Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΘΗΔΩΝΟΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ. - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Συνῳδά τῇ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἐν τῇ Συνεδρίᾳ αὐτῆς ΟΕ’/19.2. 2013 ἔλαβε χώραν ἡ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον ἐκλογή τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Κωνσταντινουπόλει, καί ἐν συνεχείᾳ κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, 11ην /24ην Μαρτίου 2013, συμφώνως πρός παράκλησιν τοῦ Πατριάρχείου Ἱεροσολύμων πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔλαβε χώραν ἡ χειροτονία αὐτοῦ ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου τῇ παρουσίᾳ ἀντιπροσωπείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου εἰς Φανάριον ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Κατά τήν Ἀρχιερατικήν Χειροτονίαν ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος προσεφώνησε τόν θεοφιλέστατον ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κύριε Νεκτάριε,

Μετά χαρᾶς καί πνευματικῆς εὐφροσύνης τελοῦμεν ἡ ἡμετέρα Μετριότης μετά τῶν περί ἡμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν συλλειτουργῶν ἐν τῷ Πανσέπτῳ τούτῳ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου -ὑπό τό ὄνομα τοῦ ὁποίου τιμῶνται καί τά τρία Μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Κωνσταντινουπόλει-, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης τοῦ Μωϋσέως καί ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ Ἁγία Τράπεζα τῆς Χάριτος ἀπό αἰώνων ἐκπέμπουν φῶς ἀληθείας, φῶς σταυροῦ, φῶς Ἀναστάσεως, ἱερουργοῦμεν, λέγομεν, τό μυστήριον τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Θεοφιλίας, κατόπιν ἀδελφικῆς παρακλήσεως τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Θεοφίλου.

Χαίροντες διά τήν τιμήν καί τήν ἐμπιστοσύνην, μετά τῶν ὁποίων περιέβαλε καί ἀνεγνώρισεν ἡ ἀδελφή Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς προσφιλής ἀδελφός Πατριάρχης κύριος Θεόφιλος μετά τῆς περί αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου τήν ἐπί σειράν ἐτῶν διακονίαν σου ἐνταῦθα, ὡς Ἐπιτρόπου τῶν ἐν τῇ Πόλει Ἱερῶν Μετοχίων αὐτῆς, ἐκ καρδίας ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἀγαθῆς ἀγγελίας ἐδεήθημεν καί προσευχόμεθα ὅπως ἡ εὐλογία, ὁ φωτισμός καί ἡ ἐνδυνάμωσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀεί συνοδεύουν τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς τό ἀρχόμενον νέον σ τ ά δ ι ο ν ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ὥστε νά ἀναδειχθῇς ἀντάξιος τῆς προσγενομένης ὑψηλῆς ταύτης τιμῆς καί τῶν προσδοκιῶν τῆς πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών καί πολύτιμον στήριγμα τοῦ ἔργου αὐτῆς εἰς τήν ἐν μέσῳ συχνάκις κινδύνων καί θλίψεων καί πειρασμῶν ἱστορικήν καί σύγχρονον πορείαν αὐτῆς.

Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διετήρησεν ἀνά τούς αἰῶνας καί μέχρι σήμερον ἀνεφέλους ἀγαθάς σχέσεις συνεργασίας καί συναλληλίας μετά τοῦ Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν πᾶσι τοῖς ζητήμασι, διορθοδόξοις καί διαχριστιανικοῖς, ἐν τῇ διαχρονικῇ διαφυλάξει τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει πολλάκις, καί πάντοτε ὅμως ἐν διαφυλάξει ἀνοθεύτου ἀπό ὀθνείων στοιχείων καί ἀκεραίας τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, παραδόσεως καί τάξεως, ἔν τε τοῖς δόγμασι καί ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ θεωρίᾳ καί πράξει καί ζωῇ.

Εἴκοσιν αἰῶνας παρουσίας καί μαρτυρίας ἔχουσα ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἐγνώρισεν ἡμέρας δυσχειμέρους καί εὐδίους, ἡμέρας ἀνελεήτων διωγμῶν ἀλλά καί ὑπερβολικῆς αὐξήσεως τοῦ γεωργίου αὐτῆς, ἐγνώρισεν ὑποταγήν εἰς ἀλλοτρίους τῆς πίστεως ἐξωτερικούς παράγοντας καί ἄρχοντας, ἀλλά καί ἡμέρας ἀνεκφράστου δόξης καί ἀγαλλιάσεως, ὡς ἡ Ἱερά Πορεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἡ ἐπί γῆς διδασκαλία, τά θαύματα, τό Πάθος, ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάστασις, ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, ἡ Θεία Χάρις, ἡ εὐφρόσυνος ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Ἁγίας Μητρός αὐτοῦ Ἑλένης, μετά τῶν ὁποίων εἰκονίζεται ὁ Σταυρός εἰς τήν Ὀρθόδοξον Εἰκονογραφίαν, παραλληλίζεται καί ταυτίζεται πρός τήν σήμερον ἑορταζομένην ἡμέραν τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων καί Ἱερῶν Εἰκόνων, γενομένην ἐν τῇ γειτονικῇ πόλει τῆς Νικαίας διά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατά τε τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί κατά τήν ἀναστήλωσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χαίρει καί εὐφραίνεται, ἀποκτήσασα τόν πρότερον κ ό σ μ ο ν αὐτῆς, τόν Σ τ α υ ρ ό ν καί τάς ἁγίας ε ἰ κ ό ν α ς, ὑπέρ τῶν ὁποίων αἱ μυριάδες τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν καί τό αἷμα αὐτῶν ἐξέχεαν, ἵνα μή κατισχύσῃ ἡ ἀσέβεια, ἀλλά ἡ ε ὐ σ έ β ε ι α, ἡ ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α καί ἡ ὀ ρ θ ο π ρ α ξ ί α. Κατά τήν σημερινήν ἡμέραν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, οἱ Ἄγγελοι περιχαρῶς ὑπαντοῦν τήν πανήγυριν· οἱ Ἀπόστολοι ὁμοθυμαδόν συγχορεύουν· καί ὁμοῦ μετ’ αὐτῶν ὁ χορός τῶν Προφητῶν· τό στῖφος τῶν Μαρτύρων καί ἡ ὁμήγυρις πάντων τῶν δικαίων, προεξαρχούσης τῆς Κυρίας Θεομήτορος καί εὐλογοῦντος τοῦ ἐν Ἁγίοις δοξαζομένου Θεοῦ.

Οἱ πάντες σήμερον χαιρόμεθα, διότι ἡ διά τῶν ἁγίων εἰκόνων μεταδιδομένη Χάρις καί δύναμις τοῦ Θεοῦ κατισχύει τῆς ἀντικειμένης δυνάμεως, καί διότι αἰσθανόμεθα νοερῶς παρισταμένην μετά πάντων ἡμῶν, συνιερουργοῦσαν τό Μυστήριον τῶν μυστηρίων, τήν πληθύν τῶν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ τοῦ Κωνσταντίνου, τῶν θρύλων καί τῆς παραδόσεως, τῆς καθιερώσεως τοῦ δόγματος καί τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ψεύδους, τοῦ δικαίου τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς ἀνθρωπίνης ἀδικίας καί ματαιοδοξίας, τήν πληθύν, λέγομεν, τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν, καταστεφομένων μέ κλέος οὐράνιον, καταστολήν δόξης. Σήμερον προσκυνοῦνται αἱ ἱεραί εἰκόνες καί ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρώπησις ἐξαγγέλλεται. Σήμερον κατά μέν τούς εἰκονομάχους προσκυνεῖται τό ξύλον τῶν εἰκόνων, κατά δέ τούς ὀρθοδόξως φρονοῦντας ἡ τιμή ἀναβαίνει οὐχί εἰς τήν ὕλην τήν φθειρομένην, τό ξύλον, ἀλλά εἰς τά εἰκονιζόμενα ἀόρατα καί συγχρόνως παρόντα, ἱερά Πρόσωπα τοῦ Κυρίου καί τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ καί τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Δικαίων καί τῶν Ὁμολογητῶν.

Αἱ ἱεραί εἰκόνες, καταυγαζόμεναι ὑπό τῶν θείων καί ἀκτίστων ἐνεργειῶν, ἵνα κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν εἴπωμεν, ἀποτελοῦν τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν πολιτισμοῦ, οὐχί ὅμως ἁπλᾶ καλλιτεχνικά ἔργα, ὡς θεωροῦν αὐτάς τινες. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Αἱ εἰκόνες ἐκφράζουν πρωτίστως τήν ἐσωτερικήν ψυχικήν ὡραιότητα τῶν εἰκονιζομένων προσώπων, καί διά τοῦ αἰσθητικοῦ κάλλους των μᾶς μεταφέρουν εἰς τό ὑπέρ αἴσθησιν καί ἔννοιαν κ ά λ λ ο ς, ἀλλά καί ἐμφανίζουν ἐν χρωστῆρι καί χρώμασι τήν ν έ κ ρ ω σ ι ν τῶν ἐμπαθῶν αἰσθήσεων τῆς καρδίας, τόν πλοῦτον τῶν ἀρετῶν, τήν θεολογικήν γνῶσιν καί ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, αὐτήν ταύτην τήν πίστιν, ἡ ὁποία “τήν οἰκουμένην ἐκράτυνε” καί κρατύνει καί συντηρεῖ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ὅτε ἥξει ὁ δίκαιος κριτής, Ὅστις καί ἀφανίσει πᾶσαν ἀδικίαν ἀπό τῆς γῆς, πρῶτον διά τῶν ἑπτά φρικτῶν Ἀγγέλων τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶτα καί διά τῆς ἰδίας ἐπιφανείας οὐχί πλέον ὡς σωτῆρος ἀγάπης, ἀλλά ὡς κριτοῦ δικαιοσύνης. Ἡ ε ἰ κ ώ ν εἶναι τό ἀρχαῖον κ ά λ λ ο ς, εἶναι τό “καθ᾿ ὁμοίωσιν”, πρός τό ὁποῖον δέον νά τείνῃ “τό κατ᾿ εἰκόνα”.

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε κύριε Νεκτάριε,

Κατά τήν λαμπράν καί φωταυγῆ ταύτην ἡμέραν διά τήν καθ᾿ ἡμᾶς Μητέρα Κωνσταντινουπολίτιδα Ἐκκλησίαν καί διά τήν παροικοῦσαν ἐν Ἱεροσολύμοις, μέσα εἰς τήν κοινήν ταύτην χαράν τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τῆς πλάνης, τελεῖται ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία σου. Τά μηνύματα πολλά. Αἱ διαστάσεις τοῦ μυστηρίου ἐπεκτείνονται. Ἡ Χάρις καί ἡ Ἀλήθεια ἥκασι. Καί ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία καλεῖται εἰς τόν ἀ γ ῶ ν α διά νά πληροφορήσῃ καλῶς τήν ἀρχομένην διακονίαν της: “Μακάριος ὁ τρέχων, τρισμακάριος ὁ ὑπομένων, παμμακάριος ὁ πῦρ πυρί τῆς ἐπιθυμίας καί ἀγάπῃ Θεοῦ ἀνάπτων ἑν ἑαυτῷ καθ᾿ ἑκάστην. Οὐκ ἀποθανεῖσθε, ἀλλά ζήσεσθε· οὐ χωρισθήσεσθε, ἀλλά συναφθήσεσθε· οὐκ ἀτιμασθήσεσθε, ἀλλά δοξασθήσεσθε”, ἐάν τήν ἀρχιερατικήν δ ι α κ ο ν ί α ν σας, ἀδελφέ, “περιζωσάμενος τό λέντιον” μέχρι τέλους βεβαίαν καί ἀσφαλῆ φυλάξητε, ἵνα κατά Θεόδωρον τόν πολιόν τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου ἀδελφόν εἴπωμεν.

Ἀγωνίζου μέ αὐταπάρνησιν ἵνα ἀρέσῃς Θεῷ καί οὐχί ἀνθρώποις καί τιμήσῃς τήν τιμήν, μέ τήν ὁποίαν σε ἐτίμησεν ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία σου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἐν Ἱερουσαλήμ. Ἀγωνίζου κατά τῆς φιλαυτίας, διά τῆς ὁποίας ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τά κακά εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἠγάπησεν ἀντί τοῦ Θεοῦ τόν ἑαυτόν τοῦ καί ἐπίστευσεν ὅτι θά γίνῃ ἰσόθεος καί διά τοῦτο ἐξέπεσε τοῦ ὕψους τῆς ἀγγελικῆς διαγωγῆς. Μή φρόντιζε τήν ἔξωθεν εὐκοσμίαν, ἀλλά τήν ἔνδον θεοτύπωτον σκηνήν, καί μή παρόργιζε τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου, τοῦ πλήττοντος συμπαθῶς καί σπλαγχνιζομένου θερμῶς.

Πορεύου καθ᾿ ἡμέραν ἐν τοῖς τοῦ Κυρίου μαρτυρίοις καί φύλασσε τήν κατάστασίν σου ἐν ἁγιασμῷ σωφροσύνης, ἐγκολπούμενος τήν ταπείνωσιν καί τήν ταπεινοφροσύνην, ἀσπαζόμενος τήν ἀγάπην καί θωρακιζόμενος διά τῆς πίστεως εἰς τήν ἀλήθειαν. Θάρσει πάντοτε∙ ὁ καλῶν σε ἐνίκησε τόν κόσμον! Ἄς μή ἀλλοιώσῃ τό δ ῶ ρ ο ν τῆς ἀρχιερωσύνης τήν στάσιν σου ἔναντι τῶν ἀδελφῶν σου: ἵνα μή εἰς κρῖμα σοι γένηται. Ἡ ἐμπαθής ἔφεσις διά τήν ἐ ξ ο υ σ ί α ν, διά τήν ματαίαν ἀνθρωπίνην δόξαν, διά τήν κ υ ρ ι α ρ χ ί α ν ἐπί τῶν ἀδελφῶν καί ἐν γένει ἐπί τῶν τοῦ κόσμου τούτου πραγμάτων, παραμορφώνει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τόν κάνει νά προσκυνῇ τόν πειραστήν, εἰπόντα πρός αὐτόν τοῦτον τόν κυριεύοντα ζώντων καί νεκρῶν: “Σοί δώσω τήν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν….ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι” (Ματθ.δ΄,9). Ἔχε πάντοτε ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις, τοῖς διανοήμασι, τοῖς διαλογισμοῖς σου, τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου: “οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος” (Ματθ. κ΄,25-27). Ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ προεξάρχων τῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας ἐν τῇ πληρότητι, δέν εἶναι οὔτε πρῶτος, οὔτε ἐξουσία, οὔτε κυριότης, οὔτε ἀρχή, οὔτε δόξα, ἀλλά εἶναι δοῦλος καί διάκονος καί ἀ δ ο ξ ί α καί τ ί π ο τ ε, παρά μόνον ὁ μ ε τ έ χ ων καί ὁ μ ε τ α δ ί δ ω ν Χάριν καί Εἰρήνην, καί αὐτήν οὐχί ἰδικήν του, ἀλλά τοῦ Χριστοῦ.

Ἀτυχῶς, τό “ζιζάνιον” τῆς κατακυριεύσεως, ὡς τό ἀποκαλεῖ Αὐτός ὁ Κύριος, καί τῆς δόξης -ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀδοξίας- καί τῆς ἀπλήστου κατακυριεύσεως τοῦ κόσμου -ἐν τῇ πραγματικότητι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσει-, εἰσχωρεῖ πολλάκις καί εἰς τόν χῶρον τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἤ καί ὁλοκλήρων ἐκκλησιαστικῶν σωμάτων, καί ἀντικαθιστᾷ τήν δ ι α κ ο ν ί α ν, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος γίνεται “τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός” (Α΄ Πέτρ. 5,1).

Ἄς μή λησμονῶμεν ἅπαντες, ὅτι ἐντός τοῦ φωτός τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί μόνον δυνάμεθα νά γνωρίσωμεν τήν φύσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν ἕκαστος. Ἄς μή λησμονῶμεν ἀκόμη ὅτι διά νά δυνηθῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἴδῃ καθαρῶς τά πράγματα πρέπει νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τά πάθη αὐτοῦ καί νά κενωθῇ διά νά λάβῃ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ.

Μή φοβηθῇς τάς ποικίλας δυσκολίας. Γνώριζε ὅτι ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν εἶναι στενή καί τεθλιμμένη. Ἡ καρδία καί ὁ νοῦς μας αἰσθάνονται τήν ἀδυναμίαν νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τόν σταυρόν καί τά βήματά μας βραδύνουν: “ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς, καί ἐθαμβοῦντο, καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο (οἱ ἀπόστολοι)” (Μάρκ. ι’,32). Ἡ σ ο φ ί α τοῦ Θεοῦ καλεῖ· οἱ ἄνθρωποι δέν ὑπακούομεν· ἐκτείνει λόγους διά τῶν ὄντων καί δέν προσέχομεν· ἀκυροῦμεν τάς βουλάς της, διαλογιζόμενοι ἀνθρωπίνως καί δέν προσέχομεν εἰς τούς ἐλέγχους αὐτῆς. Καί διδάσκει, τέλος, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ:”Ἐμίσησαν γάρ σοφίαν, τόν δέ φόβον τοῦ Κυρίου οὐ προείλοντο, οὐδέ ἤθελον ἐμαῖς προσέχειν βουλαῖς ἐμυκτήριζον δέ ἐμούς ἐλέγχους” (Παροιμ. 1,29-30). Μή λησμόνει ἐν ὅλῃ τῇ ζωῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ βιοτῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ διακονίᾳ σου, τούς λόγους τούτους τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας ἀψευδής μάρτυς εἶναι αὐτή αὕτη ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, ἀκατάλυτον δέ σύμβολον αὐτῆς ὁ περιώνυμός ποτε Ναός της, ὁ Ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνου τῆς Θείας Εἰρήνης καί τῆς Θείας Δυνάμεως ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ. Πορεύου, λοιπόν, ἐν σοφίᾳ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν δυνάμει. Πορεύου ὅμως καί κυρίως ἐν ἀγάπῃ καί μόνον, ἡ ὁποία ἔξω βάλλει τόν φόβον, τήν ἀδικίαν, τό πάθος, τήν δειλίαν. Πορεύου εἰς τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια μέ τήν αἴσθησιν ὅτι “ὥσπερ κοινωνός εἶ τῶν παθημάτων” (πρβλ. Β΄ Κορ. α΄ 7), τοιουτοτρόπως θά γίνῃς καί τῆς παρακλήσεως.

Προσκαλοῦντες Σε ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, διά νά λάβῃς ἐκ τῶν πηλίνων χειρῶν ἡμῶν καί τῶν συλλειτουργούντων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν τήν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, κατακλείομεν διά τῶν προτροπῶν καί παραινέσεων Ὀρθοδοξίας, Ὑψώσεως, ταπεινώσεως, εἰρήνης, οἰκτιρμῶν καί ἐλέους.

Ἐν τῇ θείᾳ Ἀγάπῃ πρόσελθε, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε, καί ἡ Θεία Χάρις εἴθε νά σέ ὁδηγῇ, ὥστε ἡ ἀγάπη αὐτή νά εἶναι τό βίωμά σου, διά νά λάμπῃς “πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ” (Ματθ. ε΄ 16). Ἀμήν.

Μετά τήν χειροτονίαν ἔλαβε χώραν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος προσεφώνησε τόν Παναγιώτατον Πατριάρχην Βαρθολομαῖον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Σεβασμιώτατε ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου, Ἅγιε Καπιτωλιάδος, κύριε Ἡσύχιε,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε,

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἔζησα τὸ θαῦμα καὶ τὴν ἔκπληξη τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: ὁ Προκαθήμενος Μακαριώτατος Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος καὶ ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἔλαβαν τὸν πυρακτωμένον ἄνθρακα τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκ τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, ἐκ τῆς λογχισμένης πλευρᾶς τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ καὶ τὸν ἀπέθεσαν ὄχι μόνο στὰ χείλη μου, ἀλλὰ καὶ στὸ βάθος τῆς ὑπάρξεώς μου, γιὰ νὰ ἐπιφέρῃ σὲ αὐτὴν, τὴν σημαντικώτερη ἀλλοίωση καὶ νὰ μεταπλάσει τὸ ὀστράκινο σκεῦος σὲ δοχεῖο τῆς χάριτος καὶ σὲ κρίκο τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως.

Σήμερα παρακαλῶ τὰ λειτουργικὰ πνεύματα, τὰ «εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα», (Ἑβρ. Α΄, 14), νὰ τοποθετήσουν στὸ βάθος τοῦ εἶναι μου, στὸν χῶρο τῶν προσανατολισμῶν, τὴν διάθεση καὶ τὴν προσευχὴ τῆς πλήρους παραδόσεως στὸν Θεὸ καὶ στὸ θέλημά Του, ὥστε νὰ ἐμπιστευθῶ, μὲ τρόπο ἀπόλυτο, τὴν ὕπαρξή μου στὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάριν Του. Νὰ ἀξιωθῶ εἰλικρινά, νὰ ἐπαναλάβω τὰ θεόπνευστα λόγια: «τὰ νῦν παρατίθεμαι ἑμαυτὸν καὶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς Χάριτος Αὐτοῦ, τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ἡμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν», (Πράξ. κ΄, 23).

Ἄλλως τε, αὐτὸ εἶναι στὸ σύνολό τοῦ τὸ νόημα τοῦ σήμερον τελεσιουργηθέντος μυστηρίου. Σκοπός τοῦ δὲν εἶναι νὰ δώσῃ τὴν εὐκαιρία ἐξαγγελίας ὡραίων λόγων. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι οὔτε ἕνας «κοινωνικὸς ἐργάτης» οὔτε ἕνας «ἡγέτης», μὲ τὸ συνηθισμένο περιεχόμενο τοῦ ὅρου. «Ἄγγελος Κυρίου ἐστί, ὅτι οὐ τὰ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τοῦ πέμποντος ἀναγγέλλει», (Ἰω. Χρυσόστομος) καὶ ἀποστολή τοῦ εἶναι «πτερῶσαι ψυχὴν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ», (Γρ. Θεολόγος).

Ὁλόκληρη ἡ ζωή, ἡ παρουσία, ἡ μαρτυρία καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀποτελοῦν μιὰ ἀκτίνα, ἀπ’ τὴν ὁποία τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ «λόγος τοῦ σταυροῦ» (Α΄ Κορ. α΄ 18), φωτίζουν τὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ στιγμὴ καὶ προσφέρονται δυναμικὰ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι λοιπὸν φυσικό, κάποιος, κάνοντας τὰ πρῶτα τοῦ βήματα σὲ μιὰ τέτοια ἰδιόμορφη ἀποστολή, νὰ μὴ διατυπώνῃ στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία, ἐπαγγελίες ἢ πολὺ περισσότερο ἀνθωπίνους προγραμματισμούς, ἀλλὰ νὰ νοιώθῃ ἔντονη τὴν ἀνάγκη νὰ καταθέτῃ τὴν προσωπική τοῦ ἀγωνία καὶ τὴν «τοῦ Θεοῦ φυτείαν, τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν» (Διαταγαί Ἀποστόλων) στὴν αἱματόβρεκτη ἀγκαλιὰ τοῦ μόνου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ μάλιστα, ὅταν τὸ ξεκίνημά τοῦ αὐτὸ γίνεται ἐντὸς τῶν δακρυβρέκτων ὁρίων τῆς περισυλλογῆς τῆς ἁγίας καὶ ΜεγάληςΤεσσαρακοστῆς. Ὁ ἐπίσκοπος λοιπὸν ἔρχεται σήμερα νὰ ζήσῃ κοντὰ στὸν λαὸ καὶ νὰ πεθάνῃ μαζί του, καὶ νοιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκθέσῃ στοὺς ἀδελφούς τοῦ τὴν μεγάλη τοῦ ἀγωνία, ὥστε καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν σειρά τους νὰ τὴν οἰκειοποιηθοῦν γιὰ νὰ γίνῃ «κραυγὴ ἰσχυρὰ πρὸς τὸν Κύριον».

Παναγιώτατε καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ὁ ὁμιλῶν κατέχει τὸ ἱστορικο προνόμιο νὰ εἶναι κληρονόμος τῆς ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς παραδόσεως καί ἱστορίας δύο χιλιάδων ἐτῶν, ἀλλά καί ταυτόχρονα εἶναι φορεύς τῶν ἀνησυχιῶν καί τῶν προβληματισμῶν τῆς σύγχρονης γενιᾶς. Ὁ ἴδιος αἰσθάνεται ἕναν ψυχικὸ σύνδεσμο μὲ τὸν κόσμο τῶν νέων. Ἔζησε καὶ ζεῖ μαζί τους τὸ δρᾶμα τῆς σύγχρονης ἱστορίας. Τυλίχθηκε μέσα στοὺς καπνούς τῶν κοινωνικῶν ἀναταραχῶν. Χάρηκε τὴν ἀπίστευτη ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔνοιωσε νὰ τὸν πνίγῃ ὁ φόβος τῆς καταστροφῆς, τὴν ὁποία ἡ τεχνολογία αὐτή, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρῃ στὸν γηραιὸ πλανήτη μας. Γνώρισε τὴν σύνθλιψη τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν πίεση καὶ κατάθλιψη τῆς μοναξιᾶς, τὴν ὁποία μέσα στὴν σύγχρονη καταδυναστευτικὴ ζωὴ δοκιμάζουμε. Προβληματίσθηκε πάνω στὸ φαινόμενο κοινωνίας καὶ ἐπικοινωνίας λαῶν, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐξοντωτικὲς ἀπόπειρες ποὺ γίνονται ὄχι μόνο στὸ συγκεκριμένο πρόσωπο, ἄτομο ἢ συγκεκριμένο ἐκπρόσωπο φυλῆς ἢ ἰδεολογίας, ἀλλὰ στὴν ἐξόντωση, τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ποὺ κάθε μέρα πραγματοποιεῖται.

Ὁ ὁμιλῶν ἐπίσκοπος εἶναι ἕνα γνήσιο τέκνο τῆς ἐποχῆς του, καὶ φέρει ἐπάνω του, ὅλα τὰ στίγματα καὶ τὶς ἀγωνίες αὐτῆς τῆς ἐποχῆς. Οἱ προσανατολισμοὶ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου τὸν ἀπασχολοῦν σοβαρά. Τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας εἶναι πρόβλημά του. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς καθεμιᾶς προσωπικότητας καὶ ἡ πορεία της τὸν βασανίζουν. Ἀπὸ τὰ προβλήματα, ποὺ εἶναι καθαρὰ προσωπικά, μέχρι ἐκεῖνα, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν οἰκογένεια καθὼς καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἀναφέρονται στὴν οἰκουμενικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης ζωῆς, συνωθοῦνται στὴν σκέψη του καὶ στὴν καρδιά του.

Δὲν φιλοδοξεῖ νὰ δώσῃ ἀπαντήσεις καὶ τυποποιημένες λύσεις στὰ ἐν λόγῳ προβλήματα. Φρονεῖ ὅτι ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι νὰ θανατώνῃ τὴν ἀνθρώπινη ἀγωνία καὶ σκέψη, δίνοντας πρόχειρες συνταγές, ἀλλὰ νὰ κάνῃ ἕναν διάλογο μὲ τὸν σύγχρονο κόσμο, τὸν τόσο ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὴν λεγόμενη κρίση ὅλων τῶν ἀξιῶν. Διάλογο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ ἀνοίξῃ στὸν κόσμο αὐτὸ ὁρίζοντες καὶ νὰ τὸν βοηθήσῃ, ὥστε νὰ δοθοῦν οἱ δυνατότητες ἐλευθερίας γιὰ νὰ πορευθῇ πρὸς τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καταλλαγῆς καὶ στὴν συνέχεια νὰ τοῦ παραδοθῇ μὲ μεγάλη προθυμία.

Βασικὴ προϋπόθεση καὶ ὀρθὴ πλεύση γιὰ τὸ ἄνοιγμα αὐτὸ θεωροῦμε τὴν ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν εἶναι ἄρτυμα ζωῆς ἢ προσφορὰ συμπόνιας, ἀλλὰ τὴν ἀγάπη ὡς ἐσωτερικὴ τοποθέτηση μὲ τὸ εὐαγγελικό της νόημα καὶ περιέχομενο. Ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστεύῃ, ὅτι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ, πάντες γὰρ εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. γ΄, 28).

Αὐτοὶ οἱ ὁραματισμοί, αὐτὲς οἱ περιπετειώδεις ἀναζητήσεις ἀποτελοῦν αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ ἔμπονο πάθος τοῦ νέου ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος τούτη τὴν ὥρα ἀναλαμβάνει τὴν βαρύτατη εὐθύνη νὰ πορεύεται στὸ ἑξῆς «ὥσπερ κριὸς ἐπίσημος ἐκ μεγάλου ποιμνίου εἰς προσφοράν», (Μαρτ. Πολυκάρπου) καὶ νὰ μεριμνᾷ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη περιπέτεια. Ὅμως ἐντὸς τῶν συνόρων αὐτῶν περιέχονται προσπάθειες, κόποι καὶ μόθοι, ἀπογοήτευση, ἀτέλειωτοι ἱδρῶτες. Μεγάλη περιπέτεια ἡ ζωὴ τοῦ ἐπισκόπου. Παρηγοριὰ καὶ δύναμη στὴν δύσκολη αὐτὴ πορεία ἀπομένει γι’ αὐτόν, ὅτι ἀναλαμβάνει τὸ βαρὺ φορτίο μέσα στὴν πένθιμη ἀτμόσφαιρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς, ἀναλαμβάνει τὸν σταυρὸ ἑκάστου καὶ βηματίζει μὲ πολὺ κόπο καὶ μὲ μεγάλη ὁδύνη στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Καὶ πολὺ ἀργότερα, ἐδῶ στὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς τῶν ἐπισκόπων του, ἕνας νέος Κυρηναῖος ἀναλαμβάνει νὰ κρατήσῃ γιὰ μιὰ στιγμὴ τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ, μὲ τὴν προσδοκία ὅτι ἴσως κάποτε ἡ διακονία τοῦ αὐτὴ ἀποκτήσει λίγη χάρη.

Ἡ διακονία αὐτὴ ἀφορᾷ ὡς γνωστὸν τὰ ἐν τῇ Πόλει ἱερὰ καθιδρύματα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Καὶ ἐπιτρέψατέ μου, Παναγιώτατε, νὰ πῶ τούτη τὴν στιγμὴ ὅτι μὲ μεγάλο κόπο καὶ μόχθο φρόντισαν οἱ προκάτοχοί Σας γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ὡς ἀναφέρει ὁ Μέγας Χαρτοφύλαξ καὶ Χρονογράφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μανουὴλ Γεδεών, (Ἱστορία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων).

Τήν δέ ἄρρηκτον σχέσιν μεταξύ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί της Σιωνίτιδος Εκκλησίας μαρτυροῦν οἱ κανονικές πράξεις ἐκλογῆς, καθώς καί ἡ παρουσία καί διαμονή πολλῶν Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό ἐν Φαναρίῳ Μετόχιον τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἄλλως τε καί ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία μου σήμερον ὑπό τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος δέν εἶναι ἡ τρανωτέρα ἀπόδειξις ὅτι τοῦ Ἰδίου Σώματος τοῦ Κυρίου μέλη εἶναι αἱ δύο Ἐκκλησίαι.

Κατακλείοντας τόν λόγον μου, ἐν πρώτοις μιμνῄσκομαι τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος, τοῦ Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου μου κυρίου κυρίου Θεοφίλου τοῦ Γ΄, εἰς τήν εὐμενῆ πρόκρισιν τοῦ Ὁποίου ἀλλά καί εἰς τάς κανονικάς ψήφους τῆς περί Αὐτοῦ Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὀφείλεται ἡ προαγωγική αὐτή ἐξέλιξις εἰς τήν ζωήν μου.

Τόν εὐγνωμονῶ, ὑποβάλλων τήν ἐγκάρδιον εὐχαριστίαν μου διά τοῦ προσελθόντος σήμερα Ἐκπροσώπου Του, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Τόν εὐγνωμονῶ πάλιν καί πολλάκις, διότι μοι ἐνεπιστεύθη τήν βαρυτάτην εὐθύνην τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιερέως, ἡ ζωή τοῦ ὁποίου εἶναι καθημερινή μαρτυρία καί μαρτύριον ὡς φύλακος τῶν Ἱερῶν καί σεβασμίων τῆς πίστεως ἡμῶν. Τόν εὐγνωμονῶ μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μου γιά τίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργετικές Του σκέψεις καί πράξεις πρός με καί καταθέτω εἰς τό σεπτό πρόσωπό Του τήν ἄδολον καί ἄνευ ὅρων ὑπακοήν καί ἀφοσίωσίν μου.

Εὐχαριστίας πολλάς εἰς τήν Ἁγιοτοαφιτικήν Αδελφότητα, ἡ ὁποία μέ ἐστήριξε καί μέ ἠγάπησε ἀπό τήν πρώτη ὥρα τῆς εἰσόδου μου εἰς αὐτήν, τούς Πατέρας τῆς ὁποίας θερμῶς εὐχαριστῶ.

Πρός τούς ἐκλεκτούς μου γονεῖς, Σάββα καί Σοφία, ἀλλά καί πρός τόν ἀδερφό μου Γεώργιο καί τήν οἰκογένειά του ἐκφράζω μέ συγκίνηση τήν εὐγνωμοσύνη μου καί τούς εὐχαριστῶ γιά ὅλα.

Εὐχαριστίες ἐκφράζω καί σέ ὅλους τούς συνελθόντας εἰς τήν χαράν ταύτην πατέρες, φίλους καί ἀδελφούς μέ πρῶτον τόν Ποιμενάρχην τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Δράμας κ. Παῦλον, πρός τόν Πρωτοσύγκελλον αὐτοῦ τόν πολιόν καί πολυσέβαστον Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Τσακίρογλου τόν συμμαρτυρήσαντα εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας μου, τόν Πατέρα Παναγιώτη Σπυριδάκη, ἱερέα τῆς ἐνορίας μου, παρά τούς πόδας τοῦ ὁποίου ἐδιδάχθην τά πρῶτα ψελλίσματα τῆς πίστεως. Τόν βαθύ ἀπευθύνω σεβασμό μου εἰς τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους, τόν στηρίξαντά με εἰς καιρούς χαλεπούς δι’ ἐμέ καί ἀπό τόν ὁποῖον ἔλαβα τό μέγα καί ἀγγελικόν σχῆμα, Ἀρχιμανδρίτην π. Χριστόδουλον.

Θερμά εὐχαριστῶ καί τόν Μητροπολίτην πρῴην Μπουένος Ἄϊρες κύριον Γεννάδιον γιά τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν στοργή πού μου ἐπέδειξε στά 11 χρόνια πού ἐργάσθηκα ὑπό τάς ἐντολάς του.

Μνημονεύω δέ μέ ἰδιαιτέρα συγκίνησιν πρόσωπα πού σήμερα ἀπολαμβάνουν τήν ἀτελεύτητον χαράν τῆς Οὐρανίου Πολιτείας, τούς Μακαριστούς Μητροπολίτας Ρόδου κυρόν Σπυρίδωνα, Αὐστρίας κυρόν Μιχαήλ καί τόν Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ κυρόν Νικόδημον, τόν χειροτονήσαντά με διάκονον καί πρεσβύτερον καί τοῦ ὁποίου τάς εὐχάς συχνά ἐπικαλοῦμαι στίς δύσκολές μου στιγμές.

Καί νῦν ἡ ταπεινή μου ἀναφορά καί οἱ ἄπειρες εὐχαριστίες μου εἰς τόν μοναχικόν περιπλανώμενον ἱερόν νυμφίον τοῦ Φαναρίου, εἰς τόν χρυσοῦν κρίκον ἁλυσίδος ἁγίων καί μαρτύρων Πατριαρχῶν, εἰς τόν Ναζωραῖον τοῦ ὁποίου ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα διαρκεῖ ὅσον καί ἡ Πατριαρχία Του, εἰς τόν μελανοφοροῦντα τῷ σώματι, ἀλλ’ ἐρυθροφοροῦντα τῇ καρδίᾳ ἐκ τοῦ καθημερινοῦ μαρτυρίου Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κύριον κύριον Βαρθολομαῖον διά τήν πρός ἐμέ πατρικήν ἀγάπην, στήριξιν, ἐνίσχυσιν καί συνοδοιπορίαν κατά τήν πολυετῆ διακονίαν μου εἰς τήν Βασιλίδα Πόλιν. Κορωνίδα τῶν εὐλογιῶν καί εὐεργεσιῶν τῶν ὁποίων ἀποδέκτης ἔγινα καί ἡ σημερινή ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐκ τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ χειρῶν ἔλαβα τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Σᾶς εὐχαριστῶ, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐκ βάθους ψυχῆς καί Σᾶς παρακαλῶ. Ὑψώσατε καρδίαν καί χείλη εἰς τόν Ἐπουράνιον Δεσπότη καὶ ἐπαναλάβετε τὴν προσευχήν, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνε ὁ Βασιλεὺς Δαυΐδ ἱκετεύων διά τὸν υἱό του: «καὶ τῷ υἱῷ μου δὸς καρδίαν ἀγαθὴν ποιεῖν τὰς ἐντολάς σου καὶ τὰ μαρτύριά σου καὶ τὰ προστάγματά σου καὶ τοῦ ἐπὶ τέλους ἀγαγεῖν τὴν κατασκευὴν τοῦ οἴκου σου», (Α΄ Παραλειπ., κθ΄, 19). Πολλά τά ἔτη Σας».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jKIA7q3MI4s

ngg_shortcode_0_placeholder