Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

1. Σάββατον ἑσπέρας.

Ἡ ἑορτή τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν εἰκόνων, ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑωρτάσθη μέ πᾶσαν μεγαλοπρέπειαν καί λαμπρότητα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοταφιτικήν παράδοσιν καί τήν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, 28^ην Φεβρουαρίου/13^ην Μαρτίου 2011, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ ἑορτή ἤρχισε διά τῆς ἀναγνώσεως ἀφ’ ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, τήν 1.45 μ.μ. ὥραν, τῆς Θ’ ὥρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Μετά ταῦτα, τῶν κωδώνων πανηγυρικῶς κρουομένων, ἠκολούθησε κάθοδος διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ εἰς τό Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς Αὐτόν,  ὁ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἑσπερινοῦ, Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔβαλε: «Εὐλογητός» καί ἐθυμίασε πρό τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί προσεκύνησε, μετ’ Αὐτόν δέ καί οἱ συνοδεύοντες Αὐτόν Ἀρχιερεῖς.

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν τίμιον λίθον καί εἰς Αὐτόν τοῦτον τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Κυρίου ὑπό τῆς Α.Θ.Μ., τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἀρχιμανδριτῶν.

Ἀκολούθως ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά τῶν Ἀνοιξανταρίων, τοῦ Θυμιάματος ἀνά τά Προσκυνήματα, τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί τῆς Ἀρτοκλασίας εἰς τό ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ  λειτουργική καί προσκυνηματική τάξις ἐτηρήθη εἰς ἀτμόσφαιραν ὁλίγον τι θορυβώδη, λόγῳ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα εἰς τήν αὐτήν ἡμερομηνίαν καί ὑπό τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Δογμάτων, ἤτοι Φραγκισκανῶν, καί Προχαλκηδονίων καί λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν προσκυνητῶν καί τῶν περιηγητῶν εἰς τόν Ναόν κατά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου.

Πρό τοῦ τέλους τοῦ ἡμετέρου Ἑσπερινοῦ, ἔλαβε χώραν ἡ κατόπιν διευθετήσεων πρό τινων ἐτῶν ἄνοδος τῶν Συριάνων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν  ἄνευ ραβδούχου, Ἐπισκοπικοῦ σκήπτρου  καί σταυροῦ καί ἐν προσευχῇ χαμηλοφώνῳ.

2. Κυριακή πρωΐα

Τήν 7.00 μ.μ. τῆς Κυριακῆς, 28^ης Φεβρουαρίου/13^ης Μαρτίου 2011, κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς, ἤρξατο ἡ ἐν πομπῇ καί κωδωνοκρουσίᾳ κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ αὐτῶν Μοναστηρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ἡ Πατριαρχική συνοδεία κατηυθύνθη πρός τό Καθολικόν. Τῶν σημάντρων τοῦ Γολγοθᾶ κρουομένων, ἐνεδύθησαν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ ὁ Προεξάρχων τῆς ἑορτῆς Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Γέρων Δραγουμᾶνος, Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστόδουλος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, καί ἡ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιμανδρῖται καί οἱ παρεπιδημοῦντες ἱερεῖς τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Τῶν ἱεροψαλτῶν ψαλλόντων εἰς Βυζαντινήν Ἐκκλησιαστικήν Μουσικήν καί τοῦ Ἐκκλησιάσματος κατανυκτικῶς μετέχοντος, ἐτελέσθη ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θ. Λειτουργίας, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τήν λιτάνευσιν τῶν Ἁγίων εἰκόνων ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Καθολικοῦ.

Τούτου γενομένου, ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Διάκονοι ἐνδεδυμένοι ἐξῆλθον τοῦ Καθολικοῦ καί κρατοῦντες χερσί τάς Ἁγίας εἰκόνας περιεφέρθησαν τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου καί ἀνά τά προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ, τοῦ  «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς», τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τῶν Κλαπῶν καί ἀφήνοντες δεξιά αὐτῶν τό Παρεκκλήσειον τῶν Φραγκισκανῶν «Μή μου ἅπτου», ἔφθασαν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου.

Ἐνταῦθα  ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν καί τάς ἐκ τοῦ Τριῳδίου εὐχάς «Αἰωνία ἡ μνήμη» ὑπέρ τῶν προασπισαμένων τάς Ἁγίας εἰκόνας καί τά «ἀναθέματα» κατά αὐτοκρατόρων καί ἀρχιερέων τῶν ἀρνηθέντων καί πολεμησάντων ταύτας.

Τούτων τελεσθέντων, τοῦ «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν» ψαλλομένου, πάντες εἰσῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθεν τά ἄμφια ἀπεκδυσάμενοι, ἐξῆλθον, τῶν κωδώνων κρουομένων καί ἐν χαρᾷ πολλῇ ἀνῆλθον εἰς τήν Πατριαρχικήν αἴθουσαν.

Εἰς αὐτήν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Οἱ ἐξ ἀσεβείας  εἰς εὐσέβειαν προβάντες καί τῷ φωτί τῆς γνώσεως ἐλλαμφθέντες, ψαλμικῶς τάς χεῖρας κροτήσωμεν, εὐχαριστήριον αἶνον Θεῷ προσάγοντες καί τάς ἱερᾶς Χριστοῦ εἰκόνας, τῆς Πανάγνου καί πάντων τῶν Ἅγίων τιμητικῶς προσκυνήσωμεν, ἀποβαλλόμενοι τήν δυσσεβῆ τῶν κακοδόξων θρησκείαν. Ἡ γάρ τιμή τῆς εἰκόνος, ὥς φησι Βασίλειος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεκάλεσε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν τόπον τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς τά τῆς εὐσεβείας νικητήρια τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου δηλονότι ἡμῶν πίστεως ἐπί τῆς δυσσεβείας τῆς τῶν κακοδόξων θρησκείας.

Τό γεγονός τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων, γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.

Ἡ ἀναστήλωσις τῶν εἰκόνων κατ’ οὐσίαν σημαίνει τήν διά τῆς προσκυνήσεως ἀποδιδομένην τιμήν εἰς τάς ἱεράς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἡ διά προσκυνήσεως τιμή τῶν Ἁγίων εἰκόνων ἀποτελεῖ θεμελιώδη πίστιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων αὐτῆς Γραφῶν, τῶν μαρτυρουσῶν τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, δηλονότι τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας.

«Μέγα ἐστί», κατά τόν θεσπέσιον Παῦλον, «τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη  ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Τιμ. Α’ 3,16).

Τό δέ μέγα τοῦτο τῆς εὐσεβείας μυστήριον αὐτό τοῦτο ἐστι τό τῆς καθ’ ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνσταρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Δεσποίνης ἡμῶν ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας: «Ὅτε δέ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», κηρύττει ὁ Παῦλος, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Ὑἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον», (Γαλ. 4,4).

Ἐάν ὁ παλαιός Ἀδάμ ἐποιήθη κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ, «τόν Ὁποῖον οὐχ ἑώρακεν», (Ἰωάν. Α’ 4, 20) πόσον μᾶλλον ὁ «Νέος Ἀδάμ», ὁ Χριστός, «ὁ ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπου γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος», (Φιλ. 2,7). «Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ ὑμνῳδός, ἐπέλαμψε τῆς ἀληθείας. Τά προτυπούμενα πάλαι σκιωδῶς, νῦν ἀναφανδόν ἐκτετέλεσται… ἡμῖν γάρ δόξα τοῦ Σαρκωθέντος ἡ μορφή, εὐσεβῶς προσκυνουμένη οὐ θεοποιουμένη». Κατά δέ τόν Μ. Βασίλειον «πρός τό πρωτότυπον φέρει τιμή ἡ τῆς εἰκόνος. Διά τοῦτο ἐν σχέσει τιμῶντες τάς εἰκόνας, Σωτῆρος Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων ἁπάντων τε, ἵνα αὐτῶν δεδραγμένοι, μήποτε νῦν, δυσεβείᾳ ὑπαχθείημεν».

Ὁ ἀγών τῆς μιᾶς, ἁγίας καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀγών προασπίσεως του μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἤ ἀκριβέστερον εἰπεῖν περιχαρακώσεως τῆς σῳζούσης καί θεραπευούσης ἀληθείας ἐκ τοῦ ἐλλοχεύοντος κινδύνου τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας (ἐπινοήσεως τῆς γεννώσης τήν δυσσέβειαν, δηλαδή τήν αἵρεσιν).

Σκιρτήσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς μετ’ εὐφροσύνης σήμερον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὡς θαυμαστά τά ἔργα σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί μεγάλη ἡ δύναμις, ὁ τήν ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ὁμόνοιαν καί συμφωνίαν ἐργασάμενος. Ἀμήν».

Ἔτη πολλά καί εὔδρομον τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας.

Μετά ταύτην ἠκολούθησε ὁ Ἀρχιερατικός ἀδελφικός ἀσπασμός καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου καί ἡ παρ’ ἑνί ἑκάστῳ δοξολογία καί εὐχαριστία τῷ Θεῷ δι’ ὅσα μεγαλεῖα καί θαυμαστά ἐποίησεν τῷ Ὀρθοδόξῳ γένει ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder