Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ.
Τήν Κυριακήν, 21ην Σεπτεμβρίου/ 4ην Ὀκτωβρίου 2015, Κυριακήν μετά τήν ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου κατά τήν τάξιν αὐτοῦ ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό ἐν Ναζαρέτ παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Τό παρεκκλήσιον τοῦτο εὑρίσκεται εἰς κτῆμα ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου ἐντός τῆς πόλεως Ναζαρέτ, ἀνεκαινίσθη δέ κατά τά τελευταῖα ἔτη καί συνετηρήθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά δωρεῶν μέν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, ἐπιμελείᾳ δέ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Θαβωρίου ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί καθιερώθη νά ἑορτάζηται ἐν αὐτῷ ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς μετά τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ὡς προεξάρχοντος ἱερέως καί τοῦ ἡγουμένου τοῦ Θαβωρίου ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος, Ἀραβοφώνων ἱερέων τοῦ προσκυνήματος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ναζαρέτ, ψαλλούσης ἀραβιστί τῆς χορῳδίας ψαλτῶν τῆς Ναζαρέτ καί προσευχομένων ἐν κατανύξει ἀραβοφώνων πιστῶν τῆς πόλεως Ναζαρέτ καί τινων ἐκ πλησιοχώρων κωμῶν προσελθόντων.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Ὁ διά βρώσεως τοῦ ξύλου τῷ γένει προσγενόμενος θάνατος διά Σταυροῦ κατήργηται σήμερον. Τῆς γάρ προμήτορος ἡ παγγενής κατάρα διαλέλυται τῷ βλαστῷ τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος, ἥν πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν Οὐρανῶν μεγαλύνουσιν». (Ὁ θάνατος πού ἐπῆλθεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος μέ τήν βρῶσιν τοῦ καρποῦ τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου κατηργήθη σήμερον μέ τήν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ. Διότι ἡ κατάρα τῆς Εὔας, τῆς πρώτης μητέρας τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία ἐξαπλώθηκε εἰς ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος, λύθηκε ἀπό τοῦ βλαστοῦ, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ πού γεννήθηκε ἀπό τήν ἁγνήν μητέρα τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν μεγαλύνουν αἱ οὐράνιαι δυνάμεις), ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.
Σήμερον συνήλθομεν πάντες ἐν τῷ ἱερῶ τούτῳ ὑψώματι τῆς πόλεως τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, δηλονότι τῆς Ναζαρέτ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, περί τοῦ ὁποίου ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐστύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ». (Γαλ. 6,14).
Δικαίως ὁ σοφός Παῦλος καυχᾶται. Καί τοῦτο, διότι διά τοῦ Σταυροῦ κατηργήθη ὁ θάνατος τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος ἐξ αἰτίας τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν», λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, (Σοφ. Σολωμ. 1,13). Οὗτος ὁ θάνατος «εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον, φθόνῳ διαβόλου», ἐπισημαίνει καί πάλιν ἡ ἁγία Γραφή (Σοφ. Σολωμ. 2,24) καί μάλιστα, ὡς λέγει ὁ μελῳδός «διά τῆς βρώσεως τοῦ ξύλου προσεγένετο ὁ θάνατος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων». Ἀλλά καί διά τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ κατηργήθη ὁ θάνατος, ὡς κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος «καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ», ( Φιλιπ. 2,8), … «εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». (Ρωμ. 6,9).
«Ἐπειδή ἀκριβῶς καί ὁ ἀποστολικός λόγος (Ρωμ. 6,9) κηρύττει ὅτι θάνατος γάρ ἡμῶν οὐ κατακυριεύει», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «διά τοῦτο καί σταυροῦται (ὁ Χριστός), ἵνα τήν κατάραν ἐξαγοράσῃ καί ἡμεῖς τήν εὐλογίαν κληρονομήσωμεν».
Ἡ εὐλογία δέ αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν δύναμιν του ἐν αὐτῷ τῷ Σταυρῷ προσπαγέντος καί ὑψωθέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, δι’ Οὗ τό ἡμέτερον (ἀνθρώπινον) φύραμα ἐκ τῆς εἰς γῆν καταπτώσεως εἰς οὐρανούς πολιτεύεται», ὡς διατυποῦται μετά σαφηνείας ὑπό τοῦ μελῳδοῦ ἁγίου Κοσμᾶ: «Σήμερον τό φυτόν τῆς ζωῆς ἐκ τῶν τῆς γῆς ἀδύτωνἀνιστάμενον τοῦ ἐν αὐτῷ παγέντος Χριστοῦ πιστοῦται τήν Ἀνάστασιν. Καί ἀνυψούμενον χερσίν ἱεραῖς, τήν αὐτοῦ πρόςοὐρανούς καταγγέλλει ἀνύψωσιν, δι ἧς τό ἡμέτερον φύραμα ἐκ τῆς εἰς γῆν καταπτώσεως εἰς οὐρανούς πλατύνεται, δι᾽ ὅεὐχαρίστως βοήσωμεν. Κύριε, ὁ ὑψωθείς ἐν αὐτῷ καί δι᾽ αὐτοῦ συνανυψώσας ἡμᾶς τῆς οὐρανίου χαρᾶς ἀξίωσον τούςὑμνούντάς Σε».
Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος μετά παρρησίας κηρύττει λέγων: «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί,τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι», (Α’ Κορ. 1, 18). Μέ ἄλλα λόγια τό περί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ κήρυγμα εἰς ἐκείνους μέν πού βαδίζουν τόν δρόμον τῆς ἀπωλείας, φαίνεται μωρία καί ἀνοησία. Εἰς ἡμᾶς ὅμως πού εἴμεθα εἰς τόν δρόμον τῆς σωτηρίας, εἶναι δύναμις Θεοῦ φωτίζουσα, ἐνισχύουσα, παρηγοροῦσα καί σῴζουσα.
Πράγματι, ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι μυστήριον μέγα καί ἀληθῶς θεῖον. Πῶς; Διότι φαινομενικά μέν παρουσιάζεται νά προξενῇ ἀτίμωσιν στόν ἑαυτόν του αὐτός πού ἐξευτελίζει τόν ἑαυτόν του καί ταπεινώνεται εἰς ὅλα, καί πόνο καί ὀδύνη αὐτός πού ἀποφεύγει τίς σωματικές ἡδονές, καί αὐτός πού δίνει τά ὑπάρχοντα καθίσταται αἴτιος πτωχείας στόν ἑαυτόν του, ἀλλά μέ τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ αὐτή ἡ πτωχεία καί ἡ ὀδύνη καί ἡ ἀτιμία γεννᾷ δόξαν αἰώνια καί ἡδονή ἀνέκφραστη εἰς ἡμᾶς τούς προσκεκλημένους εἰς σωτηρίαν. «Αὐτοῖς δέ τοῖς κλητοῖς, ᾿Ιουδαίοις τε καὶ ῞Ελλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί.», (Α’ Κορ. 1,24-25).
Διά τῆς δυνάμεως τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ «διαλέλυται καί τῆς προμήτορος, [δηλονότι τῆς Εὔας] ἡ παγγενής κατάρα τῷ βλαστῷ τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος», δηλαδή τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, λέγει ὁ μελῳδός ἅγιος Κοσμᾶς.
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, χάρις εἰς τήν πολυδύναμον δύναμιν τοῦ Σταυροῦ ἐλευθερώθη ἀπό τήν κατάραν τοῦ Θεοῦ ἡ πρώτη παρθένος τοῦ Παραδείσου, δηλαδή ἡ Εὔα, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Ἐκ Παρθένου προῆλθεν Ἰησοῦς. Μέγα τό θαῦμα γάμον ὑπερβῆναι καί φύσιν καινοτομῆσαι, ἀλλ’ εἰ μή σταυρός ἦν, οὐκ ἄν ἐσώθη τοῖς ἔργοις ἡ πρώτη τοῦ παραδείσου παρθένος. Νυνί δέ ἐν τῷ τοῦ σταυροῦ καιρῷ πρώτη σῴζεται γυνή, τό παλαιόν κακόν νέοις χαρίσμασι θεραπεύουσα» [Ὁ Ἰησοῦς προῆλθε ἀπό Παρθένον. Εἶναι μεγάλο θαῦμα νά παρακαμφθῇ ὁ γάμος καί ἡ ἀνθρωπίνη φύσις νά καινοτομήσῃ, ἀλλά ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ σταυρός, δέν θά ἐσώζετο μέ τά ἔργα της ἡ πρώτη παρθένος γυναῖκα τοῦ Παραδείσου. Τώρα ὅμως, μέ τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ γυναῖκα σῴζεται πρώτη, θεραπεύοντας τό παλαιόν κακόν μέ νέα χαρίσματα].
Τοῦτο ὅλο γέγονεν, διότι διά μέσου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ ὁποίου σήμερον ἑορτάζομεν τήν ὕψωσιν, δοξάζομεν καί προσκυνοῦμεν αὐτόν τοῦτον τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν γενόμενον καί Υἱόν τῆς Παρθένου Μαρίας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Προσκυνοῦμεν μέ ἄλλα λόγια καί τό Πανάγιον καί ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί τιμήσωμεν τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου καί αὐτόν ἀσπασώμεθα τῇ χαρᾷ καί τῷ φόβῳ. Φόβῳ διά τήν ἁμαρτίαν, ὡς ἀνάξιοι ὄντες. Χαρᾷ δέ διά τήν σωτηρίαν, ἥν παρέχει τῷ κόσμῳ ὁ ἐν αὐτῷ προσκπαγείς Χριστός ὁ Κύριος, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος. Ἀμήν».
Πρό τοῦ τέλους τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσεν εἰς τό προαύλιον τοῦ παρεκκλησίου τήν τελετήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί τῆς πόλεως ἡ ὁποία ἐξηπλοῦτο ὡραιοτάτη κάτωθι.
Τήν μεσημβρίαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός παρέθεσε τράπεζαν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν τῷ Μακαριωτάτῳ καί ἄλλοις.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.