Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΕΠΙ Τῌ ΕΘΝΙΚῌ ΕΠΕΤΕΙῼ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 1821.

Τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης, 12ης/25ης Μαρτίου 2015, ἔλαβε χώραν ἡ σχολική ἑορτή πρός τιμήν τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τῆς 25ης Μαρτίου 1821 εἰς τήν Πατριαρχικήν Ἱερατικήν Σχολήν τοῦ Πατριαρχείου ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών.

Τήν ἑορτήν ταύτην ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλος μετά τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης, μέλη τῆς ἑλληνικῆς Παροικίας Ἱεροσολύμων, Ἁγιοταφῖται Πατέρες καί μονάζουσαι τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ τελετή αὕτη περιέλαβε τόν Πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας (ἀναρτηθησόμενον προσεχῶς) ὑπό τοῦ Σχολάρχου ὁσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Νικολάου Ζέρβη ὡς ἕπεται, ἀπαγγελίας ποιημάτων ὑπό τῶν μαθητῶν, θεατρικόν ἔργον καί πατριωτικά ᾂσματα, ὡς ἐμφαίνεται εἰς τό ἀναρτώμενον ἐνταῦθα πρόγραμμα.

 

Ἁγία Σιών 25/3/2015

Μακαριώτατε καί Θειότατε Πατριάρχα τῆς Σιωνίτιδος μητέρας τῶν Ἐκκλησιῶν,

Ἐξοχώτατε Πρέσβυ καί Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου Σας κυρίας Ζαχαριουδάκη καί τῆς ἐκλεκτῆς χορείας τῶν συνεργατῶν Σας,

Σεβασμιώτατε Πρόεδρε τῆς Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβασμιώτετε Πρόεδρε τῆς Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Σεβαστοί πατέρες,

Ἀγαπητοί συνάδελφοι,

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Κυρίες καί κύριοι,

 

Ὁ ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου Ἑλληνισμός πανηγυρίζει σήμερα μέ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμό, δύο χαρμόσυνα ἀγγέλματα: «Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην τό ἕνα», «Ἐλευθερία ἤ θάνατος τό ἄλλο».

Καί τά δύο ἀγγέλματα τά ἀκολούθησαν δύο ἀγῶνες, δύο μαρτύρια, δύο θυσίες, δύο Ἀναστάσεις.

Ἀπό τήν μια μεριά ὁ ἀγῶνας τοῦ Θεοῦ πού προέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση εἰσελθών στήν τροχιά τῆς Ἱστορίας, μαρτύρησε καί θυσιάστηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά κάμει μέ τήν Ἀνάστασή Του τόν θάνατο ζωή, καί τήν ζωή στάδιο χαρᾶς καί τελειώσεως γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἀγῶνας ἑνός ἐκρηκτικοῦ λαοῦ. Ταπεινοῦ μά χαριτόβρυτου. Μέ αἰχμή τοῦ ἐθνικοῦ του δόρατος μιά ἀσυναγώνιστη φωτεινή πνευματική αἰθρία, πού τοῦ ἔδωσε τήν δύναμη νά ξεσηκωθεῖ πάνδημα τό 1821 καί νά ἀναγεννηθεῖ ἀπό τήν τέφρα του ὡς ἄλλος μυθολογικός Φοίνικας, γιά νά διδάξει μ’αὐτή του τήν ἀνάσταση τήν τέχνη κατοχῆς τῆς δυνάμεως τοῦ αὐτοπολλαπλασιασμοῦ καί τῆς ὑπερβάσεως τοῦ μέτρου καί τῆς ἀντοχῆς τῆς ἀνθρώπινης, ὅταν ἡ ἱστορική στιγμή τό ἐπιτάσσει.

Ἡ σημερινή λοιπόν ἡμέρα, ἐπαναλαμβάνω, δέν εἶναι μόνο ἐπέτειος τῆς Θείας ἀγγελίας, ἀλλά καί ἐπέτειος ἑνός ἀγῶνα, πού δημιούργησε τήν Παλιγγενεσία καί τό κέντρο τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας.

Εἶναι ἐπέτειος ἑνός οὐρανόμακρου σαλπίσματος πού σάν ἐγερτήρια ἑωθινή παιᾶνα ἐσήμαινε πρίν από 194 χρόνια στά πέρατα ἑνός ἐμβρόντητου κόσμου, τό λαμπρό ξημέρωμα μιᾶς μακρᾶς ἐθνικῆς νύχτας, ὕστερα ἀπό συγκλονιστική συνειδητοποίηση καί ἐπαναβίωση τῆς ἐλευθερίας, πού εἶναι τό μοναδικό θεμέλιο τῶν Ἀξιῶν καί θριαμβεύει πάντοτε ἐκεῖ πού ὑπάρχει ὡς συνείδηση, ὡς ἐσωτερική ἔκφραση, ὡς βαθύτατο ψυχικό αἴτημα πού καθαγιάζει τίς ὑψηλές προσδοκίες τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀνήκει στίς θεμελιακές ἀναγωγές τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως. Στίς πιό δραματικές ἐγκόσμιες ἀναζητήσεις. Στήν αἰωνοποίηση τῶν πράξεών μας. Στήν πιό δυναμική γνωστική μας ἐξατομίκευση.

Ἡ φιλοσοφία τῆς ἐλευθερίας, τέμνει τόν πνευματικό χῶρο, ἐξαγιάζει τήν αὐτοτέλεια, βεβαιώνει τίς ὑψηλές ἀγωνίες, αἰωνιοποιεῖ τόν θάνατο καί ἀκούει καθαρά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».

Ἀπό τήν ὥρα πού δέν ἔχομε συνειδητοποιήσει τό ὕψιστο χρέος γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς συνανθρώπους, μας ἔχει ἀρχίσει μέσα μας ἡ ἠθική ἔκπτωση, ἡ συνειδησιακή κατάρρευση, ἡ τραγική ὑποδούλωση στό ἐφήμερο καί στό τραγικά πεπερασμένο.

Εἶναι πολύ δύσκολο νά ὑπάρξει μιά ἐλευθερία πού δέν εἶναι κατηγόρημα τῆς βουλήσεως καί εἶναι πολύ εὔκολο νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἐλευθερία ἐκδηλώνεται σάν ἐμπειρία μέσα στό αὐθόρμητο.

Μέσα στό βαθύτατο ψυχικό μας κόσμο ἡ ἐλευθερία ἀκτινοβολεῖ μιά ἀνεπανάληπτη ἔλλαμψη πού φωτίζει μέ τούς φωτεινότερους ἀνθρωπιστικούς προβολεῖς τόν ἔσω ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ σέ μία ὑψηλή αὐτοσυνειδησία. Ἡ ἐλευθερία εἶναι δράση, ἐνῶ ἡ μοιρολατρεία καταστρέφει συνειδήσεις καί λαούς. Καί αὐτή ἡ δράση ἐπιβάλλει στόν σκλαβωμένο Λαό τήν πρωτογενῆ ἀναμέτρηση μέ τόν πανίσχυρο κατακτητή, τήν ἀδυσώπητη σύγκρουση μέ τόν ἀνελέητο Δυνάστη τοῦ πάνδημου ξεσηκωμοῦ μας γιά ἀλληλοπεριχωρητική συνύφανση μέ τήν ἐλευθερία, προηγήθηκαν 400 χρόνια πικρῆς καί ἀνελέητης σκλαβιᾶς. Τετρακόσια χρόνια, ὁ φάρος πού ἀκτινοβολοῦσε αἰῶνες φωτίζοντας πνευματικά σκοτάδια, δέν ὑπάρχει πιά.

Ὅμως μιά σπίθα κρυμμένη μέ σχολαστική ἐπιμέλεια στά βάθη τῆς ψυχῆς τῶν Ραγιάδων, ἔμενε ἄσβηστη καί ἀκοίμητη. Εἶναι ἡ σπίθα πού βρίσκεται στό κέντρο τῆς καρδιᾶς τῆς ἀκατάλυτης ἐθνικῆς μας ψυχῆς καί ἡ σπίθα αὐτή ἄναψε καί φούντωσε καί θέριεψε κι ἔγινε φωτιά. Λάβα καυτερή πού χύθηκε κι ἔκαψε τυράννους κι ἔλιωσε τίς βαρειές ἁλυσίδες τῆς σκλαβιᾶς.

Δέν εἶναι ἀποτέλσμα τῆς λογικῆς ἡ ἐπανάσταση, ὁ ἡφαιστιώδης αὐτός καθολικός ξεσηκωμός. Εἶναι μιά ἐκστασιοκίνητη μέθεξη ὑψηλόφρονης Ἱστορικῆς δημιουργίας. Εἶναι ἡ κορύφωση μιᾶς ἰσχυρῆς καί ἐναρετόπλεκτης πνευματικῆς παραζάλης. Εἶναι μια ἰδιότυπη πνευματική μέθη. Εἶναι πύρινη φλόγα πού πυρπολεῖ τήν καρδιά καί τή σκέψη. Εἶναι παράφορη ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, τήν θρησκεία, τήν οἰκογένεια καί τήν ἐλευθερία.

Οἱ ἀγωνιστές τοῦ ’21 μεταστοιχείωσαν τήν ἐσωτερική ἀνάγκη σέ ἱερή ἐπιταγή. Ὁ ξεσηκωμός τους ἦταν ὥριμος καρπός ἐθνικῆς συνειδήσεως. Στάθηκαν ἀπέναντι στόν δυνάστη, ὅπως ὅριζαν οἱ πρόγονοι καί δημιουργοί τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, φυλάσσοντες ἀπτόητοι Πλαταιές, ὑπερασπιζόμενοι Θερμοπύλες. Στάθηκαν ἠθικά εὐρύστερνοι καί πνευματικά καταξιωμένοι μεγάλων Ἀπογόνων. Ξεκίνησαν ἀπό τά Καλάβρυτα εὐαίσθητοι καί οἰστρηλατημένοι, γιά νά χαροῦν μιά ἀνείπωτη ἐθνική καί Ἱστορική μεγαλωσύνη.

Τό ἀσυγκράτητο πάθος ἀπό δεινοπαθήματα αἰώνων καί οἱ στεναγμοί ἑνός ἁλυσσοδεμένου καί σφαδάζοντος κάτω ἀπό τά νύχια τῶν Ἰσλαμικῶν τίγρεων λαοῦ, γίνονται τρομερή ἀγγελία:

«Ἐλευθερία ἤ θάνατος»

πού ἐξακοντίζεται σάν κεραυνός ἀπό τήν Μονή τῆς Ἁγίας Λαύρας, κάτω ἀπό τίς εὐλογίες τοῦ Ἀρχαγγελικοῦ μά καί Λεοντόθυμου Δεσπότη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ καί σχίζει σάν ἀστραπή τό στερέωμα τῆς Εὐρώπης, κλονίζει συθέμελα τόν θρόνο τοῦ Σουλτάνου καί ἀντιβουΐζει θριαμβευτικά στά σκοτεινά ντουβάρια τῆς Ἱερῆς Συμμαχίας πού χαλκεύει τά δεσμά τοῦ λαοῦ.

Εὐλαβεῖς συνεορταστές,

Ὅσα κι ἄν ἔχουν εἰπωθεῖ γιά τό μεγάλο 21, ὅσο κι ἄν τό ὕμνησαν, κι ἄν τό ἱστόρησαν, κι ἄν τό τραγούδησαν τό εἰκοσιένα, ἐκεῖνο εἶναι πάντα τόσο μεγάλο, τόσο θεῖο, πού κάθε χρόνο, σέ κάθε ἐποχή, νέο κι ὡραῖο καί παρθενικό, ξαναζεῖ, καί, δίδει δύναμη καί συγκινεῖ κι ἐμπνέει κάθε ἄξιο, μά καί κάθε ἀδύνατο ὑμνητή του.

Τά λόγια αὐτά δέν ὁριοθετοῦν τήν ἑρμηνεία τοῦ 21 σύμφωνα μέ τίς ἀπόψεις τῆς Ρομαντικῆς Ἱστοριογραφίας. Ἡ Ἱστορική Ἐπιστήμη στάθηκε κατάπληκτη μπροστά του, καί τό τοποθέτησε σέ μιά ἀπό τίς ψηλότερες σκοπιές της, γιά νά φωτίζει τόν δρόμο τοῦ μέλλοντος ὅλων τῶν λαῶν τῆς οἰκουμένης.

Ἀποτελεῖ ἐθνικό μας προνόμιο τό γεγονός, πώς σπιθαμή πατρικῆς γῆς δέν ἔμεινε καί σ’αὐτά τά χρόνια τῆς ἐξεγέρσεως, πού νά μήν ποτισθεῖ ἀπό ἀράθυμο αἷμα στρατιᾶς ἡρώων καί ἐθνομαρτύρων. Ἔτσι, ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλληνικῆς γῆς ἔχουν νά προσφέρουν στήν λατρεία τοῦ κοινοῦ ἰδανικοῦ, ἄν ὄχι ναούς θριάμβων, ὅμως πάνσεπτα θυσιαστήρια.

Ἡ Θράκη, τήν Κωνσταντινούπολη καί τήν Ἀδριανούπολη. Ἡ Μακεδονία, τήν Νάουσα καί τήν Κασσάνδρα. Ἡ Ἥπειρος, τό Σούλι, ἡ Θεσσαλία τόν Ἀσπροπόταμο καί τήν Θετταλομαγνησία. Τό Μανιάκι ὁ Μωριάς. Ἡ Ρούμελη, ἕνα Μεσολόγγι. Ἡ Ἀσία, τά Μοσχονήσια καί τίς Κυδωνίες. Ἡ Μεσόγειος, Κρήτη καί Κύπρο. Τό Αἰγαῖο, τά τρία πολύκλαυστα, πυρίκαυστα νησιά.

«Ἐπί τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνος, ἐκεῖ ἐκαθήσαμεν καί ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών…»

Πολύ εἶναι τό θυμίαμα πού προσφέρεται εὐλαβικά κάθε ἐθνικο-γιορταστική τοῦ χρόνου ἡμέρα στούς ἐπώνυμους μάρτυρες τοῦ γένους μας.

Ὅμως ποτέ δέν μάθαμε πῶς λέγονταν ὅλοι αὐτοί οἱ φτωχοί προφῆτες τοῦ ξεσηκωμοῦ, οἱ δάσκαλοι καί οἱ μανάδες. Οἱ ἀγράμματοι κληρικοί. Οἱ τυραννισμένοι ξωμάχοι τοῦ βουνοῦ καί τοῦ κάμπου καί θέρμαιναν στόν κόρφο τους τό πνεῦμα τῆς Ἐλευθερίας, πού ἦταν ἀτρόμητοι στήν μάχη, ἁγνοί στήν καρδιά, χαμογελαστοί στόν θάνατο, καί πού ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ Χρόνου, ὀρθώθηκαν σάν ἕνας ἄνθρωπος μ’ ἕνα σιδεροχυμένο φρόνημα, πού τούς ἔκανε νά ἀντικρύζουν τήν θέα ἐκείνη, πού δέν κάνει χατήρια, καί δέν κάθεται στά πόδια κανενός. Τήν ἀγέλαστη κι ἀδιάκριτη Θεά, τήν Εὐθύνη.

Ἀπό τά σπλάχνα αὐτοῦ τοῦ ἀδάμαστου λαοῦ ἀναδείχθηκαν οἱ τυραννοκτόνοι τῆς στεριᾶς καί οἱ στολοκαῦστες τῆς θάλασσας.

Ἐννιά χρόνια κράτησε ὁ μεγάλος ἀγώνας. Ἕνας ἀγώνας πού τόν συνθέτουν ἄφραστοι ἡρωϊσμοί, μαρτυρικοί θάνατοι καί ὁλοκαυτώματα. Ὁλοκαυτώματα, πού αὐτά καθ’ ἑαυτά -γιά τήν ἑλληνική πραγματικότητα- δέν ἀποτελοῦν ἰδότυπα ἱστορικά γεγονότα, ἀλλά συνηθισμένη μορφή ἐκτονώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ ψυχικοῦ μεγαλείου, πού αὐτό τό μεγαλεῖο, ναί, εἶναι ἰδιότυπο…

Κάθε ἕνα ἀπό τά ὁλοκαυτώματα αὐτά, ἐξακοντιζόταν στά πέρατα τοῦ κόσμου μ’ οὐρανόμακρη λάμψη, πρῶτα σάν ὑπέροχη φρονηματική λειτουργική πράξη, σάν ἄσπιλος βωμός παρθενόψυχων ἀγωνιστῶν, κι ὕστερα ἐξακοντιζόταν σάν ὁλοφώτεινο μετέωρο πού ὁριοθετοῦσε χρονικά τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ γένους μας.

Ποῦ βρῆκαν ἄραγε τήν δύναμη οἱ σκλάβοι τῶν 400 χρόνων νά ἀποφασίσουν νά παλαίψουν μέ τήν Μεγάλη Αὐτοκρατορία τῶν Ὀθωμανῶν;

Ποῦ βρῆκαν τήν καρτεροψυχία νά κρατήσουν τά μαρτύρια καί τίς ἑκατόμβες μιᾶς ἐννεαετίας; Τήν ψυχρότητα καί τήν ἀδιαφορία, ἀκόμα καί τήν ἐχθρότητα τῆς Εὐρώπης, ποῦ βρῆκαν τήν διπλωματική δεξιότητα νά τήν μετατρέψουν σέ συμπάθεια, σέ συμπαράσταση καί ἀποφασιστική βοήθεια ὕστερα;

Μά ποιός, πότε, πῶς νά ἱστορήσει τά ἀνιστόρητα τῆς ἐννεάχρονης πάλης γεγονότα, χωρίς μήτε ὁλοφάνερα νά ὑστερήσει ἀπό τό δίκαιο μέτρο, μήτε νά τό ξεπεράσει;

Ἡ ἱστορία ἀπαντᾶ μέ τόν δικό της τρόπο στά ἐρωτήματα αὐτά, λαμβάνοντας ὑπ᾽ὄψιν, πώς ὁ ἐκπληκτικός αὐτός καθολικός ξεσηκωμός, εἶναι στοιχεῖο ἐκφράσεως ἑνός λαοῦ, πού πρίν χιλιάδες χρόνια, αὐτόφωτος πρωτοπόρος κι ὁδηγός, ἐδημιούργησε τό κέντρο τῆς Ἱστορικῆς ζωῆς καί συνεχῶς ἔκτοτε διεκδικεῖ μεγαλύτερο ποσοστό στήν συνολική Ἱστορική δημιουργία καί τόν Ἡράκλειο ἆθλο.

Ἡ δική μας πάντως ἀτμόσφαιρα, τήν ὥρα αὐτή δέν προσφέρεται γιά ἱστορική ἀκριβολογία καί κριτική. Εἶναι μιά ἀτμόσφαιρα ἐκστάσεως καί ἐθνικοῦ Διονυσιασμοῦ.

Μέσα ἀπό τήν ἔκσταση αὐτή ἐρχόμαστε, ἄν ὄχι βιωματικά, τουλάχιστο διαισθητικά μέ τό μεγάλο ψυχικό πύρωμα, πού ὁ ποιητής τό ὅρισε μέτρο τῆς μεγαλοσύνης τῶν Ἐθνῶν.

Αὐτό τό ψυχικό πύρωμα δημιούργησε τήν πύρινη ρομφαία πού ἔκαψε τόν Διᾶκο, πού ἄναψε τήν πυριταποθήκη τοῦ Καψάλη, τοῦ Σαμουήλ, τοῦ Γιαμπουδάκη καί τόσων ἄλλων…

Αὐτή ἡ πύρινη ρομφαία ἀπανθράκωσε τά Ψαρά. Αἱματοκύλισε τήν Χίο. Ἀνατίναξε τό Μεσολόγγι τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων. Ὅμως ἡ ἴδια ρομφαία ἄναψε τόν δάχτυλο τοῦ Κανάρη, τόν δαυλό πού ἔγινε κεραυνός πανικοῦ καί ὀλέθρου γιά τά καράβια τοῦ δυνάστη τοῦ γένους μας.

Ἡ ἴδια πύρινη ρομφαία, ὕστερα τό φωτεινό μετέωρο τῶν καπνισμένων ἐρειπίων, μετασχηματίστηκε σέ μαγνήτη τοῦ ρεύματος τοῦ φιλελληνισμοῦ πού κατέλησε στό Ναυαρῖνο.

Νομίζω πώς τά παραπάνω ὁλοκαυτώματα, οἱ παραπάνω πράξεις τῆς τιμῆς καί τοῦ χρέους περνοῦν, ἀνάμεσα ἀπό δύο ἀλληλοεξαρτώμενες Ἱστορικές λειτουργίες: τήν ρεαλιστική καί τήν πολιτιστική.

Σημεῖο ἀναφορᾶς -γιά τήν ρεαλιστική λειτουργία- εἶναι ἡ ἰδεολογική κατεύθυνση τῶν ἀντιμαχομένων πάνω στό συγκεκριμένο γεγονός. Δηλαδή γιά ποιό σκοπό ἤ ἀλλιῶς γιατί πολεμάει ὁ καθένας. Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν γιά νά κερδίσουν τήν ἐλευθερία τους, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι μέ βρώμικα καί ἐπαίσχυντα μέσα νά διατηρήσουν τήν κατοχή τους. Νά ἐξακολουθοῦν νά μᾶς κρατοῦν σκλάβους.

Γιά δέ τήν πολιτιστική λειτουργία, σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι ἡ ἀντοχή τοῦ Ἐθνικισμοῦ, οἱ νόμοι τῆς ἐξελίξεως καί τό κέντρο τῆς Ἐθνικῆς ἀντιστάσεως αὐτῶν πού πολεμοῦν (τῶν ἀντιμαχομένων).

Τά στοιχεῖα αὐτά ἀντέχουν σέ βαθειά καί ἐκτεταμένη ἀνάλυση. Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀναλύσεως βγαίνει ἀπό μιά καί μόνο αὐταπόδεικτη Ἱστορική ἀλήθεια.

Ἡ ὕπαρξη τῆς νεώτερης Ἑλλάδας ὀφείλεται στήν ὑπεροχή τοῦ ζωντανοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, σέ σύγκριση μέ τούς πολιτισμούς τῶν ἑκάστοτε κατακτητῶν.

Ὑπερηφανευόμαστε ὄχι μόνο γι’ αὐτόν, καί γιά τήν πατρότητα τοῦ Δυτικοῦ -τουλάχιστον- πολιτισμοῦ, ἀλλά καί γιά τήν κληρονομία ἑνός λαμπροῦ -γενικότερα- ἀγωνιστικοῦ παρελθόντος, μέ ζωηρό μάλιστα τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης γιά τόν ρόλο μας πάνω στήν μεγάλη σκηνή τῆς ζωῆς ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.

Στήν ἐκτέλεση τοῦ ρόλου μας αὐτοῦ, ἀνανεώνομε κατά καιρούς, ὄχι καί πολύ μακρινούς μεταξύ τους, μέ θυσίες καί μέ αἷμα, τούτη τήν βασική προγονική μας φιλοσοφία γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο.

«Ἤ καλῶς ζῆν ἤ καλῶς τεθνηκέναι τόν εὐγενῆ χρή»

 

Μακαριώτατε,

Εὐλαβεῖς μνήμονες καί βαθύτατα εὐγνώμονες τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 21, πού σαρκώσανε τήν αἰώνια στιγμή τῆς Ἱστορικῆς καί Ἐθνικῆς συνειδήσεως τοῦ Λαοῦ μας, ἱστάμεθα ἐδῶ στόν προκεχωρημένο Θερμοπυλικό ἐθνικό μας πύργο, βιώνοντες μέ τήν δύναμη τῆς καρδιᾶς καί τῆς ψυχῆς μας τίς στιγμές τοῦ μεγάλου ξεσηκωμοῦ.

Δέν χρειάζεται δραματοποίηση τῆς ἀφηγήσεως, γιατί τά μεγάλα Ἱστορικά καί ἠθικά γεγονότα εἶναι αὐτοτελῆ, αὐτόφωτα, ἔχουν μιά ζηλευτή πληρότητα, μεγαλεῖο, ἠθική καί πνευματική αὐτάρκεια.

Δέν χρειάζονται μεγαλόστομες Ἱστορικές ἀναδρομές´ χρειάζεται μονάχα συνείδηση, προσωπικῆς εὐθύνης καί ἔμπνευση ἀπό τήν ἐμπνέουσα παρουσία τους.

Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 21 ἑρμηνεύσανε μέ πράξεις θυσίας τήν Ἱστορική καί ἐθνική συνείδηση τοῦ σκλαβωμένου Γένους.

Μετά τήν θρησκευτική τελετουργία καί μέσα στόν ἀπέριττο Ἱερό χῶρο, ἐπακολούθησε κάτω ἀπό τόν Ἱστορικό πλάτανο τῆς Ἁγίας Λαύρας ἡ ἐθνική μυσταγωγία.

Ἡ ἔναρξη τοῦ ἀγῶνα εἶχε ἁπλότητα, γιατί τόν στεφάνωνε ἡ συνείδηση τοῦ χρέους. Εἶχε ὅμως καί ἕνα ἀπροσπέλαστο μεγαλεῖο: τήν ἀκατάβλητη εὐψυχία τοῦ Λαοῦ μας.

Γιά νά προβληθεῖ αὐτό τό μεγαλεῖο, δέν χρειάζονται ὡραιοποιημένες ἐκφράσεις οὔτε σχήματα λόγου, γιατί ὑπάρχει διάχυτη καί σέ διαχρονική τροχιά ἡ παρουσία τῶν Γενναίων. Τό ψυχικό τους μεγαλεῖο. Ἡ ἀπροσπέλαστη ἠθική τους ἁλκή πού καθιστᾶ περιττές αὐτές τίς ἐκφράσεις.

Θά μπορούσαμε κάλλιστα νά τιμήσωμε σήμερα τούς Ἥρωές μας μέ τήν φιλοσοφοῦσα σιωπή, πού λέει τόσα ὅσα δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει ὁ πιό λαλίστατος λόγος, ἀλλά τό μέγα χρέος κινεῖ τήν γλῶσσα, ἐμπνέει τόν νοῦ, χειραγωγεῖ τήν καρδιά καί καθαγιάζει τήν ἐσωτερική διάθεση.

Μακαριώτατε,

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα θυμᾶται τούς πεσόντες στά πεδία τῶν μαχῶν καί θριαμβεύει τούς μαχητές.

Σεμνή πάντα καί ἀδιάκρυτη.

Γιατί ἡ Ἑλλάδα δέν ξέρει νά θρηνεῖ αὐτούς πού θυσιάστηκαν στόν βωμό τῆς πατρίδας, «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι», μά μόνο νά τούς καλοτυχίζει.

Ἀλλά νά,

ἀπό τό βάθος τῆς μνήμης της ξεπροβάλλουν εἰκόνες σφαγιασμοῦ ἀθώων παιδιῶν, σεβασμίων μητέρων καί γερόντων καί ἡ ἀλύγιστη Ἑλλάδα λυγίζει καί προσφέρει πάνω στούς ὄλβιους τάφους τους, δαψιλῆ τήν σπονδή τῶν μύρων καί τῶν δακρύων της».

 

Ὁ Σχολάρχης

Μοναχός Δρ. Νικόλαος Ζέρβης

Παιδαγωγός, Θεολόγος, Οἰκονομολόγος

 

Τόσον εἰς τόν Πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας, ὅσον καί εἰς τά ἀπαγγελθέντα ποιήματα καί ψαλέντα ᾂσματα, ὑπό τῶν μαθητῶν τῆς Σχολῆς, τῇ Διευθύνσει τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, Πρωτοψάλτου, τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπαρουσιάσθησαν τά δεινά τοῦ Ἔθνους ἡμῶν, διώξεις, δῃώσεις, ἐκτοπίσεις, στερήσεις τῆς θρησκευτικῆς καί πάσης ἄλλης ἐλευθερίας, παιδομάζωμα, ἀποκεφαλισμοί, ἀνασκολοπισμοί, δημεύσεις περιουσίας, στέρησις τῆς Παιδείας καί ἄλλα ἀνήκουστα δεινά, ἡ ἀντοχή τοῦ Ἔθνους ἡμῶν χάρις εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους καί τό Κρυφό Σχολειό καί ἡ ἀναίρεσις τῶν δεινῶν τούτων διά τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως ἐναντίον τοῦ ἀπηνοῦς τυράννου ὑπό τῶν Πατέρων τοῦ Ἔθνους ἡμῶν, Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Παπαφλέσσα, Κανάρη, Μπουμπουλίνας, Μακρυγιάννη, Σουλιωτῶν, Μεσολογγιτῶν καί ἄλλων ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων ἀγωνιστῶν, ἐκδαπανησάντων περιουσίας, ἔτι δέ καί τήν ζωήν αὐτῶν θυσιασάντων διά τήν ἐλευθερίαν τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, μετά 8ετῆ ἀδυσώπητον ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ κατεκτήθη ἡ ἐλευθερία καί ἐπετεύχθη ἡ ἵδρυσις τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους τό ἔτος 1832.

Διά τῆς καλῶς ὠργανωμένης τελετῆς ταύτης ὑπό τῶν καθηγητῶν τῆς Σχολῆς καί διά τῆς ἐπιμελείας καί ἀποδόσεως τῶν μαθητῶν, οἱ μετασχόντες εἰς αὐτήν ἔζησαν στιγμάς συγκινήσεως καί αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης κατέκλυσαν τήν ψυχήν αὐτῶν πρός τόν Δωρητήν τῆς ἐλευθερίας Θεόν καί τούς ἀγωνιστάς τοῦ Ἔθνους ἡμῶν ὑπέρ αὐτῆς.

Πρό τοῦ τέλους τῆς τελετῆς, τόσον ὁ Μακαριώτατος, ὅσον καί ὁ Γενικός Πρόξενος ἐξέφρασαν τήν εὐαρέσκειαν καί τάς εὐχαριστίας αὐτῶν πρός τόν Σχολάρχην, τούς Καθηγητάς καί τούς μαθητάς διά τήν ἐπιτυχίαν αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/80f2-hdaORk