1

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν νύκτα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 5ης /18ης Ἀπριλίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ κατανυκτική καί μεγαλοπρεπῆς τελετή τοῦ Ἐπιταφίου, ὡς ἀνάμνησις τῆς θεοσώμου Ταφῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τῆς τελετῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί αὐτῶν ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πρίσζρης κ. Θεοδοσίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Σιεμιατίτσε κ. Γεωργίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἱερέων παρεπιδημούντων ἐξ ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί ἱεροδιακόνων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη καί τοῦ πρῴην Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἡρακλέους Ἀστεριάδη, τοῦ κ. Πέτρου Παναγιωτοπούλου πρῴην Γενικοῦ Προξένου εἰς τά Ἱεροσόλυμα, προσευχομένου πολλοῦ λαοῦ, Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Κυπρίων καί ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου μετά τῆς χορῳδίας αὐτοῦ.

Ἡ κατανυκτική τελετή τοῦ Ἐπιταφίου περιέλαβε τόν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης» τήν περιοδείαν ἀνά τά προσκυνήματα ἐν λιτανείᾳ μέ ἄνοδον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολογοθᾶ, ἀνάγνωσιν τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Σταυρώσεως ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί περιφοράν τρίς πέριξ τῆς Ἀποκαθηλώσεως μετά τοῦ εἱλητοῦ καί τῆς ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀποκαθηλώσεως ὑπό τοῦ Πατριάρχου ἐπί τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τήν περιφοράν πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου τρίς καί τάς τρεῖς στάσεις τῶν Ἐγκωμίων «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ , «Ἄξιόν ἐστιν» καί «Αἱ γενεαί πᾶσαι».

Τόν λόγον τῆς ἡμέρας ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα

Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλε,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Δίκην μυροφόρων γυναικῶν καί Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικοδήμου τῶν κρυφῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τελοῦμεν σήμερον τήν σεμνήν, κατανυκτικήν καί μεγαλοπρεπῆ ταύτην τελετήν τοῦ Ἐπιταφίου εἰς ἀνάμνησιν τῆς θεοσώμου ταφῆς τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

  Τελοῦντες τήν τελετήν ταύτην ἀναμιμνῃσκόμεθα εὐγνωμόνως τῆς ὅλης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἀναμιμνῃσκόμεθα ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ἐν τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ Αὐτοῦ ἀπέστειλε ἐξ οὐρανοῦ τόν Υἳὀν Αὐτοῦ τὀν Μονογενῆ καί ἐνηνθρώπησε, ἔλαβε ψυχήν, σάρκα καί ὀστᾶ ὡς ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐτέχθη κατά σάρκα ἐξ αὐτῆς. Τοῦτο  ὅλον γέγονεν, ἵνα ὁ Θεός ἐλευθερώσῃ τόν Ἀδάμ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως Αὐτοῦ. Ὁ Θεός Πατήρ ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ προσέλαβε ἐκ νέου τόν ἄνθρωπον. Τόν προσληφθέντα ἄνθρωπον ὁ Χριστός  μετά τὴς  θείας ὑποστάσεως Αύτοῦ ἀσυγχύτως ἥνωσεν.

 Τό ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐνεργηθέν μυστήριον τοῦτο ἀποτελεῖ τήν ἔναρξιν μιᾶς νέας περιόδου διά τήν ἀνθρωπότητα. Ἐγκαινιάζει ἕνα νέον ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν. Συνιστᾷ τήν ἔλευσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν. Ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος συμφώνως πρός τήν ἀδιάψευστον Αὐτοῦ μαρτυρίαν εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή, φέρει τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εὶς τήν γῆν. Εἶναι οὖτος ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν. Εἶναι ὁ ἐνεργῶν καί γράφων τήν Καινήν, τήν νέαν διαθήκην τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων.

Πολλαπλᾶ εἶναι τά σημεῖα τά μαρτυροῦντα τήν ἐγγίσασαν τοῖς ἀνθρώποις βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα εἶναι θαυμαστά καί ἐξαίσια θεανθρώπινα γεγονότα τελούμενα ἐπἰ τῆς γῆς. Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦ Χριστός ὁ Ναζωραῖος συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους, ἐδίδαξε αὐτούς διδάγματα ἀληθείας, ζωῆς καί σωτηρίας. Ὡς τέλειος θεός καί τέλειος ἄνθρωπος συνεπάθησε τούς ἀνθρώπους, ὅσον οὐδείς οὐδέποτε. Ἀσθενεῖς ἐθεράπευσε, νεκρούς ἀνέστησε, ἁμαρτωλούς συνεχώρησε καί ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἁμαρτωλότητος καί διαφθορᾶς αὐτῶν ἀνέσυρε καί εἰς ἀρετῶν περιωπήν ἀνεβίβασε. Πεινῶντας ἐξέθρεψε, τήν ἀγάπην ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς ἡμῶν ὡς πλήρωμα τοῦ νόμου ἐδίδαξε καί ἐφήρμοσε. Εἰρήνην  καί συνδιαλλαγήν ἐκήρυξε τοῖς μακράν καί τοῖς ὲγγύς. Τὀν ἄνθρωπον ὥρισεν ὡς κύριον τοῦ Σαββάτου καί ἐκ τῆς δουλείας καί τῆς κατάρας τοῦ νόμου ἠλευθέρωσε.

 Εἰς τήν βασιλείαν ταύτην τοῦ Θεοὺ ἐκάλεσεν ὁ Χριστός συνεργούς καί μετόχους  διά τῆς μετανοίας ὅλους τούς ἀνθρώπους. Τόν λαόν Αὐτοῦ τόν περιούσιον πρῶτον καί ἔπειτα ὅλα τά ἔθνη. Τήν διδασκαλίαν Αύτοῦ παρέδωσεν εἰς τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα ἠκολούθησαν Αὐτόν μετ’ ἐμπιστοσύνης ὡς καλόν ποιμένα. Κατ’ἐξοχήν ὅμως ἐμύησεν εἰς τά μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ τούς δώδεκα μαθητάς Αύτοῦ. Τούτους Ἐκεῖνος ἐξέλεξε καί οὗτοι , ἁλιεῖς ὄντες , ἀφέντες τἀ δίκτυα αὐτῶν, ἠκολοὐθησαν Αὐτὀν.

Τό ὕψος καί  βάθος τῆς θείας Αὐτοῦ διδασκαλίας οἱ ὀλίγοι ἐκλεκτοί κατενόησαν καί Αὐτόν πιστῶς ἠκολούθησαν. Οἱ πολλοί ὅμως κλητοί τοῦτο παρηνόησαν. Τόν εὐεργέτην ὡς ἀλλοιοῦντα τόν νόμον τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἀλλάζοντα τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ καί ὡς κακοποιόν κατηγόρησαν καί διέβαλον καί ὡς ἔσχατον κακοῦργον εἰς θάνατον κατεδἰκασαν. Ἀντί τῆς χάριτος τῆς ἀφέσεως καί τῆς ἐλευθερίας, προετίμησαν τήν δουλείαν εἰς τό γράμμα τοῦ νόμου. Ὁ χῶρος τοῦ Πραιτωρίου καί τοῦ ἔναντι ἡμῶν Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἔγιναν οἱ μάρτυρες τοὺ ἀποκορυφώματος τῆς ἀνθρωπίνης ὕβρεως, εἰρωνείας καί λοιδορίας τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι Αύτοῦ τοῦ Κτίστου. «Προφήτευσον Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε». « Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτόν οὐ δύναται σῶσαι».  «Εἰ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν καί πιστεύσωμεν Αὐτῷ». Λόγοι ἐκφράσεως  τῆς ἐλλιποῦς πίστεως, τῆς ἀναζητούσης στηρίγματα εἰς τό θαῦμα.

 Τήν ἀδικίαν ταύτην τῶν ἀνθρώπων ἐπί τόν Υἳόν Αὐτοῦ ὁ Θεός Πατήρ  διά τήν σωτηρίαν αὐτῶν ὠκονόμησε. Τόν θάνατον τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ ἔδωσεν ὡς λύτρον διά τάς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων. Ὃ Χριστός διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἐξηγόρασεν ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπό τῆς κατάρας τοῦ νόμου. Διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ ἐπεριποιήσατο τήν ἐκκλησίαν.Ἔθεσε τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας  ἐπί τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αύτοῦ.  Διά τοῦ σταυροῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην καί εἰς τούς ἐν Ἅδῃ  ἐκήρυξε  τήν μετάνοιαν. Διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἐνίκησε τόν θάνατον, ἐκ νεκρῶν τριήμερος ἀνέστη καί τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ συνανέστησε. Διά τῶν παθημάτων Αὐτοῦ εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ. Ἀνελήφθη ἀφ’ ἡμῶν εἰς  τούς οὐρανούς, ἐκάθισε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν τεθεωμένην ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί  ἔπεμψε παρά τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον  ἐπί τούς ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί ἀποστόλους καί  ἀνῳκοδόμησεν ὡς σῶμα Αύτοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί ἐστερέωσε αὐτήν, ὥστε πύλαι ἅδου νά μή δύνωνται νά κατισχύσωσιν αὐτῆς ἔως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Εἰς τό σῶμα τοῦτο τό ἄγιον τῆς Ἒκκλησίας ἐνεγράφησαν ὡς πρῶτα μέλη οἱ τό πρῶτον πιστεύσαντες εἰς τό κήρυγμα τῶν φωτισθέντων ἀποστόλων καί σχηματίσαντες τό πρῶτον λῆμμα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης Σιών τῆς Ἁγίας καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης. Οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί ἀλλἀ καί οἱ ἐξ ἐθνῶν, οἱ ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ κατά τήν ἡμἐραν τῆς Πεντηκοστῆς. Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμῖται, Ἰουδαῖοί τε καί προσήλυτοι, Κρῆτες καί Ἄραβες.

Οἱ λαοί αὐτοί, οἱ ἔχοντες Ἑλληνικήν τήν καταγωγήν ἤ ὄντες Ἕλληνες ὡς Ἑλληνικῆς παιδείας, ἀπετέλεσαν τά ἔθνη, κατά τό «καλέσω μου τά ἔθνη, κἀκεῖνά με δοξάσουσι», τά ὁποῖα διά τοῦ κηρύγματος τῶν ἀποστόλων ἀπέθανον διά τήν Σισύφειον ἀναζήτησιν τῆς φιλοσοφίας, ἐγκατέλειψαν τό μυθολογικόν φανταστικόν δωδεκάθεον καί ἐπεγράφησαν Χριστῷ τῷ Ναζωραίῳ. Ἔθεσαν εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ τά ὄντως διαχρονικά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως αὐτῶν. Προσέγραψαν ἑαυτούς Χριστῷ τῷ Ναζωραίῳ κληθέντες  Ρωμαῖοι Χριστιανοί  ἀπό τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου καί ἐντεῦθεν. Διά τῆς διδασκαλίας Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ὄντως συνεπλήρωσαν τά ἐλλείποντα αὐτούς. Ἐδημιούργησαν τήν κατά Χριστόν φιλοσοφίαν τῶν μεγάλων Ἑλλήνων Πατέρων. Ἁγίων Χυσοστόμου, Βασιλείου, Γρηγορίου, Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμᾶ καί πλειάδος ἄλλων. Διετήρησαν τά μνημεῖα τῆς τέχνης αὺτῶν ὡς τοῦ Παρθενῶνος ὡς ἀνώτατα κλασσικά δημιουργήματα τοῦ ἀτελοῦς ἀνθρωπίνου πνεύματος. Ἐδημιούργησαν ὅμως νέους Παρθενῶνας, ὡς τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ, τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῶν εἰκονογραφιῶν αὐτῶν ὡς  δημιουργήματα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, συμπεπληρωμένου πλέον καί πεφωτισμένου ἐκ τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Πεντηκοστῆς.

Τήν διπλῆν ταύτην ταυτότητα ἡμῶν, αὐτῆς τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας, προσγραφείσης τῷ Χριστῷ, αὐξηθείσης καί ὁλοκληρωθείσης διά τῆς ἐν Χριστῷ  ἀποκαλύψεως, καλούμεθα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί νά ἐστερνιζώμεθα, προκειμένου νά ζωοποιώμεθα καί προιστάμεθα δημιουργικῶς ἔργων ἀγαθῶν μἠ ἀφομοιούμενοι καί συσχηματιζόμενοι τῷ πνεύματι τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ προωθοῦντος τήν ἀπρόσωπον παγκοσμιοποίησιν, ἀλλά ἐπιζῶντες  ἐλεύθεροι,  διατηροῦντες τήν χριστιανικήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν παράδοσιν καί ταυτότητα καί μεταδίδοντες καί εἰς τά ἄλλα ἔθνη, μετά τῶν ὁποίων συνεργαζόμεθα καί συναγωνιζόμεθα τάς ζωογόνους ἀξίας αὐτῆς.

Τήν κλῆσιν ταύτην τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων τηροῦσα ἡ Ἐκκλησία τῶν  Ἱεροσολύμων ἀνά τούς αἰῶνας, ὑποδέχεται ὑμᾶς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς,  θεωροῦσα ὑμᾶς ὡς ποίμνιον αὐτῆς κατά τάς ἁγίας ἡμέρας ταύτας καί δέεται ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου διά παντός ὑπέρ ὑγιείας ὑμῶν, ζωῆς, εἰρήνης, εὐημερίας καί σωτηρίας. Γένοιτο.  

 Μετά τά Εὐλογητάρια, τούς Αἴνους, τήν Δοξολογίαν καί τό «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί τά ἀναγνώσματα, ἐγένετο ἡ Ἀπόλυσις καί ἡ Ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον.

 Ἡ κατανυκτική αὕτη ἀκολουθία ἐτελέσθῃ μέ τάξιν καί ἁρμονίαν, παρά τό προκεχωρημένον τῆς ὥρας καί ἐπερατώθη τήν  3.00 πρωϊνήν ὥραν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 httpv://youtu.be/nxw1zdEf2e8

httpv://youtu.be/bP78M8mmAzs

httpv://youtu.be/3hCP8-0uA8k