1

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Ἡ Κυριακή, 2α/ 15η Μαΐου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τοῦ Παραλύτου, Δ΄ ἀπό τοῦ Πάσχα, συμφώνως πρός τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Κατ’ αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τήν ἐν ἀρχῇ ὑποδοχήν ὑπό τῶν Προσκόπων, προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τήν Κοινότητα τῆς κώμης Ρένε πλησιοχώρου τῆς πόλεως Ναζαρέτ.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός καί ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων ἐπίσης τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀρτεμίου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐνορίας ταύτης Πρεσβυτέρου π. Συμεών, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Στεφάνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄλλων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου.

Ἔψαλον δέ οἱ ψάλται τῆς ἐνορίας ταύτης δεξιά καί ἀριστερά ἀραβιστί καί συμμετεῖχον ἐν προσευχῇ πολλοί τῶν πιστῶν τῆς Κοινότητος ταύτης.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας  ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐπί τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ, καί ἰδών σε Κύριε ἐβόα· Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με ἐν αὐτῷ· ἐν ᾧ δέ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ἴασιν, ἐγώ δέ ἀσθενῶν κατάκειμαι, καί εὐθύς σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ, λέγει πρός αὐτόν· Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει. Πάντα σοι δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καί ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Θαυμαστός ὁ Θεός, ὅστις συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐν Reine φιλοχρίστῳ ἡμῶν Κοινότητι, ἵνα ἐν ἀγαλλιάσει καί εὐφροσύνῃ ἑορτάσωμεν «Πάσχα Κυρίου», μνείαν ποιοῦντες τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου τοῦ ἐν τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχοντος ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. (Πρβλ. Ἰωάν 5,9).

Κατά τήν ἐπίγειον αὐτοῦ παρουσίαν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐποίησε σημεῖα καί τέρατα, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν φανερώσῃ τήν θείαν αὐτοῦ δόξαν καί οὕτω πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν· καί ἀφ’ ἑτέρου δέ καταδείξῃ τήν δι’ ὑπακοῆς καί πίστεως εἰς αὐτόν δηλονότι τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, χαριζόμενον θεραπευτικήν καί ἰαματικήν δύναμιν καί ἐνέργειαν παντί  τῷ αἰτοῦντι.

«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδών ὁ ᾿Ἰησοῦς κατακείμενον, καί γνούς ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιής γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν» (Ἰωάν. 5, 5-7)

Ἑρμηνεύοντες τό ἀνωτέρω Εὐαγγελικόν χωρίον οἱ ἅγιοι καί ἔγκριτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διερωτῶνται: «διά τι ὁ Σωτήρ ἡμῶν ἐπέλεξε τοῦτον τόν παράλυτον;»

Διότι οὗτος ἔπασχε ἀπό ἀνίατον νόσημα: «τίνος ἕνεκεν τούς ἄλλους [ἀσθενεῖς] πάντας παραδραμών ὁ Ἰησοῦς πρός τοῦτον ἦλθεν; Ἵνα καί τήν δύναμιν καί τήν φιλανθρωπίαν ἐνδείξηται· τήν δύναμιν μέν ὅτι τό νόσημα λοιπόν ἀνίατον ἐγεγόνει, καί εἰς ἀμηχανίαν περιειστήκει [= εἶχε περικυκλώσει/ καταλάβει] τά τῆς ἀρρωστίας αὐτοῦ· τήν δέ φιλανθρωπίαν, ὅτι τόν μάλιστα ἄξιον ὄντα ἐλέους καί εὐεργεσίας  τοῦτον πρό τῶν ἄλλων [=ἀσθενῶν] εἶδε ὁ κηδεμών =[ὁ Χριστός] καί φιλάνθρωπος», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, (Εἰς τόν Παραλυτικόν, PG 48, 804).

Εἰς τήν ἐπιτακτικήν ἐρώτησιν τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν παράλυτον «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6) ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὡς Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν ἀνεφέρετο εἰς τήν διπλῆν παράλυσιν, τήν τῶν ἁμαρτημάτων καί τήν τοῦ σώματος. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν εἰς τάς ἁγίας Γραφάς γίνεται λόγος περί ἁμαρτίας, δέον ὅπως ἐννοῶμεν τήν ψυχικήν καί σωματικήν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἀσθένειαν, ἡ ὁποία καί ἐπέφερε τόν θάνατον τήν φθορᾶς, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, ἔχων ὑπ’ ὄψιν τόν Παλαιόν Ἀδάμ, «ὥσπερ δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθεν καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν», ( Ρωμ. 5,12).

Ὁ δέ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἐπικαλούμενος τούς λόγους τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου λέγει: «οὗτος τουτέστι ὁ Χριστός, τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει» (Ἡσ. 53,4), ἰδών τόν Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρός αὐτόν λέγει : «ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29). Καί ὁ σοφός Παῦλος λέγει: «παρέδωκα γάρ ὑμῖν ἐν πρώτοις ὃ καί παρέλαβον, ὅτι Χριστός ἀπέθανεν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατά τάς γραφάς» (Α΄  Κορ. 15,3)

Ἐξ ἄλλου, κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἱεροσολύμων ὁ Κύριος ἦλθεν εἰς τήν γῆν «ἵνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν διάβολον» (Ἑβρ. 2,14) καί «τοῦ δοῦναι γνῶσιν σωτηρίας  τῷ λαῷ αὐτοῦ ἐν ἀφέσει τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ», (Λουκ. 1, 77). Ἀκούσωμεν τοῦ ἱεροῦ Πατρός λέγοντος:

«Ὅπου ἄν φανῇ Ἰησοῦς ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία. Κἄν τε γάρ ἴδῃ τελώνην καθήμενον ἐπί τοῦ τελωνίου, τοῦτον ἀπόστολον ποιεῖ καί εὐαγγελιστήν. Κἄν τε μετά νεκρῶν ταφῇ, νεκρούς ἐγείρει . Καί τυφλοῖς μέν τό βλέπειν χαρίζεται, κωφοῖς δέ τό ἀκούειν· καί τάς κολυμβήθρας περιέρχεται =[ἐπισκέπτεται] οὐ τάς οἰκοδομάς ζητῶν ἀλλά τούς νοσοῦντας ἰατρεύων».

Ἀξιοσημείωτον ὅτι τόν παράλυτον ἐθεράπευσε οὐχί τό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας ἀλλά ἡ ἐνέργεια τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστόν ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Κύριε τόν Παράλυτον οὐχ ἡ κολυμβήθρα ἐθεράπευσεν ἀλλ’ ὁ σός λόγος ἀνεκαίνισε· καί οὐδέ ἡ πολυχρόνιος αὐτῷ ἐνεπόδισε νόσος· ὅτι τῆς φωνῆς σου ὀξυτέρα ἡ ἐνέργεια ἐδείχθη· καί τό δυσβάστακτον βάρος ἀπέρριψε, καί τό φορτίον τῆς κλίνης ἐβάστασεν εἰς μαρτύριον τοῦ πλήθους τῶν οἰκτιρμῶν σου, δόξα σοι».

Ὁ παράλυτος ἄνθρωπος, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ἀκούσας τῆς φωνῆς τοῦ Ἰησοῦ λέγοντος: «ἔγειρε ἄρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει» (Πρβλ. Ἰωάν. 5, 8-9). Ἡ ὀξυτέρα, δηλονότι ἡ ταχυτέρα τῆς φωνῆς θεραπευτική ἐνέργεια δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐπισκιάσασαν τῷ παραλυτικῷ χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κολυμβήθρα, δηλαδή τό ἰατρεῖον τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, τά δέ ἱερά μυστήρια, τά ὁποῖα τελοῦνται τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τά φάρμακα τῆς θεραπείας. Κατά τόν ἅγιον Χρυσόστομον, ὁ τρόπος τῆς ἰατρείας εἶναι κοινός καί τά φάρμακα ὑπάρχουν δι’ ὅλους. Ἡ θεραπεία ὅμως δέν εἶναι κοινή, ἀλλά ἐπιτυγχάνεται μέ τήν προαίρεσιν ἐκείνων πού τήν χρησιμοποιοῦν. «Ἡ τε οὖν ἰατρεία κοινή τά τε φάρμακα ἅπασι πρόκειται· ἡ δέ θεραπεία λοιπόν οὐ κοινή, ἀλλά παρά τήν τῶν χρωμένων προαίρεσιν γίνεται».

Πάσχα Κυρίου ἑορτάζοντες σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀκούσωμεν τῆς τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν θείας φωνῆς: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», (Ματθ. 28,20).

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, συνεξανέστησας ἡμᾶς ἐκ τῶν παθῶν τῇ ἀναστάσει σου Κύριε· τοῦ δέ θανάτου πᾶσαν τήν δυναστείαν ὤλεσας Χριστέ· δία τοῦτο πίστει κραυγάσωμεν. Μνήσθητι καί ἡμῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα” .

Τήν μεσημβρίαν ἡ Κοινότης παρέθεσε τράπεζαν, εἰς τήν ὁποίαν παρεκάθισαν ὅλοι οἱ ἑορτασταί ἀλλά καί ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως καί ὁ Σεΐχης.

Εἰς τήν τράπεζαν πάλιν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τούς καταπίπτοντας καί ἀνορθοῖ πάντας τούς κατερραγμένους», (Ψαλμ. 144,14), ἀναγγέλλει ὁ ψαλμῳδός.

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό φῶς τῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, τό πληρῶσαν τόν οὐρανόν τε καί τήν γῆν ἀλλά καί τά καταχθόνια συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐπί τό αὐτό, ἵνα μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν: «Ἑκουσίως πτωχεύσας, τήν πτωχείαν τοῦ Ἀδάμ Χριστέ ὁ Θεός, ἦλθες ἐπί γῆς ἐκ Παρθένου σαρκωθείς, καί Σταυρόν κατεδέξω ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃς τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, Κύριε, δόξα σοι».

Καί διερωτώμεθα ποῖος εἶναι ὁ ἐχθρός τῆς δουλείας τοῦ ἀνθρώπου; Ὁ διάβολος τοὐτέστιν ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, (Πρβλ. Ἐφ. 6 12) ὁ καταδυναστεύων τούς ἀνθρώπους. Ἐκ ταύτης ἀκριβῶς τῆς τοῦ διαβόλου καταδυναστείας ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ὁ Χριστός διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐν ταῖς Πράξεσιν τῶν Ἀποστόλων:  «ὑμεῖς οἴδατε …Ἰησοῦν τόν ἀπό Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτόν ὁ Θεός Πνεύματι Ἁγίῳ καί δυνάμει, ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός ἦν μετ᾿ αὐτοῦ», (Πράξ. 10, 37-38).

Διά τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Κύριος δέ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐγένετο σύμμορφος ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις, ἵνα μετασχηματίσῃ τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον  τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ (Πρβλ. Φιλιπ. 3,21) δηλαδή τοῦ σώματος τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός ἐπάτησε, δηλονότι ἐνίκησε τόν θάνατον τῆς φθορᾶς, τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας καί ἀναλυτικώτερον τόν θάνατον τῆς παραλύσεως τῆς ψυχικῆς τε καί σωματικῆς διά τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ θανάτου. Τοῦτο δέ γέγονεν κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον: «ἵνα καί ἡ καταλλαγή τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον γένηται καί ἡ ἐλευθερία τοῦ παντός ἀνθρώπου δι’ ἀνθρώπου ὑπάρξῃ ἐν τῇ καινότητι τῆς εἰκόνος τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν» [Διά νά συμφιλιωθῇ ἔτσι ὁ Θεός πρός τόν ἄνθρωπον καί διά νά ὑπάρξῃ ἡ ἐλευθερία ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δι’ ἀνθρώπου μέ τήν νέαν μορφήν τῆς εἰκόνος τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ὄντες μέλη τίμια τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἔχομεν τήν κατ’ οἶκον ἡμῶν «Προβατικήν κολυμβήθραν», τοὐτέστιν τήν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ἡμῶν, ἔνθα ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν εἶναι πάντοτε παρών ὁρατῶς καί ἀοράτως. Τήν μεγάλην ταύτην μοναδικήν εὐεργετικήν καί φιλάνθρωπον Οἰκονομίαν ἐχαρίσατο ἡμῖν ὁ Θεός.

Ἡ θεία δέ αὐτή Οἰκονομία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Μητέρα ἡμῶν καί φυσικήν τροφόν, τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων, τοὐτέστιν τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον διά μέσου τῶν αἰώνων ἀπεδείχθη στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας, στερέωμα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, φύλαξ πατρῴων θεσμῶν καί ἐχθρός πάσης καινοφανοῦς ἐθελοθρησκείας, ὡς τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως.

Ὁ Χριστός καί μόνον ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Αὐτοῦ εἶναι ἡ κολυμβήθρα τῆς ζωῆς καί ὁ λιμήν τῆς καταφυγῆς ἡμῶν. Πουθενά ἀλλοῦ ἅς μη στρέφωμεν τά βλέμματά μας καί τήν προσοχήν μας παρά μόνον εἰς τόν Χριστόν, πού εἶναι ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεως καί μᾶς τελειοποιεῖ εἰς αὐτήν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: «…ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», (Ἑβρ. 12,2).

Χριστός Ἀνέστη! Εὐλογημένα καί ἐν ἐλευθερίᾳ Χριστοῦ ἔτη”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας