἰ Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν λοιπῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα, εἰρηνικά καί εὐσταθῆ, πλήρη θείας δυνάμεως καί ἐνισχύσεως, ἵνα ὁλοέν αὐξάνητε καί ἐμπλουτίζητε τό ὑπό τῆς Θείας Προνοίας ἐμπεπιστευμένον Ὑμῖν Πατριαρχικόν ἔργον πρός ὄφελος καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους τῶν Ρωμαιορθοδόξων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.
Ὡσαύτως προσεφώνησεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Χρηστός Σοφιανόπουλος καί ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας.
Πρός τούς προσφωνήσαντας Αὐτόν ἀντεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσως Αὐτοῦ:
“Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἀγαπητοί Χριστιανοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
«Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογία πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ» (Ἐφ. 1, 3).
Ἡ ἐν τῷ τόπῳ τῆς «καταπαύσεως» (Ψαλμ. 131, 16) καί «τῆς κατοικίας» (Ψαλμ. 131, 13) τοῦ Ἐνσαρκωθέντος καί Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου ἀναφανεῖσα Ἐκκλησία, δηλονότι ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, χαίρει σήμερον ἐπί τῇ συμπληρώσει δεκατετραετοῦς διακονικῆς οἰακοστροφίας τῆς Μετριότητος Ἡμῶν ἀπό τῆς ἀναλήψεως τοῦ κλήρου τῆς διακονίας (Πράξ. 1, 15) τοῦ Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου Ἱεροσολύμων.
Τό ἱεροθεσμικόν καί ἐκκλησιαστικόν γεγονός τοῦτο, ἐνέχει ἰδιαιτέραν καί οὐσιώδη σημασίαν, διά τό εἰς τούς αἰῶνας ἀπεκτεινόμενον μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑνός καί τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ πολιτεύματος αὐτῆς ἀφ’ ἑτέρου. Σημειωτέον δέ, ὅτι κατά τόν θεῖον Παῦλον τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καλοῦνται «συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 2, 19) καί «ἐπί γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται», κατά τήν πρός Διόγνητον ἐπιστολήν (ΕΠΕ, τόμ. 2, σελίς 253).
Τούτου ἕνεκεν κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνακολουθούμενοι ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ δοξαζομένῳ «διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἐστιν ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Α΄ Πέτρ. 4, 11).
Ἡ σήμερον ἑορταζομένη δεκατετραετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἡμετέραν ἀναξιότητα, ἀλλ’ εἰς τόν ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωμένον θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί τοῦ ὁποίου «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 11), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον Ἀντιοχείας ὁ «ἀποστολικός» καί «ἐπισκοπικός» θρόνος τῆς Ἐκκλησίας ἐπέχει τόπον Θεοῦ· «Προκαθήμενοι τοῦ ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ, καί τῶν πρεσβυτέρων εἰς τόπον συνεδρίου τῶν ἀποστόλων καί τῶν διακόνων…. τῶν πεπιστευμένων διακονίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (ἐπιστολή πρός Μαγνησίους 6).
Ἡ ἄχρι τοῦδε Πατριαρχική, μοναστική καί ποιμαντική διακονία Ἡμῶν ἐπί τοῦ ἱεραρχικοῦ καί ἀποστολικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, δηλονότι τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἕνα καί μόνον σκοπόν ἔσχεν, ἀφ’ ἑνός μέν τήν διαφύλαξιν τῆς Ἀποστολοπαραδότου ἡμῶν παρακαταθήκης τῆς ὑγιαινούσης πίστεως, τῆς ὀρθοτομήσεως τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας καί ἰδιαιτέρως τῆς μερίμνης τοῦ ἐμπιστευθέντος ἡμῶν Χριστεπωνύμου ποιμνίου, κατά τήν διδασκαλίαν μέν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος· «καί αὐτός (ὁ Κύριος) ἔδωκε τούς ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 11-12). Ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν διατήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ὡς τόπων τῆς λογικῆς λατρείας καί πηγῆς ἰαμάτων, ἔνθα ἑκατοντάδες ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς προσκυνηταί προσέρχονται ἵνα πνευματικῶς ἀναψύξωσιν, ἀκούοντες εἰς τόν ψαλμῳδόν λέγοντα· «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ ὁ Θεός· ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα» (Ψαλμ. 41, 2-3).
Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι ἡ διαφύλαξις ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαίων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τῶν «Ρωμαίων Ὀρθοδόξων» Χριστιανῶν ἀποτελεῖ χρέος ἱερόν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ ab antiquo ἀποστολῆς αὐτοῦ. Διό καί καταβάλλεται πᾶσα δυνατή προσπάθεια πρός πάσας κατευθύνσεις, πολιτικάς καί διπλωματικάς, τοπικάς καί διεθνεῖς Κυβερνήσεις, ἵνα γένηται σεβαστόν τό ὑπό διεθνῶν συνθηκῶν ὑφιστάμενον πολυπολιτισμικόν καί διαθρησκειακόν καθεστώς, τόσον τῶν Προσκυνημάτων τῶν ἁγιογραφικῶν, ὅσον καί τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία καθ’ ἑαυτήν ἀποτελεῖ παγκόσμιον προσκύνημα.
Οὐχ ἧττον δέ, ὑπακούοντες εἰς τήν παράκλησιν τοῦ θεοπνεύστου Παύλου: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3), οὐκ ὠλιγωρήσαμεν ἐργάζεσθαι μετά πάσης ταπεινοφροσύνης τήν τήρησιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «ἔχοντες τό μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (1 Τιμ. 3, 9).
Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἱερουσαλήμ καί κατ’ ἀκολουθίαν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων οὖσα ἡ ἀρχέγονος καί ἀκένωτος πηγή τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀθανάτου ζωῆς, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς καταλλαγῆς πάντων ἡμῶν, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ)» (Ρωμ. 5, 10).
Ἡ Ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκατετραετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος καλεῖ ἡμᾶς «οὐχί εἰς καύχησιν τῶν ὑφ’ ἡμῶν πεπραγμένων ἀλλά εἰς τήν καύχησιν ἐν Χριστῷ» (Ρωμ. 15, 17). «Ἡ γάρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν» (Β΄ Κορ. 1, 12). Τήν μαρτυρίαν ταύτην τῆς συνειδήσεως ἡμῶν ἐπικαλούμενοι, οὐ παύσωμεν ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ, ἀκούοντες εἰς τούς Κυριακούς λόγους: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16).
Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς μαρτυρίας ταύτης τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ ἐξερχομένου ἐκ τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ αἵματος τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἔχομεν συμμάρτυρας καί συνεργούς τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς Ἡμῖν Πατέρας καί ἀδελφούς Ἁγιοταφίτας, Ἀρχιερεῖς, Ἱερομονάχους, Διακόνους καί Μοναχούς, τούς ψυχῇ τε καί σώματι ἀφωσιωμένους ἐν τῇ ἱερᾷ Ἡμῶν ἀποστολῇ ταύτῃ.
Δεηθῶμεν οὖν τοῦ Θεοῦ τοῦ Πατρός τῶν φώτων καί τῆς ἀληθείας, «ἵνα κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ» διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπέρ Εὐλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως. Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς τούς τελοῦντας ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὡς καί τῆς διαποιμάνσεως τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν.
Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἑόρτιον ταύτην Ἐνθρονιστήριον ἐπέτειον, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστον Σοφιανόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Δομετιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἐκπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμολογιώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀρτέμιον καί τούς π. Ἀλέξανδρον καί π. Ἰγκόρ ὁμιλήσαντας ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα νεοσυσταθείσης Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρον, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ καί ἐκ μέρους τῆς Σεβαστῆς Κυβερνήσεως τοῦ Χασιμητικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τόν ἐντιμότατον κ. Ὄδε Καουάς, Γενικόν Διευθυντήν τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Σπουδῶν τῆς Περιοχῆς τῆς Παλαιστίνης, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Μποῦλος, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας, καί τόν λίαν ἀγαπητόν Οἰκονόμον π. Σάββαν ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, τούς Ἐντιμοτάτους κ. Ἀμποῦ Ἀέτα καί κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.
Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!”.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας