Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ. - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἀκριβῆ τόπον, ὅπου ἐγένετο ἡ συνομιλία τοῦ Κυρίου μετά τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, μετέπειτα Ἁγίας Φωτεινῆς, τήν Κυριακήν 9^ην/22^αν Μαΐου 2011. Ἡ γῆ τῆς Παλαιστίνης ἡ καλουμένη Ἁγία Γῆ, λόγῳ τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῇ, διῃρεῖτο εἰς τρεῖς ἐπαρχίας. Εἰς τήν Ἰουδαίαν εἰς τόν νότον, μέ πρωτεύουσαν τήν Βηθλεέμ, εἰς τήν Γαλιλαίαν εἰς τόν βορράν μέ πρωτεύουσαν τήν Ναζαρέτ καί εἰς τήν Σαμάρειαν, μεταξύ τῶν δύο τούτων εἰς τό κέντρον, μέ πρωτεύουσαν τήν Σαμάρειαν. Ἡ Σαμάρεια ἀνήκει εἰς τάς παλαιοτάτας παλαιοδιαθηκικάς περιοχάς, μνημονευομένη εἰς τά πρῶτα ἤδη κεφάλαια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. Εἰς αὐτήν ἦλθεν ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ἀπό τήν Μεσοποταμίαν τῆς Συρίας καί ἠγόρασεν ἀγρόν ἀπό τόν Ἑμμώρ πατέρα τοῦ Συχέμ καί ἔστησε θυσιαστήριον καί ἐπεκαλέσατο τόν Θεόν Ἰσραήλ ( Γεν. 33. 18-20).

Εἰς τήν πόλιν τῆς Σαμαρείας, Ρωμαϊκήν Νεάπολιν, σημερινήν Ναμπλούς, κειμένην ἀναμέσον τοῦ ὄρους Γαριζίν, ἐπί τοῦ ὁποίου ζοῦν μέχρι σήμερον οἱ Σαμαρεῖται καί τοῦ ὄρους Γεβάλ, εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τό μνημονευόμενον εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τό 4^ον κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου αὐτοῦ.

Εἰς αὐτό τό φρέαρ ἦλθε, διά νά ἀντλήσῃ ὕδωρ ἀπό τήν παρακειμένην κώμην Συχάρ, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή καί ἐπ’ αὐτό εὗρε καθεζόμενον τόν Ἰησοῦν.

Εἰς τοῦτο ὁ Κύριος ὡς σοφός διδάσκαλος ὁμιλῶν αὐτῇ διδακτικῶς, παιδαγωγικῶς καί ἁλιευτικῶς ἀπεκάλυψε τά τοῦ βίου αὐτῆς καί τά περί Ἑαυτοῦ ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς (Ἰω. 4,26) καί ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός (Ἰω, 4, 24) καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν «Ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰω. 4,24).

Τό παρθενικόν τοῦτο προσκύνημα διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, εἰς τούς καθ’ ἡμᾶς δέ χρόνους εἰς αὐτό ἐτελειώθη μαρτυρικῶς ὁ ἐκ Κύπρου Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος ὁ καί ἁγιοκαταταγείς πρό διετίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἐπ’ αὐτοῦ ἀνέγειρε προσφάτως περικαλλῆ καί παμμεγέθη Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου καί τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου καί μάρτυρος, ἐπάξιον τῆς σημασίας καί τῆς ἱστορίας τοῦ προσκυνήματος, ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Πρός αὐτήν τήν πόλιν πρός αὐτό τό παρθενικόν προσκύνημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, κατηυθύνθη ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, 9^ης/22^ας Μαΐου 2011, ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Φθάσας μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μιᾶς ὥρας, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τῶν Ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν, Ραφιδίων, Ζαμπάπδε, καί Τουμπάς καί μελῶν τῶν ποιμνίων αὐτῶν.

Ἀναπαυθείς ἐπ’ ὀλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, κατῆλθε πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσῆλθεν εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ καί καλλιπρεπῆ ναόν καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, πρεσβυτέρων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἀραβοφώνου ἐνορίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ραφιδίων καί συμμετέχοντος ἐν κατανύξει πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Ρωσίας ἀλλά καί ἐντοπίων ἐξ Ἱερουσαλήμ καί ἄλλων περιοχῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, τῇ παρουσίᾳ δέ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ Φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ Σέ, ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Τό περιεχόμενον τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός περιγράφεται μέ σαφήνειαν εἰς τήν σχετικήν περικοπήν τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. «Ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», ( Ἰωάν. 4, 14). ( Ἐκεῖνος ὅμως πού θά πίῃ ἀπό τό νερόν, τό ὁποῖον θά τοῦ δώσω ἐγώ, δέν θά διψάση ποτέ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό νερό πού θά τοῦ δώσω, θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς πηγήν νεροῦ πού δέν θά στερεύῃ, ἀλλά θά ἀναβλύζῃ καί θά πηδᾷ καί θά τρέχῃ πάντοτε διά νά τοῦ παρέχῃ ζωήν αἰώνιον).

Καί ποῖον εἶναι τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα; Τοῦτο εἶναι τό ὕδωρ τό τῆς σοφίας, δηλονότι «τό τῆς θείας Σοφίας». Ἡ δέ θεία Σοφία εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ Μεσσίας Χριστός, περί τοῦ Ὁποίου προεφήτευσεν ὁ μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας λέγων: «Καί ἀναπαύσεται ἐπ’αὐτόν πνεῦμα Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας», (Ἡσ. 11,2). Κατά δέ τήν μαρτυρίαν τῆς πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς, ὁ Ἀποστολος Παῦλος μετά παρρησίας λέγει: «Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον…Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», (Α’ Κορ. 1, 23-24).

Ἡ δέ Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, Τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τοῦτο εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Τό ὁποῖον ὁ Χριστός προσφέρει ὡς ὕδωρ εἰς τήν γυναῖκα Σαμαρείτιδα καί εἰς πᾶσαν διψῶσαν ψυχήν ὅλων τῶν ἐποχῶν. «Ὁ ποιητής τῶν ἁπάντων», λέγει ὁ ὑμνῳδός «καί ζωῆς χορηγός, ὁ τῷ Πατρί τῷ θείῳ, συναΐδιος λόγος ἑκών ἐκ τῆς Παρθένου, σάρκα λαβών καί γενόμενος ἄνθρωπος, τά τῆς ἀρρήτου σοφίας ὡς ἀγαθός, πᾶσιν ἔβλυσε διδάγματα λέγων:ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ὕδατος ζωῆς Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ».

Τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον «γενήσεται ἐν αὐτῷ τῷ πίνοντι πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4,14) διαφέρει τοῦ φυσικοῦ ὕδατος τῆς πηγῆς τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, «ἐπεί», ἐπειδή -ὡς λέγει ὁ ἑρμηνευτής τῶν Κυριακῶν λόγων, «παρέσχεν τοῖς Σαμαρείταις ὕδωρ ,ἐξ οὗ πάλιν ὁ πίνων εἰς τήν αὐτήν ἐπαναστρέφει δίψαν». Ἀντιθέτως, τό ὑπό τοῦ Χριστοῦ παρεχόμενον πνευματικόν ὕδωρ, «δυνάμενον τῷ πίνοντι πηγή χρηματίσαι ὕδατος ἀενάου καί παρέχειν ρεῖθρα σωτηρίας».

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ παρουσιάζεται ἀνεκτίμητος, ὅταν συγκριθῇ πρός πράγματα τῆς κοσμικῆς σοφίας, διότι τότε διαπιστοῦται, ὅτι ὑπέρκειται πάσης συγκρίσεως. Ὁ Χριστός μέ ἄλλα λόγια, ἱκανοποιεῖ τήν διψῶσαν ψυχήν, οὐχί ἐκδιώκων τήν δίψαν της, ἡ ὁποία ὠθεῖ αὐτήν πρός τελειοποίησιν της, ἀλλά παρέχων εἰς αὐτήν διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος καί αὐτομάτως τήν δίψαν αὐτῆς. Ἰδοῦ ἐν προκειμένῳ τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται καί οὐκ ἐστίν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον, ὕδωρ δέ ζῶν, ἁλλόμενον ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγει, δεῦρο προς τόν Πατέρα Θεόν. Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου. Ἄρτον τοῦ Θεοῦ θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστι σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ γενομένου ἐν ὑστέρῳ ἐκ σπέρματος Δαυίδ καί Ἀβραάμ καί πόμα θέλω τό αἷμα Αὐτοῦ, ὅ ἔστιν ἀγάπη ἄφθαρτος καί ἀέναος ζωή», ( Ρωμ. Ἐπιστ. 7).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄφθαρτον ἀγάπην ἀναζητοῦσε ἀπεγνωσμένως καί ἡ «φεμινίστρια τῆς ἐποχῆς της», ὡς ἐλέχθη, Σαμαρεῖτις γυνή εἰς τούς πέντε ἄνδρας, «οὕς ἔσχε». Οἱ ἄνδρες αὐτοί διέψευσαν τάς προσδοκίας αὐτῆς. Ὁ Χριστός, ἀντιθέτως, ἐνσταλάζει εἰς τήν καρδίαν της τόν θεῖον ἔρωτα, προσφέροντας της τήν ἄφθαρτον Αὐτοῦ ἀγάπην. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡ Σαμαρεῖτις ἀνεῦρεν τήν πηγήν τῆς ζωῆς, ἀνεῦρεν τήν ἀληθινήν πηγήν τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τόν σοφόν Παῦλον, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ λογίζεται τό κακόν, ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», (Α’ Κορ. 13, 5-8).

Τήν εἰς Χριστόν ἄφθαρτον ἀγάπην της ἡ Σαμαρεῖτις ἐσφράγισε διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτῆς θανάτου, γενομένη οὕτως σύσσωμος καί σύναιμος τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικόν, ἀγαπητοί μου, τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός κατηγορηματικῶς κηρύττει λέγων: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ἐπί πλέον δέ ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας.

Ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή μᾶς καλεῖ ὄχι ἁπλῶς εἰς τήν ὁμολογίαν, ἀλλά κυρίως εἰς τόν τρόπον τῆς διακηρύξεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἐν Πνεύματι καί ἀλήθειᾳ δεῖ προσκυνεῖν τόν Θεόν». Καί τοῦτο διότι ἡ ἐν Χριστῷ ἀλήθεια δέν εἶναι κατάκτησις τῆς διανοητικῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς Χριστός, τό φῶς καί ἡ ζωή τοῦ κόσμου. Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μετ’ αὐτήν δέ πλουσία τράπεζα εἰς τήν νεωστί ἀνεγερθεῖσαν αἴθουσαν ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης, ὁ Μακαριώτατος ηύχαρίστησε τόν Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος καί τήν Νομάρχην τῆς περιοχῆς διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τήν ἑορτήν καί ἐπῄνεσε τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον διά τό ὅτι τόν ἠξίωσεν ὁ Θεός νά ὁλοκληρώσῃ ἔργον δεκαετιῶν ἀτελείωτον, ἤτοι τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, ὡς καί διά τό κοινωνικόν καί συμφιλιωτικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελεῖ εἰς τήν περιοχήν, ὁ δέ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμήν εἰς τήν ἑορτήν διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ καί διά τό ἐν γένει ὑπέρ τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος ἐπιδεικνύμενον ζωηρόν ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ.

Μετά τό πέρας τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας ἐπεσκέφθη τόν ἀσθενοῦντα ἱερέα τῆς ὁμόρου περιοχῆς τῆς παλαιᾶς πόλεως τῆς Νάμπλους π. Γεώργιον Ἀουάδ, ἐφημέριον τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ραφίδια καί κατόπιν τό ζεῦγος πρεσβυτέρων πολυτέκνων Ρωμαιορθοδόξων εἰς τό χωρίον Νούσφ-Ζμπίλ, ἀκούων τά προβλήματα αὐτῶν, ὁμιλῶν αὐτοῖς πνευματικῶς καί ἐνισχυτικῶς, ἐπισκεπτόμενος τό παλαιόν ναΰδριον ἐγγύς τῆς οἰκίας αὐτῶν καί δίδων αὐτοῖς ἐνίσχυσιν διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τόν κατά παράδοσιν τόπον τούτων τῶν Ὀρθοδόξων καί τάς Πατρικάς καί Πατριαρχικάς Αὐτοῦ εὐχάς καί εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder