1

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ Γ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς ἡ Κυριακή τῆς προσκυνήσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν πρός συνέχισιν τῆς ἀσκήσεως τῆς νηστείας, ἑορτάζεται εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἰς τάς Μονάς καί τούς Ναούς αὐτοῦ, κυρίως ὅμως ὡς Παρρησία μέ πᾶσαν μαγαλοπρέπειαν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Συμφώνως πρός τήν τάξιν ταύτην ἑωρτάσθη καί ἐφέτος ἡ ἐν λόγῳ μεγάλη ἑορτή διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς Θ’ ὥρας εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν Κυριακήν, 14ην /27ην Μαρτίου 2011. Αὕτη εἶναι ἡ τάξις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά δηλώνεται διά τῆς Θ’ ὥρας ἡ Μοναστηριακή ἰδιότης αὐτῆς, ἀφ’ ἑτέρου διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν Ἑσπερινόν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως νά δηλώνεται ἡ ἰδιότης αὐτῆς ὡς φρουροῦ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ ὥρας τῶν κωδώνων κρουομένων πανηγυρικῶς εἰς τόν Ἁγιοταφιτικόν ἐμβατήριον ρυθμόν.ἐγένετο ἡ κάθοδος διά τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἔμπροσθεν τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως ἐγένετο ἡ προϋπάντησις τοῦ προεξάρχοντος τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν συνεχείᾳ τό θυμίαμα ὑπ’ Αὐτοῦ, ἡ προσκύνησις ὑπ’ Αὐτοῦ καί ὑπό τῶν Ἀρχιερέων. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος προσεκύνησε εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί ἐστάθη παρά τόν λίθον τοῦ Ἀγγέλου ἕως ὅτου, διερχόμενοι ἐνώπιον Αὐτοῦ καί ὑποκλινόμενοι οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερομόναχοι, προσεκύνησαν.

Κατόπιν τούτου ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός εἰς τό Καθολικόν μετά Μεγάλου Θυμιάματος ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου ἀνά τά προσκυνήματα, τῶν Ἀνοιξανταρίων καί Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεσθέντος καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος πρός τό Πατριαρχεῖον.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς μετά τήν ἀκολουθίαν εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν 7.00 π.μ. ὥραν, ἐγένετο ἐπίσημος κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ προσκυνήσει τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον, ἐγένετο ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἐνεδύθη ἡ Α.Θ.Μ., οἱ Ἀρχιερεῖς καί τό Ἱερατεῖον, τῶν σημάντρων κρουομένων. Εὐθύς μετά τοῦτο, ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων καί διακόνων καί ψαλλόντων τῶν ἱεροψαλτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ πρωτοψάλτου Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Χαραλάμπους Βακάκη.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἀπολυθείσης, ἐγένετο ἡ λιτανεία, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων κρατούντων μικρούς τιμίους σταυρούς ἀνά χεῖρας, καί τοῦ Μακαριωτάτου  καί τῶν Ἀρχιερέων φερόντων ἐκ περιτροπῆς τόν μεγάλον τίμιον σταυρόν ἐπί κεφαλῆς, τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἅπαξ ἀνά τά Προσκυνήματα, εὐθύς δέ μετά ταύτην, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾧ ἐψάλλετο «τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν…».

Μετά τήν ἐπίσημον ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον κατά τήν ἐν αὐτῷ δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προπίνων εἶπε τά κάτωθι:

«Παράδεισος ἄλλος ἐγνώσθη ἡ Ἐκκλησία ὡς πρίν ξύλον ἔχουσα ζωηφόρον, τόν Σταυρόν Σου, Κύριε, ἐξ οὗ διά προσψαύσεως ἀθανασίας μετέχομεν».

Τό θεῖον μυστήριον τῆς πίστεώς μας, εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα γίνεται κατανοητόν διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐντός τοῦ χώρου αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται ὡς ὁ Παράδεισος τοῦ νέου Ἀδάμ, «ξύλον ἔχων ζωηφόρον τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ».

Ἐάν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ μυστήριον μέγα, ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ κατά τόν Θεόπνευστον Παῦλον «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν». Εἰς δέ τούς πιστεύοντας, εἴτε Ἰουδαῖοι εἶναι, εἴτε Ἕλληνες (εἰδωλολάτραι), ὁ Σταυρός εἶναι Θεοῦ δύναμις, πού ἀναγεννᾷ καί ἁγιάζει καί Θεοῦ σοφία, πού φωτίζει κάθε πιστόν (Η’ Κυρ. 1,23-24).  “Αὐτοῖς δέ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τέ καί Ἕλλησι, Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν”.

Ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ Σταυρός, δηλαδή ἡ ἐνέργεια αὐτοῦ, ἀναβλύζει θείαν δύναμιν καί θείαν σοφίαν, διά τοῦτο τήν προσκύνησιν αὐτοῦ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ διανυομένου σταδίου τῆς τεσσαρακονθημέρου Νηστείας. “Τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ”, λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ Παναγίου Πάθους σου, ὅ εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσω Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος”.

Καί ὄντως εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσατο τό σταυρικόν αὐτοῦ πάθος ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός διότι, κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν: «Δι’οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾍδης ἐσκύλευται … εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται».

Μέ ἄλλα λόγια, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατηργήθη ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λεγων, «εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ούκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει, (ἔχομεν δέ τήν πεποίθησιν αὐτήν, διότι γνωρίζομεν ὅτι ὁ Χριστός ἀναστηθείς ἐκ νεκρῶν δέν πεθαίνει πλέον, ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον ἐξουσίαν ἐπ’αὐτοῦ καί δέν δύναται νά τόν κυριεύσῃ). (Ρωμ. 6,9).

Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα”, προσθέτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, παραθέτων τούς λόγους τοῦ Παύλου: “Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, φησίν ὁ Ἀπόστολος εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία. Ἰδού  ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἤτοι ὁ Σταυρός τήν ἐνυπόστατον τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί δύναμιν ἡμᾶς περιέβαλε”.

Ἐπειδή λοιπόν ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι ὁ Σταυρός, μᾶς περιέβαλε μέ τήν ἐνυπόστατον σοφίαν καί δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο καί προσκυνοῦμεν αὐτόν, ἵνα γίνωμεν μέτοχοι τῆς θείας σοφίας καί δυνάμεως.

Κατά τήν σημερινήν ἑορτήν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τό προφητικόν πεπλήρωται λόγιον, ἰδοῦ γάρ προσκυνοῦμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες σου, Κύριε, κάι ξύλον σωτηρίας γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν, ἐλευθερίας ἐτύχομεν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε”.

Τῇ θείᾳ δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀξίωσον ἡμᾶς, Χριστέ, ὅπως ἑορτάσωμεν καί τό μυστικόν Πάσχα, δι’οὗ ὁ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον, Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Οὕτως ἔλαβε χώραν ἡ μεγάλη αὕτη ἑορτή εἰς τόν τόπον τῆς σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά τήν στήριξιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder